13.2024 Niets is vanzelfsprekend

 

12.2024 Vriendjes met jezelfblijven(3.) Over een overprikkelde HSP zijn en andermans perspectief

 Als hoogsensitieve mens veel afspraken hebben, te veel mensen in een week zien ( is andermans energie voelen) getelefoneer, regelen, verplicht in internet portalen met mijn dit en mijn dat gepusht worden  en daardoor gestrest, waardoor je  meer dan wat je brein en hart aankunnen doet. 

Overprikkeling is het gevolg. Warrig? Vind je het gek?

 Ondertussen probeer je het tevens te blijven bezien en in te voelen vanuit het perspectief van een ander? Dat voelt als topsport en hoe meer overprikkeld dan komt het oude gevoel van niet goed genoeg zijn weer als een duveltje in een doosje ook meedoen? Dan toch  trek je nog een extra stel onzichtbare sensoren uit de kast? Dan doe je nóg meer je best? Tegen beter in. jezelf voorbij gaand. 

Kortgeleden gaf je onvriendelijke respons omdat je overprikkeld was en het fysiek momenteel niet kunt omzetten in beweging? Geen excuus voor,  Dus …aangepast gedrag omdat je te vermoeid bent door discussies?

Wanneer je al overprikkeld bent dan zijn brein en hart open. Echter op een zodanige manier dat er al niets meer bij kon en kan. Me time is noodzakelijk. Jezelf isoleren een must. Schrijven, schilderen, huishouden in meer of mindere mate doet of in de tuin werken, goed slapen, mediteren.

Met een enkeling contact hebben. Steeds even moeten melden dat je de phone uitzet. Doch … het bericht van een moeder die haar overleden zoon niet mag zien en begraven  blijft door en  doorwerken. 

Je  houdt je empathie in de hand door de door jou bezochte  nieuws app zo min mogelijk te openen. Doch verdriet, onbegrip en machteloosheid sijpelen door. Je bent mens met gevoel. 

Je accepteert dat het on- verwerkbaar is en .  tevens werkt wat dan ook hier en nu door omdat je te veel prikkels krijgt waar een ander die gevoellozer is doorheen kan walsen,

Het hier en nu waar veel te regelen valt.  Het hier en nu waar haar brein probeert alles op een rijtje te krijgen en te verwerken.  

Tja …me-time is een noodzaak!

“ Trek het je allemaal niet zo aan”  (?) 

Andere mensen hebben een innerlijk filter dat hun brein en hart beschermd. Een beschermde en gevangen inner wereld.

Bij jou…wat dan ook komt binnen.Hoogsensitieviteit is geen ziekte, geen aandoening en ja, vroeger heeft ze er ooit medicijnen tegen gekregen. Hielp niet. Haar gevoel leek te sterven. Het was niet goed voor haar. Ze mocht niet zijn, want wat is er mis met jezelf zijn terwijl je geen schade doet?  Het was dat de ander er niet mee kon omgaan. 

Nee, je hoeft er niet op te rekenen dat iedereen snapt dat je een brein en hart hebt dat zo diep, zo intensief  alles doordenkt doorvoelt  en derhalve verwerkt. Het enige wat je keer en keer kunt doen is accepteren dat je bent zoals je bent. Je hebt levenslang je best gedaan om je aan te passen. En ...je bent toch nooit goed genoeg bevonden? Behalve voor je kinderen,  een enkele vriendin en zussen? Tegenwoordig accepteer je jezelf? Ja toch? Mét je kwaliteiten en tekortkomingen. Wat dan ook vanaf andermans perspectief bezien en voelen is zowel een kwaliteit als een tekortkoming, je accepteert jezelf en je  hebt je inner criticus op het reserve bankje gezet. Maar ja, dan neemt een ander vol die plek in? Je bent ok, je bent genoeg.  Je bent zoals je bent. Je hoeft nietmeer als een ander te zijn, we zijn allemaal verschillend en tevens hebben we zoveel te delen met elkaar.

