Dat was me het ochtendje wel. Nadat bij mijn oudste kind een operatie was uitgesteld, kwam er eind afgelopen week bericht dat het vandaag door zou gaan en gisteren hoorden we hoe laat. Zo spannend. Oudste moest een geduldige patiënt zijn. A patiënt patiënt, want ook in het ziekenhuis moet gewacht worden. Gelukkig sms’t hij.
Soms is het moeilijk om je plaatst te weten als moeder van twee volwassen alleenstaande kinderen. Autonomie en dus zelf keuzes te laten maken is belangrijk. Echter, het is nog steeds bij dit soort dingen lastig om aan de zijlijn te staan als mam. Vind ik.
Je wilt er toch voor je kinderen zijn vooral bij ingrijpende gebeurtenissen. Doch - coronamaatregelen of niet- regelmatig is veel op afstand, echter ... verbondenheid is. Die voelen we. Vandaag ook. Hoewel zijn vader hem eerst zou brengen en ophalen, koos oudste er uiteindelijk voor om alleen naar het ziekenhuis te gaan ook omdat er toch niemand mee naar binnen mag in verband met de Corona maatregelen. Eerst zou zijn vader hem vervolgens bij mij brengen. Later koos oudste ervoor om zelf naar zijn eigen huis gaan. Dát kan na deze ingreep -“ het zijn maar twee tramhaltes, mam”- om dan thuis in bed te duiken en te slapen. Ik bood een taxiritje als cadeau aan. Maar nee.
Accepteren is een vorm van loslaten.
Echter, oooh jeeee, de verbeelding neemt bij mij toe. Mijn innerlijke ‘antennes’ tasten zijn weg af. Oh jeee, hij gaat na de ingreep met de tram en neemt geen taxi. Contrôle loslaten, moedertje. Doch ik verplaats mij in mijn lieve oudste wier ogen een zonnebril moeten hebben ter bescherming maar óok in de trambestuurder én in mensen op straat want ik kan mij voorstellen dat het best intimiderend is als iemand met een mondkapje én een grote zonnebril de tram instapt. Totale gezichtsbedekking🥴. Pfff. En ...nu maar hopen dat oudste geen gekken tegenkomt die denken dat hij eng is. Erg he om zo te denken? Het is niet anders, maar doodvermoeiend. Moge oudste veilig thuiskomen🍀🙏🕯💕. De beelden gaan door. Dahag beelden. Ik kies voor andere beelden en vertrouwen. Ik kies voor vriendelijkheid. Moge mijn kinderen beschermd zijn door hun eigen gedachten, hun eigen vertrouwen en vriendelijke mensen tegenkomen . Als mam gerustgesteld te worden is een zegen waardoor je weer kunt doorademen.
Wát een opluchting dat oudste mij geruststelde door te sms’en: ‘mam ik ben thuis. Nu ga ik weer naar bed.’
‘Beterschap, lieverd en slaap lekker ’ en ja, ik begrijp heus wel dat hij in zijn eigen nest wil bijkomen.
Vertrouwen neemt weer bezit van mij. Gelukkig!
Op naar de volgende operatie. Moge deze wél gelijk doorgaan.
Learning still learning,
