2.287 30-12-2020

 30-01-2020

Andere jaren heb ik het kattenluik in de dagen aan het einde van een jaar dicht. In 2019 zelfs vanaf 26 december. Mijn kat sloop dan - tussen hazenslaapjes door- al dagen te gespannen door het huis op zoek naar een plek ver weg van de knallen. Nooit vond ze echt soelaas. Vuurwerk training filmpjes op you tube hielpen niet. 

De afgelopen dagen werden we af en toe opgeschikt door een enkele knal. Toch sluit ik voor de zekerheid het kattenluik af. Ook hang ik de eindjaarsbriefjes op met daarop geschreven. “Kat mag niet naar buiten. Deur snel open en dicht.” De briefjes zijn voor mijzelf.

Wat is het vreemd. De vuurwerkbommen die mij en poezenbeest vorig jaar gek maakten van onrust, zijn niet meer. 

Een Vuurwerkverbod is er om het samenkomen van mensen  - ivm covid19- te voorkomen. Vorig jaar was ik van plan de Politie te bellen als het dit jaar weer zo extreem werd.  De bommen werden tussen de garages vlak achter de rij woningen waar ik woon afgestoken. Bij iedere zware boemmm die ik in mijn lijf naar voelde resoneren dacht ik dan aan Statushouders die vanuit een oorlog gevlucht zijn naar os land, aan de senioren die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt, aan veteranen én ik kreeg de ervaring dat mijn dna zich herinnerde en voelde dat mijn ouders WO2 hadden meegemaakt. Het leek wel oorlog hier. Afschuwelijk. 

30 december 2020 is bijna voorbij. Poezenbeest ligt op mijn schoot in diepe slaap. Om 22 uur schrikken we alletwee op van 1 knoertharde knal. Poes is opeens klaarwakker. Kijkt met grote ogen om zich heen en naar mij. “Miauw. Zal ik vluchten naar de doos achter de bank?” We wachten af of er meer knallen of boemen komen. Nee. Dit was het. We ontspannen weer. Hm, hier kunnen we wel aan de wennen. Ik denk aan Oudejaarsavond. Wat zal het vredig zijn. Hoop ik. Dat wens ik tevens de Hulpdiensten toe. Moge zij een rustige Jaarwisseling doormaken. Moge ze Gelukkig Nieuwjaar toegewenst worden in plaats van - zoals vorig jaar extreem het geval was- bekogeld te worden met zwaar vuurwerk. Te erg! 

Vredig. Mensen die met sterretjes buiten staan en elkaar Gelukkig Nieuwjaar toewensen. Het doet mij denken aan de jonge  jeugdjaren van mijn kinderen en ja, ook aan mijn eigen jonge jeugdjaren. Een sterretje aansteken doet mij nog steeds verwonderen. Kijk eens met andere ogen naar een sprankelend 🌟sterretje, lezer. Met de ogen van het kind dat je ooit was. 

Hm, ik voel mij wat ziekig. Raar gevoel in de schouderbladen. Lichte hoofdpijn ook. Beetje misselijk. Stel, dat ik iets aan mijn hart krijg dan is daar geen plek voor in een ziekenhuis. Hebben mensen van mijn leeftijd geen recht op momenteel. Dochterlief benadrukte het nog eens. Toch geeft het een weird gevoel. Raar die hoofdpijn, omdat ik dit niet meer had sinds ik met pensioen ben. De 24ste heb ik- om risico uit te sluiten- nog een coronasneltest ondergaan. Zo eentje die te diep gaat. Die was negatief. Met Kerst samen met mijn kinderen bij de zus geweest waarvan de partner deze maand overleed. Zou ik toch Corona hebben opgelopen? Opeens voel ik mij afgesneden van de wereld. Stil is het buiten. Doodstil. Stille avond. 

De klok tikt het rare jaar 2020 weg. 

