2.296 Nationale Holocaust Herdenkings Dag

 Mijn allergie tegen generaliseren, vooroordelen, discrimineren en uitsluiten verergerde doordat ik opTwitter las dat sommige relschoppers die in Rotterdam huis hielden van een bepaalde afkomst zijn en ...gelijk werd -door een groep -ieder mens met die afkomst in Nederland over één kam geschoren. Het maakt mij misselijk. 

31 januari. Nationale Holocaust Herdenkingsdag. Op deze dag ‘hébben’ we het recht en ik vind tevens een plicht, een verantwoordelijkheid om voor verbondenheid te kiezen. Dat zijn wij verschuldigd aan alle omgebrachte onschuldige mensen van Joodse, Roma en Sinti afkomst. Alle mensen wier Vrijheid met voeten werd getreden. 

Iedereen van een bepaald Volk, een religie of een denkwijze over één kam te scheren?  

Dat voelt afschuwelijk. Als individu weet je je geen houding te geven. In het buitenlandse nieuws las ik over de rellen van kortgeleden, dat wij Nederlanders vanuit het perspectief van die kranten ook over 1 kam worden geschoren. Dat voelt ongemakkelijk. Ieder mens heeft zijn, haar en het kwaliteiten én tekortkomingen. Zie de mens!

Vrijheid in Vredestijd is een kostbaar goed. Het kan onder de voet gelopen worden en dát is niet waarom oorlog nu voorbij is. Is dat Vrijheid?  Hoe zit het met jouw en mijn innerlijke strijd? Is het oorlog of strijd?

Moge wij allen Bruggenbouwers tussen mensen zijn. Steeds opnieuw. Ja, ook in coronatijd.

Het is een keuze die het hart samen met het verstand maakt.

Vrijheid  in Vredestijd is voor mij kiezen om steeds weer voor verbondenheid te gaan al is er nog zo’n diversiteit.

Ik herhaal. Vrijheid, wat is dat?

Vrijheid en Vrede zijn met elkaar verweven.

We leven als land in en dankzij de Europese Unie al bijna 76 jaar oorlogsvrij

In Vrede en Vrijheid,

Dat is groot respect waard. 75 jaar - bijna 76 jaar- geleden zijn vele mensen tijdens de Tweede Wereldoorlog omgekomen en vermoord. Voor  onze vrijheid? Nee, hun eigen Vrijheid werd verkracht. Hun waardigheid als mens werd gestolen, omgebracht.. 

Mensen uit landen waar oorlog en/ of dictatuur zijn naar ons land gevlucht.

Een land waar je in vrede en vrijheid kunt en mag leven.

Kies daarvoor zeg ik tegen mijzelf. Zelfs in coronatijd. Gewoon in je innerlijk. Heb het goed met jezelf, keer naar binnen. Al bijna drie jaar volg ik de mindfullness @ Calm app. Ik leer erdoor. Al kan ik nog steeds in de stress modus schieten en geen weerwoord hebben, dan kom ik er tóch steeds sneller uit, dankzij wat ik wel wist maar wat beter beklijft door Calm.

Vrijheid is voor mij vertrouwen met een gezonde dosis alertheid. 

Vrijheid is voor mij achterdochtige gedachten geen voeding geven, mij aan regels en wetten houden, met een gezonde dosis alertheid.

Vrijheid is voor mij wel of niet werken aan jezelf, aan je emotionele en geestelijke ontwikkeling met en in respect voor je medemens opdat we in vrede met onszelf en onze medemensen

kunnen leven. En Oke, het leven is niet statisch. Het beweegt. Ja, ook in Coronatijd.

En ja, we verschillen. Tegenwoordig merken we steeds meer de verschillen. Dat kan tot  ongelooflijke Babylonische spraakverwarringen leiden want ieder mens spreekt vanuit dat wat hij als waarheid ziet en voelt. Dat vind ik vaak zo moeilijk, want in wezen heeft ieder mens gelijk. Doch het gaat niet om je gelijk halen. Het gaat vind ik om vanuit je hart de ander te zien. Zo simpel en moeilijk tegelijkertijd.

Maar ja,  in ieder mens huist toch de behoefte om voor vol te worden aangezien. 

Om gezien te worden. Gehoord. Met vriendelijke ogen aangekeken te worden. We zijn allemaal mensen en hebben deze planeet als woonplaats. Ieder als het meezit zo’n negentig jaar. 

Leven en laten leven. Vanuit respect voor elkaars eigenheid. Zo simpel, zo moeilijk,

Een eigen wil, zelf keuzes mogen maken. Ja, ook in deze Coronatijd. Het goed hebben met jezelf.

Ons bewust zijn dat ieder doen en laten een gevolg kan hebben. 

In stilte herdenk ik al schrijvend de Holocaust. 

Een wereldvrede vlam brandt rustig 

Ze brandt voor zo afschuwelijk veel onschuldige mensen die omgebracht werden in de Tweede Wereldoorlog ( en ...daarna) om wie ze waren, waarin ze geloofden terwijl zij geen schade deden.

Waarom? 

Daarom ... alsjeblieft -sommige generaliserende- politici: stop met generaliseren! Geef alsjeblieft, alsjeblieft een goed voorbeeld aan de jeugd. Stop met vooroordelen voeding te geven. Wees Bruggenbouwers. 🙏🕯❤️

https://www.auschwitz.nl/nederlands-auschwitz-comite/onze-activiteiten/nationale-holocaust-herdenking/

https://nl.wikipedia.org/wiki/Holocaust

🙏🕯💔 5-6 miljoen mensen! 

2.295 Een wandelingetje

Het dorp rondlopen. 

De rollator piept.

Mijn schoenen trommelen in een langzaam, rustig tempo over de weg.

Het water klotst een beetje. 

Langs de dijk loop ik,

bovenaan kijk ik naar het waterverschil. 

Dimensies. 

Het water staat hoog.

(@Bloem, zie je? Zoals je voorstelde heb ik van de zinnen een gedichtachtigheidje gemaakt. Echter ik krijg die witjes niet weg🤔.)

Onderaan grazen liggend de twee dorpszwanen. 

