❤️10.2022 ❤️De slag om het vrouwenhart een film door Hella de Jonge

 https://helladejonge.nl/video/de-slag-om-het-vrouwenhart-volledig/

Na het zien van deze film, waar ik op het juiste moment over las, weet ik nu zeker dat er niets mis is met mijn intuïtie ! Als vrouw heb ik een lagere dosering medicatie nodig! Mijn hart fluisterde het mij in.  Morgen een gesprek met mijn cardioloog over de medicijnen en wat ze deden.

Dankzij de film voel ik mij mondiger en … dankbaar naar @Hella de Jonge toe en de vrouwen waaronder cardiologen in de film. Ik zie het weer zitten. 

❤️

9-2022 ❤️Ze werkte aan haar gezondheid.

 Ze wás al trager, ze kón de snelle wereld al niet meer bijbenen. Maar sinds ze bij een cardioloog loopt, een diagnose kreeg inclusief een batterij medicijnen die ze braaf slikt is ze anders en trager dan een schildpad.. Ze voelt zich niet meer zichzelf. Zij, die vanuit haar hart met een gezonde dosis verstand leefde voelt zich oud en het is alsof door de medicijnen het emotionele gedeelte van haar hart met pensioen is. Vorige  week tikte ze de 75 levensjaren aan, Ze is dankbaar, want na kanker schoon te zijn verklaard nog doorléven - al sinds 2005- is niet vanzelfsprekend. 

Alles is anders in haar. Ze observeert zichzelf. Ze observeert hoe ze zich voelt. Stress lijkt te zijn weggetoverd. Ze is kalm, traag en voelt zich vermoeid. Kortom, een oud wief. Wel kan ze soms geïrriteerd en wat bozig reageren. Ze herkent zichzelf er niet in. Spanning van zich af huilen is niet meer. Kón ze maar een potje janken. Van zich af schrijven? Kón ze het maar. Nu typt ze traag dit schrijfseltje, pas 165 woorden. Pas! De nieuwste medicatie settelt zich nu al bijna een maand. Haar hart met slechte pompfunctie reset zich en het hoeft niet meer te proberen snel het bloed door te pompen. Soms versnelt het hart zich nog en dan …alsof er een hand aan een noodrem trekt, gaat het  -dank zij de beta blokkers en andere medicatie -op de rem. Ze is er nog steeds niet aan gewend. Ze is niet meer zoals ze is. Euh was. De passie is weg. De levenslust foetsie. Haar hoogsensiviteit lijkt kalmaan vervangen te worden door een vorm van ongeïnteresseerdheid. Zo vreemd.

De nieuwe bloeddrukmeter die ze  -na het crashen van de vorige meter door te morbide hypertensie-voor het eerst gebruikt toont een voor haar ongelooflijk mooie bloeddruk. 134/71 pols 54. Mijn liefje, mijn liefje wat wil je nog meer? Ze mist de workouts die ze deed.Echter zelfs bij het langzaamste dansen piekte de bloeddruk  een maand geleden tot hoge hoogtes. Holterkastje.

“U heeft een  oud 75 jarig hart dat slecht pompt en onregelmatig klopt, hartritmestoornisssen” zei de arts. Ja, uitgeput. Sorry, mijn hart. Is zij een slavendrijfster voor haar hart geweest? Misschien. 

De klachten begonnen van de zomer. Hoewel ze al hoge bloeddruk had, ging ze tijdens de tropische temperaturen laat in de middag toch allerlei workouts. doen.  Ja, ze wist dat oudere mensen zich koest moesten houden in verband met combinatie de hitte en hart. Echter, zij voelde zich niet in het hokje”oudjes” passen. 

Het ademen ging moeilijker.

Ze vond dat ze zich overdag tamelijk koest hield. Vakantie in eigen tuin op het noorden. Een zaligheid in de schaduw. Ze genoot van haar tuin. Keek en las. Ze dronk veel water. At gezond. Maar ja, ze werd wél loom en sloom. Daarom …huppeteee, aan de conditie werken als de zon wat minder hard scheen. 

Ze kan het zich niet meer voorstellen. 

En nu? Met moeite motiveert ze zichzelf om dagelijks tóch 30 minuten te blijven wandelen. Traag beweegt ze zich voort. Haar benen doen meer pijn. Ze voelt zich oud en uitgeput. Eigen schuld? Ja/Nee, ze werkte aan haar gezondheid. Maar ja, het leven is eindig. Je lichaam slijt. En nu? Ze heeft geen idee. Haha, geduld hebben heeft ze haar leven lang gehad.  Wijsheid? Mwah.

