2.300 Mijn ogen

 

Gezichtsveld en gezichtsvermogen hebben met elkaar te maken. Maar het is niet hetzelfde. Ik vind het een afknapper dat ik mij geen bril met sterkere brillenglazen kan laten aanmeten omdat  een van mijn twee oogaandoeningen is verergerd. Ik kan al een stresskip zijn en ga het liefst niet naar een dokter maar ja, mijn ogen. Mijn ogen, dát is andere koek. Nog  steeds ben ik schoon na borstkanker en daarnet ging door mij heen dat  ik ‘ liever’ kanker heb in plaats van dat mijn ogen achteruitgaan. Nou ja, meen ik dat? Nee. Ja. Ik weet het niet. Het is geen keuze. Door redenen die ik hier niet uit de doeken kies te doen kan ik pas geopereerd worden aan de ene oogkwaal als het risico op blind worden niet meer uitmaakt. Dat zei een oogarts destijds toen de nu verergerde oogkwaal zich openbaarde bij mijn andere oogkwaal.

Nouuuuu voor mij wél maakt het wel uit, ook durf ik aan te nemen dat het voor iedere slechtziende uitmaakt. Ik schrijf, ik schilder en ik drink dat wat ik kán zien- vooral in de natuur-  met volle teugen in met mijn ogen. De kleuren in combinatie met geuren. Lieve ogen, lieve knappe ogen, doe je best. Ik heb als mantra: ik kijk met liefde en gemak.

Geen innerlijke verharding van kijken. Na ja, alles slijt in het menselijk lichaam, ook mijn ogen. Accepteren? Moeilijk. Accepteren is een vorm van loslaten, een vorm van ontspannen

Vandaag ben ik mij weer eens  zo bewust van wat ik wél kan zien. En ...wat ik kón zien. Er zijn mensen die helemaal niet kunnen zien. Dus ...Dankbaar zijn. Goed voor miin ogen zijn, schermtijd verminderen en net heb ik het abonnement op de NRC ( ik had alleen nog maar het Weekend) opgezegd. Misschien komt er ooit een audio abonnement. De krant lezen was  visueel tobben en ook qua prikkels veel. Echter ik kan zeggen dat het een goede krant is. Geen sensatie, goed geschreven genuanceerde journalistiek over tal van onderwerpen.

Het is kiezen betreffende mijn lezen en mijn schrijven. Mijn ogen hun rust geven. De tv is kapotgevallen omdat ik hem omstootte. Er komt wél een nieuwe tv. Ietsje groter. Maar nog steeds klein. Is ook een keuze. Naar the Voice kijkluisterenvind ik ontspannend. Gelukkig is er radio en met een tijdschrift en een loupe lukt het lezen ook beter.

Dankbaar ben ik dat er een  inspreekmogelijkheid is.

Opeens denk ik aan Helen Keller. Die had het pas zwaar. Er zijn mensen die het zwaarder hebben dan ik. Ik kan nog kiezen: appjes lezen, e-mail lezen of mijn sores er nu uit typen en hopppaaaa ins blaue hinein gooien. 

Al schijt ik zeven kleuren in mijn broek voor mijn ogen, dan toch probeer  ik steeds weer opnieuw te kiezen om het leven zo optimistisch mogelijk te benaderen. Mijn abonnement op The Optimist zal ik niet snel opzeggen. The Optimist is theoptimistmovement.nl gestart. 

Mijn vader die zeer slechtziend was aan het einde van zijn leven, kon niet meer lezen wat hij zelf schreef. Zijn handschrift was onleesbaar geworden. Zo vreselijk vond ik het voor hem. Moge het mijne leesbaar blijven. Ook het getypte.

