2.280 Vrijheid

 In het mandje dat vol vogelvoer aan de boom hangt, wiebelt naast de bezoekmussen de duif. De bezoekduif die na jaren afwezigheid de laatste weken langskomt. Het doet haar glimlachen.

De duif brengt haar een rustig gevoel

Ze schoot daarvoor als een gek in beginnende stress. Haar verbeelding ging alle kanten op. En wát is er aan de hand?. Schrijfvriendin van vanmorgen kwam met idee dat ze haar schrijfsels zou voorlezen. Hoppaaaaa...in de stress. Waarom? Wat is er anders dan in haar blogspot frank en vrij haar denken delen? Nou ja, verbaal zijn is je écht kwetsbaar opstellen.

Of niet?

Tot dusver is ze kwa spreken er op achteruit gegaan. Ieder mens heeft de eigen waarheid en dus luistert ze. Maar ja, haar verbale spreken manifesteert zich in haar en wil zich uiten nu er zoveel ongenuanceerd denken de wereld ingegooid  wordt, dan krijgt ze tóch iets van: “ pardon, mag ik ook eens wat zeggen? Eum...met vriendelijke ogen naar een ander kijken vanuit het hart helpt echt mee.” Maar ja, het klinkt zo soft?  Hm, oké dan: alle relschoppers in militaire dienst is ook een oplossing. 

Ze denkt terug aan toen ze ooit verhalen vertelde en ja ze heeft ook radio gemaakt bij een ziekenomroep. Ze kán verbaal zijn. Oh ja, en een video over een vriendelijke samenleving. Dat was het laatste. Ze durfde het kortgeleden in haar Blogspot te posten. Maar ja ...sinds de nachtdiensten, sinds haar pensionering, sinds haar ogen niet meer popie jopie zijn en sinds diverse valpartijen is ze zich steeds meer gaan terugtrekken van de wereld. Ze vindt het best. Behalve dat ze pittige wandelingen en fietsen mist. Waarom dan die stress?  Waarom, het zich getriggerd voelen alsof- als ze ja zegt - er iets ergs gaat gebeuren? 

Daarnet zei ze wel al ja tegen een gedicht voorlezen/ voordragen van de schrijfvriendin.

“Dát is dus een belofte. Okee. Rustig en kalm zoals de duif zijn. Rustig ademen. Niets aan het handje. Het is leuk! Kom op. Stiekem vind je het heel leuk. Je mág het leuk, motiverend en inspirerend vinden.” 

Is ze wel zo vriendelijk voor zichzelf ? 

Als ze maar niet fysiek hoeft te reizen. Wahaha dat kan en mag niet eens in verband met reisbewegingen beperken. In gedachten ziet ze hoe nog niet zo lang geleden het regeringsvliegtuig opsteeg met het Koninklijk paar en hun kinderen. Ongelooflijk wat die over zich heen kregen van velen. Ze kwamen terug. Spijt betuigen. Al die meningen van al die mensen. Van de Burgerrechtbank. Zij is er bij voorbaat al bang voor.

Verbeelding viert hoogtij? 

Zal ze in het kader van Vrijheid, vriendelijkheid en daarom in het kader van haar innerlucke Vrede ja zeggen tegen het voorlezen van haar eigen schrijfsels ? Ze doet moeilijk.

Het borrelt in haar. De vrouwen van weleer geven haar een duw. Kom op. 

Eerst een ommetje maken? Duif vliegt op. 

Wintertijd. Tijd om nog meer kluizenaar te worden of om haar ‘ blaadjes’ te laten vallen als een boom vol zelfvertrouwen? 