8. 2022 Woorden kunnen pijn doen

 In een goed telefoongesprek waarbij ze haar hart wijd open had, vol empathie naar de ander toe, werd ze onverwachts twee keer flink op een onaangename  manier geraakt door quasi nonchalant  tussendoor geplaatste opmerkingen die weer eens als zeer kwetsende  aanmerkingen  bij haar binnenvlogen als twee pijlen met ruwe randen die de wond van” ik voldoe niet, ik ben niet goed genoeg, ik ben nooit goed genoeg in haar ogen en ze kent mij niet” openscheurden. Ze dacht dat ze geheeld was? Mispoes. Ze is er na middags en avonds erover getobd te hebben, waarbij heen en weer geslingerd werd tussen compassie en zelfcompassie, tussen giftig venijn en mededogen, er nu mee wakker geworden. 

De vraag is: zal ze erover schrijven of zal ze never nooit meer schrijven?

Ze kan de ander niet veranderen. Bij de ander zijn die kwetsende aanmerkingen ook “slechts” patronen? 

Ze is vermoeid. Haar hart kan er niet meer tegen. Ze dacht dat op haar hoede zijn voorbij was. De ander is namelijk ook kwetsbaar. Zoveel ziektes en aandoeningen heeft ze doorgemaakt. Ze hebben alle twee hun kwaliteiten en hun tekortkomingen. Ja, ze ziet heus wel haar eigen te- kort- komingen, waarbij mogelijk het schrijven er één van is? Uit noodzaak geboren toen ze jong was. Zal ze dan maar never nooit meer schrijven. Ze worstelt. 

En de ander? Wat zij meemaakte, hoe zij is grootgebracht, hoe zij zich heeft ontwikkeld - door haar kleine inner meisje heen -zal waarschijnlijk áltijd invloed hebben op anderen, vooral op familie? Positief heeft diegene eveneens zo haar best gedaan om te voldoen.  Ook aan zichzelf? Geeft ze echt om zichzelf? Ze is in ieder geval een flinke.  

Het is niet aan haar die nu schrijft  om dit te analyseren. Het is niet aan haar om te analyseren? Maar het is niet aan de ander om tussendoor beledigende kwetsende aanmerkingen te maken en mij als een naar adem happend iel vogeltje achter te laten?

Wie doet wie pijn? Doen we elkaar allemaal onbewust pijn om de eigen pijn niet te hoeven voelen of om daardoor toch te transformeren in een betere versie van onzelf? Of een slechtere? Soms weet ze het allemaal niet meer. De schrijfstroom is voorlopig opgelost. Geblokkeerd.

Haar hart doet zeer, want waarschijnlijk overdrijft ze weer in andermans ogen? 

De boogschutterenergie in haar rommelt. Het zegt: “sta op, kom op, laat je niet kisten door die twee aanmerkingen. Het is wat het is. Leg je hand op je hart, wrijf er letterluck en figuurluck over. Chi up. Het is bijna nieuwe maan. Nieuw begin.Zeg Honopono tegen jezelf, sta jezelf in ieder geval toe jezelf te zijn. Zeg hoonopono tegen de ander. We doen naar beste kunnen. Keer op keer weer.  Accepteer dat je je voelt zoals je je voelt, adem doooor en laat los, een nieuw moment ingaand.”

Zucht! 

Ze staat op. De dag wacht. Dankbaar voor de dierbaren in haar leven. We zijn allemaal mens.

7 .2022 Een babyboomer en opruimen😁

 Van mijn moeder en vader kreeg ik mee dat je wat dan ook moet “bewaren( de kleinste prullaria)  voor je weet maar nooit” waarbij mijn vader herhaaldelijk eraan toevoegde: “wat dan ook is historisch, dus niet te gauw zomaar wegdoen. Het kleinste krantenknipsel is al historisch” “ Cadeaupapier nooooit weggooien, maar strijken of gladstomen boven een ketel water op het vuur” zei  en deed mijn moeder. Ik heb haar nog nagedaan. Mijn kinderen niet. Prima, die maken hun eigen keuzes.

Veel heb ik wél doorgegeven. Jaartallen tijdschriften met evenveel huis aan huisbladen en folders nog in guldens evenals de eerste folders waarbij alles in euro’s geprijst was, kranten van de vorige eeuw en die van 1999 op 2000.  Mij bewust zijnd van het historische. Speelgoed, knuffels van de kinderen. Zo dierbaar, toch doorgegeven toen er echt geen kinderen meer in mijn huis kwamen spelen. Einde van een tijdperk. Nog niet echt, want ik heb zoveel schoolspullen van ze bewaard. De eerste tekeningen, knutsels, moederdagcadeaux, schoolschriften. Het eerste schrijven. Alles bewaard en op een gegeven moment in grote plastic dozen gedaan. Ze zijn ( geadopteerd) hun eigen begin. 

Echter, langzamerhand  word ik een beetje gestoord van dat historische. Zelfs belastingpapieren en wat dies meer zij, zou je historisch kunnen noemen. Afgelopen week alles van 2015, 2016 en 2017 versnipperd. 