Vandaag heb ik het even een beetje moeilijk. ‘Beetje’ erg bang op dit moment van schrijven om steeds slechtziender te worden. Doch aan gezondheid denken. Schrijven helpt mij meestal. Moge ik dit nog lang kunnen blijven doen wat een ander er ook van vindt. Een ieder en mijzelf  wens ik een motiverende  dag vol inspiratie  met in het hart een mélodietje en een lach. Keer op keer weer.  

Zo, nu de frisse lucht in. Naar buiten. Kijken waar ik loop. Echter, ook om mij heen. Schoonheid zien. ZIEN!

KIJK! dit fotografeerde ik gisteren tijdens mijn ommetje.

2.299 lenteweer in februari eind week 7 -2021

 Eind februari is het nog maar,

na een week sneeuwpret  en temperaturen onder het vriespunt, 

worden wij 

wederom getrakteerd,

nu op zacht weer. 

Gisteren was het eveneens 17 graden.

Ongelooflijk. Ah, het klimaat. Crisis. Wat voor klimaat zal er over drie generaties zijn? 

Vandaag weer zacht weer. Toch ben ik dankbaar.

Niet te veel dode takjes weghalen. Nog niet spitten.

De planten komen nu uit hun rust, wie weet wat voor temperatuursschommelingen

we nog kunnen verwachten. Nog niet snoeien.

De vogels fluiten volop, sommige vliegen al met takjes,

op weg naar een nestje bouwen. Dat is de natuur

Net als dat het de natuur is voor mensen

om naar buiten te willen. Vit D inademen, de zon op onze huid voelen

Dat is normaal, net als knuffelen, handen geven en op een niet te druk terrasje zitten om die eerste warme zonnestralen op te vangen. 

Mentaal en fysiek gezondheid inademen. Immuunsysteem een boost geven.

Dát is nodig, ieder jaar weer.

Ben niet snel geïrriteerd, maar nu ik lees dat toegangswegen naar natuurgebieden zijn afgesloten omdat het er anders-volgens de Corona maatregelen - te druk wordt, heb ik opeens iets verdrietigs en geïrriteerd tegelijkertijd.  Er schijnt geen oversterfte door Corona te zijn. Toch?

We leven in Vredestijd! We willen wandelen. 

Zelf heb ik een simpel leven. Ik pas mij met gemak aan de Corona maatregelen aan,

maar met zacht weer beperkt worden vind ik voor jong en oud te frusterend.

Steeds maar iets niet mogen, frustreert en dát is niet goed voor de gezondheid. 

Dadelijk ga ook ik lekker naar buiten. Mijn dagelijkse ommetje. Wellicht ietsje verder. Naar het kanaal.

Kijken of er al plezierbootjes varen. Zo ja, zwaaien. 

Véél zwaaien. 

Toen ik bij het kanaal kwam viel er weinig te zwaaien. Wel te ruiken en ook te zien.

De bolletjes in de tuin zijn weer verder boven de grond gekomen, knoppen aan de hortensia’s. Alle van- mijn met zorg gestekte en opgekweekte- geraniums hebben de geest gegeven tijdens de vorst. Ze doen het al winters lang, maar ja tegen sneeuw en vrieskou konden en kunnen ze niet.

Behalve één, die in de knop stond toen het kouder werd,

Sindsdien staat ze in de keuken en haar knoppen hebben zich geopend.

Ze is  behalve drie andere mini stekjes de enige geranium overlevende uit mijn tuin.

Het is wat het is, doch het stemt mij verdrietig -maar dankbaar- voor de jarenlang volle bloemenpracht.

die deze zomer niet meer zal zijn.

Opnieuw stekken zodra het mogelijk is. 

Dan een thermoskan plus wat fruit in mijn rollatormandje doen

en hoppa naar buiten. Gezondheid inademen. Dankbaar dat hier geen wegen versperd worden.

