Van mijn moeder en vader kreeg ik mee dat je wat dan ook moet “bewaren( de kleinste prullaria) voor je weet maar nooit” waarbij mijn vader herhaaldelijk eraan toevoegde: “wat dan ook is historisch, dus niet te gauw zomaar wegdoen. Het kleinste krantenknipsel is al historisch” “ Cadeaupapier nooooit weggooien, maar strijken of gladstomen boven een ketel water op het vuur” zei en deed mijn moeder. Ik heb haar nog nagedaan. Mijn kinderen niet. Prima, die maken hun eigen keuzes.
Veel heb ik wél doorgegeven. Jaartallen tijdschriften met evenveel huis aan huisbladen en folders nog in guldens evenals de eerste folders waarbij alles in euro’s geprijst was, kranten van de vorige eeuw en die van 1999 op 2000. Mij bewust zijnd van het historische. Speelgoed, knuffels van de kinderen. Zo dierbaar, toch doorgegeven toen er echt geen kinderen meer in mijn huis kwamen spelen. Einde van een tijdperk. Nog niet echt, want ik heb zoveel schoolspullen van ze bewaard. De eerste tekeningen, knutsels, moederdagcadeaux, schoolschriften. Het eerste schrijven. Alles bewaard en op een gegeven moment in grote plastic dozen gedaan. Ze zijn ( geadopteerd) hun eigen begin.
Echter, langzamerhand word ik een beetje gestoord van dat historische. Zelfs belastingpapieren en wat dies meer zij, zou je historisch kunnen noemen. Afgelopen week alles van 2015, 2016 en 2017 versnipperd.
Afijn, met in december 75 voltooide levensjaren - in leven en welzijn- achter mij, ben ik nu als een idioot aan het opruimen. Voor wanneer ik ooit kom te overlijden. Mijn dochter zei omdat het mij moeite kost: “laat maar mam, als jij er niet meer bent dan doen wij het wel. Dat gaat dan gemakkelijker. “ Ze weet niet wat ze zegt, want ík heb uren en dagen boven spullen van mijn vader gezeten en eerder boven die van moeder en mijn broer.
Mijn vaders heeft agendas bewaard vanaf 1950 tot zijn overlijden. Te compleet. En …met namen en adressen van mensen die nog leven. Die kan ik niet wegdoen. Bij het oud papier doen gaat mij aan het hart. Pff. Heb eens aan iemand gevraagd om het samen met mij op te ruimen. Dit lukte niet. Wel spraken we over veel. Diegene ging met een paar spullen van mijn vader naar huis. Echter, wat te doen met programmaboekjes van theater voorstellingen en uitnodigingen voor tentoonstellingen? Alles keurig bij elkaar uit de jaren dat hij in Parijs woonde. Ik ben al blij als ik met 1 folder iemand blij kan maken. Documentatie over het Institut Néerlandais. Een doos vol. Wie het graag wil hebben kan mij een privé bericht sturen.
“Marktplaats” zegt zoonlief. Maar dat zou mijn vader niet gewild hebben. Hij was niet van het verkopen. Zoonlief is wel flink aan het opruimen. Ik vind het knap. En mijn dochter? Die is minimalistisch. Ik in wezen ook want ik koop niet vaak iets nieuws.
Ik hoop nog lang te leven en niet te veel te verzamelen. Aaah …die theelabel vraagjes vind ik ook zo leuk. Ken je ze? Ze zitten aan een touwtje vast aan theezakjes van een bepaald merk.
Mijn huis probeer ik netjes te houden. Maar ja, toch staat en vooral ligt overal wat- hoewel het niet doet denken aan het huis van een hoarder. Ah, mijn woning is mijn thuis en overal paparassen en boeken vind ik gezellig. Leven en laten leven. Na ja, in ieder geval heb ik papieren uit 2015, 2016 en 2017 versnipperd de deur uit. He hè. Die papieren worden minder omdat ik op een gegeven moment alles digitaal opsloeg.
Maar ja, wat vond ik vanmorgen? agenda’s en kas -en doe boeken uit die jaren. Kreun. Ook nog een paar van voor mijn pensionering. Help! Stuk voor stuk verscheuren? Er zijn mooie agenda’s bij. Te mooi om te verscheuren. En nu? Nu zitten ze in leeggekomen dozen. Het staat wel netter. Dat wel.
Dat ik dit hier schrijf is omdat ik met ingang van vandaag zo min mogeluck dagboeken vol mag pennen. Opdracht van mijzelf. Zucht. Met de hand schrijven is mijn lust en mijn leven, mijn hemel en mijn hel. Een uitlaadklep. Ook van de dagboeken zijn er heel veel die ik weggooide, verbrandde, en die uit de jaren ‘60- in de tijd dat ik in pleeggezinnen was achtergelaten-die dagboeken zijn verdwenen. Raar eigenlijk.
En nu denk ik : leven en laten leven. Voel mij dankbaar dat ik als het ware mijn ouders om mij heen heb in allerlei papierigheden. Er zijn mensen in en uit oorlogsgebieden die dit niet hebben.
Mijn zoon stuurde mij een link over opruimen. Over boeken ook. Maar ja, boven op zolder heb ik de eerste boeken die ik in het eerste pleeggezin kreeg waar ik verbleef. Bij een goed cijfer of zomaar stuurde Papa mij een boek toe. Met een woordje van hem voorin. Die boeken zijn voor mij thuis. Thuis was destijds Frankrijk. Livres d’or kinderboeken. Ze staan in mijn atelier. Dat is mijn “ik mag nog kind zijn plek.”Ik heb een poos sommige herlezen. De latere boeken: Sanne van Havelte en nog veel meer gaf ik weg, ook Pinkeltjes en Jip&Janneke boeken hebben nieuwe leesogen gekregen nadat ik er mijn kinderen uit had voorgelezen.
Ja, die boeken waren een stukje thuis in de vier tienerjaren dat ik stikte van de heimwee naar huis.
Gek hoe mensen verschillen die deels in hetzelfde gezin zijn opgegroeid. Oudste zus kan zo ongeloofluck alles weg en doorgeven.
Maar ja, ik ben niet haar.
905 woorden telt dit schrijfsel tot nu toe, dat schiet ook niet op. Ik doe mijn best om er 500 te schrijven. Echter ik ben op schrijfgebied een rebelse puberale bejaarde kletsmajoor, die geen zin heeft om na te denken of ze wel of geen literatuur schrijft. Het zal mij een worst zijn, met alle respect voor diegene die dit leest😌. Ik ben genoeg.
Dankbaar dat ik in vrijheid kan schrijven. En waarschijnluck ga ik tóch lekker door met dagboekschrijven.
Leven en laten leven.🤗 in en met respect voor de eigen en andermans eigenheid.
PS. Ik kan nog steeds niet met naam reageren op een reactie.
De boeken in dit kastje zijn altijd met mij meeverhuisd. Indien er een Franssprekend
Maar tja, als je dan het volgende bekijkt over kantel punten van bepaalde plekken op aarde door de klimaatveranderingen https://nos.nl/l/2452976, dan kan ieders opruimen heel snel gaan en dan wil je “ alleen” nog je leven redden en verandert alles.
