@corinabloem Lieve B, dank voor het compliment😘 en dank je wel@beppe😘
Voel mij dankbaar voor onze vriendschap.💐
Nu wederom trachten dit geplaatst te krijgen onder je bericht. Doch nee.. Al een paar keer geprobeerd doch mispoes. Weer wachtwoord problemen en ik wou ontspannen blijven.
Net drie e-mails van GOOGLE gekregen en alleen om ze te zien geeft mij stress.
Google ik heb geen nieuw apparaat!
Er kwam een opiniepanelenquête over de polarisering die momenteel wat heviger aan het worden is. Wat de oplossing zou zijn was de vraag.
Zou iemand DE oplossing weten? Ik begon aan de enquêtevragen doch kreeg er stress door en ben er mee gestopt. Ik ben allergisch voor polarisering ook omdat het in mij dan ook gaga wordt. Beter zou het zijn oplossingen voor verbinding te zoeken en vinden.
We zijn allemaal anders, we denken allemaal net even verschillend. Ik probeer wat dan ook vanuit andermans standpunt te bekijken, in te voelen, te begrijpen tot zekere grens en ieders standpunt te respecteren want ieder heeft de eigen waarheid, een geloof waarin diegene heilig in gelooft met het hele wezen en dat is oké tot zekere grens. Vrijheid van denken. Vrijheid van mening en uiting. Een groot goed.
Voor de Corona tijd wist ik meestal niet waar iemand op stemde (wou ik niet weten.) en óf diegene wel of niet stemde? Voor Corona maakte ik wel eens attent op ons stemrecht. Het is niet vanzelfsprekend, zeker niet voor vrouwen. Er is zo ontiegelijk voor gestreden en elders wordt er nog steeds voor het recht om te stemmen gestreden. Tegenwoordig doe ik verbaal nog een voorzichtige poging. Echter, het gaat zoals het gaat en indien iemand kiest niet te stemmen dan is dan diens keuze. Dat mag.
Voor de Corona periode wist ik en wisten wij meestal niet of iemand wel of niet tegen van alles gevaccineerd was.
Voor Corona werden verschillen niet zo negatief uitgemeten en kreeg een groep mensen niet zo massaal de schuld voor iets in ons land en in de wereld.
Ja, in de Tweede Wereldoorlog en andere oorlogen doch daarmee vergelijken vind ik te afschuwelijk en zo niet passend en onrespectvol.
Voor Corona waren er ook verschillen, doch die kwamen nog niet zo aan het licht als tegenwoordig.
Mensen verschillen. Mensen hebben talenten. Mensen hebben kwaliteiten. Omdat we zo verschillend zijn hebben we zo veel te delen met elkaar zei mijn moeder vaak. Elkaar versterken in constructieve kwaliteiten. Echter, er is ook polariteit in wat wat we als constructief zien.
Constructieve kwaliteiten zonder eindeloze discussies en mogen zijn wie je bent?
Ben ik dat? Mwoah …ik weet het niet.
De laatste tijd kan ik op korte termijn erg vergeetachtig zijn. Dat is best eng. De focus is soms á la minute weg. Stel dat de telefoon nu zou gaan dan is het ramp. Dan kom ik in conflict. Grote stress. Dus zet ik hem op dit moment van schrijven even uit. Onthouden dat ik hem weer aanzet! Zo niet, dan kan dat maakt dierbaren weer ( ja weer) ongerust.
Doch …mijn hele leven en dat van mijn kinderen kan ik mij haarscherp voor de geest halen. Daar kan ik goed op focussen.
Afijn, om het zo kort mogelijk te houden. Al kan ik geïrriteerd, gefrustreerd en dus onvriendelijk tegen mijn dochter uitvallen- vergeef mij dochter, gek… ik doe het niet tegen zoonlief🤔-dan toch blijft mijn intentie om vriendelijk zijn. Dat is vind ik een weg naar verbinding. Met vriendelijke ogen kijken in plaats van met boze ogen. Ik kies ervoor. Ik doe mijn best. Mijn leven lang al. Hoewel, in mijn dagboeken ook? Hm, die staan erbuiten? Een ander gooit wat dan ook verbaal eruit en een ander niet.
Het is wat het is.
Afijn, steeds weer eerst proberen met vriendelijke ogen naar mijzelf te kijken en dan naar de ander.
Perfect zijn is onmogelijk en tevens eng. Dan zou je als een robot zijn, een massaproduct mens. Dus ?
Eum … laat ik dankbaar zijn dat er zo’ diversiteit aan mensen is.
En …blijven accepteren dat mensen verschillen. Dat was zo, dat is zo en dat zal eeuwig zo blijven?
Wat kunnen we leren van migranten? Veel!.Geduld. Beleefdheid.Uithoudingsvermogen. Doorzettingsvermogen. Lef.
