2.283 Dank je wel #doeslief

 Gemis van het dagelijks contact met een vriendin, 

een deel van elkaars leven zijn.

Zijn geweest?

Intens met mijn hele wezen meevoelen, invoelen, meeleven intens omdat het meer dan op 1,5 meter afstand was. Véél meer afstand, duizenden kilometers ver weg. In een ander werelddeel, doch oh zo dichtbij. 

Altijd was er de verbondenheid van harteklop ❤️tot harteklop❤️. Echter, hooggevoeligheid kan zowel de hemel als de hel zijn. 

Een vriendschap die beëindigt wordt, zoals tieners doen? Omdat ik een kleine stommiteit had begaan en omdat ik niet snel genoeg het nieuwe begreep/ begrijp? Ik ben mijn oude hersenen al heel dankbaar dat ik dit Blogspot begrijp ( doch nog steeds geen reactie op een reactie kan geven.) Omdat ik traag was/ ben ook omdat er zoveel in mijn leven gebeurt én ik kies om kalmaan uit te vogelen hoe iets nieuws werkt? 

Eerst te snel en dan te traag bevonden met de aanname dat ik niet wou😢. Ik was geschokt en geblokkeerd. Voelde mij getriggerd. Verdrietig. 

Het is niet anders.

Vriendschap is vriendschap. 

De spirituele band blijft. De verbondenheid blijft.

@dankbaar voor al wat wij met elkaar deelden,

17 jaar lang is niet niets. Op afstand in de geest. Dank je wel.

🍀💕🍀

Tevens andere moeilijke tijden hier en nu, een ernstig ziek familielid op afstand. Later nog meer zieken. Afstand houden hier en nu. 

Corona maatregelen of niet, altijd was er afstand en tóch ...oh zo dichtbij in mijnhart. Meeleven en meevoelen van drie zussen zo verbonden. Een partner van een zus te erg ziek. Verdriet voelen van de zus. Van zijn kinderen. Doch toch bij mijzelf blijven,

Magisch denken?wellicht helpt op afstand rustige muziek, een wereldvredevlam. Intenties vol goede wil. 

🍀💕🍀

Dan een enquête over geïrriteerdheid  zijn en over wat we zouden kunnen doen om mensen en onszelf te motiveren om vriendelijker naar elkaar toe te zijn. Het motiveert mij. De volgende doeslief poppen up in mijn geest.

 #doeslief jij bent een andere mij.

 #doeslief die ander kent ook pijn, verdriet en gemis.

 #doeslief doe niet een ander aan wat je zelf ook naar zou vinden.

#doeslief geen schade doen. 

# doeslief glimlach, dan ben je mooier. 

#doeslief de ander is ook van goede wil. 

#doeslief en tel tot tien. 

#doeslief lach om jezelf #doeslief

#doeslief glimlach vanuit je hart naar een ieder die je tegenkomt.

# doeslief kijk met vriendelijke ogen naar een ander.

#doeslief, leg je hand op je hart en zeg ik geef om je tegen jezelf. 

#doeslief kijk naar wat wél goed is in je leven.

#doeslief voel je hart. Volg je hart samen met je verstand.

#doeslief vriendelijkheid kost geen geld.

🍀💕🍀

Een wandeling. Al dat gevoel sublimeren in lopen en kijken.  Behalve een drietal kippen kom ik geen mens tegen. Het wordt kouder. Mijn handschoenen heb ik voor het eerst weer aan. Dank je wel handschoenen. Ik laat mijn lator rollen 😊richting dijk. Langs de rij huizen zie ik nog veel bloeienden. Viooltjes, witte rozen, roze rozen en veel groenblijvende planten sieren de voortuinen als ze niet  helemaal versteend zijn. 

Al lopend ben ik attent op wat er te zien valt. Kijk ik goed wat ik kán zien. Ik groet de tuinen waar ik langskom. Maaarrr wat was dat?

