2.225 een mini stukje bos is niet meer

Het is even droog. Nu echt naar buiten om een frisse neus te halen. Haren in de wind. Uitwaaien en bewegen. Haar linker been brandt. Soort zenuwpijn. Toch maar eens naar de dokter? Het duurt al zo lang. Dan ...haar hart slaat over en roffelt dan. Alarm. Bij de  grote bomen in het groene hart van het dorp is dat wat zij een mini bos noemt met de grond gelijk gemaakt. Dat terwijl het rond volle maan is wanneer de sapstromen het sterkst zijn. 

2.224 Het hoofd koel houden

Dinsdag 10 maart 2020

 Italië is op dit moment van schrijven een van de grootste besmettingshaarden van het  Corona virus covid-19  na Zuid Korea. Zuid Korea waar een van mijn kinderen al een reis naar toe heeft geboekt voor over bijna twee maanden. Mijn ander kind heeft eveneens een poos terug een vriendinnen reisje binnenkort naar Barcelona vastgelegd. Italië zit niet voor niets op slot. Mijn ex echtgenoot en tweede vrouw hebben net komend vanuit Azië weer voet op Nederlandse bodem gezet.

Wát een gereis.

2.223 8 maart 2020

Zondag 8 maart 2020

Het is volle maan. De maan trekt het water in de aarde, zeeën, mens en dier omhoog. Water staat onder andere voor emoties. Wat zijn wij  bevoorrecht in vergelijking met vele mensen dat wij hier in vrijheid leven. Dat ik mag schrijven waar ik voor kies te schrijven. Vrijmoedig. Vrij én moedig? Mwoah. 

2.222 Opruimen

Al een week ben ik flink aan het opruimen, schoonmaken, netjes inruimen, doorgeven of ik breng spullen naar een milieubak. Stel dat mijn geheugen slechter wordt? Dan heb ik geen houvast meer? Kom op, doorzetten. Eenmaal de opruimsmaak te pakken, gaat het steeds gemakkelijker. Hoewel ...regelmatig sta ik met iets in handen waaraan een herinnering kleeft. Ik zeg bij alles dank je wel. Doch het glazen potje halfvol bruine basterd suiker -met op het vergeelde, nee eerder verbruinde etiket, in mijn moeders handschrift de woorden bruine suiker - geeft mij iets extra’s vertrouwds. Omdat mijn moeder geen graf heeft is dit een extra tastbare herinnering als een groet van haar. Het zelf gebruiken? Nooit gedaan. Het lijkt op een relikwie? Zou de suiker nog goed zijn? Wanneer overleed mama? 11 september 1995. Daarvoor had ze vier zware jaren na een CVA (hersenbloeding) met afasie. Niet meer kunnen spreken, lezen en schrijven was een hel voor haar en het te moeten aanzien eveneens. De bruine suiker is van vóór die tijd. Ze heeft het zéker dertig jaar geleden in het potje gedaan en er af en toe zuinigjes een boterham mee bestrooid. Na de hersenbloeding kwam ze -behalve die laatste keer om aan te wijzen wat mee moest naar het verzorgingstehuis-nooit meer in haar woning. Het potje zet ik terug in een van de keukenkastjes op bovenste - nagenoeg lege- plank waar het gezamelijk met een oude plastic koffiefilter en een ouderwets metalen Frans expresso koffiezetdingetje een plek krijgt. 

2.221 Over Brieven uit het verleden én brieven aan de toekomst

Post uit de 17de en 18de eeuw. Wat spannend. Briefpost van mensen die een paar eeuwen terug leefden. Destijds gekaapt van schepen las ik. Er is dus nog hoop voor mijn vermiste brief van begin januari dit jaar aan mijn correspondentievriendin. Trouwens in december 2016 zond ik eveneens een- tot nu toe nog steeds vermiste- brief waarin ik iets stopte. Echter, vandaag hoorde ik op het Nieuws dat afwijkende brieven verdacht zijn. Op de envelop van de brief die ik december 2016 verzond ( of was het januari 2017? ik twijfel nu) was het een warrige bedoeling met een verhaal aan de postbode, veel postzegels en een onduidelijk adres. Die brief was dan bij voorbaat verdacht? De brief die ik in januari 2020 verzond was fleurig beplakt met een diversiteit aan postzegels over kunst meen ik mij te herinneren. Vandaag op het nieuws zag ik eenzelfde soort postzegels op een envelop van de bombriefverstuurder en dát scheen verdacht te zijn, terwijl ik diezelfde zegels via de webshop van Tante Pos besteld heb. Ook mag er geen vriendelijke groeten opstaan. Alles wat afwijkend is, is verdacht.

2.220 Joy

Vanmorgen liep ik naar de Mobiele  Milieu straat. Van alles heb ik bij mij in de grote tas die aan de rollator hangt. Van oude verf, latjes van een lattenbodem waarvan ik al een jaar denk ‘daar ga ik iets van maken’ ( nee dus, nog steeds niets al prentte mijn vader mij in dat een mens alles moet bewaren omdat je nooit weet wat voor tijden er komen, oorlog of andere tekorten. Ja, Pap, je hebt gelijk. Ik begrijp het en tegelijkertijd kun je ook veel voor kunstgebruiken. Maar ook ...veel)  hard plastic, kapotte huishoudelijker spullen tot batterijen. Dank dat jullie er waren. Bij mijn kapotgelopen  wandelsneakers aarzel ik. Dag schoenen. Dank je wel. Jullie zijn nog uit het lopen zonder rollator tijd. Wat liepen jullie tof.Toch maar in de kledingbak?  Moeilijk. Een ander heeft er niets aan. 

Met de lege grote boodschappentas loop ik weg van de mobiele milieustraat. Dag mijnheer.

2.219 Lief zijn voor jezelf

Zat ik net op het punt om een stukje over lief zijn voor jezelf te schrijven in het kader van Valentijnsdag. Ga ik nog éven kijken op de NOS app en lees over een man die seks met kinderen propageert. Vloekerdevloekvloek. Pffff weeeeer ben ik boos. Ik ben nog nooit zo vaak boos geweest als in 2020. Sinds de vuurwerkoverlast voel ik mij snel als een vuurspuwende berg. Men merkt het niet want ik tracht het- zoals nu- gelijk te sublimeren in schrijven, schilderen en het eruit te bewegen door wandelen, het huis opruimen en ook een soort van dans.