Niemand heeft de schuld bij woningnood of wat dan ook. De schuld voor de klimaatcrisis wellicht wel. Ik weet het niet. Wat dan ook het komt door de omstandigheden. Door keuzes. Technische groei. Ontdekkingen Auto’s enzovoort. De mensen van destijds die de eerste telefoon ontwikkelden kun je eveneens geen schuld geven. Waarom ook. Ontdekken, uitvinden is iets motiverends. . En …omstandigheden veranderen steeds weer, dus wederom ons aanpassen aan andere omstandigheden.
In het begin van de coronatijd leerde de beperkingen ons veel. Een stap en meer terug doen. Samen gingen we ervoor. Was Coróna daarvoor nodig? We hadden allen het gevoel dat verandering ten goede mogelijk was.
Doch gaandeweg veranderde ook dat.
Wat nu?
Laten we met vriendelijke ogen naar elkaar kijken. De mens zien in elkaar.
Nieuw moment. Verandering ten goede kan toch net zo goed mogelijk zijn?
Tja, voor ondernemers waarvan de meesten het zwaar hadden en hebben tijdens Corona restricties, is het heel zuur. Maar toch kan optimisme ervoor zorgen dat er nieuwe manieren worden ontdekt.
Míjn leven is aan het vertragen. De wereld om mij heen raast en raced ondanks de coronamaatregelen. Ook ik moet/ mag leren om te gaan met waarmee ik te maken heb. Valt soms niet ,mee.
De digitale wereld valt voor mij - als oudere- soms nauwelijks bij te houden. Moge dit Blogspot beschrijven mij blijven lukken. Zolang ik gefocust kan blijven lúkt het mij en blijft het mij lukken. Doch bij een focus op van alles en nog wat, hetgeen resulteert in warrigheid kan paniekstressangst mij bevangen ook omdat het mij soms moeite kost om bepaalde zaken online regelen. De hel voor mij en ik ben de enige niet. De tijd van de kascheques lijkt als gisteren en toch ver weg.. Alles heeft zijn voors en zijn tegens.
Moge het schrijven en posten in dit Blogspot dus blijven lukken. Zolang ik gefocust kan blijven lúkt het. Doch de kerstkaarten zijn een drama dit jaar. Of ik vind dat ik er te veel op schrijf, dan te weinig en bij iedere naam ben ik een uur verder omdat mijn gedachten teruggaan met en naar diegene door de tijd heen. Hm, inherent aan mijn leeftijd?
Nee, ik ben niet dement. De- ment = uit het denken. Ont-denken? Mijn hart denkt meestal in mijn hoofd. Of mijn hoofd buigt zich naar mijn hart? Hm. Misschien zou er met een andere blik naar oudere mensen gekeken mogen worden. Niet van: ach zij ( gender neutraal) vergeten dingen. Raken in de stress door wat dan ook? Dus ze zijn gaga?
Nee! Ik zie het als helen. Een ander ziet het anders. Soit!
Kijk, dit schrijven doet mij goed. Dank dat ik dit hier kwijt kon, zolang het kán want Google gaat met tweestaps verificaties komen. Moge het mij lukken. Op mijn telefoon kan ik al niet meer op mijn Blogspot komen. Al die wachtwoorden. Om kierewiet van te worden, doch daar kies ik niet voor.
Waar ging dit schrijfsel ook alweer over? Oh ja, wie heeft er een oplossing voor de groeiende polariteit? DE oplossing is er niet volgens mij. Allemaal samen oplossingen aandragen is wel een goede oplossing lijkt mij. Net als dat destijds velen meededen aan het project mijn droom voor ons land.
Heb ik een oplossing? Nou, nee behalve met vriendelijke ogen kijken en de ander accepteren ( zolang gedrag niet de spuigaten uitloopt en er geen schade gedaan wordt. Pfff dit was weer belerende praat? Hm🤔.) steeds weer opnieuw verbinden.
Zelfcompassie en vriendelijkheid is de start van het accepteren en helen van polariteit in onszelf !? Is dat te versterken niet één van de oplossingen?
Niemand heeft de waarheid in pacht.
Laten ik daarom dankbaar zijn dat ik/we 4 & 5 mei kunnen gedenken en vieren. De Stilte- met zo weinig mensen- zoals de afgelopen twee keer op de Dam vond ik intens indruk-wekkend. De Stilte verbond. Misschien een idee om met Oud en Nieuw te doen? Ah, Nieuwjaarsdag brengt meestal een bijzonder stilzijn met zich mee.