Ik doe een paar stappen terug. Boven op een dikke paal rust een grote grijze vierkante tegel. Op de tegel ligt een kleurrijke beschilderde steen. Dichterbij kijkend ontdek ik de woorden: Be happy! 

 Mijn hart wordt er warm door. Dank je wel, jij die de steen oppimpte. Toch is de steen mooi van

Verderop ontdek ik weer een mooierd, ik groet de grote steen die ik passeer. . 

.Stenen zijn oeroud en kunnen verhalen vertellen als je ze wilt horen. Deze heeft als versiersel op zich  een beschilderde steen met bloempjes. En verderop nog een en nog een.

De kleuren en de teksten trekken mijn ogen naar zich toe.

Be happy, geef nooit op staat op twee stenen.

 en dan op de laatste steen staat bijna onleesbare: alles komt goed. zichzelf. 

Nogmaals, dank je wel, lief mooi mens die de stenen voorzag van kleur en woorden. Je doet mij glimlachen en je herinnert mij hoe ik - schrijven gerelateerd- in het verleden een paar keer ergens wat achterliet om een ander mens te motiveren en te inspireren. Dank je wel, mooi mens. Je maakt mij blij en dankbaar ondanks gemis van de vriendin in den verre, ondanks gemis van mijn familie, vriendinnen, ondanks verdriet zingt er door mij heen: Be happy, geef nooit op, veel komt goed. Ondanks alles. Hier en nu zijn.

🍀💕🍀Leef! zichzelf. 

l 

2.282 Over misverstanden, vriendschappen en. dankbaarheid

 Een misverstand kan ontstaan door wat dan ook. Door iets te snel doen of ...te traag. Een ander kan er iets van denken. Zelf kan ik er iets van denken en vooral voelen als een respons -van mij  -te traag voor de ander is.  Zo verdrietig. Ieder ziet wat dan ook vanuit eigen standpunt. Eigen standpunt door de ervaringen in het verleden. Dan kan een kleine ‘fout’ als iets groots aangerekend worden. Voor de ander door diens ervaringen.  Dat vind ik naar. Aannames kunnen maken en breken.

Vriendschap. Vriendschap is voor mij heilig. Ik heb vriendschappen van jaren. Het is nooit uit het oog uit het hart. Mijn vriendinnen weten wat ze aan mij hebben, omgekeerd ook. Ze weten dat ik erg op mijzelf kan zijn, dat ik warrig kan zijn als ik overprikkeld ben en al zien wij elkaar niet, al schrijven wij elkaar niet dan hebben wij een plek in elkaars hart. Altijd. Althans voor mij wel. Zien wij elkaar dan dan pakken wij de nooit verbroken draad van verbondenheid weer op alsof wij elkaar gisteren zagen.

Maar wát te doen en te laten bij een misverstand gedurende een -tegen de twintig jarige cor ( harte) respondentie  -waarbij je elkaar nog nooit in levende lijve zag? De vriendschap is hetzelfde maar je mist de rechtstreekse lichaamstaal. Toch is het meeleven intenser, omdat je meer invoelt. Maar wát  als dat opeens hapert door een stommiteit van mijn kant? Het kan iedereen overkomen. Tegen mijn kinderen zeg ik dan “ het kan gebeuren.” Maar ja, de ander kan het zwaar nemen. Dat probeer ik te accepteren. Dat ook dat niet anders is.

Doch, verdriet door het onbegrip. Niet goed voor mijn hart. Zo vermoeid ben ik tevens. 

Het was een rare week. Voor het eerst sinds tijden zoon en dochter samen op bezoek. Heerluck. Tevens zeer ernstige ziekte in de familie. Zelf niet lekker in mijn vel en in de wereld en in privéleven gebeurt eveneens het een en ander waarbij mijn hoofd het moeilijk kan absorberen en mijn hart pijn heeft door het onbegrip van mijzelf en een ander. 