Middags ben ik lui maar oh zo fit. De televisie is sinds begin deze week kapot en al keek ik gericht, dan toch vind ik het een verademing. Ik nestel mij op de bank -die ik afgelopen week op een andere plek zette- en samen met een beker chocolademelk en later bekers thee, verslind ik eindelijk de  tijdschriften die in maanden tot een fikse stapel groeide. Ik kwam er maar niet aan toe. Vandaag kom ik tot rust. Mijn ogen ook. Het doet mij goed. Hé, gezellig. 

Later herschik ik de stapel ongelezen boeken die op een andere bijzettafel ligt. “Jullie ga ik van de zomer in de tuin lezen.” 

Op een zalige wokmaaltijd bereiden heb ik niet gewerkt. Ik heb een vakantiegevoel. Mijn dochter belt en ik vertel haar dat: jij  hebt toch altijd vakantie? 

Nee dochter, met pensioen zijn is niet altijd een vg ( vakantiegevoel ) hebben. Ik kon het niet uitleggen. 

Echter, het heeft met hier en nu te maken. Met focus. Met dankbaar zijn voor de zegeningen in mijn leven. Zien wat fijn is.

2.298 Wintersweer februari week 6-2021

Weken vol grauwe luchten, kil herfstachtig weer vol nattigheid, de botten en spieren strammer, het serotonine gehalte daalt. Gelukkig Is het dagelijks al iets langer licht. Dat scheelt. 

Ondanks lockdown en avondklok 

toch bewegen. In de regen lopen,

op de fietspedalen in huis 

doorzetten. 

Conditie op peil houden.

Dan   ... een weersommekeer. 

Van + 10 naar -10 graden.

Snijdende, gure wind jaagt door en over het land.

Steeds heftiger. 

We trekken ons terug in onze huizen,

Dankbaar voor het dak boven ons hoofd, 

de centrale verwarming draait.

Dikke truien aan en een maillot onder de broek,

dankbaar dat het kan.

Dankbaar voor warme kleding, voedsel en water, 

een bed met dek.

Daklozen worden  opgevangen.

Een fikse sneeuwbui. Snel groeit de laag  

afgewisseld door her en der 

witte sneeuwduinen.

De vorst is in het land

heeft alles in de koude hand

We vertragen nog meer.

De wind gaat liggen.

Een opgewondenheid als kinderen

bevangt ons,

we zijn blij

door de verstillende witte deken,

het is als een belofte.

Gek eigenlijk, want sneeuw is koud

doch van een verleidelijke schoonheid.

De storm is gaan liggen

De zon breekt door 

Strakblauwe luchten

doen aan een wintersportplaats denken.

Ze doet de sneeuw stralen. Schitterende

kleurrijke ijsbriljantjes showt ze.

In hard sneeuw teken ik smileys.

Zonlicht op de witte laag die bomen, planten, huizen,

wegen bedekt  maakt het dorp

sprookjesachtig prachtig, weg is het Corona sagerijn 

... als sneeuw voor de zon. 

Met jas aan op een stoel voor het huis,

Snufferd in de zon. Doet goed.

Waar is de slee? In lang vervlogen tijden ( jaren ‘50)

roetsjten 

mijn broertje, zussen en ik 

om de beurt hellingen af.

Mijn kinderen gleden er eveneens mee door de straten

en van de dijk af. Sneeuwpret is aanstekelijk.

Ik haal hem tevoorschijn, borstel het stof en spinrag eraf, schuur de ijzers op.

Ah, oude slede van duurzame kwaliteit. Dankjewel. 

De buren verderop hebben geen slee. Ik leen hem uit,

hun kinderen zijn dolblij. 

Derde generatie die ervan geniet.

De slee en ik glimlachen.

Het ijs op sloten en plassen groeit aan,

Schaatskoorts. Echter, geen NK, noch Elfstedentocht. De laatste was in 1997.

Zo sneu. Mag niet in verband met covid 19 en diens varianten.

Vroeger werden mensen met tbc naar Zwitserland gestuurd,

voor de gezondheid!  