Het Verenigd Koninkrijk staat nu echt op zichzelf. De Brexit is nu echt een feit. Uiteindelijk toch met een deal. Het voelt weemoedig aan. Europa voelt niet meer compleet. Gelukkig maakt mijn vader dit niet meer mee. 

Hij was trots op het feit een Europeaan te zijn. Het VK uit de EU voelt net zo raar als het afgelopen coronajaar met al haar zieken, overledenen, maatregelen en mensen die geopereeerd hádden moeten worden - zoals mijn zoon- dat nog steeds niet zijn. Over 21 dagen hebben de Verenigde Staten een nieuwe President. En zo is er nog meer. 

De wereld is in verandering. Toch staat alles stil behalve de kabbelende muziek op Spray The Spa. Mmm. De muziek danst door de kamer, om mij en door mij. Langzaam kom ik in beweging en laat een dans ontstaan. Nee, ik ben niet ziek. Heb te weinig bewogen vandaag.  

2.286 Dag dierbare

 Dierbaren in het ziekenhuis, momenteel drie.

Via appjes, e-mail en telefoon communiceren, in gedachten naast de  bedden zitten.

De ene dierbare van een dierbare is er het ergst aan toe.

Zoveel diagnoses, slecht nieuws gesprekken en beslissingen 

vielen er in de laatste anderhalve maand.

Duivelse dilemma’s.

Zoveel keuzes werden er gemaakt in de laatste vier dagen.

Schakel de schakel de schakel, voor jou en voor allen rondom je.

Iedereen leeft mee. Op afstand. Daardoor zo dichtbij in de geest.

Voor je kinderen is dit ook geen kattenpis.

Je kiest ervoor om niet verder behandeld te worden. 

Je kiest om naar huis gebracht te worden. Thuis.  

Weg uit het ziekenhuis. Je wilt naar huis met 24 uurs palliatieve Zorg. 

Je hebt vrede met je beslissing. Jij en je Lief hebben er Vrede mee, hoe verdrietig het ook is.

Moge het rooster ingevuld kunnen worden met voldoende Zorgpersoneel.

Er is nog steeds geen voorraadje  mensen voor die  24 uur. Voor dagen en nachten.

Dan

je gaat tóch niet naar huis.

Je gaat naar een hospice.

En dan ...

wacht je totdat er plek is in een hospice,

in het ziekenhuis.

Vervolgens gaat het hospice niet door,

je blijft in het ziekenhuis.

Bij je thuis is de kerstboom in allerijl opgetuigd door je Lief.

Je zou thuiskomen...

Je bent de enige niet die nooit meer thuiskomt met Kerst.

In gedachten - netjes op afstand- neem ik afscheid van je. 

Dank dat je er was voor haar. Je bent een lieverd.

We zullen je missen. 

Ik hoop🙏🕯💕 dat wanneer de tijd daar is, je volledig thuis komt bij jezelf en je ontspannen je laatste adem kunt láten gaan.

🍀💕🍀

2.285 Vertrouwen

 Hm, waarom heb ik geen fotovan mijzelf in dit Blogspot? Omdat ik mij veilig wil voelen.  Maar ja, vandaag schreef ik wél over vertrouwen. Maar ja, het voelt wél kwetsbaar. Trouwens een foto van een schilderwerkje ( vergeet ik vaak te plaatsen)vind ik eveneens een foto van mijzelf, wellicht wel meer dan een foto van mijn gezicht? Ja, dat vind ik wel. Mijn schrijven is ook een deel van mijzelf. Hoewel je dat niet aan mijn gezicht kan zien, denk ik

Als ik een foto van mijzelf plaats dan kan ik niet meer ongedeerd ontladen en delen  in schrijfsels ...😳🧐🤔? 