Een dierbare die kwam lunchen en die opeens zo anders denkt en voelt😳, zodat ik uitviel Pff. De vriendelijke samenleving die ik ambieerde😌( ambieer) begint echt niet bij mij.

Tja en toen kwam ik op een site terecht die mij alle geluk beloofde. Tjonge, ik werd opeens overspoeld met berichten over Geluk. Het was te mooi om waar te zijn. Nóg meer veelheid. 

Dat deed mij op mijn rem trappen. Rrrustig aan doen. Geen zicht genoeg, gas terug.

Rustig ademen. Concentreren op de adem. Vertragen. 

Wat is Geluk voor mij? 

De dankbaarheid van het thuis bij mijzelf komen en zijn. Steeds weer en van daaruit de wereld bezien, hoe moeilijk dat ook kan zijn. Hoe mooi ook. Dankbaar voor de vriendschappen, de familie  en de buren in mijn leven. Dankbaar voor het videobellen met dochter, de berichten van zoon. Er mogen zijn voor anderen (maar niet aan een ieders verwachtingen kunnnen voldoen.)

Geluk is weten dat we het - ondanks coronamaatregelen- het heel goed hebben in ons kleine landje. Het is - voor mij- voedend om dagelijks een dankbaarheid riedel te maken. Tijdens mijn dagelijkse wandeling en savonds de dankbaarheids countdown in mijn dagboek.

Steeds weer kies ik ervoor om niets als vanzelfsprekend te zien. Dankbaar zijn is voor mij Geluk en dat stemt mij wederom Dankbaar. 

Wat kan ik een hekel hebben aan de donkere maanden. Steeds minder daglicht. Minder buiten. Dat mis ik.  Maar ja, 3/4 uur buiten lopen -wandelen noem ik het nog steeds niet- is momenteel het maximum wat mijn benen kunnen verdragen. Ieder jaar vanaf oktober is het weer een mijzelf oppeppen. Heb jij dat ook? Toch kies ik om steeds weer dankbaar te zijn voor de woning die ik huur, de warmte, de gordijnen, de lampen, de kaarsen, de muziek en het comfort in zijn algemeen. Een bed, een warme kruik en zoveel meer. Een  ieder wens ik het toe. Opeens ben ik mij zo bewust dat december mijn geboortemaand is. We go for It. In ieder geval heb ik aanloop van aanvliegende vogels. Dat vind ik zo gezellig. Geluk is zeker ook voor mij dankbaar zijn voor al wat in de tuin groeit en is. 

Een ieder wens ik een goede laatste kalendermaand van dit jaar 2020 toe. Met  jezelf en met de anderen die we ontmoeten, in harmonie, wederzijds respect en vooral begrip.

Onthoud: ieder huisje heeft zijn kruisje. Dát zeg ik ook tegen mijzelf.

🍀💕🍀

2.281 The Worldpeace Flame

https://www.worldpeaceflame.org/

Quiet and calm🙏🕯❤️

2.280 Vrijheid

 In het mandje dat vol vogelvoer aan de boom hangt, wiebelt naast de bezoekmussen de duif. De bezoekduif die na jaren afwezigheid de laatste weken langskomt. Het doet haar glimlachen.

De duif brengt haar een rustig gevoel

Ze schoot daarvoor als een gek in beginnende stress. Haar verbeelding ging alle kanten op. En wát is er aan de hand?. Schrijfvriendin van vanmorgen kwam met idee dat ze haar schrijfsels zou voorlezen. Hoppaaaaa...in de stress. Waarom? Wat is er anders dan in haar blogspot frank en vrij haar denken delen? Nou ja, verbaal zijn is je écht kwetsbaar opstellen.

Of niet?