Afijn, met in december 75  voltooide levensjaren - in leven en welzijn- achter mij, ben ik nu als een idioot aan het opruimen. Voor wanneer ik ooit kom te overlijden. Mijn dochter zei omdat het mij moeite kost: “laat maar mam, als jij er niet meer bent dan doen wij het wel. Dat gaat dan gemakkelijker. “ Ze weet niet wat ze zegt, want ík heb uren en dagen boven spullen van mijn vader gezeten en eerder boven die van moeder en mijn broer.  

Mijn vaders heeft agendas bewaard vanaf 1950 tot zijn overlijden. Te compleet. En …met namen en adressen van mensen die nog leven. Die kan ik niet wegdoen. Bij het oud papier doen gaat mij aan het hart. Pff. Heb eens aan iemand gevraagd om het samen met mij op te ruimen. Dit lukte niet. Wel spraken we over veel. Diegene ging met een paar spullen van mijn vader naar huis. Echter, wat te doen met programmaboekjes van theater voorstellingen  en uitnodigingen voor tentoonstellingen? Alles keurig bij elkaar uit de jaren dat hij in Parijs woonde. Ik ben al blij als ik met 1 folder iemand blij kan maken. Documentatie over het Institut Néerlandais. Een doos vol. Wie het graag wil hebben kan mij een privé bericht sturen. 

“Marktplaats” zegt zoonlief. Maar dat zou mijn vader niet gewild hebben. Hij was niet van het verkopen. Zoonlief is wel flink aan het opruimen. Ik vind het knap. En mijn dochter? Die is minimalistisch. Ik in wezen ook want ik koop niet vaak iets nieuws. 

Ik hoop nog lang te leven en niet te veel te verzamelen. Aaah …die theelabel vraagjes vind ik ook zo leuk. Ken je ze? Ze zitten aan een touwtje vast aan theezakjes van een bepaald merk.

Mijn huis probeer ik netjes te houden. Maar ja, toch staat en vooral ligt overal wat- hoewel het niet doet denken aan het huis van een hoarder.  Ah, mijn woning is mijn thuis en overal paparassen en boeken vind ik  gezellig. Leven en laten leven. Na ja, in ieder geval heb ik papieren uit 2015, 2016 en 2017 versnipperd de deur uit. He hè. Die papieren worden minder omdat ik op een gegeven moment alles digitaal opsloeg.

Maar ja, wat vond ik vanmorgen? agenda’s en kas -en doe boeken uit die jaren. Kreun. Ook nog een paar van voor mijn pensionering. Help! Stuk voor stuk verscheuren? Er zijn mooie agenda’s bij. Te mooi om te verscheuren. En nu? Nu zitten ze in leeggekomen dozen. Het staat wel netter. Dat wel. 

Dat ik dit hier schrijf is omdat ik met ingang van vandaag  zo min mogeluck dagboeken vol mag pennen. Opdracht van mijzelf. Zucht. Met de hand schrijven is mijn lust en mijn leven, mijn hemel en mijn hel. Een uitlaadklep. Ook van de dagboeken zijn er heel veel die ik weggooide, verbrandde, en die uit de jaren ‘60- in de tijd dat ik in pleeggezinnen was achtergelaten-die dagboeken zijn verdwenen. Raar eigenlijk.

En nu denk ik : leven en laten leven. Voel mij dankbaar dat ik als het ware mijn ouders om mij heen heb in allerlei papierigheden. Er zijn mensen in en uit oorlogsgebieden die dit niet hebben.

Mijn zoon stuurde mij een link over opruimen. Over boeken ook. Maar ja, boven op zolder heb ik de eerste boeken die ik in het eerste pleeggezin kreeg waar ik verbleef. Bij een goed cijfer of zomaar stuurde Papa mij een boek toe. Met een woordje van hem voorin. Die boeken zijn voor mij thuis. Thuis was destijds Frankrijk. Livres d’or kinderboeken. Ze staan in mijn atelier. Dat is mijn “ik mag nog kind zijn plek.”Ik heb een poos sommige herlezen. De latere boeken: Sanne van Havelte en nog veel meer gaf ik weg, ook Pinkeltjes en Jip&Janneke boeken hebben nieuwe leesogen gekregen nadat ik er mijn kinderen uit had voorgelezen. 

Ja, die boeken waren een stukje thuis in de vier tienerjaren dat ik stikte van de heimwee naar huis.

Gek hoe mensen verschillen die deels in hetzelfde gezin zijn opgegroeid. Oudste zus kan zo ongeloofluck alles weg en doorgeven. 

Maar ja, ik ben niet haar. 