Verbondenheid is, ver voorbij al onze verschillen, dichtbij in de harteklop! Van harteklop tot harteklop tot harteklop. Genegenheid voelen. Steeds weer bewust zijn van ons aller menszijn. Bewust zijn van het feit dat al wat leeft en is één geheel is. Mij steeds weer bewust te zijn dat evolueren voor een ieder anders is. Of ik evolueer? Hm, een klein beetje. In andermans ogen sta ik stil en zou ik meer wat dan ook moeten. Corona tijd of niet, ik reis niet vaak, behalve in mijn binnenwereld. En dát is best wel een pittige reis, met steeds kiezen om genuanceerd wat dan ook te bezien, doch het doet mij tevens- zoals nu- ontspannen.
Vandaag is het de Internationale dag van de mensenrechten.
Misschien type ik daar nog een schrijfsel over. Dat wel of niet mogen doen is een recht. Een bijzonder recht. Doch soms ervaar ik schrijven tevens als een plicht om voor mensen op te komen. Ook ervaar ik het als een plicht zonder dwang om te blijven kiezen om zo vriendelijk mogelijk door het leven te gaan omdat ik er ook nog over schrijf☺️.
Vermoeidheid, gedeprimeerdheid, steeds weer een overprikkeld hoofd?
Even geen beslissingen kunnen nemen? Het is oké. Op de plaats rust, wat anderen ook van haar vinden.
Goede zorg geven heeft nu voorrang en heeft alles met de eigen grenzen te maken.
Geef goede zorg aan jezelf. Drink genoeg water. Eet gezond.
Geen kerstkaarten kunnen schrijven? Te veel namen? Blokkeren door te veel associaties, getriggerd worden door het minste en geringste? Daardoor stress? Ontspan. Ontspan. Ontspan.
Brein relax.
Haal adem.
Ja er zijn ergere dingen. Ze weet het.
Alleen willen zijn om het hoofd tot rust te krijgen? Zichzelf stil maken is een noodzaak.Tevens, bezwaard gevoel in het hart door niet aan verwachtingen te kunnen voldoen? Oude patroon van niet tot last mogen zijn komt tevens ook in alle hevigheid naar boven. Om gek van te worden. Zelfcompassie kom.
Ja, nu even poedelen, tandenpoetsen, schone pyjama aan.
Dan zorgt ze voor de vogels buiten, haar poezebeest, haar vis en zichzelf. De zorgverleenster in haar is altijd aanwezig. Houdt haar in de smiezen. Oké, vandaag geeft ze toe aan naar bed gaan overdag.
Ze weet het even niet meer. Op dit moment weet ze even niet meer waar ze goed aandoet. Ze is zo intens vermoeid.
Dan gaat ze in haar heerluck frisse slaapkamer naar bed. Twee warmwaterkruiken koesterend tegen zich aan. De zon schijnt de kamer binnen. Dat doet goed. Hallo zon. De zon in haar is is er heus wel en al is ze gedeprimeerd, ze is geen doemdenker. Het sterrenteken waaronder ze geboren is staat dit niet toe. Ze voelt de projecties van anderen en haar hooggevoeligheid kan dit oppikken alsof het haar gevoelens en gedachten zijn. Het is zoals het is.
Ze maakt geen wandeling vandaag en doet geen oefeningen. Even gft bak van de stoep halen. Frisse lucht inademen. Wel ieder uur even staan. Eventueel in de tuin. De dag is al oefening genoeg. Is meer dan voldoende. Hoe heeft ze ooit een werkend leven gehad tot haar pensioen.
De decembermaand vindt ze een moeilijke maand. Ze kan het niet verwoorden. Ze is de enige niet. Toch iedere keer weer een beetje meer helen.
Een vriendin wil langskomen. Doch ze wil zich nog even stil houden. Horen wat ze zelf denkt. Doch dankbaar voor haar kinderen, verdere familie en vriendinnen.
Morgen heeft ze al een tijdje een afspraak met een andere vriendin staan die op bezoek wou komen. Afbellen? Ja of nee? Misschien? Waar doet ze goed aan? Een andere dierbare vriendin zei laatst toen er om een beslissing werd gevraagd: je kunt ook zeggen dat je het niet weet. Het ligt aan de andere wat deze er mee doet. Jezelf niet laten pushen.
Bericht over de boosterprik. Mensen uit 1947 kunnen zich laten prikken. Online afspraak maken. Doch het idee aan veel mensen kan ze op dit moment niet händelen. Komt wel. Alles op zijn tijd.
Oh, een herinneringswekker op de telefoon: Prinses Amalia - die gisteren 18 jaar werd- wordt de Raad van State binnengeleid door haar vader, Koning Willem Alexander. Bijzonder.
Toch even kijken naar de NOS. Een historisch moment op deze 8 december 2021.