Ik lailailai 🎶luid Pavane, het mannetje kijkt kwispelend op. We kennen elkaar. Zijn vrouwtje zal over een paar maanden weer gaan broeden op haar vaste plek. Later de kleintjes. Ik verheug mij en kan er zo van genieten lente na lente na lente.

Ganzen vliegen in formatie hoog in de lucht 

lijken net door de draaiende wieken van 

de windturbines heen te vliegen, 

deze zoet, zoeff, zoefffen hun perpetue mobile,

helaas nooit locked down. Avonds na 21uur zijn ze nóg irritanter te horen

hoewel ze langzamerhand iets vertrouwds hebben.

Verder lopend zie ik een vrouw de ramen van haar zo gezellig uitziende dijkwoning lappen, een paar kippen scharrelen om haar heen. We zwaaien naar elkaar. “U bent de eerste mens die vandaag ik zie” roep ik.

“U ook” hoor ik terug. 

Weer in het dorp, ontmoet ik twee kinderen. Ze hebben beschilderde stenen gevonden. Ze jubelen. Ze doen mij glimlachen.

Thuiskomend begroet mijn poezebeest mij vanachter het raam met een voor mij  onhoorbaar mmmaaa. Als ik de sleutel in het slot steek komt zij mij tegemoet. Dag huisgenootje. Zij krijgt een mini potje brokjes en voor mijzelf zet ik een pot verse thee. ja, vaak gebruik ik oude zakjes, nu niet.

Mijn kinderen sturen mij een sms. Ik denk aan toen ze klein waren, hoe ze na schooltijd (lagere school, later basisschool) meestal een vriendje of vriendinnetje meenamen en hoe we regelmatig met zijn vijven theedronken. Kletsend.

Wat was het gezellig. Mijn mond krult in een dankbare💓 glimlach. 

Later toen ze al lang de deur uit waren, kwamen mijn buurvriendinnetjes vaak. Ze waren kind aan huis. Soms kwamen ze tussen de middag lunchen. Echter, vaker kwamen ze na schooltijd of in het weekend . Knutselen. Spelletjes doen. Vogels bekijken met de verrekijker. Hutje bouwen. Praten. Van gedachten wisselen. Zingen. Gek doen. Poffertjes bakken. Meehelpen met eten bereiden. 

Het was best druk, maar toch ...heerluck. Want wat was het gezellig. Mijn mond blijft krullen in een dankbare💓 glimlach. 

Ja, iedere periode en levensphase heeft zijn ups en downs. Op dit moment van schrijven rest dankbaarheid. Dankbaar dat ik het mee heb mogen maken.

De tiener die ik ooit was heb ik door de jaren heen al helend langs de tijdlijn van mijn leven naar Hier en Nu meegenomen. Het is volle maan, op dit moment geen blue moon of deels toch wel? Er is keuzevrijheid, ik kies om te zien wat hier en nu op dit moment is. 

De tiener die ik ooit was, glimlacht💖. We voelen ons stokoud en tóch ook jong tegelijkertijd. Zijn wij heel? Op dit moment van schrijven wel. Wel véél gevoel en emoties die ik eruit loop,schrijf, schilder en zing. Lailailai mijn moeder zong ook vaak besef ik opeens. Ah, Mam. Ik houd van je. Ze glimlacht over de dood heen rechtstreeks mijn hart en ziel in. 💓 Ah en Pap? Die hoor ik - bagateliserend -in mijn hoofd zeggen 

”Je stelt je aan. “

“Dag Pap. Mag ik alsjeblieft mijzelf zijn?”

Ik besluit dat het mag🥳 .

Dan haalt gelukkig een telefoontje van zoonlief mij nog meer in Hier en Nu. Fijn. Volgend weekend komt hij langs. Fijn. 

 “Zaterdagavond laat ga ik weer naar huis, Mam. “

 “Eum, dat gaat niet, zoon, in verband met de avondklok. Ruim op tijd weer naar huis gaan.”

 “Oh ja.”  

 “Het is niet anders” kiezen we bijna synchroon te zeggen. We maken er wat van. 

Daarna ga ik een maaltijd  voor mijzelf bereiden. Andijviestamppot met een vegaburger.

Dankbaar dat het kan.

Het is volle maan.

2.294 Volle Maan

  Al een poos heb ik een schrijfsel klaar over taalcoachen. Nou ja, taalvrijwilliger zijn want dat coachen ging mij gisteren niet goed af. Computer gedoeee. Aanmeld, inlog en activeringsgedoe waar ik niets van snap waarom het keer op keer op keer fout gaat en we er na een uur bijna uit zijn en dan toch weer niet. 

Uitleggen aan mijn taalmaatje cq bonusdochter lag evenmin in mijn vermogen en in haar vermogen lag  het te begrijpen ook niet. We begrepen er allebei geen bal van al dat digitale. Klantenservice en taalmaatjes docent gebeld. Stress in motion stak de kop op bij mij. 1/2 oxazepam helpt mij iets en dan ...verder.  Doorgaan. We zullen doorgaan. We lieten de verbale taal na nóg een uur eveneens voor wat het is en ik liet haar zien wat rockpainten is. Een happy stone maken door een steen te beschilderen en het dan ergens neerleggen om iemand blij te maken, ontspant en maakt zelf ook blij. In stilte schilderden wij. Gezellig. Wij begrijpen elkaar. Daar zijn geen woorden voor nodig. 

Maar ja, de wereld is van de Taal der Woorden? Babylonische spraakverwarringen ontstaan steeds meer zelfs al spreek je dezelfde landstaal. 

Stil. Stilzijn is ont-moeten.

Dat schrijfsel over statushouders en  taalvrijwilliger zijn laat ik voorlopig voor wat het is. Het komt wel of niet. 