Ik haal mijn ijzers tevoorschijn.

Het is zo lang geleden.

Maar dan. Nee, het lopen gaat te moeizaam

het is de goden verzoeken om te schaatsen.

Al denk ik nog zo positief. Het is niet anders. 

Ik kan mij geen valpartij veroorloven.

Dag schaatsen. Ooit kocht een vriendje jullie voor mij.

Kunstschaatsen. Ik leerde het snel.

Ik maak ze schoon, ik ga ze doorgeven. Er is vraag naar.

Heeft u nog schaatsen?

Maar dan, nee toch niet.

Niemand wil ze tot nu toe hebben.

In de gang liggen ze te wachten. 

Moge er iemand komen

want dit weer zal niet lang duren.

Een brief op de deur helpt wellicht. Brief hangt.

Oké, de kunstschaatsen hebben een ietwat gebarsten uiterlijk,

de ijzers móeten nodig geslepen worden. Echter,

gaan met die banaan zolang het nog kan.

Een weersvoorspelling kondigt aan dat deze vorstperiode

mogelijk als het laatste échte winterse weer in Nederland te boek zal gaan.

De Klimaatcrisis is.

Meer tropische zomers zijn te verwachten. Meer en meer.

Mijn tuin is een en al vogelgekwetter: merels, spreeuwen, 

1 roodborstje, 2 koolmeesjes en de vaste bezoekmussen

 die mijn tuin als hun territorium zien. Allen eten en drinken 

mij de oren van het hoofd. Het is een dure bezigheid aan het worden.

Steeds opnieuw waterbakjes ontdooien is opletten opdat ze constant te drinken hebben en houden.

En ...weer of geen weer, er zijn vogels die graag badderen.

Dat de vleugels niet bevriezen snap ik niet. Google geeft wellicht antwoord. Waarschijnlijk heeft het met vetlaag te maken.

Het dagelijks wandelen buiten- behalve mijn pad voor en achter plus de stoep sneeuw en ijsvrij schuiven -is er niet bij. Maar oh, wat vind ik het heerlijk buiten. Zon en sneeuw lokken mij. Buurvrouw raadt mij het wandelen af. 

Hm. Dan ga ik tóch en loop als een soldaatje op wacht 

heen en weer voor vier huizen over het smalle schoongeveegde ontdooide pad op de stoep.

De buren krijgen de slappe lach iedere keer als ik langsga en zwaai, soms echt stappend met de knieën iets hoger.

 Een jongetje kijkt mijn heen en weer gedoe aan.

-Wat doet u, mevrouw?

—Ik houd de wacht.

-Waarom doet u dat?

Dan ontspint zich al heen en weer lopend 

een leuk gesprek over botten

en het voorkomen van vallen bij oude mensen.

Voel mij stokoud doch springlevend en vol humor.

Het jongetje stapt mee. 

We leggen heen en weer voor de vier huizen 2.3 km af. 

We hebben pret. Mensen aan de overkant 

lopen lachend voor een tweede keer voorbij.

Wij wijzen elkaar op sneeuwkristalletjes op de heg

en tekenen smileys in de harde sneeuw.

De sneeuw schittert schitterend in de stralende zon.

Wij zijn blij. 

De al eerder opgekomen sneeuwklokjes 

en andere sprietjes van bolletjes

laten zich wederom zien door al iets ontdooide sneeuw. 

Zij zijn sterk. Wat een ongelooflijke levenskracht,

Voor zo lang het duurt

Zij zijn sterk

Volgend jaar zijn ze er weer.

Mensen met korte lontjes zie ik niet

Hier en Nu.

Zondag zal de dooi invallen.

Fijn weekend.

Oud Hollandse taferelen:

https://nos.nl/l/2368371 met oa wonderschone foto’s van molena,

, ijs en schaatsen

https://nos.nl/l/2368393 Schaatsen

https://nos.nl/l/2368535 Drone beelden van schaatsen op plassen.

https://nos.nl/l/2368618 De winterse week in een video.