8 een staande lemniscaat. Geluk en in alle opzichten voorspoed wens ik de troonopvolgster om zo vrij mogelijk haar leven te kunnen en mogen leven ter voorbereiding van het in dienst zijn van ons land. De kroonprinses heeft goede voorbeelden en ze spreekt & staat nu al krachtig. Haalt haar overgrootmoeder aan over het leerling zijn. Mooi.
Ieder mens is een leerling.
Ik steek de Wereldvredevlam aan. Verbondenheid in Liefde , Inzicht en Kracht. Steeds weer. Nieuw moment. Dát weet ik wel.
@calm20-11-2021
Eigenlijk schrijf ik dit aan relschoppers? Waarschijnlijk zinloos?
1)De laatste dagen dacht ik intens na over vrijheid en de vrijheid van meningsuiting. Ik schreef onderstaand epistel ( zie 2)en wou het in mijn Blogspot posten. Echter, na de ellendige misdadigheden in Rotterdam durf ik het bijna niet te publiceren. Want hoewel er een gewone demonstratie van gewone burgers was-mensen die tegen de Corona maatregelen zijn- kwamen er misdadige acties van een groep lieden(vandaag hoorde ik dat er veel minderjarigen tussen waren) die het voor iedereen verzieken. Ik jank erom. Een combinatie van intens verdriet, ongeloof, onmacht, boosheid dat lieden die rellen het zo afschuwelijk bont maken. Zo vernielzuchtig, zo uit op geweld.
Ik ben echt dankbaar dat mijn ouders dit niet meer mee hoeven te maken. En ik schaam mij plaatsvervangend naar de migranten en veteranen in ons land toe die uit oorlogssituaties komen. Het was gisteren als oorlog in Rotterdam, om misselijk van te worden. Tegen ONZE hulpverleners: Politie, ME, Brandweer en meer. Ik maakte mij zorgen over mijn kinderen die in Rotterdam wonen en een vriendin, hopend dat ze veilig zouden zijn. Zoveel mensen van goede wil die geloven wat ze geloven. Iedereen is anders. Dat is zoals het is. Mij zorgen makend over de mensen van de politie, ME, brandweer, ambulance. Over een vriendin van mijn dochter die ambulancedienst had, doch uiteindelijk niet mee mocht en vervangen werd door manlijke ambulance medewerkers. Zij werkt zich al sinds het begin van de Corona tijd het gompus als IC verpleegkundige. Er zijn al verpleegkundigen die een ander beroep hebben gekozen. Om te janken.
Alle HULPVERLENERS zijn HULPverleners voor ons. Dat is om dankbaar voor te zijn.
Maar die orgie van geweld - ik citeer burgemeester Aboutaleb - is tegen hulpverleners gericht. De Politie heeft als eed: ik zal handhaven en dienstbaar zijn. Dat wil zeggen dat- al is zoals eerder een demonstratie wel vredig- als er wordt gevraagd om NU weg te gaan. GA dan naar huis. WAAROM moeten HULPverleners: Politie, ME, Bransweer, ambulance personeel uitgedaagd worden? Waarom Politie uitdagen? Stoer doen? Al dat geweld op films en in games heeft naar mijn mening een slechte invloed. Geen gezonde geestelijke voeding. Wie komt er voor je op als je niet naar de Politie luistert? De Politie en alle andere HULPverleners zijn er voor ons. Besef dat goed. Je weet nog half niet hoe goed we het hebben in Nederland.
Waarom ze aanvallen? TE ERG! Zij handhaven wetten en regels. Wetten en REGELS moeten er zijn anders krijg je een vorm van anarchie die escalerend is, terwijl Politie en ME deëscalaties trachten te voorkomen. Als mensen van de Politie belaagd worden, ja logisch dat ze zich verdedigen als er een horde lieden denkt vanuit hun innerlijk woeste vuur eigen rechter te mogen ‘spelen.’ Afschuwelijk!
Ik ben tegen geweld, doch ik snap agenten die schoten.
Misselijkmakend ook dat politiewagens, scooters, fietsen en ik weet niet wat nog meer aan eigendommen -aangeschaft van ons aller belastinggeld -wordt vernietigd inclusief eigendommen van particulieren. Zijn die geweldplegende gasten helemaal van de pot gerukt!?
Ik kan veel begrijpen. Ook dat het onleuk is om in lockdown te zitten, maar toch …zie dat wat wél is. Je kunt kiezen hoe je energie te richten. Positief of negatief. Laat het creatief zijn. Ik kan begrijpen dat er velen boos zijn omdat eergisteren werd aangekondigd dat vuurwerk met oud en nieuw door mag gaan en dan gisteren: toch maar niet laten doorgaan.
Dan krijgen de mensen die grote beslissingen nemen de wind van voren. Iedereen-ook in Den Haag -is mens. Gewoon mens. Zij krijgen veel op hun bord. Steeds andere beslissingen moeten nemen. Of het de juiste zijn? Geen idee.