Dan wou ik in verband met het feit dat het Holocaust Memorial Day was ook daar een stuk over schrijven. Tegen uitsluiting en vóór verbondenheid zijn. Want wat ben ik allergisch voor generaliseren en vooroordelen. Mijn schrijfsel over Vrijheid in Vredestijd staat wél al klaar. Of ik het hier plaats is de vraag. Zo veel verschillende meningen zijn er en zo velen die zich niet vrij voelen. Gisteren tijdens een telefoontje met een dierbare vriendin eveneens. Opeens voel ik mij zo vermoeid. Zo afschuwelijk vermoeid. Meestal doe ik mijn best om mij in een ieder in te leven. Vanuit de diverse standpunten/ inzichten naar iets te kijken. 

Dat doe ik al vanaf mijn jeugdjaren. Zó dát ik op een gegeven moment op andermans meningen blijf herkauwen met een hoofd dat nauwelijks meer kan absorberen, terwijl ik heel goed weet waar ik voor sta. Dus is mijzelf uitsluiten is voor vandaag een strak plan? Straks mijn rollator en mijzelf uitlaten is  in ieder geval een strak plan. Uitwaaien. 

Uitsluiten, uitlaten, uitwaaien. Drie keer uit. Mag niet volgens  schrijvers die zich aan schrijfregels houden. Met alle respect maar het zal mij een worst zijn. Ik houd mij aan alle regels behalve met schrijven. Dát mag in dit land. Hoewel, je qua schrijven géén schade mag berokkenen. Verboden op te ruien. Was ik ook niet van plan, al zit ik mij af te vragen of ik op de een of andere manier via schrijven anderen zou kunnen stimuleren tot een vanuit thuis gezamelijk iets? .

Pfff ...vandaag niet. Heb genoeg aan mijzelf . Mijzelf te stimuleren, motiveren en inspireren.  Blah!

Want vandaag was er wederom digitale ellende. Wat krijg ik er een stress door. 

Heb mijn dag niet. Hoewel ik mijzelf had toegezegd te gaan schrijven of te schilderen. 

Nu ben ik moe en sluit mij voor vandaag zelf uit of misschien doe ik dat mijn leven lang al sinds mijn 12e?  Lekker thuis. Zacht muziekje op. Geen gepraat. Even geen meningen van een ander. 

Net stond een Politiewagen een poos in de straat tegenover mij. Dat gaf mij opeens zo’n weldadige rust. Een veilig beschermd gevoel na alle spanning en bezorgdheid over mijn kinderen, anderen  en ook hier bezorgdheid en oude echo’s vol angst, terwijl ik vertrouwen voeding blijf geven. Nu de wagen weg is schiet ik in de huilmodus en kan ik er niet mee stoppen. 

Het is volle maan.

O

2.293 Zijn ze helemaal van de pot gerukt?

Toen het Capitool werd bestormd door de eigen burgers had ik geen woorden. Nu ook niet veel behalve dat ik denk nu  er in Nederland al drie avonden afschuwelijke intimiderende, gewelddadige rellen: “zijn jullie helemaal van de pot gerukt?” Een vriendelijke samenleving is ver weg. Maar toch dichtbij? Want behalve de vernielers om het vernielen zijn - wat ikzelf lees- de meeste medelanders s zeer geschokt. We wonen in een goed land en al zijn er verschillen van mening ( die mogen worden uitgesproken )dan nog leven wij al 75 JAAR OORLOGSVRIJ. En dan nu? Door opgefokte kapotmakers wordt dit met de voeten getreden in het kader van Vrijheid. Vrijheid is geen schade doen, goede intenties hebben en van goede wil zijn. Je fatsoenlijk gedragen. Respect voor de ander  en jezelf. Respect voor andermans eigendom. Wat je niet wilt dat een ander overkomt, doe dat ook een ander niet aan. 

Gelukkig leven mijn ouders niet meer. Maar wel nog drie oude vriendinnen die de Tweede Wereld Oorlog  meemaakten en dan denk ik tevens aan alle Statushouders die zich netjes gedragen om zich aan te passen aan de normen en waarden van ons land. Hoe uit te leggen dat sommige inwoners -wat gezamenlijk is opgebouwd -vernielen? Gisteren toen ik op beeld hoorde dat er geroepen werd: kapot, alles moet kapot. Dan heb ik iets van “ nu ga je naar je kamer om af te koelen.”  Zijn ze helemaal gekkk geworden.  Al die ondernemers die het al moeilijk hebben door de Corona beperkingingen. Alles wat van Gemeentes is, van en door ons allemaal samen, van Belastinggeld betaald. Het is niet uit te leggen behalve dat die relschoppers een grenzeloze razende frustratie hebben. Wellicht thuis mishandeld worden en of aan de drugs zijn? Maar ja, dan nog ... gisteren schreef ik dat wellicht verdovingspijltjes zoals afgeschoten  bij woeste, getergde, gefrustreerde  dieren in het wild- wanneer je in hun territorium komt?- gebruiken een optie zou kunnen zijn. Discipline bijgebracht krijgen in het leger lijkt mij ook zo gek nog niet. Maar ja, maar ja, maar ja. Ik weet het niet. De beste stuurlui staan aan wal.Als ouder denk ik wél: waarom dit gedrag? Tegen Corona maatregelen?  Nee toch? Tegen de avondklok? Dat zou kunnen, maar is een aanname.  Dit vernielen gaat het ver voorbij. Alle perken te buiten. 

Nederland is een goed land. Oké, nu met al die Corona maatregelen is het voor een ieder moeilijk. 

Groot respect heb ik voor de Politie, de ME en de paarden en honden die daarbij helpen. Met stenen en vuurwerk bekogeld worden vind ik te erg. Voor mens en dier. Oh de dieren. Te erg. In oorlogsgebied. Zo noem ik het. Wat moeten familieleden van de Politie en andere Hulpdiensten in bezorgde angst hebben gezeten de voorbije drie avonden. 

Moge het vanavond rustig worden. Stil. 

Hm, in de wijk in de stad waar zoon woont werd om 16 uur  geadviseerd om binnen te blijven. @ bezorgd. Moge mijn kinderen veilig zijn en ook andermans kinderen .

Respect voor alle Hulpverleners.  Veel sterkte in en met uw werk.

https://www.nrc.nl/nieuws/2021/01/21/oud-presidenten-clinton-bush-en-obama-prijzen-machtsoverdracht-in-videoboodschap-a4028527

Motiverend!

