Februari 2001 verhuisde ik na dertig jaar huwelijk noodgedwongen naar de plek waar de woning staat waar ik sindsdien leef. Mijn thuis. In de woonkamer van de toentertijd vorige bewoners hing een poster van een native american. Vredevolle, vriendelijke ogen keken mij aan. Het huis voelde goed en verwelkomend.
De afbeelding van de man op foto kwam vandaag weer naar boven en geeft mij de kracht dat op dit moment meegaan met de flow oké is.
De ‘tuin’ destijds was een ander verhaal. Behalve een zuurstofgevende, mooie, groene strak onderhouden ligusterhaag verwelkomde een oppervlakte vol tegels mij. Ik heb niets tegen tegels, echter balans mag en moet er zijn. Ik was verdrietig dat het huwelijk en het gezinsleven voorbij waren al hielden we van elkaar. Voor de kinderen vond ik het het ergst. Het was voorbij en we moesten ons vorige huis met tuin en bezoekduiven- te duur om voor mij alleen te bekostigen - verlaten, doch door de stenen luchtplaats werd ik nog verdrietiger. Het was februari, een ongunstige tijd om planten te verhuizen en te herplanten. Die bleven achter in onze vorige tuin, behalve een forsythia, waar een stek van de bomen uit de straat bij was ontstaan. Die doet het nog en is een stevig boompje. Beide doen het goed,
Als ik verdrietig en of boos was dan verwijderde ik in de en daarop volgende maanden en jaren, steeds weer een paar of meer van zo vreselijk stevig ingeklonken tegels. Toentertijd was er een buurman verderop die wel zand, veel zand kon gebruiken en zo wisselden we zand en aarde met elkaar.
Van de tegels maakte ik verhogingen en een gedeelte bleef als pad en terras. De tuin kreeg planten en stekjes van een ieder zomaar of waaraan ik het vroeg . Ze werd mooier en mooier. Kruiden groeiden spontaan en dan kwamen er weer andere, ook bloemen en plantjes die men onkruid noemt mogen groeien. Ze doen geen kwaad.
De tuin werd een combinatie van vrij groeien en bijhouden. Zo ontstond mijn paradijselijke plek.
De heg groeide, bloeide en is nu 20 jaar verder. Aan de andere kant, de kant van de buren heeft ze grotendeels dode stukken. Aan mijn kant was ze ook kalig, doch ik sprak haar bemoedigend en dankbaar toe en ze kreeg van de zomer weer blaadjes. Vandaag ziet ze er aan mijn kant grillig uit, mooi vind ik. Aan de andere kant bij de buren heeft ze moed opgegeven
Een paar maanden terug heb ik er daarom mee ingestemd dat de heg verwijderd gaat worden en dat er een schutting geplaatst wordt,
Morgen gaat het gebeuren. Voel mij slecht. Buikpijn met een wee, misselijk gevoel. De heg doet haar best en geeft nog zuurstof en voor het eerst vlogen de mussen er gisteren tijdens een hoosbui weer in. Hononopono heg, mussen, torretjes en wormen,
Dank je wel, heg. Het spijt mij, vergeef mij, ik houd van je. Vier takken met je ragfijne wortels die je losliet staan tijdelijk in een pot met aarde. Moge die paar planten goed groeien en bloeien tegen de schutting aan. Morgenmiddag plant ik ze terug en dan mag je groeien hoe je wilt. Al zal ik je wel moeten toppen.
Diep in de aarde bij de schutting stop ik vier appelpitten. Moge ver ver ver in de tijd vier appelbomen op deze plek groeien voor toekomstige generaties die beter met de Natuur zullen omgaan dan wij. Vol respect en dankbaar voor het leven. Dankbaar voor de co2 die bomen en planten opnemen en de zuurstof die ze schenken.
Bij het terras achter is de heg daar al een paar jaar eerder verwijderd en ook daar groeien nog twee ligusterhegplanten die ik redde.
Steeds denk ik dat er elders veel ergere en afgrijselijker dingen zijn, zoals in sommige landen met mensen en dieren gebeuren. Echter, zonder groen is er geen leven. Maar ja, hier heb ik ook stenen waaronder hele gezinnetjes torretjes en andere kleintjes. Ik sein al naar ze: zoek een andere plek. Al wat leeft is belangrijk. Mens, dier en ...de plantenwereld. Mens en dier deelt de adem die de Plantenwereld schenkt. De plantenwereld die ons in vele opzichten voedt, tot rust brengt, dieren een plek om te leven aanbiedt, koelte schenkt, onze troep absorbeert en zuurstof om te leven voor in de plaats uitademt. Warmte schenkt. Meubels. Bedden. Zoveel van een huis is van hout.
Als er maar meer respect zou zijn van meer mensen. Afschuwelijk als planten, bomen respectloos dingen genoemd worden. Dieren soms ook. Net zo afgrijselijk als dat sommige lieden hun medemensen op een afgrijselijke manier respectloos behandelen.
Hoogevoeligheid kan hemel en hel zijn.
Keuzes maken? Met de flow meegaan? Ik ga op dit moment met de flow mee. Ook ik laat los als de blaadjes die van de bomen vallen. Ik laat los dat ik de heg zou willen vasthouden, ik laat los en accepteer dat niets hetzelfde blijft. Verandering in het leven is het enige constante. Ik kies te accpeteren dat de herfst loslaten is. In de herfst van mijn leven ben ik nu. Ontspannen. Steeds weer. Ademen. Zolang er voldoende zuurstof is, blijven ademen. Langs de schutting zal het aan mijn kant weer groen worden en voor het open hekwerk van 90 cm breed tussen de buren en mij, daar zullen we in goede harmonie samen kiezen voor een mooie groene plant, moge het verbindend werken. Voor de mussen heb ik mandjes gekocht. Met de dichte kan tegen de schutting aan, met de openkant naar buiten zodat ze er hopelijk hun toevlucht kunnen vinden. Drie naast elkaar. Voor onderaan dat schuttingdeel plant ik de vele klimopstekken die vrijlijk tot bovenaan om de mandjes heen gaan klimmen.
Dan heb ik een paar planten met wortels van de ligusterheg zelf.
Daarna mag mijn kant van de aanstaande schutting - ooit een boom-groen worden, maar ik krijg een wee gevoel bij het idee dat als ik hier ooit wegga dat ik de tuin dan van de woningstichting in de oorspronkelijke staat (= betegeld? )zal moeten terugbrengen.. Het zal toch niet? Niet in deze tijd van klimaat veranderingen🙏🕯💕.
Moge woningstichtingen dit niet meer verplichten. Moge tuinen met hun bomen en planten een beschermde status krijgen, zowel bij huurwoningen als koop.
Nu laat ik echt los en accepteer. Accepteer dat verandering het enige is dat altijd zal blijven bestaan.
Mijn poezebeestje komt bij mij. Ik ontspan. Heb mijn tranen weer eens geweend.
20-10-‘21
7 ligusterplantjes- met wortels -van de oude heg heb ik weten te redden en heb ik een dag later teruggeplant tegen de schutting aan.