Het leven is niet kneedbaar. Doch ieder voor zich kiest om het juiste te doen. Dat waarin die mens in gelooft.
Doch moge onze DIENDERS (zij diehandhaven en dienen)onze HULPVERLENERS ons aller respect en dankbaarheid krijgen. Stop met uitdagen. Ik schaam mij plaatsvervangend. Mensen zijn mensen. Welk beroep je ook doet, je bent mens. Zie de mens.
Ik was altijd voor een vriendelijke samenleving. Ik geloofde erin. En …ik weet nog dat toen ik de allereerste Corona demonstratie zag op tv. Een vredige zittende kring mensen in het gras( ik schreef er in dit Blogspot nog over)ik verdrietig was dat er daarna met waterkanonnen en ME werd ingegrepen. Dat vond ik best heftig. Echter, de Politie en ME hebben de plicht om te handhaven en te dienen. Het handhaven van de orde is onderdeel van hun dienen. Dus GA van een plek weg als het gevraagd wordt door Politie en ME.
Stel je voor dat er Politieagenten( net als vertrekkende verpleegkundigen) een ander beroep zouden kiezen omdat ze het zat zijn? Te worden bekogeld met zwaar vuurwerk, stenen, gewond raken en daarbij ook nog gehoorschade oplopen is traumatisch terwijl je je werk tracht te doen. Moge er weer dienstplicht komen en relschoppers een strenge training krijgen opdat ze ons land kunnen gaan dienen.
Eens zo horen of mijn dochter al thuis is. Gisteren na haar werk heeft ze met de téléphone aan contact met mij gehouden en zo naar huis gefietst waar ze veilig thuis kwam.
Ook vind ik dat onruststokers de vernielde spullen ( ooo die politiewagens, zo erg) zelf zouden moeten opruimen. Mensen van de gemeentewerken deden dat nu voor ze, net zoals wij als ouders de troep van onze kinderen toen ze klein waren ook soms opruimden. Hartelijk dank aan de straatvegers, doch onder toezicht de daders zelf hun schade te laten opruimen is voor mijn gevoel best een goed idee en prima als start straf. Verder is het niet aan mij of wie dan ook om straffen te bepalen. Daar zijn echte rechters voor.
Hoewel ik wel ideeën heb: bijvoorbeeld laat de relschoppers ( zonder loon en met enkelband)gedupeerde ondernemers helpen. Na ja, ik ben nu ook bezig met stuurlui aan wal te zijn, te veroordelen. Doch schrijven mag. Ideeën mogen.
Gelukkig dat er ook gewoon gedemonstreerd kan worden zoals vandaag elders in het land.
Het volgende schreef ik een paar dagen terug (nog voor de rellen naar aanleiding van gedrag door een ‘ volwassene’.) Ik vond dat ik belerend had geschreven, doch laat het maar belerend zijn? Soit! Toen ging het ‘alleen’ over wat sommigen zeggen.
Na ja, er staan zoveel stuurlui aan de wal. Dus laat ik ook meedoen. Ik spreek alleen mijn afschuw uit.
2) Vrijheid van meningsuiting
Vrijheid in ons land schijnt te zijn dat je alles wat je denkt mag zeggen cq schrijven?
Heid= heit= vader in het Fries. Vrij Heid. Het vrije manlijk principe dus?
We zijn allemaal van een zaadje en een eitje.
We hebben allemaal het manlijk én het vrouwelijk principe in ons.
We hebben allen allerlei eigenschappen.
Niemand uitgezonderd. Empathie en compassie vind ik onontbeerlijk vooral in een zich verhardende maatschappij met tegengestelde meningen.
Het manlijke en het vrouwelijke principe in ieder van ons?
Het een is niet meer of minder dan de ander.
Vrijheid vind ik óók dat je moet je kunnen beheersen.
Mijn woorden kiezen.
Paal en perk aan iets stellen voordat er verbaal woorden vanuit een emotie worden uitgespogen?
Een opgroeiend kind kan er van alles uit flappen, soms ook
kwetsend, belachelijk makend, pesterig, pestend, uitdagend, bedreigend, intimiderend en geeft soms de schuld aan een ander.
Het kind leert wat mag en niet mag.
Als het alles mag, dan gaat dit ten koste van de vrijheid van een ander kind
die zijn mond dan maar houdt.
Het pestende kind probeert tot welke grens het kan gaan
voordat het wel of niet teruggefloten wordt. Áls het teruggefloten wordt dan voelt het zich ver-ongelijkt? Ieder heeft de eigen waarheid waarin hij, zij , het gelooft.
Gelukkig zijn er ouders en leerkrachten die corrigeren
anders zou er een rare maatschappij ontstaan.
