2.13 onvoorwaardelijke Liefde?

Vandaag denk ik na over onvoorwaardelijke liefde. Bestaat het? Geen voorwaarden hebben? In het vertrouwen zijn dat voorwaarden onnodig zijn? Nu ik met mijn volwassen kinderen het moederschap en het mijzelfzijnschap keer op keer aan het heruitvinden ben is het -soms, soms ook niet want het is tevens leuk-moeilijker dan toen ze klein waren. Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen vind ik een heel juist cliché.

Toch heeft een mens noden. De nood om gerespecteerd te worden. Het gevoel te hebben dat hij, zij, het echt gewenst is om wie hij, zij, het is, voorbij een gevoel van vanzelfsprekendheid. 

Moge haar kinderen zich altijd gewenst en gerespecteerd voelen.

Een mens is geen supermens. Geen enkele moeder kan - naar 
mijn mening en gevoel- een  supermoeder zijn, al zou ze het nog zo graag wensen. Als moeder kun je nog zo veel geven. Nog jezelf zoveel inzetten, dan toch moet je je kinderen grenzen leren. ‘Gewoon’ jezelf zijn is  uitdaging genoeg.

Tot hier en niet verder durven aangeven. En dit ook- heb ik door- bij volwassen kinderen,  zeker wanneer ze een poos in Hotel Mama logeren. 

2.12 langzaam versus snel

Al is ze een redelijk energiek, vitaal mens die naar de 71 winters toegaat dan nog is ze in vergelijking met een dertiger langzaam. Haar structuur is euh ... was? Nee, ís belangrijk voor haar. Daardoor behoud ze een overzicht. Daardoor kan euh... kon ze tussen die structuur door flexibel zijn, voorbij de rigiditeit die ze soms kan hebben. Maar ze kan niet meer op tegen de snelheid van een dertiger. Van de lange werkdagen. Van het late thuiskomen. Middernacht niet laat? Voor de moeder wel. Gestoord worden in de slaap is niet goed voor de gezondheid van wie dan ook, al is het logerende kind nog zo lief en al werkt het nog zo hard.

En ja, ze kan al aardig loslaten. Dat kon ze ook toen kind alleen woonde. Dan laat ze los. Met kind in huis is dat net éven anders. 

Velen zeggen: dan ga je toch gewóón slapen? Maar ze voelt wanneer in iemand de nacht de voordeur opent, de trap opkomt en gaat douchen. Al doet het kind nog zo zachtjes. 

Dagelijks luistert ze naar een app met slaapverhaaltjes. Dat werkt, maar het toch steeds weer wakker worden nekt haar. De periode dat zij nachtdiensten draaide is al lang voorbij. Echter, tegenwoordig voelt zij zich net zo brak.

2.11 Vriendelijkheid

Uit de oude doos. 
5 september 2013 naar aanleiding van het project Mijn Droom voor ons Land ter ere van de Kroning van Koning Willem Alexander.

 Tóch blijf ik er in geloven. In vriendelijkheid, begrip naar elkaar toe zonder vooroordelen.

Vriendelijkheid kost geen geld.
Laten we keer op keer weer onze ❤️harten openen
om met vriendelijke ogen naar de ander en onszelf
te kijken. Allemaal samen zijn wij mensen. Allemaal hebben we ons potje ellende in het leven gehad of hébben het nog.
Ieder heeft een dergelijke lijstje waarvan we kunnen zeggen: ik wil wel gelukkig zijn, maar dit  en dat.
 Vriendelijkheid en dus humaan zijn - ook naar jezelf toe- lost echt veel meer op dan aanval hoewel een kleine onweersbuitje op zijn tijd best klaarheid brengt en nodig is


https://nos.nl/l/548089 ( nog steeds vind ik de woorden: het Nederlandse Volk, ietwat hoogdravend overkomen. Zo bedoelde ik het niet☺️. Excuus.) had liever het woordje wij willen gebruiken en ik had niet belerend willen overkomen. Maar ja, het was voor het eerst dat ik een télévisiecamera van een Nationale Zender met een reporter, cameraman en geluidsman voor mij had😁. Dát was best wel wat. 

