Ja, ze weet het —-> irritatie voedt irritatie. Tegenwoordig wordt ze niet vaak boos op zichzelf, maar nu wel. Boos op haar onvermogen. Onvermogen tot wat? Om haar mond open te doen. Om zich uit te spreken.
Zondagse stilte in het mediterraan aanvoelende dorp. Stilller dan gisteren- zaterdag- baadt het dorp in een zalige, zomerse zwoelheid. Vogelgeluiden hebben de overhand. Gespetter in de boom waarin ik -door middel van een driepuntige plantenophanger- een lichte bak met water heb opgehangen waaruit mussen drinken en hun veren poetsen. Zo mooi om te horen en te zien.
Gisterenavond ging ik met een zeer dankbaar gevoel slapen. Ochtends om 7 uur opgestaan omdat het water zou worden afgesloten. Pannen en waterkoker gevuld. Volle emmers water ( drinkwater!) naast de toiletten om door te spoelen. Kortom ...helemaal voorbereid op een dag zonder helder, schoon, stromend water. Ik schreef er van de zomer tijdens de droogte ook over maar gisteren was ik het mij weer eens meer dan ooit bewust dat het niet vanzelfsprekend is dat er schoon drinkwater uit de kraan komt waarmee wij zoveel mogen doen. Koken, wassen, schoonmaken, douchen, planten bewateren, zwemmen, varen.