905 woorden telt dit schrijfsel tot nu toe, dat schiet ook niet op. Ik doe mijn best om er 500 te schrijven. Echter ik ben op schrijfgebied een rebelse puberale bejaarde kletsmajoor, die geen zin heeft om na te denken of ze wel of geen literatuur schrijft. Het zal mij een worst zijn, met alle respect voor diegene die dit leest😌. Ik ben genoeg.

Dankbaar dat ik in vrijheid kan schrijven. En waarschijnluck ga ik tóch lekker door met dagboekschrijven. 

Leven en laten leven.🤗 in en met respect voor de eigen en andermans eigenheid.

PS. Ik kan nog steeds niet met naam reageren op een reactie.

De boeken in dit kastje zijn altijd met mij meeverhuisd. Indien er een Franssprekend 

Maar tja, als je dan het volgende bekijkt over kantel punten van bepaalde plekken op aarde door de klimaatveranderingen https://nos.nl/l/2452976, dan kan ieders opruimen heel snel gaan en dan wil je “ alleen” nog je leven redden en verandert alles.

6-2022 ❤️Een babyboomer en haar hart ❤️

 De zon schijnt op deze 29ste oktober 2022 op een aangename manier. De thermometer tikt 21 graden aan. In het zuiden van het land zal het nog warmer zijn. Dit is nog nooit vertoond zolang de meteorologische metingen bestaan hier in Nederland. 

Ondanks dat dit tekenen van  klimaatveranderingen zijn geniet ik tóch van deze zonnewarmte. Het huis slurpt, slaat de warmte op en de thermostaat staat uit zichzelf op 20 graden. Zo hoog staat deze zelden in de winter. 

Zuinig zijn met energie heb ik met de paplepel ingegoten gekregen. Daarbij kies ik om hoge  rekeningen te voorkomen. Hoelang dat kiezen lukt weet ik nog niet, want mijn ouder wordende spieren en  botten hebben wel warmte nodig. Echter, warme kleding doet veel. Ik voel mij bevoorrecht en dankbaar dat ik het mij kan veroorloven. Mijn best doend zolang het nog gaat goede doelen te steunen voor die mensen die het slecht hebben

Kalm aan. Mijzelf niet meer gek laten maken. Als ík niet iemand kan helpen, dan hopenluck doet een ander het wel. Momenteel heb ik een onregelmatig hartritme. Dit leert mij veel. Het brengt mij echt thuis bij mijzelf. Ik weet dat ik een lief hart heb. Het klopt al sinds het in mijn moeders baarmoeder begon te kloppen. Dapper hartje. Dappere hartenklop, die als een Perpetue mobile mij vergezelt en doet leven. 

Hoe is het nu, hart? 

Een warmte verspreidt zich door mijn borstkas. Dankbaarheid wederzijds.

Mijn hart fluistert in de stilte van mijn denken: “het gaat weer beter, levensvriendin. Je luistert weer naar mijn stille maar voelbare stem. Je hebt nu echt de leeftijd, babyboomer -jij die zo intens  graag vrede  en vriendelijke verstandhoudingen nastreeft -dat je inziet dat je niet meer aan andermans verwachtingen kan blijven voldoen. Wees vriendeluck voor jezelf. Voor je lichaam. Voor mij.

Je hoeft jezelf niet meer  te veranderen ten gunste van hoe anderen je zouden willen zien. Heb vrede. Heb VREDE. Voel warme LIEFDE voor de mens die je bent geworden. In december 75 jaar jong. Wees vriendelijk voor jezelf en voor een ander. Dat is alles, babyboomer met vredesdrang. Je hebt je best gedaan. Nee, we zijn nog niet aan het eind van ons leven. Maar ik, je hart is vermoeid. Krachtig maar toch vermoeid. Alsof we een levenslange marathon met weinig stops hebben gelopen. 

Gisteren deed je een stommiteit op Instagram . Is ok. Je hebt het rechtgezet. Je zegt altijd tegen een ander en vooral tegen je kinderen: “het kan gebeuren. “ Dus? Zoals je tegen anderen zegt—->Het kan gebeuren. Je hebt geen schade gedaan. Je wou het rechtzetten. Je hebt compassie en zelf compassie. Laat het nu wat het is. Je leerde ervan. Je zult altijd nog blijven leren. Het is goed nu. Wees lief voor jezelf, punt. “

Ik luister naar mijn hart dat al sinds paar maanden na de conceptie in 1947 klopt. Zo is het met ieders hart van wie dan ook- mens, dier, alles, het hele Universum heeft een hartenklop, een ritme.  Als  je heel stil bent, dan hoor je het, voel je het en weet je dat je deel van het geheel bent. 

De babyboomer in mij wou een schrijfsel eruit gooien over het feit dat ze een paar keer hoorde en las dat mijn generatie overal de schuld van krijgt. Van welke crisis dan ook.

 Toen ging ik pas goed aan zelfreflectie doen. Ja, ik heb mijn tekortkomingen ( wie niet?) maar ik weet dat ik mijn best heb gedaan in alle opzichten. 