 

2.297 We wisten het niet

  Onze kinderen mogen we onze kinderen noemen volgens de Nederlandse Wet én de wet van mijn hart en ziel. In het belang van de kinderen? Eigenbelang door de kinderwens? 

Toentertijd  dacht ik dat het goed bij elkaar aansloot. In het belang van de kinderen. Ja! Dachten we. 

Mag ik er over schrijven hier?  Ja, schrijven staat vrij, echter de privacy van mijn  kinderen moet ik in acht nemen. Daarom schrijf ik op een enkele keer na nooit over mijn kinderen. 

In het belang van de kinderen en die van onze kinderwens dachten we gingen we  door ál die onderzoeken eind jaren ‘70, begin jaren ‘80. Het hemd wordt je van het lijf gevraagd. Dit is meer dan logisch want afgestaan zijn  en geadopteerd worden is niet niets. Zorgvuldig zijn. 

Waren we goed genoeg? Als aspirant ouders moet je aan zoveel verwachtingen voldoen vooral in de vorm van documenten. Papieren, papieren en nog meer papieren bij elkaar verzamelen. Het Gezinsonderzoek door de Kinderbescherming. We gingen ervoor. Probleempje was even dat ik in pleeggezinnen heb gezeten, doch ik kan liefde geven en ik had lieve ouders met normen en waarden.

Daarom ...we gingen ervoor. Dertigers waren we. Het mag niet weer misgaan met de kinderen. Afgestaan worden is al erg genoeg.

We deden alles met de beste intenties. 

Hun pap was en is een goede papa. Van mijzelf kan ik nu ook zeggen dat ik naar beste vermogen hun mam was en ben. Er waren tijden dat ik regelmatig twijfelde of ik het wel goed deed. Steeds opnieuw naarmate ze ouder werden vond ik opnieuw het mamaschap uit. Dat doet iedere ouder.

Helaas kwam er een scheiding tussen ex en mij. Het constante  gezinsbestaan wat ik mijn twee lieverds, mijn man en mijzelf ook zo had gegund was opeens anders. Toch is het nu ook goed. De kinderen zijn geliefd, zo gewenst en we gaven ze mee zelf keuzes te maken.

In maart 2019 kwam ik er voor het eerst achter dat er misstanden waren in de adoptiewereld. Het kindertehuis waar onze oudste vandaan kwam stond in een slecht daglicht. In één klap werden alle momenten vol schoonheid anders. Nu zijn ze terug. Ik mag ze koesteren. Mag dat? Ja.  Dat moet zelfs vind ik.

Over de misstanden gesproken met een paar dierbaren die zeiden wat ik niet moest voelen en denken. Behalve die ene lieverd die luistert. Met oudste kind het er over gehad. Zijn woorden moet ik respecteren. 

Het    is   niet   anders! Wat had ik gedaan als ik destijds iets had vermoed? Niets? Ik weet het niet. Het is gegaan zoals het ging.  En ja, mijn hooggevoeligheid was er ook. 

Omdat het mij traumatisch lijkt om je kind af te staan en om afgestaan te zijn heb ik altijd een in gedachten band met de beide biologische moeders gehad. Ja vooral de moeders. Af en toe schreef ik naar beide kindertehuizen dat de kinderen het goed maakten. Ik blijf loyaal naar de biologische ouders en naar de kinderen. Het een sluit het ander niet uit. 

En ja, onzeker is iedere ouder bij tijd en wijle. Doch van full time thuismoeder zijn heb ik geen spijt van gehad. Vaak brachten de kinderen vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis. Goede tijden. Het leven ging zo met ups en downs. We hadden en hebben  zeer speciale ervaringen/ gesprekken. Dankbaar ben ik dat ik dat mee mocht en nog mag meemaken. We hadden het goed. Ja, goedbedoelde soms te gênante vragen van mensen. Dan dacht ik altijd als onbekenden op straat van alles vroegen.’ Ik vraag toch ook niet naar uw voorouders enzovoort. ‘ Discriminatie was een onderwerp en een pijnlijkheid.