Accepteer je jezelf nog niet?  Omdat je niet voldoet aan hoe een ander jou zou willen zien?

So what? Blijf bij jezelf. Blijf jezelf trouw. Maar ja, woordenwisselingen om de stomste dingen( jouw dingen) en woordenwisselingen over de manier waarop jij op jouw manier structuur in je denken  brengt. Structuur in je hoofd.

Daar gaan we weer. Trachten het te begrijpen vanuit andermans  perspectief. Je inleven en dan een oordeel over jezelf. Stop ermee. Totaaaaal in de war erdoor geraken, aan jezelf twijfelen, weer?

 Twijfelen of je goede beslissingen neemt is niets mis mee. Twijfelen maakt je mens. Doch toestaan om je te laten twijfelen over iets wat werkt voor jou,  zonder dat je een ander schade doet? Dat is moordend. Of …zijn we toch te eigenwijs? 

Kom op!  Hoe was die quote laatst?

The right way to do something is others way 

and ..the best way is your way.  

Hoewel ik geenszins de pretentie heb dat mijn manier de beste weg is, dan geef ik wél toe dat voor mijzelf mijn schrijfmanier, onder andere lijstjes in schriften, diverse schriften voor wat dan ook, zelf dit blogschrijven  mij weer bij mijzelf brengt  om met wat dan ook om te gaan voor mij de beste manier is om enige structuur te verkrijgen in mijn denk en hart wereld.

Het praten met mijzelf, het overleggen, het stil zijn in de Natuur  brengen mij keer op keer weer thuis bij mijzelf, Van daaruit kan ik best veel aan. Tot  de volgende overprikkeling.😅🥳

Vanuit andermans perspectief is het ws een warrige, ingewikkelde manier? Dát  ontken ik geenszins. Soit. 

Leven en laten leven!  En huilen? Ja, ik kan huilen als ik geen woorden heb. Dankbaar voor mijn tranen. Niets mis met tranen. Dankbaar voor het zoete water wat ik daarna drink.

Een ieder wens ik een fijne dag toe waarbij je hopelijk met vriendelijke ogen vanuit je hart naar een ander kunt/ wilt kijken ver voorbij oordelen dat de ander niet is zoals je zou wensen. 

Ieder huisje heeft zijn kruisje.

🤗🥰🤩

  

Ja,, ik begrijp het en nu ik weer eens ( ik  was het wat betreft mijn schrijven, lijstjes en nog eens lijstjes en vele dagboekschrijven) het afgeleerd vanuit andermans gezichtspunt kijk en invoel dan is er weer twijfel de twijfel, krijg ik er zelfs kiespijn door, dat soort kiespijn is voor mij een teken van: ho, stop met twijfelen. 

Dus …wat gaan we doen? Verder structuur brengen  dus schriftje voor dit en schriftje voor dat en schriftje voor alles, Daarnet belde mijn zoon en wanneer ik uit de tijd ga dan doen ze maar alles bij het oud  papier zodat ze er zelf niet warrig door worden. Vaak heb ik door de jaren  gewenst dat ik anders was. Doch meer veranderen dan wat ik momenteel doe ( dat is al veelheid) lukt mij nu op deze leeftijd niet. Daarbij komt dat ik dat ik tegenwoordig vriendjes met mijzelf ben door lief en leed. Mijzelf accepteren is belangrijk. Dat is een keuze.En …mijn inner criticus is er nog wel. Echter, constant naar hem luisteren is verleden tijd. 

En toen pakje ze een nieuw schriftje, bedankte de boom, rechtte haar rug, ademde diep een paar keer in en uit,  stond open voor hulp, doch nu moest ze orde op zaken stellen. Op haar manier en die kan ze beste  nu maar eens volledig accepteren.

