2.66 Toch droom ik verder

De laatste dagen tijd denk ik veel na over vriendelijkheid. Vooral nadat ik een verslag las over een politieagent die in zijn eentje met Oud en Nieuw belaagd werd door relschoppers. 

Afschuwelijk. Te erg. Brandweermannen, Ambulancepersonneel en groepen Politieagenten werden ( en worden?) belaagd. Ik krijg steeds meer de neiging  om de lieden die dat doen per video als een soort moeder op het matje te roepen. Wat zou hun moeder van het gedrag van de relschoppers zeggen? Wat zegt hun eigen geweten hiervan? Maar ja, houd je in Mathil, houd je in, houd je koest. Daar heb je rechters voor.  Daarnet zag ik in de NOS app hoe mannen agenten in Parijs belaagden. Iedereen doet zijn werk. Dus laat hulpverleners hun werk doen. Wees humaan mens. Hm, Mathil, je hebt de illusie dat relschoppers dit lezen? Droom lekker verder.

2.65 Over het Klimaat

Hoewel ik mij irriteer aan mijn witjes en afgebroken zinnen, die ik nog steeds niet weet te bewerken in dit Blogspot, maak ik mij meer zorgen over het klimaat in de bevolking over het Klimaatakkoord of te wel de crisis van het Klimaat. Mijn ex gaf mij mee om wat dan ook van twee kanten te bezien. Beter ‘blind’ te zijn dan slechts vanuit éen standpunt te spreken en te handelen?  Of is ook dat een blind zijn dat ik zeer allergisch ben voor ongenuanceerde meningen? Ben ik zelf wel genuanceerd genoeg?  

2.64 Witjes en afgebroken zinnen

Ja, zeer irritant zijn te veel afgebroken zinnen en witjes. Net las ik mijn schrijfsel: terugblikken op 2018 terug, probeerde daarna het goed te krijgen, maar hoe meer ik het bewerk hoe erger het wordt. Ooit zal ik het leren. 

2.63 I want to be happy, but ?

( my apologizes if its not the best English 😁)

How to have the courage to go further in life when you lost a dear one through suïcide? I lost my brother, a friend and a becong friend, three people who commited suïcide. And in the past me also tried it because life was too tough for me. Though my heart, my soul wanted to live. But... the fact that three dearones commited suïcide  made me think that it all was my fault. ( and that there was something terrible wrong with me)

2.62 Verbondenheid is

Hoe het kwam dat we ( een vriendin van nu, een vriendin van vroeger met diens man, Mario Dieringer en ik een boom geplant hebben voor mijn broer die zich 38 jaar geleden van het leven benam? Wat die Kätzchenweide in Duitsland, bij het huis waar ons gezin waarvan ik  62 jaar geleden uit vertrok, met mij doet? Het neemt meer woorden in dan de 500 waarin ik nu probeer te vertellen wat het mij gedaan heeft en doet. 38 jaar geleden. Ik dacht dat ik eroverheen was, maar een rouwproces mocht en kon er nooit zijn. Dit terwijl ik kapot was van de dood en de manier waarop mijn broer stierf. Een keer ging ik tegen een boom aanzitten, zoals Free en ik vroeger deden, en huilde mijn smart eruit.  Echter, er scheen iets mis te zijn met je verdriet eruit te huilen, terwijl ik vind dat er niets mis met tranen is. Er scheen iets mis te zijn om tegen een boom aan te zitten. Ik kreeg pillen te slikken die mijn broer ook slikte. Heftig! Heftig omdat ik zo vreselijk veel verdriet had. Doch, ik heb iets met bomen. Mijn broer ook. De jaren gingen voorbij. Over Frée werd nauwelijks gesproken. Soms met mijn moeder, die het ergste was overkomen wat een moeder kan overkomen. Mijn vader zei nooit iets over mijn broer. Beide hadden te diep verdriet. 

2.61 Vier schrijfwijven

We zijn met vier Schrijfmeiden, Schrijfvrouwen of Schrijfwijven. Het maakt geen mallemoer uit hoe we ons collectiefje noemen. Zeker sinds 2011 vormen wij een hechte groep met een stevige band vanuit de sprekende stilte die schrijven is. Soms delen wij tralala en soms is het shitzooi uit ons verleden of heden.

2.60 Terugblikken op 2018

Terugdenkend aan het bijna afgelopen kalenderjaar dringen zich vele herinneringen tegelijk op. Het contact met Mario Dieringer die Trees of Memory * wou  planten al wandelend over de Aardbol voor suïcide slachtoffers. Hij is gestart. De herinneringen aan mijn  broer die zichzelf van het leven benam in 1980 kwamen terug. Vooral  herinneringen uit onze vroege jeugdjaren - drie jaar in een prachtig dorpje in Duitsland met een magisch aanvoelende vallei- kwamen als pareltjes boven. Ik héb gereisd dit jaar. Een dierbare vriendin reed mij. We hebben Mario ontmoet. We hebben mijn jeugdvriendin Rita ontmoet. We hebben een boom geplant bij het huis waar we in de jaren ‘50 woonden met aan de zijkant de weide waar destijds koeien graasden. Ja, ik heb gereisd. Ook zag ik dat een oorzaak van mijn weerstand tegen reizen, het wegmoeten daar was. Weer voor het
werk van mijn vader die gedetacheerd werd naar Parijs.