Wanneer de kinderen vragen hadden dan gaven we antwoord. Alles op hún tijd.

Dat veranderde in 2019.

Ergens voel ik nog steeds de band met de biologische moeders, maar ook is er de schaamte van het niet geweten hebben wat er zich in de landen van oorsprong afspeelde en dat er ouders zijn die hun kind opeens kwijt zijn. Vermist? Bij ‘gewoon’ afstaan kúnnen biologische ouders nog weten waar hun kind heengaat? Weet ik niet zeker. Ja, ik had er door de jaren heen tamelijk vrede mee. Had het druk met de kinderen. Met jongste wekelijks naar het ziekenhuis. De band met mijn kinderen was er al  voor hun komst. Verweg waren ze, op afstand maar oh zo dichtbij in mijn hart. En toen we bij het bedje van onze oudste stonden op een voor mij belangrijke datum voelde het zo kloppend. Was dat hoogmoedig? Ik weet het niet. Het voelde kloppend. En ik voelde mij nederig. Ook de thuiskomst in Nederland voelde kloppend. We kwamen thuis. Anderzijds voelde het deels toch ook dat ik het rot vond dat ik toentertijd geen oplossing voor de vooral moeders ( sorry vaders) wist.

Denkend aan verdwijning/ vermissing voel ik hun rauwe smart. Ik stem mij af en weer zeg ik: sorry, dierbare moeders, ik wist het niet. Maar ja, wat is waarheid in ons geval? Waarheid is dat we een goed leven hadden. Ja met ups en downs doch tamelijk  stabiel. Tegenwoordig zijn ze al jaren  uitgevlogen. 

Vorige week waren adoptiemisstanden  wederom op het Nieuws. Mijn oudste was bij mij. We luisterden en we zeiden niet veel. Behalve dat het vreselijk was en is. Samen keken en luisterden wij. Ik blokkeerde. 

Gisterenavond  was het  voluit in het Journaal. Minister Dekker bood zijn excuses aan aan alle geadopteerden. Honopono bad ik tegelijkertijd. Is het echt waar? De misstanden? Wat is er waar?

Wat kan ik eraan veranderen? Niets. Er is boosheid in mij  dat er zo met kinderen is omgegaan. En ...met ons. Een wirwar aan gevoelens. Terwijl wij - en we zijn de enige niet- ons stinkende best deden om kind waardig te worden bevonden. Al die papieren. Zoveel. En ...een wachten, een verwachten van 5 jaar.  Of was het vier? Gek, ik weet het niet meer. En ja ... we gingen ervoor. Hoeeee kan het dat wij - en alle andere adoptief ouders- hier in Nederland alles legaal volgens de wet deden en dat er zo met de kinderen en ons werd omgegaan?  We twijfelden er totaal niet over dat 

ook zo was in het land van herkomst. Wat waren we jong en naïef. 

Hoe dit alles - als het waar is- te verantwoorden naar mijn kinderen toe? Ja! mijn kinderen. Ze voelen als mijn vlees en bloed. Ik ben een verbond voor het leven met ze aangegaan. Wij zijn een verbond aangegaan. Soms is het goed zegt vooral jongste lachend dat we geen bloedband hebben omdat ik soms wat warrig kan zijn in verband met veel voelen en aanvoelen. Dat neemt niet weg dat we van elkaar houden. Door dik en door dun. 

Doch ...na ja, ik voel mij op dit moment van schrijven nog te rot. Slapeloze nachten gehad. In een vicieuze  emotienele gedachten cirkel ronddraaien. Totaal niet meer denken aan de Calm app of aan ademen. 