 

  

11.2024 Vriendjes met jezelf blijven (2)

 Donderdag 15 februari 2024

Dagboekschrijven. Met de hand dagboekschrijven en ermee stoppen? Ze heeft het twee dagen volgehouden😁.

Ze kon het en …het deed haar geen goed. Ze is na die twee dagen weer begonnen. Omdat ze fysiek niet zo best beweegt momenteel heeft ze het broodnodig om in ieder geval met de hand de taal van haar hoofd, hart te laten bewegen en dan pas kan ze weer digitaal iets eruit krijgen zoals ze op dit moment van schrijven doet

Is dagboekschrijven zo erg?Is het een verslaving? Misschien wel, misschien niet. Het is een expressie vorm. Het is één van de belangrijkste  vormen van expressie die ze heeft. Jammer dan. Er zijn mensen die zich op een naardere manier uitdrukken. Dan vindt zij dat de hare wel meevalt. 

Moge haar kinderen het haar vergeven dat ze  er zoveel bladiblla uit pende. Ze kiest ervoor om van haar hart geen moordkuil te maken. Hononopono! 

Er zijn ergere dingen. Bijvoorbeeld de digitale wereld. Niet alles ervan.

De  digitale wereld. Ze is er deels dankbaar voor. Er is gemak, maar ja, al is ze steeds meer en meer zichzelf aan het worden, dan nog is het onmogelijk om jezelf te blijven. Vindt ze.

De digitale wereld, met ál die portalen van mijn dit en mijn dat  van steeds meer instanties, die haar in de greep hadden sinds een week. Ze had de intentie “oké, weerstand loslaten. Ga ervoor. Je kunt het.” Ze moest informatie  opnemen …via die portalen. TE erge stress was het gevolg. Niet goed voor haar hart.

 

Want ja, toch kwam ze in diverse digitale mijn dit en mijn dat  portalen. Ja, ja. Jippyyy. Ze kan het. Vulde vragenlijsten in. Chatte met een chatbot van haar ziekteverzekering (in het weekend.) Tjonge, en toen werd het erger en erger en ook dat was niet goed voor haar gezondheid. 

Haar zoon zei: “dan moet je bellen met een mens. “Oké, die maandag via de chatbot een mens te pakken gekregen. 

Voordat ze daarin duidelijkheid had was ze een hele tijd verder.

Het is deels haar wereld niet 

Berichten  via e-mail: “er staat nog een vragenlijst enz te wachten in je mijn dit digitale portaal.” Jaja, rustig aan. Gepusht worden.

Ja hoor, gisteren lukte het haar eindelijk om de belangrijkste  vragenlijst te openen, zorgvuldig in te vullen en op versturen te drukken. Daar bleef het bij. Tot drie keer toe op versturen geclickt. Mispoes.  Vloekerdevloekvloekvloek. Strrrrressss, frustratie in het kwadraat. Het clicken op versturen lukte niet en de vragenlijst met al haar antwoorden waar ze ipv 20 minuten 2 uur over had gedaan, verdween  ins blaue hinein.  

Met de stress in haar lijf (Adem adem adem rustig ademhalen) belde ze een nummer. Werd doorverbonden en vroeg om een papieren vragenlijst. Guest what? Geen probleem. 

Met een lieve, rustgevende vriendin hebben ze het samen ingevuld. De vriendin en haar man hielpen haar uit haar miserie. Zo dankbaar.

Een ander nummer gebeld en ook daar om  papieren info gevraagd en ja, ze krijgt zelfs een map met info,  halleluja. 

Ze wordt echt te oud voor dit soort dingen. 

En …dan wou ze dit jaar ook voor het eerst zelf digitaal haar belasting doen? Wow ..ze is bang om fouten te maken. Zucht.

Gedeprimeerdheid in het kwadraat was er?

Kom op. Nu niet. En zowel. Soit! Chi up en tevens kalm aan. 

Positief visualiseren.

