De zon schijnt op deze 29ste oktober 2022 op een aangename manier. De thermometer tikt 21 graden aan. In het zuiden van het land zal het nog warmer zijn. Dit is nog nooit vertoond zolang de meteorologische metingen bestaan hier in Nederland.
Ondanks dat dit tekenen van klimaatveranderingen zijn geniet ik tóch van deze zonnewarmte. Het huis slurpt, slaat de warmte op en de thermostaat staat uit zichzelf op 20 graden. Zo hoog staat deze zelden in de winter.
Zuinig zijn met energie heb ik met de paplepel ingegoten gekregen. Daarbij kies ik om hoge rekeningen te voorkomen. Hoelang dat kiezen lukt weet ik nog niet, want mijn ouder wordende spieren en botten hebben wel warmte nodig. Echter, warme kleding doet veel. Ik voel mij bevoorrecht en dankbaar dat ik het mij kan veroorloven. Mijn best doend zolang het nog gaat goede doelen te steunen voor die mensen die het slecht hebben
Kalm aan. Mijzelf niet meer gek laten maken. Als ík niet iemand kan helpen, dan hopenluck doet een ander het wel. Momenteel heb ik een onregelmatig hartritme. Dit leert mij veel. Het brengt mij echt thuis bij mijzelf. Ik weet dat ik een lief hart heb. Het klopt al sinds het in mijn moeders baarmoeder begon te kloppen. Dapper hartje. Dappere hartenklop, die als een Perpetue mobile mij vergezelt en doet leven.
Hoe is het nu, hart?
Een warmte verspreidt zich door mijn borstkas. Dankbaarheid wederzijds.
Mijn hart fluistert in de stilte van mijn denken: “het gaat weer beter, levensvriendin. Je luistert weer naar mijn stille maar voelbare stem. Je hebt nu echt de leeftijd, babyboomer -jij die zo intens graag vrede en vriendelijke verstandhoudingen nastreeft -dat je inziet dat je niet meer aan andermans verwachtingen kan blijven voldoen. Wees vriendeluck voor jezelf. Voor je lichaam. Voor mij.
Je hoeft jezelf niet meer te veranderen ten gunste van hoe anderen je zouden willen zien. Heb vrede. Heb VREDE. Voel warme LIEFDE voor de mens die je bent geworden. In december 75 jaar jong. Wees vriendelijk voor jezelf en voor een ander. Dat is alles, babyboomer met vredesdrang. Je hebt je best gedaan. Nee, we zijn nog niet aan het eind van ons leven. Maar ik, je hart is vermoeid. Krachtig maar toch vermoeid. Alsof we een levenslange marathon met weinig stops hebben gelopen.
Gisteren deed je een stommiteit op Instagram . Is ok. Je hebt het rechtgezet. Je zegt altijd tegen een ander en vooral tegen je kinderen: “het kan gebeuren. “ Dus? Zoals je tegen anderen zegt—->Het kan gebeuren. Je hebt geen schade gedaan. Je wou het rechtzetten. Je hebt compassie en zelf compassie. Laat het nu wat het is. Je leerde ervan. Je zult altijd nog blijven leren. Het is goed nu. Wees lief voor jezelf, punt. “
Ik luister naar mijn hart dat al sinds paar maanden na de conceptie in 1947 klopt. Zo is het met ieders hart van wie dan ook- mens, dier, alles, het hele Universum heeft een hartenklop, een ritme. Als je heel stil bent, dan hoor je het, voel je het en weet je dat je deel van het geheel bent.
De babyboomer in mij wou een schrijfsel eruit gooien over het feit dat ze een paar keer hoorde en las dat mijn generatie overal de schuld van krijgt. Van welke crisis dan ook.
Toen ging ik pas goed aan zelfreflectie doen. Ja, ik heb mijn tekortkomingen ( wie niet?) maar ik weet dat ik mijn best heb gedaan in alle opzichten.
Dus …deze babyboomer maakt zich - in ieder geval vandaag- minder druk en is zich bewust van haar hart.
De huisarts wou dat ik zo spoedig mogeluck op het spreekuur kwam. Snel, snel, snel zeiden ook bezorgde familieleden. De doktersassistente die ik ooit was vond dat ook. Maar de steeds meer hoogsensitieve mens die ik ben en gevoeliger is sinds nachtdiensten in de terminale thuiszorg en sinds mijn pensionering, had en heeft het gevoel: Ho ho ho kalmaan. Snel snel snel is niet goed voor mijn hart. Rustig zijn en even niet andermans energie ook niet van een arts in mijn leven is de beste therapie momenteel voor mij. Mijn hart en mijn bewustzijn zijn dankbaar naar elkaar toe. Ik voel mij een verstandig mens🥳 verstandig omdat ik naar mijn lichaam luister. En … komende week ga ik wél naar de dokter om te bespreken hoe verder.
Want een onregelmatig hartritme dat tijdens een 24 uurs holterzoek zichtbaar aanwezig is, is een teken dat mijn hart aandacht nodig heeft.
. Echter, ik ben mij bewust geworden dat er niets mis is met dat ik alles traag doe. Traag de dag start en langzaam op gang kom als een voertuig dat een nacht heeft gerust. Echter, ik ben geen voertuig. Ik ben een mens. Dus bij deze ik blijf kalmaan doen. Door de week 1 x per dag lees en geef ik respons op Whats Appjes. Op Facebook kom ik nauwelijks. Al houd ik mijn account aan voor de verbondenheid. In het weekend ben ik Whats app vrij, hoe dierbaar een ieder mij ook is. En ja met mijn kinderen en andere dierbaren houd ik contact op een andere manier.
De rest van mijn leven de snelheid van berichten, van info volhouden is een veelheid die ik opgeef.
Mijn leven, mijn ritme.
Het meisje dat ik ooit was en nog deel van mij is heeft de neiging om sorry te zeggen. Echter, ik neem het meisje stevig bij de hand. Ik leg een hand op mijn hart en de andere tussen maag en buik. Ik adem rustig haar bangigheid om nog steeds iets niet goed te doen, uit. Ze voelt mijn hartenklop. Onze hartenklop. “Op alles sorry zeggen hoeft niet meer, je mag bestaan met respect voor al wat leeft en is” zeg ik tegen mijzelf. “Wij zijn genoeg. Ik ben genoeg.”
En nu …. gaan we lekker in de zonnige lenteachtige warmte op deze herfstdag genieten. Hier en nu in de omgeving waar ik woon. Thee, boterhammetje en vrucht mee om aan de waterkant op te eten op mijn stoeltje op wieltjes.
Dit epistel is geen 500 woorden zoals eigenluck zou “moeten”.
De puber in mij denkt: nou en? Jammer dan. Er zijn ergere dingen.