 Leven in Vrijheid?Ja!

~~~~~~~~~~~~_………

Op 26 oktobe 2020 sprak ik het luchtige gedichtje Je loopt nooit alleen geschreven door Odile Schmidt in. Te beluisteren op Facebookpagina: Gedichten luister. Hier plaatsen lukt mij ( nog) niet.

🍀💕🍀

2.276 Bordje hutspot

Ze heeft het gevoel tijd tekort te komen. Gelukkig, er is een uur meer doordat de wintertijd is ingegaan. Een illusie. Langzaam duikt haar bewustzijn wederom in de tijdloosheid van het schrijven. Vanmorgen ontstond er een harte respondentie op messenger met een dierbare schrijfvriendin. 

Stille getypte woorden raken en vullen elkaar aan.

Daarvoor had ze nét @The Daily Calm meditatie gedaan. Het ging dit keer over vriend(in) zijn met jezelf. Reflecteren. Naar binnen kijken. Jezelf keer op keer op keer ontmoeten, met vriendelijke ogen naar jezelf kijken en bij de hand nemen. Ja, dát leerde zij zichzelf in het leven. Het was, het kon en het is niet anders. 

De ander zien in de spiegel van het schrijven. Herkennen. Wat kunnen we van elkaar leren. Geestelijke kindjes ontstaan via het wonder van de adem van de geest.

En fysiek? Een kortdurende buitenbaarmoederlijke zwangerschap deed geen levend kind uit haar baren. En tóch mochten er kinderen in haar leven komen. De vrouwen van weleer lopen stilletjes met haar mee, wijzen haar- nauwelijks hoorbaar- de weg. Doch in de stilte van haar geest ontmoeten ze elkaar in de fluisteringen van haar hart.

Ónt moeten. Ze mag kiezen. Ze mag zijn. 

De schrijfvriendin schrijft gedichten. Zo beeldend. Vandaag schrijft zíj speels, wat een heerluckheid. Voorbij het serieuze gaan en woordjes bedenken. Mogen bedenken. Denken staat vrij. De Inspiratie staat vrij. Is vrij. De ver- beelding in woorden vangen vindt zij een zaligheid want de verbeelding is vrijmoedig. Ja, vrij en moedig. Dat is haar schoonheid en tevens een gevaar wanneer het zich negatief op anderen richt. Aannames maken veel kapot. Dat toont het Nieuws helaas veelvuldig.

De vrouwen van weleer lopen met en in haar mee. Zij zijn haar op dit moment. Hier en nu. Ze voelt ze, ze huilt ze, ze lacht ze, ze heeft velen geleefd. Ze schrijft ze. 

Ze glimlacht rustig en kalm. Rustig en kalm. Rustig en kalm. De schrijfvriendin schreef een gedicht voor haar en memoreerde schrijfsters tijd in de  verpleging en haar moeder zijn. Haar zuster zijn aan de bedden van velen. Ja, ze weet het weer. Ook de nachten, de nachten vól slaap tekort. Echter die diensten waren speciaal. Bij terminale mensen thuis. Kwetsbare mensen- jong tot oud- aan het einde van hun leven. Ze is dankbaar dat ze die nachten mocht meemaken, hoewel haar sociale leven nooit meer hetzelfde is geworden want haar voelhorens  konden na drie en half jaar nachtdiensten de ratrace van het collectieve bewustzijn niet meer aan. Echter, ze is dankbaar dat ze het heeft mogen meemaken. Wellicht heeft ze een verschil kunnen maken? Neuriën wanneer er geen woorden nodig zijn. Serene stille. Neuriën. Een hand vasthouden. Nu in coronatijd mag dit niet? Maar ook de zowel geestelijk als fysieke uitputtende nachten  voor beide partijen. Blauwe polsen. Vermoeid.

Neuriën. Een hand vasthouden. 

Die nachten. Altijd met respect. Altijd de mens in de ander zien. Haar medemens. Ieder is uit een zaadje en een eitje ontstaan vol doorgegeven genen. Een wonder. We mogen kiezen hoe we reageren. Steeds weer.  

Want ...

vandaag zou ze een stiltedag houden, een schrijfdag en mogelijk tevens een schilderdag. Op een dergelijke dag gaat de telefoon uit. Ze appt het door naar haar kinderen en naar een vriendin vlakbij, deze kan zich zorgen maken als ze niets hoort en gelijk na schrijfsters aankondiging per app belt de vriendin. Ze wil nog éven iets kwijt.  Ah, dan beeldbellen. Blij vertelt vriendin over een fijne  dag die ze gisteren genoot. De schrijfster luistert. Haar hoofd vol inspiratie wordt met andere beelden gevuld. Aan het eind van het toehoren zegt de vriendin “nu laat ik je. Fijne dag en veel inspiratie.”

Ze probeert dat waarover ze wou schrijven te voorschijn te halen. Het is nagenoeg weg. De vrouwen van weleer gniffelen. Dag focus. Haar kant en klaar lopende band met schrijfgerechten waarop ze een haute cuisine schrijfrecept dacht zag is verder gerold. 

Vrij.

Niets hoeft. 

Kiezen.

In spiratie. Alles is de bron. Een ieder shopt uit die bron op de eigen wijze. Toch heeft ze lekker geschreven. Bordje hutspot van 679 woorden.

2.275 Gefrustreerd

 Nee, ik ben niet gauw boos. Nu wel. 

Had ik mijn bak met plastic afval buiten gezet. En ja, het zat in een 240 liter PLASTIC grijze zak. Anders doe ik het in een afbreekbare zak. Maar ja, plastic is plastic en de afbreekbare zakken moet ik weer bijbestellen. Ik houd er al rekening mee dat er alleen plastic plus karton van levensmiddelen in die bak komt. Dat leerde ik van de mobiele milieustraat mijnheer. Afijn, ik had lange tijd die container niet buiten gezet. Hij is nokvol nu. En ...nog steeds. De bak is niet geleegd. Ja, ik weet dat het niet vanzelfsprekend is dat er vuilnis wordt opgehaald en ik ben er dan ook dankbaar voor dat dit nog steeds gedaan wordt in deze Corona tijd👍🏼💐.

Oké, ik mopperen tegen de buurvrouw en vervolgens toch maar naar de gemeentewerk gebeld, hoewel ik beter had kunnen schrijven want wat heb ik een hekel aan dit soort telefoontjes en ja hoor. Ik krijg gelijk een preek. Een preek dat ik er geen emmers, kinderspeelgoed en weet ik veel wat in mocht gooien. DAAAAAR ging het niet om en dat vroeg ik niet. DAT weet ik ook wel, en DAT zit er niet in. Tja, het lag dus aan die grijze grote vuilniszak. DAT mag niet. En ... een afbreekbare 240 liter zak mag ook niet. Ik nog iets brabbelen, maar de receptioniste ging dooooor en zei dat sommige mensen hun plastic afval óók nog in plastic zakken verzamelen. Ook DAT mag u niet doen, mevrouw.

Huh? Koop ik expres afbreekbare pedaalemmerzakken en 240 liter ook afbreekbare zakken! Dat wordt dus ook een gore boel in de bak. “Haal alles maar uit de grijze zak en zet de bak wederom aan de straatkant. Misschien dat hij nog geleegd wordt.” Stelt  de Reinis receptioniste voor na nog een preek over plastic. Wat ook niet mag is plastic opsparen afbreekbare PEDAALemmerzakken en die vervolgens in de grote bak doen. Einde belerende preek.  Waarvoor zijn afbreekbare zakken dan uitgevonden? Alleen voor gft resten?