Verbondenheid overwint verdeeldheid. 

Als drie oud presidenten zich  kunnen  verenigen dan kunnen onze politici dit ook. .  Politici hebben een voorbeeldfunctie vind ik.  Owww ... en dan komen de Verkiezingen er ook nog aan. 

Moge verbondenheid en de gulden middenweg zegevieren.

🙏🕯

2.292 Vrijheid van keuzes maken?

 Getriggerd worden kan mooi zijn zoals  keer op keer prachtige bloemen te ontdekken.Her- inner je mooie momenten. Ogenblikken vol schoonheid. Herinner je hoe je je toen voelde. Blij? Dankbaar? . Herinner je het alsof het nu is. Voel. Voel je dankbaar. 

Getriggerd worden kan tevens als een stomp in je hart en maag zijn die in het verleden opgedane ervaringen, inprentingen te voorschijn kunnen toveren. Whammmm ... de tiener die in pleeggezinnen zat in de jaren’60 en nooit goed genoeg was, vooral niet als ze af en toe zichzelf durfde te zijn ... dat wil zeggen spontaan met goede wil? Nooit uit mogen avonds.

De tiener die ze vroeger was herbeleeft alsof het nu is. 

Was en is haar spontaan zijn overdreven? Nee!

Haar open hart beschermd zich. Pijnlijk gekwetst. 

ThuisTaalvrijwilliger zijn. Samen met haar taalmaatje de persconferentie van 20 januari beluisteren. Een avondklok zit in de planning. ‘En ...er mag maar 1 persoon op bezoek komen, dát gaat nu in. ‘Taalmaatje en de vrouw kijken ernaar aan. Wat wil dát zeggen? Mag alleen zij voortaan op bezoek komen? Is dat per dag? Of mag er op een dag eerst de ene op bezoek komen en dan bijvoorbeeld na een paar uur haar dochter? Niet dat ze zoveel bezoek ontvangt. Haar bubbel is klein, behalve toen de partner van een zus overleed. Ja, toen ging ze wel reizen, op bezoek en zelfs logeren in verband met de uitvaartplechtigheid. Volgens de corona maatregelen. 22 mensen. Afstand houden. Mondkapjes op. Bizar. Toch was het bijzonder. Maar zo onnatuurlijk om geen echte knuffel te kunnen geven. De menselijke maat ...?

1 persoon op bezoek? De Corona persconferenties vindt zij soms onduidelijk. De wellicht te verwachten avondklok waarvan het demissionaire kabinet nu toestemming moet krijgen van de Tweede Kamer irriteert haar. Niet dat ze winters wanneer het donker is, buiten is. Nee, het is haar keuze om binnen te blijven. Echter, wanneer het verplicht wordt krijgt ze bij voorbaat al een gevangen gevoel. 

Dát is het. Hetzelfde met haar bubbel. Ze houdt zich prima aan de regels. Ze wil een deel van de oplossing zijn dat er minder covid 19, minder Britse variant, minder Braziliaanse variant en minder Afrikaanse variant zal zijn. Ál die varianten😁🙄. Echter, dat een ander bepaalt wat ze wel of niet mag doen. Dat triggert haar vandaag méér dan eerder het geval was. Het stelt haar geduld op de proef. Niet dat ze buiten de coronatijd veel anders doet. Ze leeft haar teruggetrokken maar toch ook sociale leventje. Echter, dat ze niet de vrijheid heeft om zelluf ( ja, ja haar inner- tiener speelt op) te bepalen wat ze wel of niet kiest te doen breekt haar plotseling op ... als ze nu een etentje voor twee vriendinnen zou willen geven of voor haar familie? Het mag niet. Er staat zelfs een boete op. 

Niet dat ze dat anders zo vaak doet. Maar ja ... Vrijheid! De vrijheid om zelf te mogen kiezen is een zeer groot goed. Ja, ze heeft het goed in haar huis. Goed met zichzelf. Ze amuseert zich. Ze kan haar leven invulling geven ondanks de vele Corona maatregelen. 

Van stenen Happy Stones maken is een nieuwe passie. Stenen met een tekening en een boodschap. Hahaha, woordjes aan zichzelf en de vinder. Ze vindt het leuk om ze te verstoppen en leuk om er eentje te vinden. Is ze een kuddedier aan het worden? Iedereen doet het? So what? Als het maar motiveert en inspireert. Misschien is het een idee om een schilderachtigheidje op canvas ergens achter te laten? 

Ja, wat zit zij te miepen? Ze heeft het goed. Wekelijks worden haar boodschappen bezorgd. Grandioos.  Ze gaat iedere dag lopen. Haar rollator moet uitgelaten worden. Hahaha. In huis fietst ze op van die vloerpedalen zittend op een kruk. Minstens 4 km bewegen per dag is haar doel. Na schrijven of schilderen danst ze tegenwoordig een op het moment bedachte dans. Conditie behouden is Leven. 

Ze is geen ouderpaar dat thuiswerkt met ook nog drie kinderen die thuisonderwijs krijgen. Echter, ze wil haar gevoel niet bagateliseren. 

Inderdaad Is er geen oorlogssituatie en evenmin leeft ze in een vluchtelingenkamp waar de mensen geen echt dak boven het hoofd meer hebben. Geen warmte, geen warme kleding, geen warm water, geen douche en geen warm voedsel. Ze schaamt zich opeens voor haar klagen. Kijken of ze vandaag nog iets over kan maken. 

Tja, er is geen oorlogssituatie of vluchtelingensituatie. Daar is ze dankbaar voor. Echter al die beperkingen in Vredestijd. Ze heeft te doen met de mensen die hun bedrijven of branches naar de gallemiezen zien gaan. 

De lente laat zich al een beetje zien. Overal in het dorp komen al groene sprieten van bolletjes boven de aarde. Het is lekker, gezond, fris weer. De zon schijnt. Vanmorgen genoot ze van de druppels die de regen op haar ramen had achtergelaten. De zon maakte er regenboogbriljantjes van. Zo mooi. Verwondering is.

