Nergens zijn ze te zien,
ik roep ze met mijn voor ze bedachte naam.
Opeens als bij toverslag
zijn ze wel-Ik weet niet waar vandaan-
in het water.
Statig komen zij aanglijden
de lange halsen gestrekt.
Vooraan pa, alleen zijn kop draait,
hij kijkt links, kijkt rechts, links
om en om.
Daartussen de vijf piepende pulletjes op een rij.
3 grijze en 2 gele.
Erachter ma, alleen haar kop draait,
Zij kijkt rechts, kijkt links, kijkt rechts
om en om.
Net de andere kant op dan pa.
Alles kunnen ze op deze manier in de smiezen houden.
Ma waterhoen op haar nest zet de stemop alarm.
Pa waterhoen wil de zwanen aanvallen
De zwanen gedragen zich waardig
zelfs pa blaast niet naar het hoentje.
Alle zeven dobberen ze naar de rand van de sloot,
daar waar ik sta.
Ze kijken mij aan. Vleugels relaxed tegen hun lichaam
Ma heeft ze Iets omhoog, opdat eventueel de pulletjes
op haar kunnen klimmen.
We houden een woordloos gesprekje.
Ik bewonder hun kleintjes en voel mij vereerd
dat ik ze eindelijk goed kan en mag bewonderen.
Het werd tijd. Dagelijks hield ik met mijn vaders
oude verrekijker het nest in de gaten.
De laatste weken kwam Pa Zwaan niet meer in zijn uppie
naar mij toe waggelen over het grote veld met hoog gras,
of zwemmend of vliegend,
wat wás het bijzonder.
Op het laatst na de 35 ste week, verbleven ze samen op het nest, eerst om de eieren uit te broeden, later om
de kleintjes kennis te laten maken met het water
in de sloot vlakbij hun veilige plek, ver weg van het dorp.
Later zag ik pa en ma na 41 weken
samen in de sloot, ze kwamen naar mij toe.
Ma was wat afstandelijk.
Ik voelde mij verdrietig. Waar zijn jullie kleintjes?
Zijn ze dood door alle kou en nattigheid?
Nee, ze zijn niet dood. Zwanenouders laten hun pulletjes soms even alleen.
En vandaag? Vandaag was het feest.
Show time.Kraambezoek met als cadeau een boterham verdeeld in mini stukjes.