~~~

Tjonge wat is ze boos. Grrr. Te boos. Niet normaal zo bbbbooos Waar dat nou nodig voor is, die boosheid? Er zijn ergere dingen. Adem in, adem uit. Ze probeert zichzelf te kalmeren maar ze heeft er géén zin in. Ze trekt de grijze zak met moeite uit de container, de geamputeerd borstkant met te kort gestripte spier  ( ooook daaaaar is ze opeens bbbbooos over) voelt alsof deze openscheurt. Echter, in plaats daarvan  scheurt de grijze zak. De inhoud  pleurt op de vloer van haar net opgeruimde schuur. Grrrrr. Bbbbooos. Dan smijt ze alle gorigheid in de paarse bak. Die zit opeens vol. De rest propt ze in een afbreekbare zak. Mag niet. Pfff.. ze kan het moeilijk op haar hoofd bewaren hoewel ze laatst een documentaire zag over een octopus op Netflix- die dit wel deed.  Er begint humor - terwijl het onleuk is dat er plastic in de oceanen rondzweeft- te kriebelen maar ze vertikt het om te lachen om de situatie. 

Ze probeert -terwijl ze de kapotte plastic zak ook( ze voelt zich als  een rebelse puber)  in de bak propt( mag niet) -het systeem van plastic ophalen en verwerken te snappen. Ja, keihard plastic brengt ze wél naar de mobiele milieustraat.

Wat ook niet mag is een afbreekbare zak in je plastic verzamelbak doen noch je plastic in huis opsparen in afbreekbare pedaalzakken. 

Dan belt haar dochter die haar eveneens vertelt wat ze wel en niet moet doen. In Rotterdam gaat alle plastic bij het restafval zegt ze en laatst vertelde een vriendin dat ze had gehoord ( hm, aanname?) dat alle afval bij elkaar bij elkaar verbrand wordt.

