2.135 moeder zijn

Moeder mogen zijn is voor mij iets onverwoordbaars. Van de ene dag op de andere 24 uur lang altijd er zijn voor een mensenkindje en twee jaren later nog een mensenkindje dat afhankelijk van je is, is bijzonder. Licht en pittig tegelijkertijd. Verantwoording voelen en dragen. Verantwoordelijk zijn voor alles wat je meegeeft in woord en daad. Ik ben een verbinding, een verbond, een relatie vanuit mijn hele wezen met mijn twee lieverdjes aangegaan. Hecht. Zo hecht. Doch, het zal nooit zo hecht zijn als met een biologische moeder?  Maar toch ...in de geest is er een sterke verbinding met haar. 

2.34 Moeders

Moederdag

ik denk aan moeders, moeders die hun kinderen het leven gaven.

Die hun kinderen negen maanden droegen, ze baarden en door omstandigheden afstonden. Liefde is de oorzaak. 

Liefde de remedie.

Kinderen die ontvoerd zijn. Vermiste kinderen. Vermiste ouders. Verscheurd gevoel. 

2.133 Existentieel eenzaam

Heeft ze een schrijfsel geschreven over extistentieel alleen en eenzaam zijn, is het foetsie door éen onbewuste vingertik. Mag ze wel schrijven? Ja, ze mag het. Ze houdt rekening met zichzelf. Ze mag het van zichzelf.  He he. 

2.132 🍀🌳💕🌳🍀Trees of Memory - healing

September 2017

Wie had dit ooit kunnen denken wat Twitter mij zou brengen toen ik in september 2017 er iets las over Wereldbomen. Wereldbomen mogen altijd blijven bestaan. Ik ben tegen de kap van gezonde bomen. Dus zocht ik verder. Daar kwam ik Trees of Memory https://www.treesofmemory.com/vision-of-suicide-prevention tegen. Het Twitter account van Mario Dieringer die onderweg was naar zijn Foothpath of Life. Op 31 maart 2018 begon Mario met zijn Voetpad rond de wereld. Hij plant bomen voor suïcide slachtoffers. Ik las de woorden Trees of Memory en suïcide en tegelijkertijd wist ik dat ik een boom voor mijn broer wou planten. Mijn broer heeft zich in mei 1980 van het leven benomen.

2.131 Triggers

In de zondagse stilte gaat de telefoon. Een blijde dochter ratelt: ‘Mam, ik kom maandag bij je langs. Deze keer ga ik niet naar mijn vriendin, dus ben ik langer bij je.’

Een glimlach siert moeders mond. Leuk, dochter komt alleen voor haar. Dochter heeft het druk, werkt hard en combineert meestal bezoekjes. Dat begrijpt ze.

Niet lang daarna belt dochter voor de tweede keer: ‘Mam, ik pas morgen op een hond, die neem ik dan mee, goed?

2.130 4 & 5 mei

4 mei Dodenherdenking

Het regent te hard, de Nederlandse vlag staat daarom binnen,  half stok voor het raam. Een Wereldvredesvlam brandt rustig.

De kaars reisde een jaar geleden met een vriendin en mij mee naar Duitsland waar we in het kader van Trees of Memory een boom hebben geplant in Ittenbach voor mijn broer bij de plek waar we vroeger met onze ouders woonden en waar mijn broer en ik de drie mooiste jeugdjaren van ons leven beleefden in een dorp met veel natuur rondom. 

Daar bij de boom hebben we de doorgeefvlam aangestoken. Op Dodenherdenking eveneens. Drie mensen, twee Nederlanders en een Duitser waren samen twee minuten stil bij de vlam. Vredevolle momenten. Hier en Nu. 

2.129 Leven en laten leven. Mijn tuin🌳🌸🌷🌹🌺🥀🌼🌻🌱🌿

Mijn tuintje is mijn paradijselijk  plekje. Plek waar ik tot rust kom, plek waar ik mijzelf ben. Velen rijden kilometers om een dergelijke plek te vinden, terwijl je het van je huis, balcon, dak, stoep of tuin kunt maken. 

Voor mijn tuintje heb ik de intentie -als het leven verder meezit voor mij- dat ik blijf wonen waar ik woon voor de rest van mijn jaren.

V’liefd.

Verliefd op mijn tuintje.