Tot dusver is ze kwa spreken er op achteruit gegaan. Ieder mens heeft de eigen waarheid en dus luistert ze. Maar ja, haar verbale spreken manifesteert zich in haar en wil zich uiten nu er zoveel ongenuanceerd denken de wereld ingegooid  wordt, dan krijgt ze tóch iets van: “ pardon, mag ik ook eens wat zeggen? Eum...met vriendelijke ogen naar een ander kijken vanuit het hart helpt echt mee.” Maar ja, het klinkt zo soft?  Hm, oké dan: alle relschoppers in militaire dienst is ook een oplossing. 

Ze denkt terug aan toen ze ooit verhalen vertelde en ja ze heeft ook radio gemaakt bij een ziekenomroep. Ze kán verbaal zijn. Oh ja, en een video over een vriendelijke samenleving. Dat was het laatste. Ze durfde het kortgeleden in haar Blogspot te posten. Maar ja ...sinds de nachtdiensten, sinds haar pensionering, sinds haar ogen niet meer popie jopie zijn en sinds diverse valpartijen is ze zich steeds meer gaan terugtrekken van de wereld. Ze vindt het best. Behalve dat ze pittige wandelingen en fietsen mist. Waarom dan die stress?  Waarom, het zich getriggerd voelen alsof- als ze ja zegt - er iets ergs gaat gebeuren? 

Daarnet zei ze wel al ja tegen een gedicht voorlezen/ voordragen van de schrijfvriendin.

“Dát is dus een belofte. Okee. Rustig en kalm zoals de duif zijn. Rustig ademen. Niets aan het handje. Het is leuk! Kom op. Stiekem vind je het heel leuk. Je mág het leuk, motiverend en inspirerend vinden.” 

Is ze wel zo vriendelijk voor zichzelf ? 

Als ze maar niet fysiek hoeft te reizen. Wahaha dat kan en mag niet eens in verband met reisbewegingen beperken. In gedachten ziet ze hoe nog niet zo lang geleden het regeringsvliegtuig opsteeg met het Koninklijk paar en hun kinderen. Ongelooflijk wat die over zich heen kregen van velen. Ze kwamen terug. Spijt betuigen. Al die meningen van al die mensen. Van de Burgerrechtbank. Zij is er bij voorbaat al bang voor.

Verbeelding viert hoogtij? 

Zal ze in het kader van Vrijheid, vriendelijkheid en daarom in het kader van haar innerlucke Vrede ja zeggen tegen het voorlezen van haar eigen schrijfsels ? Ze doet moeilijk.

Het borrelt in haar. De vrouwen van weleer geven haar een duw. Kom op. 

Eerst een ommetje maken? Duif vliegt op. 

Wintertijd. Tijd om nog meer kluizenaar te worden of om haar ‘ blaadjes’ te laten vallen als een boom vol zelfvertrouwen? 