 

2.284 Over wantrouwen, vertrouwen, keuzes en vriendelijkheid #motivatie #doeslief#wensen

 Ondanks dat er kortgeleden extreme uitingen zijn geuit hier in Nederland en een zo afschuwelijk ongemakkelijk gevoel mij bekruipt als ik er aan denk zo van “zijn mijn en andermans kinderen veilig nu en in de toekomst? ” 

Ondanks dat ik denk waar gaat het het naartoe in ons land en andere landen? Bang voor terreur? Best wel. Dat is logisch. Ik accepteer mijn  angsten en bezorgdheid, doch ik kies ervoor om ze geen voeding te geven. Ha, zoals nu popt up: je bent wél bang. Ja dus. Nou en? 

Ja, waar gaat het naar toe in de wereld in dit Corona jaar 2020 vol veranderingen? Hoe starten we weer op? Wat zal anders blijven? 

Ondanks dat er veel wantrouwen is? Ondanks dat er mensen zijn die zeggen dat er op Whats app  of waar dan ook gespioneerd wordt en data wordt verzameld of webbubbels van berichten vol achterdocht over fraude en andere narigheid, dan tóch KIES ik er voor om vertrouwen voeding te blijven geven. Mag ik alsjeblieft? Over veertien dagen heb ik -bij leven en welzijn meezit -73 jaar geleefd. Ik KIES ervoor om die te leven met goede intenties.

Met Vertrouwen - al worden we soms erg gekwetst in woord of daad-  met een gezonde dosis wantrouwen of -beter gezegd- alertheid / voorzichtigheid is niets mee voor mijn gevoel. We delen allemaal samen dezelfde planeet en adem. En een collectief bewustzijn waarbij dat waar je je aandacht op richt groeit. 

Waar je je aandacht op richt geef je voeding, zonder dat je al dat andere ontkent. 

Dus KIES ik er keer op keer op keer om in eerste instantie mijzelf en als het kan een ander te motiveren.

Ondanks doemdenkers en complotdenkers KIES ik er voor om steeds weer in een soort neutraalstand te leven vanuit mijn hart. KIES ik om te geloven in goede intenties. Keer op keer weer. Zo verdraaide lastig soms. Ondanks alles geloven in de goede intenties van een ander -zolang de ander niet schaadt, zoals rechts extremisme kan/ kon doen. Maar ja, misschien ben ook ik extreem? Men vindt mij soms naïef. Waarom? Hm, ook ik kan mijn levenslijstje ellende opnoemen. Het vormde mij. Doch ik KIES er- althans op dit moment van schrijven- niet voor om dat lijstje op te noemen. Soms wel. Ja, ik zie en voel  heus wel dat ieder huisje zijn/haar/ hun kruisje heeft. Koning, keizer, admiraal, burger, de Zorg, Politie,  enzovoort, kortom wij allemaal hebben onze moeilijkheden, zorgen verdriet, rouw maar ook vreugde, ieder op de eigen manier. Mijn overtuiging is dat iedereen naar beste vermogen doet en laat. Vanuit onze conditioneringen om te ontdekken dat sommige ervan zo gek nog niet zijn en daarvoor te kiezen. Zoals je fatsoenlijk gedragen.

Echter,  als ik vanuit andermans ogen maar ja ook de mijne naar de wereld kijk dan lijkt het surrealistisch. Werelddelen waar geen andere mensen in nood van buitenaf mogen komen. 

Mensen die in ons eerder goed geregelde landje hun banen verliezen. Ondernemers die duimen dat ze het financieel gaan redden. Sommigen zijn al onderuit. 

Alles is in verandering. 

Onze planeet ook. Ik wens dat de planeet Aarde er in dit Corona tijdperk niet zo sterk op achteruit is gegaan dan eerst. De aarde zal het so wie so overleven, doch de mensheid en het dierenrijk? 