In de de Verenigde Staten van America heeft de nieuwe President decreten ondertekend ( onder andere )dat het land weer meedoet met het Parijs Klimaat akkoord.  En dat vindt ze belangrijk. Net zoals het belangrijk is dat er nu vast minder co2 in de lucht is. Moge bomen blijven staan. Zuurstof, koelte en woonplek geven ze. We kunnen niet zonder.

Ís het klagen als je opeens het gevoel hebt dat je vrijheid van keuzes maken heel erg in het geding is gekomen? Nee, ieder mens klaagt wel eens. Ieder mens heeft weleens verdriet en ieder mens voelt zich soms gedeprimeerd. Heeft vrijheid met uiterlijke wereld te maken? Ze kiest en ze keert naar binnen. Ze voelt haar 💓. Het is er weer. Een speciaal gevoel verwarmt haar borststreek. Dankbaar dat ze kán kiezen. Dankbaar dat ze kan kiezen om in het moment te zijn. Niet in daarnet, niet in straks, maar HIER EN NU. Ze kán kiezen om zichzelf te motiveren, te inspireren. 

Keer op keer op keer weer. Zien wat er wél is. 

Kom op, levenskracht. Chi up.

Quote from #the dailycalm @calm januar21 2021

2.291 Vredevol

 Er staan al een poos diverse schrijfsels in de stijgbeugels. Ze mogen nog langer in de beugels staan. Te zware kost  voor dit moment van schrijven. Het komt nog wel of niet.

Nu schrijf ik over vredevolle gevoelens. Vrede in mijzelf tijdens en na een avond zingen op afstand maar tóch dichtbij. Zeer ingetogen naar binnen kerend zonder videobellen, doch wel voluit. Verbonden met mijn medezangers. Echter, thuis en ...Thuis bij mijzelf. Het voelt alsof de kamer glimlacht. You tube speelt Om Tare tu Tare ture soha, spreekt van compassie  en zelfcompassie. Past goed bij het thema van #thedailycalm van vandaag: the middle way. Dankbaar voel ik mij voor deze dag die bijna ten einde is. Ik koos ervoor om er bewust een goede dag van te maken en het lukte mij om mij door niets te laten verontrusten, ook niet door de te verwachten avondklok. Dankbaar voel ik mij dat ik een dag rust nam. Lekker geschilderd. Op de vingers van één hand kan ik tellen hoe vaak/ weinig ik schilder- tijd heb genomen voor mijzelf in deze maanden van coronarestricties waarin lieve mensen mij vaker appen, bellen en beeldbellen. Dankbaar dat ik vandaag  weer eens door dat wat een ander wellicht faalangst  zou noemen, een e-mail  ins blaue hinein aan een presentator schreef die de e-mail zowaar op de radio voorlas. Onbedoeld is mijn boodschap over minder tegels in tuinen en de balans houden tussen steen en dat wat groeit en bloeit -met daarbij goed doen voor vogels en insecten- verspreid over luisteraars. Dat stemt mij intens dankbaar. Dat geeft mij een kick. Dat geeft mij het gevoel van: al draait de wereld nog zo raar, jezelf zijn mag zowaar.

Een wereldvredevlam brandt stilletjes en rustig doch vol leven en ik weet mij door de vlam en mijn harteklop verbonden met alle mensen van goede wil die wellicht eveneens tegelijkertijd een worldpeaceflame hebben aangestoken.

🍀💕🍀

#thedailycalm #calmapp #themiddleway

2.290 Tante Adel

 Opruimen. Spulletjes doorgeven ( uit 1933) die  ik vind in spulletjes van een oudtante en mijn vader.  Adressen zoeken  en vinden van mensen die er geïnteresseerd in zouden kunnen zíjn. Ze aanschrijven. En ...ik ontdek dat de hortensiatakken die ik in de herfst met haar wasachtige bloemen in water heb gezet  prachtige ragfijne worteltjes hebben gekregen. Ik zet de twee takken in een pot met aarde en ontdek knoppen op de takken. De plant geef ik voorlopig een plek in de vensterbank die uitkijkt op de tuin waar de struik waar zij van af stamt staat te verdorren. Echter, ze komt weer tot leven. Ieder jaar weer.

Mijn  tuin waar veel hortensiaplanten staan. Zoals bij tante Adel destijds het geval was. Dan besef ik plotsklaps dat het Tante Adels geboortedag is. Ze werd geboren op 5 januari 1899, dat lijkt eeuwen geleden. Nee, het zijn geen eeuwen. Wel 120 jaar geleden. Ze overleed in februari 1984. Zoonlief was toen bijna 2 jaar.

 Het lijkt als gisteren dat ik als klein meisje bij haar werd gebracht in haar huis aan de Steniaweg te Zeist. In mijn herinnering stond ze áltijd als ik kwam in de deuropening. Met de armen wijd verwelkomende zij mij met “dag Tilleke “en drukte mij aan haar boezem. Ze rook oud en jong tegelijkertijd. Muffig en fris. 

Tantes huis had een intens knusse, gezellige sfeer. Vaak draaide ze op haar hypermoderne grammofoon ‘ ik zou wel eens willen weten’ door Jules de Corte. Daar praten we dan over. Vele gesprekken met mooie Stiltes waardoor je zelf leerde denken en voelen.

Net zocht ik of ik het lied kon vinden op you tube en jawel. Tevens een versie met Frans Halsema die antwoorden geeft op Jules vragen. Niets mis mee, maar het meisje dat ik ooit was plaatst hier in herinnering aan haar oudtante Adel  - de zus  van mijn Oma aan moeders kant, die ik nooit gekend heb- de haar vertrouwde versie van Jules de Corte. https://youtu.be/tKtSZFLwGsM inclusief gekraak van de naald op de plaat.

Daar zaten we dan in de kleine zitkamer te luisteren en te luisteren. De zon scheen door de ramen en stof danste in de straal. Zo mooi. Verwondering allom. De meubeltjes konden verhalen vertellen en het klokje liet om het half uur haar tingelstem horen. De grammofoonplaat kraakte.