2.10 Focus(2)

Mijn vorige stukje- over focussen - eindigde ik met een uitspraak van mijn vader. Humor is de smeerolie van het leven. Ja, daar ben ik het steeds meer mee eens😊. Humor: geen sarcasme of cynisme! Van sommige stand up comedians die anderen belachelijk maken- dat zag mijn vader ook wel als humor- snap ik geen snars. Was/is dat soort ‘lol’ leuk? Nee. Nou ja, ieder zijn ding. Echter, ik vind het naar. 

2.9 Focus

Blijf gefocust, zeg ik tegen mijzelf, 

terwijl ik nadenk over een stukje schrijven over

focussen.

Blijf gefocust, zeg ik tegen mijzelf,

ondertussen probeer ik al fietsend een video te maken van de prachtige omgeving waar ik woon voor

een vriendin in den verre.

Blijf gefocust, zeg ik tegen mijzelf

terwijl ik nadenk over een stukje dat ik wil schrijven over

focussen

tegelijkertijd pin ik geld uit de muur. Wat een wonder dat het kan. 

Nadenkend over een stukje schrijven over gefocust blijven op dat wat je aan het doen bent loop ik het boodschappencentrum in waar ik enkele boodschapjes haal bij AH. Bij de kassa toch maar pinnen en ...oh schrik. Pinpas zit niet op zijn plek, Pinpas heeft pootjes gekregen. Nee he? Ik heb nog niet zo lang een nieuwe plus code. Waar oh waar ben je, Pinpas? Niet in het tasje. Nergens. 

2.8 Loyaal blijven aan jezelf

Jezelf zijn is een eigen geheimerig gevoel. Jezelf zijn is jezelf trouw blijven. Je diepste wezen laten bestaan omdat je niet anders kunt.

Zijn naam was Prins. Onze gezinshond, lang geleden overleden op 15 augustus. Hij was loyaal tot aan het einde. Prins helpt mij vandaag herinneren- over de dood heen-dat ik loyaal mág  en zelfs moet blijven aan mijzelf. Trouw blijven aan gedachten en gevoelens die de moeite waard zijn om te voeden. Waarvan je in je guts voelt.’Dit is een innerlijke  noodzakelijkheid. Het is goed! Als je er blij en dankbaar van wordt, dan is het goed.’ 

2.7 jezelf niet goed genoeg vinden omdat je niet aan andermans verwachtingen kunnen voldoen?

In de reisstress schieten omdat éen van de dierbare vrienden- die mij maandag bezochten, wat hadden we een mooie dag- zei dat ík nu ook maar eens bij ze langs moest komen. Echter, reizen is een ‘dingetje’ voor mij. Het triggert mij. Reis gerelateerde beelden komen op🙄. Ik denk terug aan mijn door mijzelf verwijderde Blogspot schilderen en schrijven waar ik bij tijd en wijle wat af ouwehoerde over reisstress. Ik meende van die stress af te zijn na een voor mij  belangrijke reis naar een dorp in Duitsland. Vooral mijn broer en ik brachten er drie grandioze jeugdjaren door. Met  een vriendin uit mijn jeugd, haar man, een huidige vriendin en Mario Dieringer hebben wij er in in het kader van het project  www.treesofmemory.com/international  een boom geplant voor mijn overleden broer die zich in 1980 van het leven benam. Het was een helende ervaring, ook qua reisstress. Maar dat laatste is helaas ondanks alle oefeningen nog steeds.   
springlevend. De reisstress dan. Mijn broer niet en mijn vroegere Blogspot evenmin. Doch beiden zijn nog in mijn gedachten en in mijn hart.

Iets in mij hoopte een verschil te kunnen maken in de draaimolen van het leven. Helaas pindakaas. Je moet het niet willen? Dat is te hoog gegrepen? Doch menselijk. Heb het webblog net nog gegoogled. Echter: Schilderen&Schrijven tillykuiper.blogspot.nl is niet meer. Wel vond ik nog sporen van haar bestaan. Dat doet mij goed. Een mens kan curieus in elkaar zitten. Ik besef dat ik op die plek onder andere ook over mijn broer heb geschreven. Daardoor - al bestond het internettijdperk nog niet- is hij een deel van het worldwide web is geworden. Dat schrijven is eveneens weg.

