Laat ik het eens hebben over ... trachten de Nederlandse Taal over te brengen op mijn taalmaatje. Zelf vind ik taal véél meer dan ons verbale taalgebruik. Gewoon goed met elkaar overweg kunnen is het belangrijkste. Daar gaat het om - vind ik- in het leven. Wij kunnen prima met elkaar overweg. Uithoren doe ik niet. Dat resulteert dat ze toch sporadisch iets prijsgeeft over haar leven. Het is goed zo.
In december op mijn verjaardag - ik kon niet kiezen tussen welke vriendinnen ik er een zou uitnodigen- werd er aangebeld en vond ik cadeautjes voor de deur. Zo bijzonder. Naast vriendinnen liet mijn vrouwelijk taalmaatje eveneens namens haar man en haar vriendin een tasje met presentjes achter. Samen met mijn dochter - die op verjaardagsbezoek was- opende ik de pakjes. Van mijn manlijk taalmaatje een sjaal met de kleuren rood, wit en blauw van onze nationale driekleur. Later kwam ik erachter dat hij stilletjes - door de coronatijd- genaturaliseerd is. Oh, grandioos. Eindelijk. Wat hebben we keer op keer geploeterd met de inburgeringsexamens. Zelf deed ik mee met de proefexamens en zakte keer op keer net zo hard als hij. Maar nu? Jippy. Vandaag vernam ik dat het in verband met Corona via een videoboodschap van de Burgemeester bekend was gemaakt.
Wat zat er nog meer in die pakketjes? Ontroerd, ja er zat ontroering in. Een beker met I ❤️Mama. Wow, dát raakt mij diep. Via een andere weg dan mijn baarmoeder mochten onze twee kinderen in ons leven komen. Nu zijn ze volwassenen. Echter, dat ze mij mama noemen en ik hen mijn kinderen, geeft mij nog steeds een gevoel van dankbaarheid, want het is niet vanzelfsprekend.
Daarom raakt een beker met I ❤️Mama mij intens. . Ik zei tegen mijn dochter: ik kan het niet waarmaken om hun mama te zijn, en wat zei dochterlief? Je hoeft alleen jezelf te zijn🥳 anders had ze je die beker niet gegeven.
Vanaf toen noem ik in mijn hart mijn taalmaatjes mijn bonuskinderen. Tegelijkertijd is het heel verdrietig dat ze geen eigen familie meer hebben. Doch ik voel mij vereerd dat ze zich thuisvoelen bij mij. Tevens doet het mij zo verantwoordelijk voelen. Mijn taalcoachschap is vind ik niet wat het wellicht zou moeten zijn. De laatste tijd ben ik mij er meer bewust van dat ik niet in het Onderwijs zat, maar in de Zorg. Daar praatte ik niet veel. Luisteren was het voornamelijk. Een onderwijsmens is veel verbaler.
Destijds toen mijn manlijk taalmaatje nog aan het inburgeren was, mocht op een gegeven moment zijn vrouw ook de taal gaan leren. Echter na twee maanden moest ze stoppen. De reden? Híj burgerde al in en zij had haar best gedaan. Zo jammer, want we waren toen net zo lekker bezig. Destijds ervaarde ik het als vrouwendiscriminatie dat ze niet verder mocht.
Er zijn mensen die aan mijn taalmaatjes / bonuskinderen vragen: hoe lang ben je al in Nederland? Op het antwoord wordt dan veel gewicht in de schaal gelegd, want bijvoorbeeld 5 jaar zoals mijn bonusdochter is -in andermans ogen- al een lange tijd. Echter ik gaf haar mee de woorden: ja, nee en misschien. Het gevolg was dat ze koos om nee te zeggen toen ik haar vroeg of ik haar drie jaar geleden verder zou helpen met taal. Echter, ze heeft zich hierdoor wel zelf leren redden. Ja, zelfs in deze coronatijd heeft ze werk. Een powervrouw is ze.
Sinds een paar weken mag ze tóch weer naar een school om Nederlands te leren. Fysiek nog niet. En ... we doen het samen. Wel komt ze bij mij nadat videobellen te pittig was voor ons allebei.
.