Nu adem ik wel door en denk aan mijn twee volwassen lieverds. Ik kan mij niet voorstellen dat wij niet in elkaars leven zouden zijn gekomen. Ja, ik ben dankbaar dat we op elkaars pad mochten komen. Mochten? Mocht het?  Daar ga ik weeeeer.

Mijn ex echtgenoot appte mij vanmorgen oa: ik zou stoppen met dat worstelen. 

Ik dacht: gemakkelijk gezegd, ik ga mijn hele Blogspot volschrijven. Misschien geeft dat soelaas? Maar nee. Kalmaan. De privacy van mijn kinderen is belangrijk. Ze maken het goed.

En ja, dan zeg ik op dit moment: zijn er andere ouders van onze kinderen in de buurt? Nee. Dus we gaan gewoon verder anders word ik gek en maak ik mijn kinderen tureluurs. Onze kinderen. Die gewenst zijn en geliefd zijn. Nee, er is niemand anders in de buurt. Geen andere moeder. Het is niet aan mij om zoektochten te ondernemen. Ook niet in geval van vermissing? Op dit moment van schrijven zie ik in: Nee. Wat de kinderen ook kiezen te doen en te laten: het is goed. Waar zij zich het beste bij voelen. 

Ja, ik voel dat heel sterk: NEE, ik kan niemand redden. 

Wel kan ik kiezen hier en nu om mijzelf in mijn kracht zetten. De kracht van het mama zijn. Ook nu er ál dat gedoe is kan en mag ik het VANUIT DE WET VAN MIJN HART EN ZIEL zeggen dat ik hun moeder ben en daardoor mijn kinderen in hun Kracht houden. 

In het belang van de kinderen die zeggen geen behoefte te hebben om te zoeken. Dát is hún goedrecht. Waar ze ook voor kiezen het is goed. Dan sein ik nu de wens/ bede  het universum in richting  biologische ouders ver weg toe dat het de kinderen - zover ik het mag weten - goed gaat. Honopono. Ik houd van jullie, vergeef mij, het spijt mij en ik dank je wel🙏🕯❤️.

 Honopono ook naar onze kinderen toe. Ik houd van jullie, vergeef mij, het spijt mij en ik dank je wel.  🙏🕯❤️.

Wát spijt mij nu ik op dit punt van schrijven ben aangeland? Veel? Nee. Ik ben dankbaar voor dat de kinderen in mijn leven waren en zijn. Ook dankbaar dat ik ze als volwassene mag meemaken. Het spijt mij maar ik kan het leven van andere vrouwen niet oplossen. Ook niet het leven van de biologische ouders van onze kinderen. Noch kan ik het leven van onze  volwassen kinderen  regelen of oplossen of ze voor innersmart behoeden. 

Echter, Overheid van weleer. Het belang van welk kind dan ook moet altijd voorop staan in geval er ooit weer geadopteerd gaat worden.

De excuses aan alle geadopteerden hadden voorkomen kunnen worden als de overheid van destijds zich net als alle aspirant adoptief ouders zich aan de wet en de kompas van de morele wetten had gehouden. Pfff ...ik kom weer richting vicieuze cirkel. Het is zinloos. Stop mathil. Het is niet anders. Het is gegaan zoals het ging. 

Wat is de waarheid dan? Dat het ging zoals het ging.

Waarheid is dat we van elkaar houden. Door lief en leed. 

Waarheid is ook dat ik wederom het moederschap aan het uitvinden ben. 

Op de achtergrond blijven. Rustig gepensioneerd. 

Verdorie die Corona. Wat zou ik mijn kinderen op dit moment graag willen omarmen en knuffelen. Niet op afstand maar gewoon blij, blij, blij als voor de coronatijd. Blij elkaar te zien.

Al draait de wereld nog zo raar

Wij houden van elkaar.

Dat is míjn waarheid.

🍀💕🍀