Kortom … ze is weer aan het dagboekschrijven. Ze eindigt en begint er de dag mee. Ja, ze deelt hier nu ook nog even haar frustratie en de warrigheid die ze erdoor krijgt. Gelukkig heeft ze weer focus. 

Afijn, ze is de enige niet. Ze gaat niet ( meer) zeggen: “sorry dat ik besta. Sorry dat wij als Baby Boomers bestaan, noch …sorry dat ik een pensioneerde ben.” Ben je helemaal gek geworden? Nee hoor, geen ge sorry meer.

Er zullen vast mensen van haar leeftijd zijn die moeiteloos die digitale portalen in en uit komen en daar doen wat van ze verwacht wordt. Heus, ze ziet de voordelen van het digitale. Dít is ook digitaal. 

Tja, het leven is niet alleen maar leuk. En ja, er zijn mensen die het echt zwaar hebben. De Nos App vertelt er alles over.

Adem in adem uit  

Toch vriendjes blijven met mijzelf! ”

Ze doet haar best. 

Ze glimlacht. Driinggg. De digitaal bestelde boodschappen staan, gebracht door een aardig mens, voor de deur. Ze is dankbaar.

Moge haar inner criticus zo vriendelijk, mild en krachtig en begripvol blijven als deze door jaren heen is geworden 💕🙏🏼🕯.

Later  pakt  ze haar rollator en gaat naar buiten. Het is lenteachtig, Zowaar 16 graden is de buitentemperatuur!. Strakblauw is de lucht. Overal begint de Natuur zich te laten zien en te voelen. Vogels vliegen al rond met takjes in hun bekkies. 

#dagboekschrijven #schrijven #metdehandschrijven #frustratie #digitale portalen #75+ #BabyBoomer #mijn dit en dat

,

10.2024 Vriendjes met jezelf blijven

 Donderdag 8 februari 2024 

“Toch vriendjes blijven met mijzelf! ”

Ze doet haar best. Moge haar inner criticus zo vriendelijk, mild, krachtig en begripvol blijven als deze door jaren heen is geworden 💕🙏🏼🕯.

De bovenstaande zinnen zaten sinds gisteren( dat was meen ik 8 februari) nog onder haar wijsvinger. Daar snapt ze geen jota van. Ondanks zich douchen, handen wassen, afwassen en wat je zoal op een dag met je handen doet bleef het daar zitten. Wonderluck, magisch en bizar. 

Ze leest de zinnen over. Een stil “dank je” welt in haar op.

Ja, ze is vriendjes met zichzelf geworden door de jaren heen. Ze is steeds meer zichzelf geworden. 

Het typen gaat langzaam. Ze komt tot het besef dat ze kan inspreken. Het kan! 

Ook dat gaat traag. Ze glimlacht, de computer past zich aan.

Daarnet na het wakker worden had ze het toch moeilijk dat ze niet gelijk dagboek en pen  kon pakken. Natuurlijk kan ze het. Natuurlijk mag  ze het  pakken  van zichzelf.  Jazeker mag ze er wél in inschrijven. Doch …minder. Af en toe?

Toch vriendjes blijven met mijzelf! ”

Ze doet haar best. 

Moge haar inner criticus zo vriendelijk, mild en krachtig en begripvol blijven als deze door jaren heen is geworden 💕🙏🏼🕯.

Dáár gelooft ze nu in!

Dit is toch heel erg raar dat ze tikte op dat scherm om een woord  te verwijderen  en dat er weer de tekst komt over vriendjes met jezelf zijn. Echt gek!

Het is nieuw. Nieuwe maan, nieuwe energie, nieuwe maan in Waterman. Creatieve energie. De Energie die ze voelt heeft iets fris als van een klein kabbelend beekje in een bos. Het heeft iets  traags doch het stroomt gestaag verder, het heeft iets van verwachting. Alsof ze een haute cuisine gerechtje proeft. Met de pen zou ze het wellicht kunnen verwoorden doch ze heeft er geen behoefte aan. Met haar geest houdt ze de verbinding met haar dagboek alsof het een onzichtbare hand is die de rust van het schrijven met de hand, pen op papier haar gaf.  Zonder prikkels van buitenaf bij het naar bed gaan en wakker worden. En nu? Het beeldscherm is fel. Te fel aan haar ogen. Het kan zachter. Ze verzacht het licht.

