Ze is in haar 78 ste levensjaar en ze voelt die jaren.
Tegenwoordig vliegen ( gek woord vindt ze: tegen-woord- ig🥳) jaren,maanden, weken, dagen en uren voor haar gevoel sneller voorbij dan haar jeugdjaren.
Sneller dan de dertig huwelijkjaren , sneller dan de jaren van het gezinsleven met haar man en kinderen leken te gaan.
Sneller dan de periode in de Zorg, waarin er nachtdiensten waren waar geen eind aan leek te komen.
Doch die jaren lijken op dit moment van schrijven als jaren die whoep whoep whoep voorbij vlogen.
De Tijd! Ze heeft moeite om de tijd bij te houden. Alles gaat snel, de mensen, de ontwikkeling van techniek, het digitale met alle mijn dit en mijn dat die ze vertikt om aan te maken omdat ze anders ten ondergaat aan stress en onthoudlijstjes. Haar bewustzijn leeft tijdloos. Althans, als ze iets leuks doet zoals schrijven. Zo voelt het. Haar leven is één Geheel geworden. Met knooppunten. Kruispunten. Doch nu één geheel zoals haar lichaam ook één geheel is! Ge heeld?
~~~~~~~~~~~~
Het ging zoals het ging. Onbewuste keuzes waarin ze nog gevangen was in de patronen van het opgroeien tijdens haar jeugdjaren. Van zo hoort het. Al voelde het soms barslecht.
Later kwamen de bewuste keuzes waarbij ze door de patronen heenbrak. Haar verbale stem en nare gevoelens uitend in creativiteit. Ook dankzij haar man.
En tegenwoordig? Ze is weer stil en ze zit wederom gevangen in patronen? Ja en Nee tegelijkertijd. Ze kán vreselijk getriggerd worden. Gevoel / oude emoties waardoorheen ze zich al schreef, gehuild, geschreeuwd in de polder toen ze nog fietste, geworsteld, gedanst, gezongen, geschilderd heeft, kunnen er zo weer zijn.
Het eruit bewegen gaat moeizamer. Doch haar lichaam laat haar wel merken: er zit nog wat.
Het wordt stiller in haar leven. Niets mis mee. Ze kan prima tegen in haar uppie zijn-Jong geleerd. Oud gedaan-met kat, vis, de bezoekvogels,haar tuin en de omgeving. Ze kan steeds beter met zichzelf overweg. Ze wordt steeds meer zichzelf. Meer één-saam. Dankbaar voor veel. Dankbaar voor de zegeningen op haar levenswandelen.
Nu de dagen korter worden, ze minder buiten zal zijn ligt toch eenzaamheid op de loer. Het gemis van het gezinsleven. De aanloop van vriendinnen velen overleden.De aanloop van vrienden en vriendinnen van de kinderen en van zichzelf in die jaren. De dieren. Het lege nest. Het totaal plaatje. Echter, ze zou echt de energie niet meer hebben om wederom een gezinsleven te leiden en om dagelijks bezoek te ontvangen is veelheid voor haar hoogsensitieve brein. Overal moet / mag ze van bijkomen. Ze is steeds minder sociaal. Terwijl ze toch een mensenmens is.
In gedachten verbindt ze zich met de biologische moeders en ja ook verwekkers van haar kinderen. Ze heeft naar beste kunnen gedaan. Nog steeds! Vanuit haar hart en vanuit wat ze ruim veertig jaar geleden wist.
Dankbaar en tevens met een Honopono dat ze destijds niet wisten hoe oplossingen voor ouders te vinden. Trouwens, nóg niet. Ook zij maakten keuzes.
Echter, de kinderen hebben na de eerste dramatische keuze die ze niet zelf maakten, want afgestaan worden is niet niets, zelf mooie keuzes in hun leven gemaakt. Opbouwende, optimistische keuzes.Ze is dankbaar voor de zelfstandige lieverds die ze zijn geworden. Ze is dankbaar voor hun leven . Ze is dankbaar. Doch ze voelt …
En ook voelt ze intens:“al draait de wereld nog zo raar, wij houden elkaar.”
Zo is dat en niet anders.🤗🥰
~~~~~~~~
~s’ochtends zet ze haar ouder wordende lichaam in beweging, nadat ze eerst als eerste oefening de trap is afgegaan om haar poezebeestje buiten te laten. Samen lopen ze door de tuin, de frisse ochtend lucht inademend. Gaat weer naar boven naar de badkamer, kijkt in de spiegel “Hallo Jij”.
Ze glimlacht, kijkt naar haar grijze haren, haar rimpels, haar innerlijke en uiterlijke littekens en heeft begrip voor het oude mens dat ze is geworden. Het traaaaage oude mens. Ze kijkt achter haar eigen ogen, dankbaar voor het goede zicht tegenwoordig. Ze kruipt terug in bed en al schrijvend begint ze de dag.