Tijdens de eerste Corona  lockdown heb ik in het kader van iets willen laten repareren en iets willen uitgeven voor iets dat voor mij belangrijk was en is ( oude waarden en normen. Beschaving en fatsoen) voor mij, eindelijk  de klok  laten maken. 

Ze weerklinkt tegenwoordig in mijn thuis, zoals tante Adel in mij resoneert. Ze weerklinkt ook in mijn kinderen, want de klok klingelde wel nog in het vorige huis waar mijn voormalig echtgenoot, de kinderen en ik woonden als gezin.

Aan tante denken maakt mijn hart blij.  Ze was een ongetrouwde onderwijzeres. Voor die tijd was dat zeer vooruitstrevend. Een gestudeerde, werkende, ongetrouwde vrouw. Wow!

Ah, hoe ze mij de liefde voor al wat leeft in de Natuur meegaf. Het was heerlijk om haar in de tuin te helpen. Te leren dat er geen onkruid bestaat en dat iedere bloem mooi is. Haar tuin had iets wilds en tóch gecultiveerd. Net als mijn tuin. Mijn tuin is een samenvoegsel van hoe mijn ouders de laatste tuin die ze hadden onderhielden. Samen. Ieder een helft.

In mijn herinnering was de tuin van tante Adel een diepe tuin. Links een witte schuur met ervoor hortensias naast een bankje. Een lang pad - waar aan weerszijden eveneens hortensias groeiden en bloeiden- liep naar het theehuisje achterin? Daar thee drinken was het summum van gezelligheid.

Het dringt tot mij door dat ook ik een pad heb gemaakt door mijn tuin, die een en al tegel was toen ik er kwam wonen. Wat een verdriet was die betegelde ‘tuin’. Mijn boosheid en verdriet over de scheiding en het moeten verlaten van mijn vorige plek met tuin heb ik weten te transformeren door tegels eruit te sjouwen. Steeds weer gingen er tegels uit. ‘Toevallig’ kon iemand in de straat ze gebruiken. Ik kreeg er aarde voor terug. Goede deal. Planten kwamen vanzelf. Gekregen van familie, vrienden en vogels.

Tantes poezebeest sjouwde ik door de struiken heen, die samen als een bos waren. Tegenwoordig loop ik door mijn tuintje en doe ook of het een bos is. Iedere keer ontdek ik iets nieuws. Een plant, vogels of insecten. Net als bij tante Adel komen er veel vogels. Vooral mussen. Op dit moment zitten er een drie op een tak van de boom op en neer te deinen. In de keuken hangt een kleine tekening van tante met een tak waarop mussen zitten. Wonderluck! @ dankbaar.

Ik ga naar Google Earth en Google Zeist, Steniaweg. Was het nummer 21? Vaag meen ik van wel.

Hoppaaaa. Daar ben ik in de Steniaweg. Op 21 zie ik in de smalle achtertuin geen groen😢. Met allemacht probeer ik de herinneringen vol schoonheid uit mijn vroegste kinderjaren vast te houden. Ook vanuit het eerste pleeggezin waar ik werd een jaar werd gepoot mocht ik tante Adel bezoeken. Ze was een Pied á Terre. Dank u wel, lieve tante Adel.

Tante leeft voort in mijn tuin en in mij.  Ook herken ik haar in mijn oudste vriendin hier in het dorp. 90 jaar is ze. Haar huis heeft dezelfde sfeer als dat  tante Adels huis had. Zijzelf lijkt er zelfs wat op. We houden beide van de Natuur. Echter, door Corona mag ze geen bezoek ontvangen- van haar goedbedoelende dochters- noch op bezoek gaan. Maarrr ze blijft wandelen. 

@dankbaar voor het nest waaruit ik geboren ben. Moge mijn kinderen -net als vroeger- ook weer de band met de Natuur voelen. Maar ja, ze maken hun eigen keuzes en geen mens is gelijk.

Mijn moeder glimlacht en reikt mij over de dood heen haar warme glimlach aan. 

                                                                     💕 

https://nl.wikipedia.org/wiki/1899 uit het geboortejaar van mijn oudtante Adel. 

2.289 Over de hemel en hel van het met de hand dagboekschrijven. To stop or not to stop!?

 Het liefst zou ze op dit moment met de hand willen schrijven. Niets kan vergeleken worden met het via de pen je hoofd legen, je hart te luchten om je ziel, zaligheid en onzaligheid op papier te krijgen. Weg ermee. Weg?

Had ze op de laatste dag van het jaar weer een doos gevuld met dagboeken. Deze keer uit 2008-2009. Thema’s? Getob over werk na gebroken arm aan de kant van de borstamputatie. Reisstress. Van hot naar her ingezet worden voor arbeidstherapeutisch werken. Invallen bij terminale patiënten. Nachtdiensten draaien. Verhalen over die nachten. Dan wel werk, dan niet werk. Onzekerheid kwa werk en inkomen. Spaargeld opeten. 

Dankbaar dát ze spaargeld had. 

Afijn, heeft ze net die ene doos gevuld. Zijn eindelijk de bodems van haar twee smalle kledingkasten leeg, op een kleine doos met een handgeschreven correspondentie na, is ze zich bewust van het feit dat er nog in twee kasten ‘iets’ aan dagboeken ligt. Gaat ze na de strijk gedaan te hebben één tel gluren in de onderkant van dat ene kastje. Dom, dom, dom.

De bovenkant was al eerder dagboekvrij. Wat ligt er nog omderin? Oh, mijn hemel. Twee planken volgepropt met allerlei formaten volgeschreven schriften. Een kleine linker stapel gaat terug naar 1991 ( 30 jaar terug) dichtprobeersels, een schrijfcursus en ...vier schriften als dagboekjes  over het hebben van borstkanker (2005) en het toeleven naar een borstamputatie en over de tijd... daarna. Pffff, niet te filmen. Wat een ellende. Ze leest. Ze leest zichzelf. Ze leest zichzelf over hoe ze zich destijds voelde en dat whammm neerpende. Deels ook over wat er in de wereld gebeurde. Het verleden voelt als altijd als gisteren. Raaaarrrr. Ze heeft compassie met zichzelf, doch ... het is een ander leven. Oh ja? Yep. Dat is het. Ze herinnert zich woorden die anderen zeiden na de diagnose.