Dit schrijven gaat echt heel langzaam. Af en toe spreekt zeeens wat in. Gisteren  komt in haar gedachten. De eerste dag zonder dagboek. Eerste dag dat ze haar weerstand losliet om in te loggen met haar digi id bij twee instanties. Opeens snapte ze -met enige hulp-hoe dat in elkaar zit. Doch, wat zat ze lang op de site van haar zorgverzekering waar een chatbot constant zich voordrong met vragen of ze goed geholpen was en gevonden had wat ze zocht. Geduld is een schone zaak. Na een uur had zij nog niet gevonden wat ze zocht. In ruil hiervoor een heel zwaar hoofd met erg vermoeide ogen. Vandaag zal ze een telefoontje plegen. Telefoontjes met instanties vindt ze niet het summum van aangenaam.

PS vandaag is het 15 februari 2024 en ze heeft bovenstaande 8 februari  geschreven en  niet gepost. Al is ze weer met handgeschreven dagboekschrijven begonnen, ze zet haar innercriticus op het reserve bankje.

#innercriticus #dagboekschrijven

#vriendjesmetmijzelf #digid #digitaleportalen

9. 2024 Afscheid

 Slaperig opent ze haar laptop. Het is nog vroeg in de ochtend. De morgenstond heeft goud in de mond? Vandaag is de eerste dag dat ze  haar jarenlange dagboekgebruik inwisselt voor het beeldscherm. 

Gisteren begon ze al  aan haar derde dagboek van dit jaar. Twee dagboeken per maand pende ze van zich af. Het was. Is het echt was? De tranen komen want zij en haar dagboeken hadden een intense en intieme  band. Is die band voorbij? Deels wel? Met de hand schrijven is onvergelijkbaar met het typen van twee vingers op een computer of telefoon. Met de hand schrijven- rechtstreeks op papier vanuit hoofd, hart en ziel in je eigen handschrift -is onverwoordbaar intiem. Is dít typen intiem?

Ja, nee. Totaal anders. Ze kijkt voor zich uit en typt blind. Het beeldscherm is te fel aan haar ogen op de vroege morgen. 

Ze begon op haar 12 de met dagboekschrijven. Dat is 64 jaar geleden. Er waren jaren dat ze af en toe schreef. Er zijn jaren geweest dat ze dagboeken verbrandde. Ook gooide ze een keer een zak dagboeken in een vuilniswagen. Waarom? Ze wou niemand tot last zijn als er iets gelezen zou worden. Dat voelde heel naar. Haar wezen verdween en doet nu dienst als vermalen  onderdeel van? Van wat?  Ze laat los. 

 Het was te veel geschrijf. Toch was zij dat schrijven. Was? Is? Was? 

Was het te veel? Is het te veel? Ze deed er niemand kwaad mee. Echter, ja, ze ziet in dat het veelheid is. 

Ze woont nu 23 jaar op dit adres en de dagboeken van deze jaren heeft ze als een verslaafde die flessen alcohol bewaard her en der in het huis weggestopt. Waarom? Na ja, omdat -als ze tezijnertijd de pijp uit is- haar kinderen niet wil belasten met haar loslaatmomenten- er toch ook veel liefdevol geschrijf over, aan en voor haar kinderen in. Hoeeee daar mee te händelen? Haar kinderen vinden het vervelend als ze over ze deelt op het net. En dus moest ze wel …op papier. Maar ja, daar staan ook haar zich niet lekker in haar vel voelende buien van zich afgeschreven. Verleden tijd. Alles is verleden. Gisteren is ook verleden. Momentopnames losgelaten en tevens gevangen in de tijd. 