Een goed voorbeeld geven aan kinderen vind ik intens belangrijk, opdat we ze meegeven- ook vanuit de Tweede Kamer- de ongeschreven wetten van fatsoen niet te overschrijden.
Moge vriendelijkheid, humaan zijn, fatsoen
en de ander zien als medemens zien én deze helpen,
de basis van het menszijn blijven.
Moge volwassenen goede voorbeelden geven.
Maar ja, wat de ene goed vindt, kan de ander niet goed vinden?
Zóveel mensen met verschillende standpunten.
Zelf weet ik het ook niet meer.
Vrijheid, heb ik nog wel de vrijheid om dit te schrijven?
Hm, en wát heb ik naarmate ik ouder word toch steeds meer zin om de kale muur achter mijn huis te beschilderen. Mag niet! Nou ja, dan niet. Of wel? Nog steeds heb ik het niet gedaan. Een boete riskeren? Geen zin in. Eigenlijk vergaat mij de zin in veel.
Ik ga maar weer de neutraal stand in, kijk om mij heen, haal diep adem, zie de zegeningen op mijn pad en leef de dag.
Er is slechts één vandaag hier en nu! Het leven is kort al lijkt het eindeloos als je jong bent.
❤️e klop tot❤️eklop tot❤️eklop groet.
( dit deel schreef ik dus een paar dagen terug)
Gemeentemannen zijn driftig aan het werk. Dat wat men onkruid noemt wordt gewied.
Ik loop verder - op weg naar huis na een wandeling- ik kijk opzij om je te begroeten en om te zien hoe je erbij ligt. Ik stok, je bent er niet meer. Jij oude vriend die zich destijds na de kap ( ik meen mij te herinneren in 2013) van een zo gezonde en mooie boom veranderde in een stronk waar het leven uitliep. Een mooie boom was je, die CO2 opnam, ons zuurstof gaf, vogels hadden een woonplaats tussen je takken en insecten woonden tussen je wortels en in je stam. Je werd destijds gekapt opdat je takken een tipi zouden worden, ik deed mee met het project voor een natuurspeeltuin doch had geen idee dat jij, gezonde wilg, daarvoor opgeofferd zou worden. Op een dag lag je zonder wortels op de grond. Een schijnbaar zielloze stam. Het was naar om te zien. Zo niet kloppend voor een speeltuin. Buikpijn in het kwadraat kreeg ik ervan
De tipi van je buigzame takken bleef maar kort, een paar jaar later werd dat speelgedeelte verplaatst.
Je stam bleef liggen. Soms zag ik daar waar je wortels geweest waren zwartgeblakerdheid, dan had iemand daar een fikkie gestookt, keer op keer kreeg ik er buikpijn van. Zo uit je kracht gehaald. Afschuwelijk.
Je lag te verpieteren. Maar toch …je leefde nog voort, de levenskracht in je was sterk.
Want, op een dag groeiden er twijgjes uit je. Nieuw leven. Welkom nieuwe takjes..
Door de jaren heen groeide die takjes uit tot een volwaardige struik. De eerste keer dat ik roosjes zag bloeien ontroerde het mij intens. Je stam begon er oud en verweerd uit te zien, doch je gaf leven.
Altijd wanneer ik langs je liep en even stilstond in een woordloze begroeting zag ik je weer als de wilg die je ooit was en tevens als de respect afdwingende boomstam met haar struik vol rozebottels en roosjes. Je was van een verpletterende schoonheid. Je zag het bosje achter je verdwijnen, daar waar kinderen speelden. Daar waar ik met mijn poezebeestje liep en dat ene paadje een echt bos voor ons was. https://verderschrijven.blogspot.com/2020/03/22025-een-mini-stukje-bos-is-niet-meer.html#more
Waarom?
Je zag kortgeleden dat er vlakbij je, ter hoogte van de school, ter ere van boomplantdag 4 bomen werden geplant. Dat is mooi.
Grandioos.
Welkom nieuwe bomen, moge jullie heel oud worden.
Echter, vandaag zagen de twee grote waakbomen dichtbij en jij de mannen van de gemeente komen, ze hebben je meegenomen met je mooie bloeiende struik. Je bent weg.
Waarom?
Een zanderige langwerpige plek laat zien waar je lag,
Waarom moest je weg? De kinderen kregen respect voor je. Als ik bij je stond, maakte ik ze attent op het wonder van nieuw leven. Ik begrijp niet dat als er net een klimaattop geweest is, dat er nog geen respect is voor dat wat al( weer) groeit en bloeit.
De levenskracht in je was groot. Zo wonder barend vond ik de struik die fier doch bescheiden uit je groeide, zo zichzelf zijnd.