Dus …deze babyboomer maakt zich - in ieder geval vandaag- minder druk en is zich bewust van haar hart. 

De huisarts wou dat ik zo spoedig mogeluck op het spreekuur kwam. Snel, snel, snel zeiden ook bezorgde familieleden. De doktersassistente die ik ooit was vond dat ook. Maar de steeds meer hoogsensitieve mens die ik ben en gevoeliger is sinds nachtdiensten in de terminale thuiszorg en sinds mijn pensionering, had en heeft het gevoel: Ho ho ho kalmaan. Snel snel snel is niet goed voor mijn hart. Rustig zijn en even niet andermans energie ook niet van een arts in mijn leven is de beste therapie momenteel voor mij. Mijn hart en mijn bewustzijn zijn dankbaar naar elkaar toe. Ik voel mij een verstandig mens🥳 verstandig omdat ik naar mijn lichaam luister. En … komende week ga ik wél naar de dokter om te bespreken hoe verder. 

Want een onregelmatig hartritme dat tijdens een 24 uurs holterzoek zichtbaar aanwezig is, is een teken dat mijn hart aandacht nodig heeft. 

. Echter, ik ben mij bewust geworden dat er niets mis is met dat ik alles traag doe.  Traag de dag start en langzaam op gang kom als een voertuig dat een nacht heeft  gerust. Echter, ik ben geen voertuig. Ik ben een mens. Dus bij deze ik blijf kalmaan doen. Door de week 1 x per dag lees en geef ik respons op Whats Appjes. Op Facebook kom ik nauwelijks. Al houd ik mijn account aan voor de verbondenheid. In het weekend ben ik Whats app vrij, hoe dierbaar een ieder mij ook is. En ja met mijn kinderen en andere dierbaren houd ik contact op een andere manier. 

De  rest van mijn leven de snelheid van berichten, van info volhouden is een veelheid die ik opgeef. 

Mijn leven, mijn ritme. 

Het meisje dat ik ooit was en nog deel van mij is heeft de neiging om sorry te zeggen. Echter, ik neem het meisje stevig bij de hand. Ik leg een hand op mijn hart en de andere tussen maag en buik. Ik adem rustig haar bangigheid  om nog steeds iets niet goed te doen, uit. Ze voelt mijn hartenklop. Onze hartenklop. “Op alles sorry zeggen hoeft niet meer, je mag bestaan met respect voor al wat leeft en is” zeg ik tegen mijzelf. “Wij zijn genoeg. Ik ben genoeg.”

En nu …. gaan we lekker in de zonnige lenteachtige warmte op deze herfstdag  genieten. Hier en nu in de omgeving waar ik woon. Thee,  boterhammetje en vrucht mee om aan de waterkant op te eten op mijn stoeltje op wieltjes.

Dit epistel is geen 500 woorden zoals eigenluck zou “moeten”. 

De puber in mij denkt: nou en? Jammer dan. Er zijn ergere dingen.

5. 2022 Duurzaamheid

 Het water in de hangdrinkbak voor de vogels ziet er vies uit. Zwarte stukjes gruis afkomstig uit de lucht liggen op de bodem en kleiner gruis zweeft rond. Zij ververst het water.

Net heeft ze te ver tegen de schuur opgeklommen klimop verwijderd. Met buikpijn. Ze hoort  spreken over vuil of onkruid als een plant te veel groeit. Vuil of onkruid ? Daarmee doelen sommige mensen op wat zij  prachtige plantjes vindt die dapper  tussen twee stenen te voorschijn piepen en groen leven tussen harde steen brengen. Planten zijn planten en de een groeit snel en de ander langzaam. Allemaal groeien ze uit de Aarde. Een wonder toch? Belangrijk voor insecten en vogels.  Belangrijk voor alle leven 

De Aarde rommelt, ze is als een vrouw die te lang in te korte tijd aangerand is. Ze is uitgeput en ze reageert er op door  klimaatveranderingen met natuurrampen als gevolg.

Ze past zich aan. Steeds weer. 

21 jaar geleden kwam de vrouw hier wonen. Zij wipte - nadat ze zich had gesetteld in het huis-  tegel voor tegel uit de met stenen bedekte  vlakte. 3/4 van de buitenruimte  werd  tuin. 

Ze gaf zand weg. Kreeg  aarde en planten terug. De vogels en de wind  lieten verrassingszaadjes achter.

De tuin werd  en is haar paradijselijke plekje, waar het zomers goed toeven is en ze raakt niet uitgekeken op alles wat groeit en bloeit. Ze drinkt ademend de tuin in. Haar gelukkige plek. Ze is als de tuin. Zomers wanneer velen op vakantie zijn, krijgt het dorp een zwoele mediterrane serene sfeer, dan geniet zij van de rust die velen elders zoeken na uren rijden en vliegen. Hun goed recht. 