Haar vader door de telefoon.

“Oh, je hebt kanker? Dat wordt tegenwoordig zo vaak gezegd. Komt vast in orde. We zijn van een sterk geslacht.”

“Pap, mijn rechter borst is geamputeerd. Het is geen grapje en geen griepje.” 

“Hou je goed, dochter. Zing een liedje.”

Grrrr ...

Doeeei Pap. En ...ze schreef weer eens van zich af. 

Het is bizar om jezelf te lezen. Ze leest zichzelf terug vanuit de ogen van dierbaren: overdreven geschrijf. Te veel. Te beschrijvend. Help. Alles verbranden? Of in de container met restafval?

Dan ...weer zelfcompassie. Is het overdreven? Ze had kanker en dát was heel eng bedreigend. Tevens de stress, het gedoeee om genoeg uren werk te hebben. De Poortwachterswet was nét in het leven geroepen. Dus ... zo snel mogelijk weer aan het werk was de boodschap. Haar eigen tempo van herstellen niet kunnen volgen. De zware nachtdiensten. Bij terminale patiënten met uitbehandelde kanker. Zelf ademende ze haar angst om uitzaaiingen te hebben weg. Schreef het tevens van zich af.  En ... bij terminale patiënten was niet veel tilwerk. Haar arm kon ze zo veel mogelijk sparen. Verder waren het bijzondere nachten. En ja heus ...ze is dankbaar dit mee te hebben mogen maken. Bijzondere, unieke mooie mensen aan het einde van hun leven.

Het is 2021. Dan komen de tranen. Om al die mensen. Om al die dagboeken. 

Om het feit dat ze  niemand tot last wil en wou zijn. Om het feit dat ze niet zonder met de handschrijven kan én niet zonder wil. Zonder zielig te willen doen. Ze is niet zielig. Ze is een krachtig vrouw. Maar zonder dagboekschrijven weet ze niet of ze het gered had en zal redden. Hm, klinkt dit dramatisch? Al vanaf haar 12de -tot die ochtend, schrijft ze van zich af in dagboeken. 62 jaar van haar leven. Pfff...

Inderdaad niet normaal? Echter, ze is vast de enige niet die dagboeken vol pent.

Hoe moet het nu? 

Later? 

Als ze er niet meer is?

Niet leuk voor haar kinderen of andere nabestaanden om geconfronteerd te worden met die  verzameling-die in de loop der jaren verwijderd is- altijd weer aangevuld. Ze kan ze niet meer verwijderen.

Moment opnames in de tijd. Ook liefdevolle. 

Ja, het PJ.Meertens Instituut wil wel dagboeken hebben na haar overlijden. Maar ja, het is ook erg privé. Ze schrijft tevens over haar kinderen. Dus?

Ze weet niet waar ze goed aan doet.

Ok. Dan —> besluit ze dat ze van zichzelf geen blanco schriften met harde kaft meer mag bestellen. Geen ladingen pennen evenmin trouwens. Zo slecht voor het milieu. Ook beter voor haar portemonnee. Ze kán het. Ooit kikte ze af van jaren sigaretten roken, verder drinkt ze geen alcohol en aan haar lijf wil ze ook geen polonaise. En dus ...stoppen met de hand schrijven? Of kiezen tussen binge koekjes eten en stoppen met dagboekschrijven?

Echter, hoe goed het haar ook doet, het dagboekschrijven moet nu écht stoppen? 

Moet het?

.2.288 Oud en Nieuwjaarsdag 2020-2021🌠

 31-12-2020

Oudjaarsdag 2020. 

11:15 geen groot of klein vuurwerkknalletje te horen. Poezebeest zit voor het raam te soezen. Het kattenluik is open. Zo ongebruikelijk voor een Oudjaarsdag. Geen kinderen of middelbare scholieren met rotjes, die ze al lopend neergooien. Vaak niet kijkend waar ze terecht komen.

Mussen zingen hun concert. 

Het dorp is stil. Op de Provinciale weg verderop hoor ik wat verkeer. 

De lucht is blauw met schapenwolkjes. Langzaam zoeven de windturbines. Hun wieken maken een geluid alsof er een vloot vliegtuigen aankomt. Doch de ‘vloot’ komt nooit aan. Behalve af en toe een enkel echt vliegtuig of een traumahelicopter. Meer niet. Wel vogels. Meeuwen, spreeuwen, koolmeesjes en mijn vele bezoekmussen met bezoekduif, die anders op dit tijdstip al naar elders zijn weggevlogen. Waar vluchtten de vogels in de jaren voor het Corona vuurwerkverbod  heen met Oud en Nieuw? Hoog, hoog de lucht in?

Een paar vriendinnen - nee, ik zag ze een poos niet in verband met een overlijden in de familie- zijn getest op Corona. Nog geen uitslag. Dat wordt ieder voor zich Oudjaarsavond vieren. Ik bak geen oliebollen, hoewel ik wel meel en olie in huis heb. Er komt toch niemand en ik ben misselijk van het  binge snoepen dat ik gisteren deed, waaronder twee voortreffelijke oliebollen gekregen van de overbuurvrouw. 

. 

Een lieve boodschappenbezorger komt  drie versgebakken oliebollen brengen. Zoooo lief! Als cadeautje. Mijn misselijkheid is over na een gezonde start van de dag. Deze oliebollen  en die van de Overbuuf verdienen een prijs! Zo zalig.  Superrr.

11:30 de zon schijnt. Het is 3 graden boven nul. Dát is fris vergeleken de tropische temperaturen van de afgelopen zomer. Ik ga even een ommetje rond het dorp lopen. Kijken of ik nog Happy Stones vind. Gisteren vond ik een mooie. Roze met een lachend grappig kijkend  gezichtje en het woord Smile erop getekend.