Het klimaat tussen sommige mensen onderling en de natuur zou langzamerhand best mogen veranderen opdat kinderen het goede voorbeeld krijgen. Respect hebben voor al wat leeft. Wij zijn deel van de natuur, wanneer wordt het alsjeblieft gezien en gevoeld? Anders kunnen we beter gelijk op de maan gaan wonen en die vruchtbaar maken.
Laat het toe dat er zomaar ergens een plantje opkomt. Zo akelig dat dat vuil of onkruid genoemd wordt. Het zijn cadeautjes van de Aarde, zo zie ik dat.
De aarde leeft en ze geeft nog steeds. We willen haar toch zo gezond mogelijk doorgeven aan komende generaties?
Hononopono oude wilgenstam met je beeldschone bloeiende struik. De roosjes roken ook zo lekker. Zouden de rozebottels nog geoogst zijn voordat je afgevoerd werd? Samen met ander groen’afval’.
Dank je wel dat je er was en dank voor alles wat je gaf.
Stilzijn is ontmoeten.
juni 2021
Ik weet dat ik meer foto’s heb gemaakt eerder de boom, de stam en van de groei van de struik en de roosjes, doch vooralsnog kan ik ze niet terugvinden. Echter, de beelden zitten in mijn hart en ziel.
Zoveel verschillende talen.
Zoveel verschillende meningen, zienswijzen, standpunten,
gedachten vol beelden met gevoel.
Intuïtie. Impulsen. Instinct.
Zoveel talen vol angst en wantrouwen.
Zoveel talen vol vertrouwen.
Zoveel …
Zoveel mensen op deze planeet
Zoveel stuurlui aan de wal
Zoveel vooroordelen, oordelen en veroordelenden
Zoveel die geen rechter zijn.
Recht spreken? Recht doen?
Een ander de schuld geven
voor wat dan ook?
Het brengt nog meer tweedeling teweeg.
Laat het aan echte rechters over.
De taal van het hart is de taal die wij allen begrijpen,
met vriendelijke ogen kijken is naar elkaar reiken.
Toeslagenaffaire, woningnood, mensen op de vlucht,
Corona maatregelen,
en last but not least de Klimaatveranderingen.
Wat te doen? Wat te laten?
Doen wat we kunnen.
Laten wat we moeten en kunnen laten.
Van goede wil zijn.
Zelf duurzaam bezig zijn. Een druppel op de gloeiende plaat?
Iedere druppel is belangrijk. Dan weet ik dat ik in ieder geval doe en laat wat in mijn vermogen ligt.
Doch ieder is zo verschillend.
Mensen zijn mensen
Of je nou hier bent geboren of daar,
of je dik of dun bent.
Welk gender je ook hebt.
of je nou wel of niet gevaccineerd bent
tegen van alles of niet.
Generaliseren geeft mij kippenvel.
Blijf de mens zien.
Ieder mens is een mens.
Of je nou als kind van hot naar her bent gestuurd
of op 1 plek hebt gewoond.
Uitsluiting vind ik zo vreselijk.
Ieder heeft kwaliteiten.
Zoveel mensen.
Zoveel mensen die migreren vol hoop met open harten.
Zoveel dromen, kwaliteiten, talenten en dus …mogeluckheden! Dat is luck!
Zoveel mogelijkheden als wij het maar willen zien.
Zoveel gedoofde dromen in niemandsland.
Zoveel mensen, jong en oud, niemand mag erbij.
Zoveel kou, honger, dorst en onbegrip.
Zoveel landstalen en
grenzen.
Zoveel mensen aan de randen van Europa
hopen veiligheid en open harten te vinden.
Wat te doen? Wat te laten?
Mijn hart huilt om ze.
We weten naarmate onze levensjaren meer worden of eerder,
dat dat wat ons verbindt
onze harteklop is, die zowel vreugde, verdriet, rouw, trauma
of wat voor moois of ellendigs dan ook met zich meedraagt.
Zoveel moois en ook zoveel harteleed.
Fysiek, psychisch en zieleleed.
Elkaar als medemens blijven zien is van levensbelang.
Goed zijn voor je medemens is aangeboren bij iedereen!
De taal van het hart is de taal die wij wél allen begrijpen.
Op een positieve manier onze verbeelding gebruiken,
oplossingsgericht denken met gevoel en vertrouwen
vanuit een gezonde dosis verstand (intuïtie). Hoe? Ik weet het het even niet meer.
Het enige wat ik kan is hier en nu in eigen omgeving zowel doen en laten vanuit goede intenties.
De vogels eten en drinken geven
wordt magisch denken, waarbij ik bid dat elders mensen de mensen die het zwaar hebben empathisch en dus compassievol behandelen.
Zorgen voor al wat leeft.
We leven allen samen op deze Aarde.
Laten we het gezellig houden.