 Leven in Vrijheid?Ja!

~~~~~~~~~~~~_………

Op 26 oktobe 2020 sprak ik het luchtige gedichtje Je loopt nooit alleen geschreven door Odile Schmidt in. Te beluisteren op Facebookpagina: Gedichten luister. Hier plaatsen lukt mij ( nog) niet.

🍀💕🍀

2.276 Bordje hutspot

Ze heeft het gevoel tijd tekort te komen. Gelukkig, er is een uur meer doordat de wintertijd is ingegaan. Een illusie. Langzaam duikt haar bewustzijn wederom in de tijdloosheid van het schrijven. Vanmorgen ontstond er een harte respondentie op messenger met een dierbare schrijfvriendin. 

Stille getypte woorden raken en vullen elkaar aan.

Daarvoor had ze nét @The Daily Calm meditatie gedaan. Het ging dit keer over vriend(in) zijn met jezelf. Reflecteren. Naar binnen kijken. Jezelf keer op keer op keer ontmoeten, met vriendelijke ogen naar jezelf kijken en bij de hand nemen. Ja, dát leerde zij zichzelf in het leven. Het was, het kon en het is niet anders. 

De ander zien in de spiegel van het schrijven. Herkennen. Wat kunnen we van elkaar leren. Geestelijke kindjes ontstaan via het wonder van de adem van de geest.

En fysiek? Een kortdurende buitenbaarmoederlijke zwangerschap deed geen levend kind uit haar baren. En tóch mochten er kinderen in haar leven komen. De vrouwen van weleer lopen stilletjes met haar mee, wijzen haar- nauwelijks hoorbaar- de weg. Doch in de stilte van haar geest ontmoeten ze elkaar in de fluisteringen van haar hart.

Ónt moeten. Ze mag kiezen. Ze mag zijn. 

De schrijfvriendin schrijft gedichten. Zo beeldend. Vandaag schrijft zíj speels, wat een heerluckheid. Voorbij het serieuze gaan en woordjes bedenken. Mogen bedenken. Denken staat vrij. De Inspiratie staat vrij. Is vrij. De ver- beelding in woorden vangen vindt zij een zaligheid want de verbeelding is vrijmoedig. Ja, vrij en moedig. Dat is haar schoonheid en tevens een gevaar wanneer het zich negatief op anderen richt. Aannames maken veel kapot. Dat toont het Nieuws helaas veelvuldig.

De vrouwen van weleer lopen met en in haar mee. Zij zijn haar op dit moment. Hier en nu. Ze voelt ze, ze huilt ze, ze lacht ze, ze heeft velen geleefd. Ze schrijft ze. 

Ze glimlacht rustig en kalm. Rustig en kalm. Rustig en kalm. De schrijfvriendin schreef een gedicht voor haar en memoreerde schrijfsters tijd in de  verpleging en haar moeder zijn. Haar zuster zijn aan de bedden van velen. Ja, ze weet het weer. Ook de nachten, de nachten vól slaap tekort. Echter die diensten waren speciaal. Bij terminale mensen thuis. Kwetsbare mensen- jong tot oud- aan het einde van hun leven. Ze is dankbaar dat ze die nachten mocht meemaken, hoewel haar sociale leven nooit meer hetzelfde is geworden want haar voelhorens  konden na drie en half jaar nachtdiensten de ratrace van het collectieve bewustzijn niet meer aan. Echter, ze is dankbaar dat ze het heeft mogen meemaken. Wellicht heeft ze een verschil kunnen maken? Neuriën wanneer er geen woorden nodig zijn. Serene stille. Neuriën. Een hand vasthouden. Nu in coronatijd mag dit niet? Maar ook de zowel geestelijk als fysieke uitputtende nachten  voor beide partijen. Blauwe polsen. Vermoeid.

Neuriën. Een hand vasthouden. 

