Alweer te veel witjes. Mijn excuses

Al eerder schreef ik dat ik het gekmakend vind, dat ik mijn schrijfsels in een Blogspot als deze niet rustig kan bewerken. Hoe meer ik bewerk hoe meer witjes want al bewerkend verdwijnt meestal de tekst, zodat ik pas later zie dat het niet kloppend is dóor die verdraaide witjes. 

Het valt niet uit te leggen. 

Heeft iemand een idee hoe ik normaal kan scrollen opdat de tekst zichtbaar blijft tijdens het bewerken?

2.29 over de crisis van het klimaat / insecten en plantjes in brandgangen

Wat ik ook bedenk, schrijf, doe en laat mijn standpunt kán veranderen. Mijn perspectief verandert al door overeind te komen uit een stoel en ergens anders te gaan zitten, staan of te lopen.

Mijn leven lang heb ik mij ingeleefd in anderen en -meer dan vaak goed voor mij was- mij aangepast aan andermans mening en standpunt. Echter, empathie kan een valkuil zijn.

2.28 Op nazomerse oktoberdag

Met een mouwloos shirt naar de bakker. Een vest mee. Voor de zekerheid.

Door het  groene hart van het dorp- waar de speeltuin is- spreken kinderen mij aan en we babbelen even over het hoe en waarom van mijn wandelstok. Dan loop ik verder:’ hallo bomen, met jullie prachtige groene bladerdak.’ Dag na dag transformeren ze van kleur. Warm rood begint de boventoon te vieren.

2.27 Dankbaar

Na een rusteloze nacht ontwaak ik na toch nog drie uur van de wereld te zijn geweest. Voel mij brak, maar dankbaar voor mijn warme bed. 

2.26 Bij de koeien

Opvouwbare wandelstok mee in het mandje, dankbaar voor de lage instap, dankbaar voor deze speciale fiets gekregen van mijn zussen. Fietsen maar. Onmacht, verdriet en gefrustreerdheid eruit ademen. Uitwaaien. Levenskracht inademen. Afstappen bij de koeien. 

Eerst bij vijf koeien (of zijn het nog pinken want er staat een stier bij?) Ik leun over het hek, een meter schrikdraad tussen de dieren en mij. Ik sta een tijdlang te snotteren dat ik zo verdrietig ben, vertel ze dat ik het ermee gehad heb met steeds weer gekwetst te worden maar dat ik ondanks alles toch van het leven houd. De dieren kijken even op om vervolgens  stoïcijns en op hun gemak verder te grazen ondanks mijn aanwezigheid. Het werkt kalmerend en het maakt dat ik mijzelf niet al te serieus neem. Ze blijven bij het hek net als ik. Na een poos knap ik op en buig
mijn hoofd voor de koeien en de stier. Mijn hart is weer warmer 

aan het worden. Dank je wel.

2.25 Neem jezelf bij de hand

Wees vriendelijk naar jezelf toe bij verdriet, accepteer dat je je voelt zoals je je voelt. Dat is krachtig zijn, al zijn er vele mensen die het zwakte vinden. Tranen tonen je verdriet, onmacht, smart, pijn en rouw. Tranen tonen je menszijn. Tranen kunnen helen.

Intens verdrietig komt het kind in je er ook weer eens bij kijken. Samen voelen jullie je net zo diepongelukkig als in ver voorbije tijden. Hoe ouder je bent, hoe meer je de emoties van ál die geleefde jaren gaat voelen. Kunt gaan voelen. Was het een overleven? Ga het anders beleven. Zie wat je voelt vanaf nu als een brug die je helpt beter in het hier en nu te zijn. 

Leef
Leven
Leef

2.24 Verdriet

Achteloos uitgesproken woorden, als een hand met tentakels  

nonchalant mijn borst binnendringend om als een niet fysieke boxer mijn hart vast te pakken en vol te raken met een niet fysieke energieke stomp vol pijnlijk ondoordachte vrijheid van meningsuiting.

Onverwoordbare getergde smart welt wederom in mij op als een zoute rivier, omhoogstromend van mijn hart naar mijn ogen. 

Gelukkig kan en mag ik huilen van mijzelf.

Gelukkig dat ik mijn levenstranen, vooral in herfsttijd, kán wenen.

Daar is niets mis mee, al respecteren velen hun eigen

 en andermans tranen niet. 

Waarom huil je?

Waarom heb je verdriet? Waarom ben je zo moe?

Indien ik de verbale woorden had dan deed ik dat.

Stil zijn is ont-moeten.

Het is een opeenstapeling van druppels.

Bagateliseren? Toch weer? Er zijn ergere dingen.

De herfst heeft meer dan ooit zijn entree gemaakt.

Wat voor droom heb je nog?

Wat zijn je talenten? Je kwaliteiten.

Droom alsjeblieft een mooie droom.

Droom met anderen mee.