Moge mensen lief zijn voor elkaar, dat vroeg ooit burgemeester van der Laar.
.
De taal van het hart is de taal die wij wél allen begrijpen?
Wie weet moeten we ooit ook vluchten en migreren voor het water.
Niets is vanzelfsprekend. Daarom ben ik dankbaar voor dat wat wél is, dat wat de moeite waard is
en dát wens ik een ieder toe.
🙏🕯❤️
 |
| 31-10-2021 (c) MK |
Er is niets mis met tranen als je er doorheen zit.
Er is niets mis mee als je het naar vindt als je niet zo bent dat je een ander niet kunt helpen, steunen en verwijzen zoals je zou willen te kunnen.
En er is niets mis mee, dat als je helemaal wanhopig wordt zodat je opeens uitbarst in een emotionele woordenstroom waar je niemand kwaad mee doet. En mensen willen altijd zo graag dat je praat? Dus nu was het moment.
Tja, de een kan luisteren zoals gisterenavond tijdens een ontspannen middag en avond met een vriendin. Maar verder stelt zij vast- of is het een oordelen?- dat zodra je je echt uit, er dan van de andere kant gelijk geoordeel kan komen over dat waarover ze zich uitspreekt en ze kan er niet meer tegen hoe goed bedoelt ook. Ze kan dan ook niet rustig naar de oordelende mening van de ander luisteren, al spreekt diegene om haar te steunen?
Ze kan er niet meer tegen. Ze is er zooooo allergisch voor dat ze bijna een you tube filmpje had opgenomen in tranen en al ómdat ze er niet meer tegen kan. Dat heeft zij kunnen tegenhouden van zichzelf. Dat zou wel te erg vreselijk kwetsbaar zijn geweest.
Video tegen geoordeel als je niet in andermans schoenen hebt gestaan of staat. Waarom oordelen en veroordelen als die ander waarover de ander oordeelt je geen kwaad heeft gedaan en die je niet kent zoals zij die kent? Heus, ze snapt dat ieder een eigen mening heeft. Mensen verschillen. Dat is ok.
Ze kan niet meer tegen vingerwijzen, ze kan niet meer tegen geoordeel over asielzoekers en statushouders, geoordeel over of je wel of niet gevaccineerd bent, discrimineren en alles waar je maar kan over oordelen. We zijn allemaal mens.
Ze kan er niet meer tegen. Maar ja, ze kan de wereld niet veranderen. Die intentie heeft ze dan ook al laaaaang niet meer.
Doch al dat gegeneraliseer en vooroordelen en oordelen. Argh.
Al dat gepraat. Ja, kunnen spreken is mooi en bijzonder. Doch zóveel gepraat als ze zich uit. Ze gaat de telefoon nog vaker op stil zetten. Ze kan er tureluurs van worden.Ze kan het niet meer absorberen. Dus houdt ze zich bij schrijven.
Mogelijk dat dit erger is dan alle verbale praten en spreken? Ze weet het niet meer.
Ze ademt diep in en uit. Drinkt water en gaat verder met de dag. Ze loopt achter met e-mail en telefoontjes beantwoorden. Ze zou een secretaresse moeten hebben. Hahaha Ha gelukkig. De humor zit er nog in. Ze kan om zichzelf lachen en ook met zichzelf huilen.
Kom op zegt ze tegen zichzelf.
Adem weer langzaam compassie in.
Adem weer vrede in. Innerlijke vrede.
Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is.
Ieder reageert op de eigen manier en zolang een ander geen schade doet, is het goed.
Maar ja, ze is als een koe die dingen herkauwt. Wat een ander van zich af kan laten glijden, kost haar tijd om te absorberen en te verteren. Ook mooie dingen. Ze wordt trager met de jaren en dat geeft niets. Ze hoeft niet andermans leven te leiden. Zoals anderen vinden dat ze zou moeten zijn, wat ze wel of niet zou moeten voelen en wat ze aan bezigheden zou moeten doen.
Honopono dat ze niet voldoet in andermans ogen?
Dat hoeft ook niet.
Voldoet ze wel aan zichzelf???
Adem in zelf compassie en compassie
Adem uit innerlucke vrede.
En dan sluit ze zich weer lekker af. Alleen met zichzelf, de Natuur en de dieren op haar pad. Toch open naar de buitenwereld en luisterend. Ze houdt echt van mensen. Maar de koek is even op.
Zo, en nu gaat ze haar leven opluisteren. Misschien schilderen. Doch de zon schijnt @ dankbaar voor de warmte. Straks wandelen.
Zo, dit moest ze even kwijt. Dat is dan ook weer omgepoold van verdrietige bui over dat wat ze niet kan veranderen.
🙏
May we,you, I be happy
May we, you, I be healthy
May we, you, I have a peaceful heart❤️