Oh dochter belt. Videobelt.
~~~~~~~~~~
11uur.
Daar is ze weer: een uur later. Goede gesprekken gehad met dochter. Naar elkaar luisterend en elkaar aankijkend.
Ze had daarvoor op bed zitten schrijven, doch de opbedschrijftijd is voorbij. Het is tijd om op te staan! Structuur is belangrijk. Ze gaat medicijnen innemen. Aftekenen en nieuwe weekmedicijnen uitzetten. Haar hoofd erbij houden. Vorige week ging het fout. Echt niet te filmen.
~~~~~~~~~~~~
11:20
“Hallo jij” begroet ze zichzelf ‘s ochtends in de spiegel. Wederom kijkt ze naar zichzelf.”Kalmaan, waarom haast hebben? Ja, ik weet bij de tijd blijven geeft ons structuur. Die structuur is nodig. Maar het is ook zalig om de tijd -van de door mens ontworpen klok -even bewust los te laten. Fijne dag met een warme lach in je hart, meis” wenst ze zichzelf en een ieder toe.
Traaaaag is ze.
Geen zin in oefeningen vandaag. Dát is ook vrijheid. Wel de benen even losschudden.
12:30
Ze zit in de achtertuin. Achterin, daar waar nog tot eind van de middag zon is. Een van de laatste dagen dat het nog kan.
Ze voelt zich dankbaar voor de brunch die ze bereidde en opsmikkelde. Niets is vanzelfsprekend. Haar kat komt erbij zitten.
De parasol draait als een malle in de wind rond. Dan zet ze het aan een oude tentharing vast aan een hanger voor planten aan de schutting. De tentharing is de laatste uit de kampeerperiode. Oh chips, de parasol heeft zich met behulp van de wind losgewaaid. De tentharing hangt nu aan de parasol boven haar hoofd. Hm.Het triggert iets.
Dan vindt ze een nieuwe constructie uit. Een foto ervan om hier te plaatsen is zinloos? Nog steeds weet ze niet waarom dát op een gegeven niet meer lukte zoals zoveel niet meer lukt. Echter, ook lukt er veel wél. Ze heeft tekortkomingen maar ooook kwaliteiten/ talenten. Die mag ze zien en voelen. Maar ja, soms laait er weer twijfel over zichzelf op. Niets mis met een gezonde dosis twijfel. Doch, te veel is te.
Ze maakt een foto! En …ze bedenkt iets anders om de wind te slim af te zijn. Daarvan maakt ze eveneens een foto. Het ziet er kunstzinnig en dus ongebruikelijk uit. Ze krijgt er een heerluck vrij gevoel door. Al hoort ze een stemmetje zeggen dat pas ook nog in een e-mail liet zich horen: “het hoort niet, net als zo uitgebreid schrijven niet hoort. Zeker niet over persoonlijke zaken.” Ze heeft opeens iets van: “jammer dan. Ook ik mag leven. Ook ik mag er zijn. “
De wind waait het -voor nu ?-weg en haar voorouders maken een dansje terwijl het voelt alsof er iets in haar verschuift.
De Happy Birthday beker met mooie tekst glimlacht haar toe. Nee, ze is niet jarig doch toch drinkt ze vandaag uit de Happy Birthday beker.
De mindfullnes app die ze al jaren volgt geeft haar een boost met een calm moment. Titel: een gloednieuwe dag. Ze leeft en dát is niet vanzelfsprekend. Ze doet een paar oefeningen en in haar gedachten een dans waarvan ze de passen nog precies weet.
Ze is dankbaar.
Ze beloofd zichzelf om wanneer dat ene doorgaat, zij naar de huisarts zal gaan. Doch geen dwang.
13:33
lui zit ze
in de wind op een stoel
in de zon onder een parasol
waarover ze contrôle heeft
voor even.
Haar poezebeestje heeft zich onder struiken geïnstalleerd
De mussen zingen hun hoogste lied
Zij gaat eveneens een tijdloze middag genieten.
Het mag! Juist omdat er ellende in de wereld is.
Al een week niet het wereldnieuws geabsorbeerd
Het is te veel!
En ja voor de mensen zelf ook!
Juist als je hoogsensitief bent mag en moet je -als je in de gelegenheid bent- opladen!
Je moet en mag er voor kiezen om op te laden. De vermoeidheid accepteren en opladen met hernieuwde energie.
Verder is er niets mis met traag, met te accepteren dat sommige dingen niet meer gaan. Sommige dingen minder vlot. Doch visualiseren dat iets wel (weer) gaat is eveneens niets mis mee.Ze wenst een ieder een goede middag toe .
.🤗🥰