Haar tuin werd niet voor vol aangezien. Daardoor zij evenmin. Doch haar tuin was en is een tuin. Respect voor al wat leeft, groeit en bloeit. Biodiversiteit. Een plant is geen ding. Een plant leeft en reageert op je. Ze ziet de  planten als mede huis- en tuingenoten net als haar poezebeest, de vis en de de vogels in de -steeds weer geamputeerde en geknotte boom- die de laatste tijd in getale afnemen. 

Vandaag heeft ze een deel van de klimop waar de vogels bij te hevige regen hun toevlucht in zoeken verwijderd. Ze voelt zich soms een hypocriet dat zij zich steeds weer aanpast. Honopono vogels, planten en insecten. Wie wint er: het “ zo hoort het nu eenmaal?” en de  Woning stichting bij wie ze huis en tuin huurt? Of …wint de tuin via haar?  Ze heeft ook weer meegedaan met plantjes uit de brandgang te verwijderen want dát moet voor als er brand is. Al die jaren dat ze hier woont is er nog nooit brand geweest. Maar aan de zijkant  laat ze altijd er twee of drie staan. Voor de mieren die tussen de wortels wonen en eten, Groei maar, bloei maar. Arg…vorig jaar werd een dergelijk plantje weggebrand. Ze begrijpt het niet en wil het niet begrijpen. Is ze een meeloopster ?Voor de lieve vrede? Nee, ze is geen meeloopster, deels misschien wel, hoewel ze haar bijna 75 jarig leven lang haar best deed om met de stroom mee te gaan. Toch gaat ze nu door te schrijven tegen de stroom in.  Gaat het in deze tijd van klimaatverandering 

 niet over respect hebben voor al wat leeft en is, vooral als er elders oorlog is?

Vanmiddag heeft ze weer wormen die in paniek rondkronkelden na een van haar snoei en veeg acties teruggestopt in de aarde. Slakkies ook bij elkaar. Ja, ze is hooggevoelig. Dieren voelen dat.  

Wanneer mag biodiversiteit weer zijn in een tuin en ieder plantje en insect als onkruid en ongedierte als nuttig worden gezien? Wanneer mag in kale brandgangen aan de zijkanten groen groeien en  bloeien?  Wanneer worden bomen en planten  beschermd door een wet? Zodat oude bomen blijven staan? Bomen en planten zijn de enige levenden die onze troep in de vorm CO2 en andere fijnstof absorberen en er zuurstof voor teruggeven. Wij hebben elkaar nodig. 

Dát vindt ze verduurzamen en compenseren ten gunste van de aarde en toekomstige generaties.

                                                       Mijn paradijselijke plek. Zomer 2022

4-2022 Jezelf zijn en Thuiskomen

 Jezelf zijn is voor mij thuis zijn bij mijzelf. Mijzelf accepteren, accepteren dat ik hooggevoelig ben. Ook accepteren dat ik er slecht tegen kan wanneer mens, dier en al wat groeit en leeft niet als mede bewoners van deze  Aarde gezien worden? Op dit moment van schrijven accepteer ik deze vorm van allergie die steeds erger lijkt te worden sinds ik gepensioneerd ben.

Moment van schrijven? Ja, want ik kom mijzelf weer eens tegen. Dat mijn hart, hoofd en ziel op 1 lijn zijn wanneer ik schrijf  kan verdwijnen wanneer ik mij verbaal uit. Dan luister ik vooral naar wat de ander te zeggen heeft. Ieder mens heeft zijn waarheid vanuit het eigen perspectief. Zolang je een ander daardoor geen schade doet- hetgeen ik als pesten zie- is het oké. Mensen verschillen. Nog steeds kan ik van een ander leren. Andermans  kwaliteiten kunnen mij motiveren, inspireren en creativiteit aanzwengelen. Daar ben ik dankbaar voor.

Maar ja, ik vraag mij af of ouder worden en gepensioneerd zijn inherent is aan het steeds meer mijn verbale mond houden. Althans bij mij is dat het geval. Ik kies er vaak zelf voor om maar niets te zeggen. Ha, behalve wanneer mijn kinderen een onderwerp aanzwengelen. Mijn dochter en ik kunnen goed onze mening aan elkaar toetsen. Zoonlief en ik zijn bedachtzamer. Echter onverwachte vragen van anderen kunnen mij soms ongelooflijk doen blokkeren.Vooral als mijn mening gevraagd wordt dan buitelen de beelden, gevoelens en woorden door elkaar heen in hoofd en hart waardoor het moment voorbij is. Het meisje dat ik ooit was kan dan volop aanwezig zijn, het meisje dat moest gehoorzamen, braaf zijn en niet tot last zijn en haar mond moest houden toen ze in pleeggezinnen zat. 