Ze zucht diep. Geen dagboekgeschrijf meer.  Dit is zwaar. Is ze zichzelf erg aan het pijnigen? Ja, nee, ja, nee. Ze weet het niet. Gisteren toen ze haar dag eindigde in dat derde dagboek van 2024 waarvan ze op de negende pagina besloot dat ze gingen ( ja, want dat dagboek zelf roept om haar.)  pogen ermee te stoppen. Stoppen met met de hand schrijven? Gelooft ze het zelf? Ze schreef gisteren over sublimeren. Alleen nog maar sublimeren. Dus nooit meer rauw de pen laten gaan over het papier in deze tijd van duurzaamheid? Ze zegt niet nooit. Ze zegt nooit nooit!  Ze is de bomen en het papier dankbaar en voelt zich er klein door. Met lichte schaamte omdat zij altijd opkomt voor bomen. Doch de bomen en het papier bleven vrienden al schreef ze nog zo veel.

Afijn, het voelt  onwennig, ongezellig en als stoppen met roken om nu -steeds wegkijkend van het felle licht van het beeldscherm-te typen. Gelukkig heeft ze nog twee handgeschreven correspondenties. Dat is lekker.

In wezen ( we zen? Wahahaha ) zou dit schrijven ook intiem moeten mogen aanvoelen? In gedachten legt ze haar hand op haar hart en voelt de verbinding die het met haar hoofd maakt.Terwijl haar borststreek warmer wordt, gaan haar twee schrijfvingers verder met typen. Het met de hand schrijven was met 1 hand. Daar zat de pen tussen. De andere hand hield dan het dagboek vast. Ondersteunde het Je zou kunnen denken en zeggen dat dit digitale geschrijf dan organischer is? Hm.Ja, beide handen zijn nu bezig. Dus beide hersenhelften ook? Nou nee, want even een tekenkrabbeltje  er tussendoor kan niet. Hopelijk kan dit nooit, want dat zou dan met een chip in het hoofd zijn.. Dat vindt ze doodgriezelig.  

“Het een sluit het ander niet uit, niet te streng zijn voor mijzelf. Digitaal schrijven wil niet zeggen dat het met de hand schrijven helemaal over is. Alleen kies ik er nu voor om meer te sublimeren. Dus het om te zetten in iets leesbaars.”

Is dit leesbaar? 

Geen idee.

We zitten weer eens te ouwehoeren.

Stoppen met oordelen. Vriendelijkheid begint steeds weer bij jezelf. Compassie hebben met dat wat ze eerder eruitschreef. Jaja.

Als meisje in het eerste pleeggezin, mocht ze van haar vader geen klaagbrieven over heimwee  meer schrijven maar gezellige vrolijke brieven. Doet ze nu hetzelfde met zichzelf?  Hm. Misschien wel. Van zichzelf mág ze schrijven. Hoe dan ook. Hoe dan ook? Hm, Dan zou het niet uit mogen maken op welke manier? Schilderen is ook een zichzelf uiten. Maar ja, dat is hetzelfde verhaal als het dagboekverhaal. Te veel. 

Owww…3373 woorden al, collumnpjes schrijven á 500 woorden is een illusie voor haar.

Stoppen met oordelen nu, inner criticus, verdorie nog aan toe. Laat mij leven, vrij schrijven. Geen dwang. 

Terwijl ze wil afsluiten, gaat ze - nu ze hier toch is- naar haar e-mailbox. Oooo….bericht van het ziekenhuis. Binnenkort heeft ze een afspraak en ze moet ( MOET) een mijn dit en dat aanmaken voor het ziekenhuis om haar gegevens te kunnen controleren. Haar weerstand ertegen is zo groot dat ze blokkeert. De belasting zal ze dit jaar ook zelf digitaal moeten doen. M O E T EN! Nog een grótere weerstands hobbel en ze mag er van zichzelf niet meer over doorzeuren op papier.  Al deed dat soort schrijven goed, het loste niets op. 

