Een respons geven op een respons van een lezer lukt nog steeds niet

➡️Een respons geven op een respons van een lezer ❗️

Beste Lezer, met name nu @Bloem en @Beppe 

Mijn excuses indien het op je zou kunnen overkomen alsof ik gedesinteresseerd zou zijn in je reacties. Integendeel. Dank je wel. Echter, Google heeft wegen die mij nog steeds niet allen bekend zijn en ik heb nog geen flauw idee waarom ik een enkele keer wél een reactie kan plaatsen, doch meestal niet. Wie het weet late het mij weten!

Dank voor de recente reacties @Bloem en @Beppe

Ja, leven en laten leven. En zoals mijn moeder regelmatig zei: omdat we zo verschillend zijn hebben we zo veel te delen met elkaar. Dank voor jullie delen.

Met vriendelijke groet,

Mathil

2.252 Kleurrijkheid

Schilderen is één van mijn passies. (Nee, ik bezocht geen kunstacademie.)

Evenals schrijven of dansbewegingen maken is het een vriendelijke manier om mijn emoties eruit te kieperen. Ik vind het - vooral winters- helend om intuïtief iets te voorschijn te laten komen. Het lijkt wat vaak nergens op. Dat geeft niets.

2.251 Perspectief

Kortgeleden was ik er van overtuigd dat ik zou gaan vloggen in kader van:’laat ik ook eens wat zeggen.’ Wou mij verbaal uitspreken hoe ik over allerlei vormen van pestgedrag/ uitsluiting zoals racisme en allerlei discriminatie denk. Met als titel: wie de schoen past trekke hem aan.’ Echter, ik zag in de NOS app zo veel onbegrijpelijke narigheid voorbij komen omtrent demonstraties, dat ik mij terugtrok. Schijtlijster in optima forma? Hét vlogmoment is weer eens voorbij. 

2.250 Zomerzonnewende 2020

Een huis met een tuin huren is een zegen. Ik zit nog buiten heel lui en ontspannen op mijn ligbed.

Behaaglijk trek ik de plaid over mijn benen heen die een pijn doen van heb ik jou daar. Ondanks het zware been gevoel voel ik mij dankbaar. 

2.249 Het appelboompje

Het boompje telt 16 appels in de groei. Mini appels. Wat een wonder.

Eind 2018 kreeg ik haar. Ze zag er bijna dood uit. Één kale tak met twee ielige zijtakjes. Als ik haar niet wou dán werd ze weggegooid. Ik voelde het leven in haar. Ja, ze was en is welkom in mijn tuin. Bemoedigend sprak ik de tak toe. Ze verhuisde in de lente van 2019 van een bloempot naar de cementbak midden in de tuin. Helaas mag ze in mijn rijtjeshuis tuintje, waar al een boom staat, niet in de grond. (Nog niet? )Vorig  jaar droeg ze voor het eerst bloesem en daarna vrucht. Drie appeltjes. Heel bewust at ik ze dankbaar in de wetenschap dat ik onder andere dankzij dat boompje leef. En dankzij mijn lichaam leeft het boompje in mij voort@dankbaar

Ze is iets groter dan dat ik ben en ze doet het in de cementbak prima als een volwaardige boom. Ik zit op het bankje naast haar, een tak raakt zowel mijn wang als een nog niet ontloken hortensiabloem van de plant die achter ons staat.

Een fluistering van de wind laat de tak bewegen. Glimlachend om dit moment vol schoonheid schenk ik langzaam mijn beker lauw geworden thee op de aarde. Het ontroerd mij dat ik sterk verbondenheid voel. Wij zijn deel van het eco systeem.

 

Mijn hartstreek wordt dankbaar warm terwijl de tak met blaadjes mijn wang streelt

2.248 Over racisme, discriminatie en dat wat we one kinderen meegeven

All lives matter❤️

Sinds de demonstratie tegen racisme  in Amsterdam is de moeder meer naar binnen gekeerd dan anders. Alles wat via de media binnenkomt absorberen en verwerken is een klus. Soms kiest zij er bewust voor om een dag het nieuws over te slaan. Haar gedachten en gevoelens op een rijtje krijgen is nodig. Dat mag. De vele demonstraties en toespraken over racisme doen haar veel. Zij hoort, ziet en voelt pijn van anderen. Onrecht komt naar boven. Spreek je uit ...

2.247 Verdriet

Verdriet, pijn, gemis ik zie je, ik hoor je en wat voel ik je.

Telefoontje van mijn ex en tijdens het korte zakelijke doch vriendelijke gesprek voel ik mij in de verdriet modus glijden.

Ik mis hem, zo fijn om zijn vertrouwde stem te horen. (Ben mij opeens bewust dat onze verlovingsdag vandaag was, in 1968. Oeps dat is 52 jaar geleden. Op de verjaardag van mijn schoonvader.)

Een 31 jarig huweluck wis je never nooit meer weg. Maar zijn stem zegt dingen waarvan ik zou moeten weten, het is echt klaar nu. Vriendelijk doch zakelijk. 

Naderhand komen gelijk de tranen, wéér zoveel tranen, terwijl mijn ratio zegt: het is niet anders. Klaar. Het is voorbij. KLAAR. Dat zegt mijn ratio al jaren tegen mijn hart. Luister nou mijn hart, het is klaar. 

Mijn hart vóelt het niet. Ja, nu begint het in te dalen 19 jaar na de scheiding.😢19 jaa🙄

Tijd bestaat niet. . 

2.246 Een baby huilt

In een huis verderop huilt een pasgeboren baby. Het is in een grote wereld terecht gekomen waar je op vele  schermen alles te weten kunt komen wat er zich elders afspeelt. 

Die grote wereld is klein geworden.

Geëvolueerd? 

Rustig maar, baby. Ga maar lekker slapen. Mijn gedachten gaan naar mijn kinderen toen ze mini waren. Ook gaan mijn gedachten gaan naar álle nieuwe  aardebewoners. Naar alle  pasgeborenen  waar dan ook ter wereld. Moge ze elkaar het licht in de ogen gunnen. 

Over 10 jaar zijn ze tieners, over 20  twintigers, over 30 dertigers en over 40 jaar veertigers. Over 50 jaar vijftigers en over meer dan 70 jaar zitten ze wellicht net als ik hopelijk in een groene tuin( of ...op Mars? ) trachten bij te komen van wat er via de Media binnenkomt.

2.245 Doe het beter, doe het anders

Het blijft mij maar bij hoe een man door de druk van de knie - door een politieagent -op zijn nek stikte en overleed. Vermoord werd.

Gerechtigheid volgde dank zij videobeelden. De agent is in staat van beschuldiging vastgezet. Dood door schuld. Doodslag.

Echter, gewelddadige protesten volgden. Alle levenslange en voorouderlijk leed komt naar buiten. Een massale Oerschreeuw diep vanuit de beschadigde zielen en de zo intens gekwetste harten. 

Steeds weer de beelden van de vermoord wordende George Floyd. Afschuwelijk. Hoe afgrijselijk moet dit zijn voor zijn ouders om de laatste momenten van je kind zó repeterend te blijven zien.