Toch heeft ze verbaal kunnen spreken. En ja, ook zingen. Tóch heeft ze stembanden! Maar ja, het komt niet uit de verf en toch kan ze zichzelf uitspreken hoewel ze haar hart dan beschermd, waardoor het niet zo voelt is als tijdens schrijven. 

~~~

Toch kon ik, in het openbaar spreken. Dát besef ik opeens. Ik kon het. Dat ging mij beter af dan tegenwoordig de telefoon aannemen. Is dat raar? Ja, vind ik wel 🤔. Nou, dat is dan iets waarover ik bij mijzelf te rade kan gaan. Want opeens komt boven dat ik ook nog bij een ziekenomroep programma’s presenteerde. Daar mocht en kon ik mijzelf zijn. En nu? Ik kijk mijzelf aan en schud mijn hoofd. Want er komt meer op het gebied boven. Ah, gekwetst worden is DE grote angst.

Over een paar maanden ben ik bij leven en welzijn 75 jaar. Ik voel mij jonger van geest dan toen ik twintig was. Ik voel mij meer thuis bij mijzelf hoewel mijn lichaam krakkemikkiger wordt. Met de dag stijver. Opstarten morgens gaat zo langzaam als een schildpad. De wereld om mij heen gaat snel. Mijn gedachten hebben de neiging nu om zich  te versnellen, maar nee. Eerst nu fysieke oefeningen doen.

 Fijne dag💕.

3-2022 Wereldvrede

 Vanmorgen ging de @Calm app over Worldpeace, want vandaag is het de internationale ( ja ja) dag van de Vrede. 

Die meditatie ging oa over hoe een moeder en vader hun baby kunnen knuffelen, alles is dan nog liefde en vrede. Doch later zal het geduld van de ouders op de proef gesteld worden. 

Liefde is de oorzaak én liefde is de remedie. 

Adem liefde in, adem vrede uit.

Laat het zijn.

Vrede.

Simpel? Dóe het dan, help mee aan vredevolle verstandhoudingen zeg ik tegen mijzelf.  Dus schrijf ik na lange tijd weer in dit Blogspot. Dankbaar in vrijheid te leven en te mogen schrijven wat ik kies te schrijven, zonder schade te doen.

Vrede … In ieder van ons! 

Liefde is superpower. 

Liefde’s intentie is om harten aan te raken. 

Liefde heeft geen bezitsdrang. 

Liefde vraagt: “hallo, hoe gaat het met je ❤️hart vandaag?

Eerlijk zijn naar onszelf toe, eerlijk naar mijzelf toe zijn.”

Doe ik iets vanuit mijn ego? Of uit mijn hart.

hart en denken in harmonie?

Ben ik weer eens een muur rond mijn hart aan het bouwen?

Nog steeds bang om gekwetst te worden? Mijzelf isoleren, steeds meer?

Niets meer durven schrijven? Laat staan zeggen?

Wanneer …doe ik weer iets rechtstreeks vanuit mijn hart? 

Ik zat te dubben na een bezoek aan de tandarts vandaag, ingewikkeld afspraken makend, stress oa ook door wat ik las in de NOS app. Dat was flink binnengekomen waardoor mijn intentie om iets zinnigs te kunnen schrijven over WereldVrede wegebde. 

Vandaag: een intens kippenvel gevend nare boodschap die Vrede doet schudden op haar grondvesten.

Gisteren:wat een vrijheid hebben wij in ons land! 

Onrespectvol geschreeuw, beschuldiging, boe geroep en omgekeerde landsvlaggen. Ik heb er mijn gedachten over. Niet ieder land heeft zulk een vrijheid van uiten om je op een dag met tradities -zoals Prinsjesdag is - zo te laten horen en zien terwijl de Glazen Koets met de Koning, Koningin en de Prinses van Oranje ( voor het eerst erbij)  langsrijdt.

Ons vriendelijk koningspaar besteedt veel aandacht aan alle crisissen, ook buiten de camera’s om. Dat werd in een voorbeschouwing op de televisie gezegd. Ik geloof het. 

Ons koningspaar verbindt. Dat zie en voel ik. @dankbaar.

Steeds weer vredevolle gedachten en geduld hebben is een keuze met een gezonde dosis vertrouwen en daarom ook alertheid.

Vrede begint keer op keer bij jou, bij, mij, bij iedereen.

Op deze World Peace Day had ik laat in de middag nog steeds geen Wereldvredesvlam aangestoken. En toen …toch! 

“Kom binnen, ik heb iets voor je.” zei ik vol vertrouwen tegen de eerste de beste die aanbelde. Een man, hij kwam een winkelmandje ophalen. In de woonkamer stak ik mijn sinds 2006 -aan kaarsen aangestoken en doorgegeven- wereldvredevlam aan. Stil. Stil was ook de man. Ja, hij wist wat een aan de  wereldvredevlam aangestoken kaars vertegenwoordigt.  