Die nachten. Altijd met respect. Altijd de mens in de ander zien. Haar medemens. Ieder is uit een zaadje en een eitje ontstaan vol doorgegeven genen. Een wonder. We mogen kiezen hoe we reageren. Steeds weer.  

Want ...

vandaag zou ze een stiltedag houden, een schrijfdag en mogelijk tevens een schilderdag. Op een dergelijke dag gaat de telefoon uit. Ze appt het door naar haar kinderen en naar een vriendin vlakbij, deze kan zich zorgen maken als ze niets hoort en gelijk na schrijfsters aankondiging per app belt de vriendin. Ze wil nog éven iets kwijt.  Ah, dan beeldbellen. Blij vertelt vriendin over een fijne  dag die ze gisteren genoot. De schrijfster luistert. Haar hoofd vol inspiratie wordt met andere beelden gevuld. Aan het eind van het toehoren zegt de vriendin “nu laat ik je. Fijne dag en veel inspiratie.”

Ze probeert dat waarover ze wou schrijven te voorschijn te halen. Het is nagenoeg weg. De vrouwen van weleer gniffelen. Dag focus. Haar kant en klaar lopende band met schrijfgerechten waarop ze een haute cuisine schrijfrecept dacht zag is verder gerold. 

Vrij.

Niets hoeft. 

Kiezen.

In spiratie. Alles is de bron. Een ieder shopt uit die bron op de eigen wijze. Toch heeft ze lekker geschreven. Bordje hutspot van 679 woorden.

2.275 Gefrustreerd

 Nee, ik ben niet gauw boos. Nu wel. 

Had ik mijn bak met plastic afval buiten gezet. En ja, het zat in een 240 liter PLASTIC grijze zak. Anders doe ik het in een afbreekbare zak. Maar ja, plastic is plastic en de afbreekbare zakken moet ik weer bijbestellen. Ik houd er al rekening mee dat er alleen plastic plus karton van levensmiddelen in die bak komt. Dat leerde ik van de mobiele milieustraat mijnheer. Afijn, ik had lange tijd die container niet buiten gezet. Hij is nokvol nu. En ...nog steeds. De bak is niet geleegd. Ja, ik weet dat het niet vanzelfsprekend is dat er vuilnis wordt opgehaald en ik ben er dan ook dankbaar voor dat dit nog steeds gedaan wordt in deze Corona tijd👍🏼💐.

Oké, ik mopperen tegen de buurvrouw en vervolgens toch maar naar de gemeentewerk gebeld, hoewel ik beter had kunnen schrijven want wat heb ik een hekel aan dit soort telefoontjes en ja hoor. Ik krijg gelijk een preek. Een preek dat ik er geen emmers, kinderspeelgoed en weet ik veel wat in mocht gooien. DAAAAAR ging het niet om en dat vroeg ik niet. DAT weet ik ook wel, en DAT zit er niet in. Tja, het lag dus aan die grijze grote vuilniszak. DAT mag niet. En ... een afbreekbare 240 liter zak mag ook niet. Ik nog iets brabbelen, maar de receptioniste ging dooooor en zei dat sommige mensen hun plastic afval óók nog in plastic zakken verzamelen. Ook DAT mag u niet doen, mevrouw.

Huh? Koop ik expres afbreekbare pedaalemmerzakken en 240 liter ook afbreekbare zakken! Dat wordt dus ook een gore boel in de bak. “Haal alles maar uit de grijze zak en zet de bak wederom aan de straatkant. Misschien dat hij nog geleegd wordt.” Stelt  de Reinis receptioniste voor na nog een preek over plastic. Wat ook niet mag is plastic opsparen afbreekbare PEDAALemmerzakken en die vervolgens in de grote bak doen. Einde belerende preek.  Waarvoor zijn afbreekbare zakken dan uitgevonden? Alleen voor gft resten?