Al dacht ik laatst, ik kan er niets aan veranderen als mensen onvriendelijk tegen elkaar doen of over elkaar praten met allerlei vooroordelen. Al dacht ik geen verschil meer te kunnen maken. Dan toch blijft er diep in mij de droom leven dat we allemaal samen een optimistisch, blij- moedig verschil kunnen maken voor een vriendelijker samenleving waarbij met vriendelijke ogen naar elkaar leren kijken

In het dorp waar ik leef, groeten wij elkaar. Ook de jongeren en wat vind ik het een cadeau dat ik gisteren twee tieners met donkere kleding en hoodies  over het hoofd die in nogal sombere bui onderuitgezakt op een bank zich zaten te vervelen reageerden op mijn vraag: “vervelen jullie je erg? “

“Ja nogal mevrouw. Stomme Corona. “

“Sterkte jongens nog even volhouden” en zij geven respons als duo:

“ Dank u mevrouw,  een fijne dag met een glimlach en een liedje in je je hart. “

Wowwww... dat is een wens die ik -toen ze kleiner waren regelmatig tegen ze uitsprak- als ze langs mijn huis naar de basisschool liepen. 

Het doet mij zo goed.@warm dankbaar gevoel💓. Misschien dat mijn vriendelijkheidsdroom wens toch een verschil mag maken? Met zijn allen, samen? Vriendelijkheid kost geen geld.

Waarom vooroordelen hebben, achterdocht, aannames en generaliseren? Onszelf vertrouwen, onze eigenwaarde zien dáár gaat het naar mijn mening, om. 

Weten dat we goede intenties hebben en geen schade kiezen te doen, dát is onze bescherming.

Zal ik-voor het eerst -op het Aanplakbord voor Vrijheid van Meningsuiting  verderop- deze  wens groet durven te schrijven? In íeder geval doe ik het hier.

Dag lezer, ik wens je een fijne dag met in je ❤️een mélodietje en een warme glimlach!  Geef het door aan elkaar. 

#doeslief, kijk met vriendelijke ogen naar je medemens ❤️

#doeslief wens jezelf en je medemens een fijne dag vanuit je ❤️. 

#doeslief, de ander heeft misschien nét of een poos geleden zijn, haar, hen moeder begraven, een broer, een zus, een vriendin. Of er is Ziekte in de familie. 

#doeslief, wrijf over je hart. Heb zelfcompassie en compassie met jezelf en de ander doch voel je grenzen. 

Soms helpt het om even afstand te nemen van wat dan ook om vanuit een ander perspectief  te kijken. 

Waar je je aandacht op richt groeit. 

🍀💕🍀

2.283 Dank je wel #doeslief

 Gemis van het dagelijks contact met een vriendin, 

een deel van elkaars leven zijn.

Zijn geweest?

Intens met mijn hele wezen meevoelen, invoelen, meeleven intens omdat het meer dan op 1,5 meter afstand was. Véél meer afstand, duizenden kilometers ver weg. In een ander werelddeel, doch oh zo dichtbij. 

Altijd was er de verbondenheid van harteklop ❤️tot harteklop❤️. Echter, hooggevoeligheid kan zowel de hemel als de hel zijn. 

Een vriendschap die beëindigt wordt, zoals tieners doen? Omdat ik een kleine stommiteit had begaan en omdat ik niet snel genoeg het nieuwe begreep/ begrijp? Ik ben mijn oude hersenen al heel dankbaar dat ik dit Blogspot begrijp ( doch nog steeds geen reactie op een reactie kan geven.) Omdat ik traag was/ ben ook omdat er zoveel in mijn leven gebeurt én ik kies om kalmaan uit te vogelen hoe iets nieuws werkt? 

Eerst te snel en dan te traag bevonden met de aanname dat ik niet wou😢. Ik was geschokt en geblokkeerd. Voelde mij getriggerd. Verdrietig. 

Het is niet anders.

Vriendschap is vriendschap. 

De spirituele band blijft. De verbondenheid blijft.

@dankbaar voor al wat wij met elkaar deelden,

17 jaar lang is niet niets. Op afstand in de geest. Dank je wel.