Daar wordt een mens blij van. Ik heb de steen verder laten zwerven en neergelegd bij het huis van een vrouw die het regelmatig moeilijk met zichzelf en de wereld lijkt te hebben. Wie weet tovert de steen tóch een glimlach op haar gezicht. Poezenbeest -die meestal meeloopt - mag voor de zekerheid niet mee. Er zou tóch iemand opeens iets aan licht vuurwerk kunnen gooien. You never know.

14:30 Was van plan te gaan schrijven na mijn ommetje. Echter, ik ben beland op you tube omdat ik eens naar Guido Weijers wou luisteren voordat ik vanavond naar zijn Oudejaarsconference ga kijken. Ik had wel eens zijn naam gehoord maar ik kan mij niet herinneren ooit naar een conference van hem te hebben geluisterd. Opeens zijn er 43 minuten voorbij, hij boeit mij wel die Guido. Ja, vanavond ga ik kijken. Luisteren naar wat hij heeft gebrouwen van dit coronajaar. De rest van de show die ik net keek ga ik in 2021 bekijken. 

Waar wou ik over schrijven? Over Statushouders, mijn taalmaatjes/ cq bonus dochter en zoon in combinatie met de rechten van de mens.

19:00 ondertussen heb ik erover geschreven.  Het is een te lang epistel te worden. Daarom kies ik ervoor om het nog even te laten liggen, in te korten en pas later in mijn Blogspot te plaatsen. 

Zoonlief is elders rustig Oud en Nieuw aan het vieren.

Mijn dochter belde dat ze bij een vriendin vandaan rechtstreeks naar huis gaat. De metro rijdt tussen 19:40 en 20:42 de laatste rit. Thuisgekomen ontvouwt zich een avond beeldbellen met dochterlief nadat ik eerst hevig zat te dubben hoe mijn Oudjaarsavond tv kijken zou gaan invullen. 

Of toch schrijven, schilderen en muziekluisteren? Of ...Matthijs van Nieuwkerk, die ik erg gemist heb nadat hij stopte met DWDD. Hij is weer terug! Voor het eerst weer met het programma Matthijs gaat doorrr op Nederland 1.

Zoooo fijn. Ik verheug mij. Later dan op RTL4 The  Masked Singer meende ik te hebben begrepen. Heerluck ontspannen amusement. Tja, toen bleken de twee op hetzelfde tijdstip te zijn. Moeilijk moeilijk, moeilijk? Er zijn ergere dingen.

Matthijs gaat weer regelmatig presenteren. The Masked Singer niet dagelijks, noch wekelijks. 

Excuus Matthijs. 

Er ontspon zich tussen dochter en mij video bel gesprekken die Oudjaarsavond vulden. Ieder vanuit ons eigen huis. Raden wie de gemaskerde zangers waren. Ondertussen anderen diepgaande onderwerpen. Dus televisie op pauze. Het gevolg was dat de klok van Oud naar Nieuw bij mij 40 minuten later was. Bij haar eerder omdat ze niet steeds gepauzeerd had.

Ondanks het vuurwerkverbod werd er toch flink geknald ( van die zware bomgeluiden. Vreselijk vind ik dat. En nee, het lukt mij nog steeds niet om de Politie te bellen) Wel werd er her en der in het dorp mooi siervuurwerk afgestoken. Doch nergens zag ik groepjes mensen. 

Poezebeest die tot 31 december middags voor het eerst van haar 10 jarig leven nagenoeg stressvrij had rondgelopen, kreeg het toch ouderwets op haar heupen door het dan weer wel dan weer niet geknal. 

01-01-2021 

Vandaag is het stil in het dorp,

Vanmorgen vond ik bij de voordeur een mariablauwe happy stone. Ik kan er zo blij en dankbaar van worden. Ze zijn als briefjes. Jaren terug liet ik in een trein tussen Rotterdam en Bergen op Zoom anoniem  een nagenoeg blanco schrijfboek achter waar ik wél voorin wat in had geschreven: Het eerste boek van de treinreiziger  of zoiets  noemde ik het. Mijn bedoeling was dat mensen er motiverende teksten of als ze in de put waren van zich af zouden schrijven naar elkaar.  Zichzelf en onbekende(n)  steunen én blij zouden maken. Waar het is gebleven?  Door een schoonmaker bij  vuilnis gedaan? Bij gevonden voorwerpen en toen bij vuilnis?  Of ..dacht men dat het iets engs was? Dát kan ook. Iets terrorisistisch? 😯😢

Of ...reist het nog en maakt het mensen blij???🙏🕯😊💓. Wie zal het zeggen? Waarschijnlijk niemand. Het is zo lang geleden en waarschijnlijk is het raaaarrr dat ik erover begin vooral omdat ik het boek anoniem in de trein achter liet. Ooit deed ik hetzelfde in een supermarkt ( met medeweten van de manager) het was géén succes. Verre van dat. We hebben het boek weggehaald. 😢. Men benaderde het boek niet met het hart maar met onvriendelijke, wantrouwende ogen en nare teksten. 

Maar ja, dat boek voor de treinreiziger.. misschien ... wie weet? ...toch? Wellicht dat iemand anders een nieuw boek initieert? 

Hoe kom ik erop, oh ja door de happy stones. Kijk, die stenen werken wel. Ze dóen iets en maken een verschil. Ondertussen heb ik van mijn kinderen op mijn verjaardag rock paint gekregen en kan ik meedoen. Echter, het mooi schrijven op een steen om een tekening heen valt nog vies tegen. Tot nu toe  zijn mijn brouwsels onleesbaar.

Kijk, deze  ⬇️blauwe lag vanmorgen voor mijn deur. Er staat op geschreven dat ik deze mag houden. Waarschijnlijk ga ik hem tóch na een poos ergens neerleggen 😊.

 

Lieve mij onbekend lezer.

In alle opzichten  wens ik je  een voorspoedig, gezond, Corona vrij en andere ziekten vrij, vitaal, energiek, vredevol, vreugdevol, vriendelijk,vertrouwensvol, liefdevol, harmonieus, blij én moedig, motiverend, inspirerend en creatief 2021 met keer op keer een warme glimlach en een mélodietje in je hart.🙏🕯🍀💕🍀

Warme groet,

Mathil