2.6 In de woestijnen en op Mars zou men dankbaar zijn

De aarde geeft. Altijd. De aarde herstelt zich. Steeds. Ja, ook tijdens haar crisis van het door ons verziekte klimaat. De mens neemt en wil nog steeds controle hebben en houden over de Natuur?  

De achterpaadjes moeten schoon? Schoon van wat sommige mensen vuil en onkruid noemen? Mag er echt niets groeien en bloeien aan de randen van achterpaden of stoepen?

2.5 Dankbaar zijn voor water

Dankbaar ben ik voor het drinkwater. Zoet water om te drinken. Dankbaar ook voor sloot en greppel regenwater waarmee boeren de akkers mee besproeien om voedsel voor ons te verbouwen. Echter zij mochten het niet meer. Ten tijde van de afgelopen(?) Droogte (zou het voorbij zijn? ) had het nathouden van onze dijken- in ons ‘waterrijke’ landje met grandioos watertekort- voorrang. Schippers hadden het ook zwaar. Wachten in sluizen.  

De dieren die onbeschut stonden. Ze moesten het doen met teilen en  emmers water in hun schaduwloze  dorre weiden met scheuren in de grond. 

2.4 Regen💦

Eindelijk, eindelijk een regenbui na een lange periode van extreme droogte en hitte.  De plakkende hitte zonder wind van tropische temperaturen wordt weggewaaid en afgekoeld. 

Een ouderwetse Hollandse regenbui. Gelukkig zonder overstromingen.

Eerst een briesje. De lucht komt langzaam in beweging. De wind versnelt. In huis bollen de gordijnen.  De wind versnelt nog meer. De gordijnen wapperen als vlaggen. Lamellen klapperen. Papier waait van de tafel. Deuren knallen dicht. Poezebeest loopt onrustig door het huis. Kruipt onder het keukenkarretje. Ramen trekken aan hun raamopenhouders. Tikkende druppels op de ramen. Regen. In de verte gerommel, gedonder. Het komt dichterbij. Dan bliksemschichten. De flitsen laten telkens weer een knetterende show zien van een lichtblauwe tot paarse lucht.

2.3 Over inprentingen

In mijn vorige Blogspot, had ik het regelmatig over zich repeterende oude patronen. Inprentingen gedaan in de jeugd en door mijzelf versterkt. Dat zie ik nu in. Zowel de mooie als de zeer irritante.

Sinds ik met pensioen ben spelen oude kleverige irritante vervelende vaker op. Ik weet nu dat dit meespeelde in mijn besluit om mijn Blogspot schilderen&schrijven gisteren te verwijderen. Besluit? Was het een besluit? Het was een oude manier van gehoorzamen aan een rottige inprenting. Ik ‘koos’ om ernaar te luisteren door bepaalde triggering.

Koos ik? Of leg ik de ‘schuld’ bij mijn inprentingen? 

Een patroon, un patron in het Frans. De baas van de inprentingen? Zou een mens een leven lang geconditioneerd blijven? Is in een bepaalde conditie zijn een keuze? Blijven conditioneringen altijd de baas?

Deels wel en deels niet, vind ik. Hm🤔.

2.2 Hallo bos, daar ben ik weer

Met de bus naar het oude stadje bijna aan zee. Daarna langs een drukbezochte zonovergoten bloedhete Jaarmarkt met slenterende, puffende en kooplustige mensen. Nog even en ik wandel de grote, groene luchtkoeling in. Hallo bos, daar ben ik weer. Ja, in december was ik er voor het laatst. Door familie gereden. Long time, not seen.

2.1 ik had een Blogspot

Tot vandaag  had ik een Blogspot. Het heeft 10 jaar en 3 maanden mogen bestaan. In 2008 op Bevrijdingsdag werd het geboren. Vandaag verwijderde ik het. Ik voel mij dankbaar dat het heeft mogen zijn. Even dacht ik nooit meer te schrijven. Als andere mensen zonder kunnen, dan kan ik het toch ook? Mijn hart krampte.