Ik gaf de kaars met het rustig brandende vredige vlam aan hem door en in gedachten geef ik een virtuele Wereld Vredesvlam aan jou, lezer,  door.🙏🕯💓van harteklop tot harteklop tot harteklop. Vrede verbindt. 

 

Steeds denk ik ook aan de 10 dagen ná Queens Eliizabeth ll overlijden. Zoveel verbondenheid. De rij der rijen ,the Queue” vond ik onder andere een toonbeeld van samenhorigheid en vrede, evenals hoe verdrietig ook, de vele processies. Wat waren die respectvol. De wakes. De mensen die de kist droegen en reden van plek naar plek. Diep respect voor alle mensen die het mogelijk maakten om Queen Elizabeth zo een waardige uitvaart te geven. 

Het waren ook mijn moeders dagen. 

Mijn moeder die in 1995 op 11 september overleed en op 19 september 1913 geboren werd. Daardoor weefden de gedachten aan mijn moeder en the Queen zich door elkaar heen 11-19 september. Het einde van een tijdperk. Doch het doorgaan van de harteklop. Steeds weer.

Eerder, in 2001 mengde de dag van mijn moeders overlijden zich met het vreselijke  afschuwelijke op 11 september wat in New York gebeurde. 

Nog steeds is dat te erg voor woorden. 

Mijn gedachten zijn bij de nabestaanden🙏🕯. Ieder jaar weer. Echter vanaf volgend zullen deze maand mijn gedachten ook zijn bij de nabestaanden van Queen Elizabeth2 en bij en met mijn moeders kracht. Ook bij en met mijn vaders kracht die eveneens  in september werd geboren. 

Moge een ieder kracht putten uit de herinneringen aan overleden dierbaren. Ook mensen die iets vreselijks hebben meegemaakt en tijdens 9/11 dierbaren verloren hebben 🙏🕯.

 

Mijn gedachten zijn op dit moment rustig en kalm. Dankbaar dat ik sinds lange tijd weer eens in mijn Blogspot heb geschreven. Dat mag! ( met dank aan Google)

De Wereldvredesvlam brandt bij de foto’s van mijn vader en mijn moeder. Ik voel mij hun dochter, ze leven voort in mij. Ze deden naar beste kunnen zoals ook ik naar beste kunnen doe en laat. Ik had goede ouders. Allebei dapper op hun eigen manier. Hoe ze beiden ook op hun eigen manier door de Tweede Wereldoorlog kwamen. Petje af. 

Ik ben er trots op één van hun kinderen te zijn. 

Moge ze rusten in Vrede en Liefde. 🙏🕯💕

 Vrede.

https://www.worldpeaceflame.org/vision-mission/

2-2022 Thuis

Na maanden weer in dit oude Blogspot 2:0  kunnen zijn is als een thuiskomen in een schrijfhuis waar ik ooit woonde. Een woning waar ik wanden vol schreef. Ik kom thuis, het is vertrouwd en tóch is het anders. Anders, omdat ik méér thuis ben gekomen bij mijzelf. Ik ben minder vergeetachtig, kan mij meer focussen ook omdat ik jaren pammetjes slikte, niet veel maar toch dempte het mijn helderheid..

Ja, ik ben thuisgekomen bij mijzelf. Het was  en is nog steeds hard werken. Acceptatie en tevens mijn grenzen aangeven vooral naar mijzelf toe zijn sleutels. Maar ja, waarschijnluck is een mens zijn leven lang aan het thuiskomen. 

De mogeluckheden van dit Blogspot kijken mij aan.

Vrijheid van Meningsuiting!

Dit Blogspot kijkt mii net zo aan als het schoongepoetste Vrijheid van Meningsuiting aanplakbord in mijn woonplaats. Ik kijk ernaar, denk over wat ik er zou kunnen plaatsen en ….plaats voorlopig niets. Zou het inherent zijn aan het 75 ste levensjaar waarin ik sinds december vorig jaar ben beland? Misschien wel. Misschien niet. 

Vrijheid van Meningsuiting. Ik ben er dankbaar voor en daarom ben ik stil. Wellicht dat er later iets zinnigs uit de vingers komt via hoofd en hart te saam.

Tot dan!

PS een reactie geven lukt mij vooralsnog slechts via anoniem. Ik kom er nog wel achter hoe dat moet, want via het Google account lukt mij niet. Nog niet.

1-2022 Daar ben ik weer

 Daar ben ik weer na lange tijd. Dit Blogspot zag ik nog wel, maar door inlogproblematiek kwam ik niet meer binnen. Nu wel en dit stemt mij dankbaar! 

Nu ga ik testen of het posten van dit bericht mij eveneens lukt.