Een doos vol spullen van mijn vader staat op de tafel. Op 7 juli 2011 overleed hij. Al 12 jaar geleden. Alles is als gisteren ook dat. Wat mis ik onze correspondentie. Verweg, maar altijd in de geest dichtbij. De doos gaat open. 2 lijstjes met slakkenhuisjes. Een thuisgevoel. Ze hingen in welk huis, in welk land we ook woonden aan de ingang van papa’s werkkamer waar hij achter zijn microscoop zeker 1,5 miljoen pisidiums *bestudeerde determineerde. Het was mijn vaders hobby. Hobby? Zeg maar gerust passie! Een passie die hem als amateur wetenschapper een ere doctoraat in de natuurwetenschappen bezorgde op 90 jarige leeftijd toen hij nog steeds in de bloei van zijn leven was.
Het Liber amicorum dat hij kreeg ligt voor mij. Ik heb het al eens mogen inkijken echter, nu mag ik er rustig in lezen. De vele blijken van waardering doen mij dankbaar zijn. Trots op Papa. S’middags begin ik aan mijn vaders dagboekbrieven ten tijde van de Tweede Wereldoorlog. Het zit door elkaar heen. Hij schreef altijd al klein maar dit schrijven lijkt op het handschrift waarmee artsen recepten schrijven / schreven. Waarschijnlijk was er een tekort aan papier. Gelukkig heb ik papa’s loupe en kan ik handschriften van artsen ontcijferen dus ook dat van mijn vader. Een ervaring in een trein in 1944 geeft mij een herkenningsgevoel. Mijn vader vluchtte met 3 andere onbekenden in de wc, waar ze muisstil verder reisden, want alleen de Wehrmacht gaf zichzelf toegang tot die trein. Zelf zocht ik als alleenreizende tiener die lastig werd gevallen twintig jaar later eveneens mijn toevlucht in een wc. Het is niet vergelijkbaar, toch is er er iets van die momenten doorgegeven in mijn dna.
Ik lees en ik lees en ik lees over hoe lief en zorgzaam hij- als kersverse vader en tevens dertigjarige weduwnaar- was voor mijn oudste zus. Ze ging in oorlogstijd van baby via de dreumes periode naar de kleutertijd. Door de phone lees ik enkele bladzijden aan haar voor. We zijn ontroerd.
Heb nog niet alles gelezen wat hij dagboekschreef en zal er de tijd voor nemen om te savoureren met een glimlach en een traan
Als ik een slak zie, dan denk ik aan Papa. Vooral als er heel even een slak is op een muur die later spoorloos of met een klein spoortekening zomaar verdwenen is in het niets.
De slak die gisterenmorgen aan de gangmuur vastgekleefd zat is verdwenen. Mogelijk was deze de voorbode van alles wat uit die doos kwam en nog komt.
Dank je wel, Pap. Wat was het gisteren vreemd om weer terug te zijn daar waar je de laatste vier jaar van je leven doorbracht. Het was alsof je zo te voorschijn zou komen en in feite héb je dat gedaan. Terug naar het verleden en tóch verder.
*pisidiums zijn twee kleppige erwtenmosseltjes ( soms kleiner dan suikerkorrel)
#malacologie
#dagboekbrieven #slakken #Tweedewereldoorlog #jaren40 #liberamicorum