Pfff 

Alles op zijn tijd.  Maar ja, dit zal de tijd ervoor dan wel zijn?  De digitale tijd neemt iedereen in de klauwen waardoor we  steeds afhankelijker worden van electriciteit terwijl de netwerken overbelast zijn als de hoofden van mensen. Zal ze de afspraak in het ziekenhuis afbellen? Ze heeft het gehad met het feit dat je v e r p l i c h t wordt werkelijk steeds meer digitaal te doen. In gedachten schrijft en krast  ze woest van zich af in haar derde dagboek van dit jaar. 

Doch …de bladzijden blijven voortaan onbeschreven? 

Dag dagboeken,

dank dat jullie er waren

door lief en leed heen

nu is het klaar.

     Punt.

Geloof je het zelf?

“ Toch vriendjes blijven met mijzelf! ”

Ze doet haar best. 

Moge haar inner criticus zo vriendelijk, mild en krachtig en begripvol blijven als deze door jaren heen is geworden 💕🙏🏼🕯.

Dáár gelooft ze nu in!

Punt.

#dagboeken #dagboekschrijven #schrijven #uiting #accepeteren #loslaten

8.2024 Het is zoals het is.

 Tante Adel woonde in een kleine tussenwoning in Zeist. Het was een knusse woning, de zon liet stof dansen in haar licht daar in die kleine voor en achterkamer. Tante Adel had een kat  die ik eten mocht geven, door de tuin mee sjouwde. Een tuin met veel hortensia’s. Haar tuin was diep, aan het einde een koepelvormig tuinhuisje. Onder andere Tante Adel gaf mij mee respect te hebben voor al wat leeft. Mijn tuin nu- mijn paradijselijk plekje- lijkt op de hare. Allen heb ik geen tuinkoepeltje maar wel een kleine plek die ik mijn groene grot noem. Het is nu ondergepoept door vogels. Het brengt geluk?

Nu ik -na een wandeling in de wind- thuis zit uit te rusten, denk ik na over veel. Ik zie Tante Adels lege stoel, in die stoel heeft ze onze oudste nog vastgehouden iets meer dan veertig jaar geleden. De stoel lijkt mij toe te knikken. Ik knik respectvol terug. “Dag stoel, je roept veel bij mij op.” Ze verplaatst mijn herinnering naar ik meen 1952, ik was vijf jaar. Tante Adel had een grammofoon aangeschaft- het summum van nieuwerwetsigheid- en een single plaat er bij gekocht. Van Jules de Korte. 

Hoe we daar zaten, terwijl de zon in een schijnwerperstraal het stof liet dansen. Hoe we stilletjes zaten te luisteren. Steeds herhalend luisterden, ver voorbij enig waarom. 

Het is zoals het is.

Buiten gaat de wind te keer. 

Het is zoals het is. 

Het was zoals het was. Ik ben dankbaar .

https://youtu.be/cFlJ6EvicF0?si=RkgfKuwbtFDrOT_V

7.2024 De wind

Het blaast, gromt, rommelt, rammelt en stormt

Het  stormt, verplaatst, doet takken zwiepen, kraakt,

 rukt aan haren, jassen, dassen, rollators. Rukt en duwt aan en tegen fietsers, auto’s en zoveel meer

Een energieke uitblazerij als een uitademing vanuit het zuidwesten met een kracht van 52km per uur. 

Nietig voelen we ons?

Toch geeft de wind

  energie. 

Zolang het niet te veel stof doet opwaaien en er daardoor geen ongelukken gebeuren, 

doet het uitwaaien goed. 

https://www.google.nl/search?q=dust+in+de+wind&ie=UTF-8&oe=UTF-8&hl=nl-nl&client=safari#fpstate=ive&vld=cid:7979f131,vid:ebAKNDJj4wo,st:0