🍀💕🍀

Tevens andere moeilijke tijden hier en nu, een ernstig ziek familielid op afstand. Later nog meer zieken. Afstand houden hier en nu. 

Corona maatregelen of niet, altijd was er afstand en tóch ...oh zo dichtbij in mijnhart. Meeleven en meevoelen van drie zussen zo verbonden. Een partner van een zus te erg ziek. Verdriet voelen van de zus. Van zijn kinderen. Doch toch bij mijzelf blijven,

Magisch denken?wellicht helpt op afstand rustige muziek, een wereldvredevlam. Intenties vol goede wil. 

🍀💕🍀

Dan een enquête over geïrriteerdheid  zijn en over wat we zouden kunnen doen om mensen en onszelf te motiveren om vriendelijker naar elkaar toe te zijn. Het motiveert mij. De volgende doeslief poppen up in mijn geest.

 #doeslief jij bent een andere mij.

 #doeslief die ander kent ook pijn, verdriet en gemis.

 #doeslief doe niet een ander aan wat je zelf ook naar zou vinden.

#doeslief geen schade doen. 

# doeslief glimlach, dan ben je mooier. 

#doeslief de ander is ook van goede wil. 

#doeslief en tel tot tien. 

#doeslief lach om jezelf #doeslief

#doeslief glimlach vanuit je hart naar een ieder die je tegenkomt.

# doeslief kijk met vriendelijke ogen naar een ander.

#doeslief, leg je hand op je hart en zeg ik geef om je tegen jezelf. 

#doeslief kijk naar wat wél goed is in je leven.

#doeslief voel je hart. Volg je hart samen met je verstand.

#doeslief vriendelijkheid kost geen geld.

🍀💕🍀

Een wandeling. Al dat gevoel sublimeren in lopen en kijken.  Behalve een drietal kippen kom ik geen mens tegen. Het wordt kouder. Mijn handschoenen heb ik voor het eerst weer aan. Dank je wel handschoenen. Ik laat mijn lator rollen 😊richting dijk. Langs de rij huizen zie ik nog veel bloeienden. Viooltjes, witte rozen, roze rozen en veel groenblijvende planten sieren de voortuinen als ze niet  helemaal versteend zijn. 

Al lopend ben ik attent op wat er te zien valt. Kijk ik goed wat ik kán zien. Ik groet de tuinen waar ik langskom. Maaarrr wat was dat?

Ik doe een paar stappen terug. Boven op een dikke paal rust een grote grijze vierkante tegel. Op de tegel ligt een kleurrijke beschilderde steen. Dichterbij kijkend ontdek ik de woorden: Be happy! 

 Mijn hart wordt er warm door. Dank je wel, jij die de steen oppimpte. Toch is de steen mooi van

Verderop ontdek ik weer een mooierd, ik groet de grote steen die ik passeer. . 

.Stenen zijn oeroud en kunnen verhalen vertellen als je ze wilt horen. Deze heeft als versiersel op zich  een beschilderde steen met bloempjes. En verderop nog een en nog een.

De kleuren en de teksten trekken mijn ogen naar zich toe.

Be happy, geef nooit op staat op twee stenen.

 en dan op de laatste steen staat bijna onleesbare: alles komt goed. zichzelf. 

Nogmaals, dank je wel, lief mooi mens die de stenen voorzag van kleur en woorden. Je doet mij glimlachen en je herinnert mij hoe ik - schrijven gerelateerd- in het verleden een paar keer ergens wat achterliet om een ander mens te motiveren en te inspireren. Dank je wel, mooi mens. Je maakt mij blij en dankbaar ondanks gemis van de vriendin in den verre, ondanks gemis van mijn familie, vriendinnen, ondanks verdriet zingt er door mij heen: Be happy, geef nooit op, veel komt goed. Ondanks alles. Hier en nu zijn.

🍀💕🍀Leef! zichzelf. 

l