Sinds kort is ze weer vol overgave bezig. Tja, in de ogen van anderen is het nog láng niet goed genoeg. Alsjeblieft, mensen, kijk alsjeblieft met een open hart en vriendelijke ogen. Voel medemenselijkheid. Verplaatst je in de ander mens die uit het geboorteland moest vluchten. Stel je eens voor dat je een voor ons moeilijke taal als bijvoorbeeld Russisch, Chinees of Grieks zou moeten leren. Dus in andere tekens dan het alfabet. Stel je het eens voor terwijl je daarbij ook nog laaggeletterd zou zijn. Want dát kan ook. Zie en voel de onbevangenheid van anderstaligen. Ze willen niet steeds getest worden op de taal. Het reikt verder. Stapje voor stapje. Jaar na jaar.
Zij en ik leren van elkaar.
En ... zou jij het verschil weten én kunnen onthouden tussen de geschreven woorden en wat ze betekenen: spelen en spellen? Kaas, kaars, kast, kaart, staart, taart. Koken, keuken, kuiken of feestje, vestje, vaasje, visje en wat dies meer zij? Ja, met tekeningen ervan vast wel? Maar als woorden en ze dan ook nog gebruiken? Alsjeblieft, als je vindt dat statushouders niet snel genoeg zijn in het inburgeren/ de taal leren stop dan met de beste stuurlui aan wal te zijn en ...word taalvrijwilliger. Graag!
Slechts als kind kun je een taal redelijk goed leren spreken en schrijven. Daarna kost het tijd en gepusht worden doet daar geen goed aan.
Als taalmaatje/ bonusdochter en ik samen door woorden gaan die op elkaar lijken dan is er zo een uur voorbij, waarna we niet veel meer kunnen absorberen. Nederlands schrijven en lezen kan ze nog niet goed als zou moeten. Maar de wil is er al zal het wellicht langer duren dan een ander. De woorden bad en bed vindt ze tot nu toe moeilijk om te ontcijferen en te schrijven. Er zijn landen waar de e als een i klinkt, de a als een e en de u als een oe.
Probeer zelf maar eens de klank van letters zoals je ze leerde op school om te zetten in iets anders. Je krijgt dat nauwelijks uit je inprentingensysteem. Dán besteed ik liever tijd aan andere taaldingen.
Zelf zeg ik het alfabet nog steeds even snel in het Frans( oa zat in Frankrijk op school) op voor mijzelf, dat gaat gemakkelijker.
Alleen hamer ik er wel keer op keer op dat de huur betalen, niet mag klinken als de hoer betalen.
Wist je dat in sommige landen alle vogels vogel heten, iedere bloem een bloem? Best bijzonder dat wij hier zo veel verschillende namen hebben.
Op 20 januari jongstleden zijn Joe Biden en Kamela Harris als President en Vice President van de Verenigde Staten van Amerika geïnaugureerd. Hun nieuwe Kabinet is er eentje vol diversiteit. Mooi.
Wíj in Nederland zijn ook divers. Ooit waren we allen migranten. Velen worden nog als anders gezien. Mijn boodschap is nogmaals: open je hart. Kijk met vriendelijke ogen naar je medemens.
Als jullie wisten hoe lieeeef mijn taalmaatjes/ bonuskinderen( dertigers) zijn, zouden jullie ze dan niet zonder vooroordeel op de thee of koffie vragen? Inburgeren komt van twee kanten # doeslief,
Mijn taalmaatje wou eens behulpzaam zijn naar iemand die hulp nodig had. Ze werd afgekat.
Laten we aardige, gezellige, vriendelijke medemensen zijn of er nou wel of niet Corona is of wel of niet een avondklok. #vriendelijkheid kost geen geld. #een mens is meer dan de verbale taal.
En ...binnenkort wordt mijn vrouwelijke taalmaatje ook genaturaliseerd. 🥳
Zij blij. Ik blij. En nee ... ze spreekt de taal nog niet vloeiend. En nee ... ze is nog niet hèlemaal ingeburgerd. En jà ...ze doet al jaren haar stinkende best en já ...ik ook gezien ik geen onderwijsmens ben en moeite heb met zeggen hoe iets ‘moet. ‘
