Hoe het kwam dat we ( een vriendin van nu, een vriendin van vroeger met diens man, Mario Dieringer en ik een boom geplant hebben voor mijn broer die zich 38 jaar geleden van het leven benam? Wat die Kätzchenweide in Duitsland, bij het huis waar ons gezin waarvan ik 62 jaar geleden uit vertrok, met mij doet? Het neemt meer woorden in dan de 500 waarin ik nu probeer te vertellen wat het mij gedaan heeft en doet. 38 jaar geleden. Ik dacht dat ik eroverheen was, maar een rouwproces mocht en kon er nooit zijn. Dit terwijl ik kapot was van de dood en de manier waarop mijn broer stierf. Een keer ging ik tegen een boom aanzitten, zoals Free en ik vroeger deden, en huilde mijn smart eruit. Echter, er scheen iets mis te zijn met je verdriet eruit te huilen, terwijl ik vind dat er niets mis met tranen is. Er scheen iets mis te zijn om tegen een boom aan te zitten. Ik kreeg pillen te slikken die mijn broer ook slikte. Heftig! Heftig omdat ik zo vreselijk veel verdriet had. Doch, ik heb iets met bomen. Mijn broer ook. De jaren gingen voorbij. Over Frée werd nauwelijks gesproken. Soms met mijn moeder, die het ergste was overkomen wat een moeder kan overkomen. Mijn vader zei nooit iets over mijn broer. Beide hadden te diep verdriet.