~~~

Tjonge wat is ze boos. Grrr. Te boos. Niet normaal zo bbbbooos Waar dat nou nodig voor is, die boosheid? Er zijn ergere dingen. Adem in, adem uit. Ze probeert zichzelf te kalmeren maar ze heeft er géén zin in. Ze trekt de grijze zak met moeite uit de container, de geamputeerd borstkant met te kort gestripte spier  ( ooook daaaaar is ze opeens bbbbooos over) voelt alsof deze openscheurt. Echter, in plaats daarvan  scheurt de grijze zak. De inhoud  pleurt op de vloer van haar net opgeruimde schuur. Grrrrr. Bbbbooos. Dan smijt ze alle gorigheid in de paarse bak. Die zit opeens vol. De rest propt ze in een afbreekbare zak. Mag niet. Pfff.. ze kan het moeilijk op haar hoofd bewaren hoewel ze laatst een documentaire zag over een octopus op Netflix- die dit wel deed.  Er begint humor - terwijl het onleuk is dat er plastic in de oceanen rondzweeft- te kriebelen maar ze vertikt het om te lachen om de situatie. 

Ze probeert -terwijl ze de kapotte plastic zak ook( ze voelt zich als  een rebelse puber)  in de bak propt( mag niet) -het systeem van plastic ophalen en verwerken te snappen. Ja, keihard plastic brengt ze wél naar de mobiele milieustraat.

Wat ook niet mag is een afbreekbare zak in je plastic verzamelbak doen noch je plastic in huis opsparen in afbreekbare pedaalzakken. 

Dan belt haar dochter die haar eveneens vertelt wat ze wel en niet moet doen. In Rotterdam gaat alle plastic bij het restafval zegt ze en laatst vertelde een vriendin dat ze had gehoord ( hm, aanname?) dat alle afval bij elkaar bij elkaar verbrand wordt.

🤔

2.274 Een bezorgde moeder

 Dat was me het ochtendje wel. Nadat bij mijn oudste kind een operatie was uitgesteld, kwam er eind afgelopen week bericht dat het vandaag door zou gaan en gisteren hoorden we hoe laat. Zo spannend. Oudste moest een geduldige patiënt zijn. A patiënt patiënt, want ook in het ziekenhuis moet gewacht worden. Gelukkig sms’t hij.

 Soms is het moeilijk om je plaatst te weten als moeder van twee volwassen alleenstaande kinderen. Autonomie en dus zelf keuzes te laten maken is belangrijk. Echter, het is nog steeds bij dit soort dingen lastig om aan de zijlijn te staan als mam. Vind ik. 

Je wilt er toch voor je kinderen zijn vooral bij ingrijpende gebeurtenissen. Doch - coronamaatregelen of niet- regelmatig is veel op afstand, echter ... verbondenheid is. Die voelen we. Vandaag ook. Hoewel zijn vader hem eerst zou brengen en ophalen, koos oudste er uiteindelijk voor om alleen naar het ziekenhuis te gaan ook omdat er toch niemand mee naar binnen mag in verband met de Corona maatregelen. Eerst zou zijn vader hem vervolgens bij mij brengen. Later koos oudste ervoor om zelf naar zijn eigen huis gaan. Dát kan na deze ingreep -“ het zijn maar twee tramhaltes, mam”- om dan thuis in bed te duiken en te slapen. Ik bood een taxiritje als cadeau aan. Maar nee. 

Accepteren is een vorm van loslaten.

Echter, oooh jeeee, de verbeelding neemt bij mij toe. Mijn innerlijke ‘antennes’ tasten zijn weg af. Oh jeee, hij gaat na de ingreep met de tram en neemt geen taxi. Contrôle loslaten, moedertje. Doch ik verplaats mij in mijn lieve oudste wier ogen een zonnebril moeten hebben ter bescherming maar óok in de trambestuurder én in mensen op straat want ik kan mij  voorstellen dat het best intimiderend is als iemand met een mondkapje én een grote zonnebril de tram instapt. Totale gezichtsbedekking🥴. Pfff. En ...nu maar hopen dat oudste geen gekken tegenkomt die denken dat hij eng is. Erg he om zo te denken? Het is niet anders, maar doodvermoeiend. Moge oudste veilig thuiskomen🍀🙏🕯💕. De beelden gaan door. Dahag beelden. Ik kies voor andere beelden en  vertrouwen. Ik kies voor vriendelijkheid. Moge mijn kinderen beschermd zijn door hun eigen gedachten,  hun eigen vertrouwen en vriendelijke mensen tegenkomen . Als mam gerustgesteld te worden is een zegen waardoor je weer kunt doorademen.

Wát een opluchting dat oudste mij geruststelde door te sms’en: ‘mam ik ben thuis. Nu ga ik weer naar bed.’

 ‘Beterschap, lieverd en slaap lekker ’ en ja, ik begrijp heus wel dat hij in zijn eigen nest wil bijkomen. 

Vertrouwen neemt weer bezit van mij. Gelukkig!

Op naar de volgende operatie. Moge deze wél gelijk doorgaan.

Learning still learning,