🤔

2.274 Een bezorgde moeder

 Dat was me het ochtendje wel. Nadat bij mijn oudste kind een operatie was uitgesteld, kwam er eind afgelopen week bericht dat het vandaag door zou gaan en gisteren hoorden we hoe laat. Zo spannend. Oudste moest een geduldige patiënt zijn. A patiënt patiënt, want ook in het ziekenhuis moet gewacht worden. Gelukkig sms’t hij.

 Soms is het moeilijk om je plaatst te weten als moeder van twee volwassen alleenstaande kinderen. Autonomie en dus zelf keuzes te laten maken is belangrijk. Echter, het is nog steeds bij dit soort dingen lastig om aan de zijlijn te staan als mam. Vind ik. 

Je wilt er toch voor je kinderen zijn vooral bij ingrijpende gebeurtenissen. Doch - coronamaatregelen of niet- regelmatig is veel op afstand, echter ... verbondenheid is. Die voelen we. Vandaag ook. Hoewel zijn vader hem eerst zou brengen en ophalen, koos oudste er uiteindelijk voor om alleen naar het ziekenhuis te gaan ook omdat er toch niemand mee naar binnen mag in verband met de Corona maatregelen. Eerst zou zijn vader hem vervolgens bij mij brengen. Later koos oudste ervoor om zelf naar zijn eigen huis gaan. Dát kan na deze ingreep -“ het zijn maar twee tramhaltes, mam”- om dan thuis in bed te duiken en te slapen. Ik bood een taxiritje als cadeau aan. Maar nee. 

Accepteren is een vorm van loslaten.

Echter, oooh jeeee, de verbeelding neemt bij mij toe. Mijn innerlijke ‘antennes’ tasten zijn weg af. Oh jeee, hij gaat na de ingreep met de tram en neemt geen taxi. Contrôle loslaten, moedertje. Doch ik verplaats mij in mijn lieve oudste wier ogen een zonnebril moeten hebben ter bescherming maar óok in de trambestuurder én in mensen op straat want ik kan mij  voorstellen dat het best intimiderend is als iemand met een mondkapje én een grote zonnebril de tram instapt. Totale gezichtsbedekking🥴. Pfff. En ...nu maar hopen dat oudste geen gekken tegenkomt die denken dat hij eng is. Erg he om zo te denken? Het is niet anders, maar doodvermoeiend. Moge oudste veilig thuiskomen🍀🙏🕯💕. De beelden gaan door. Dahag beelden. Ik kies voor andere beelden en  vertrouwen. Ik kies voor vriendelijkheid. Moge mijn kinderen beschermd zijn door hun eigen gedachten,  hun eigen vertrouwen en vriendelijke mensen tegenkomen . Als mam gerustgesteld te worden is een zegen waardoor je weer kunt doorademen.

Wát een opluchting dat oudste mij geruststelde door te sms’en: ‘mam ik ben thuis. Nu ga ik weer naar bed.’

 ‘Beterschap, lieverd en slaap lekker ’ en ja, ik begrijp heus wel dat hij in zijn eigen nest wil bijkomen. 

Vertrouwen neemt weer bezit van mij. Gelukkig!

Op naar de volgende operatie. Moge deze wél gelijk doorgaan.

Learning still learning,

2.273 Een Vriendelijke Samenleving

 Wat  keek ik met ongeloof en ontzetting  naar een bericht in de NOS app. https://nos.nl/l/2352505 . Er zijn mensen die het nog steeds niet door schijnen te hebben, hoe vrij wij zijn in Nederland? Ja, ondanks Corona maatregelen! Ongefundeerde grofheden kunnen schreeuwen naar de door ons gekozen Volksvertegenwoordigers  -die er naar beste vermogen samen uit proberen te komen- is iets wat ontoelaatbaar zou zijn in ieder ander land. Wat zou je dan willen? 1 Persoon aan het hoofd van het land?

Moge sommige mensen niet over zichzelf afroepen wat ze denken dat al over ze af is geroepen. Hm, ik heb niet de illusie dat dit schrijven gelezen wordt. Ik doe mijn best om genuanceerd te blijven en niet iedereen over één kam te scheren. Maar toch vind ik het enge tijden qua wat ik hoor in het Nieuws en lees in de NOS app. Omdat we zo verschillend zijn hebben we zoveel te delen met elkaar, maar laten we het alsjeblieft gezellig houden. Nee, ik ben geen kuddedier maar ik kies er wel voor om deel van de oplossing te zijn. Dus ...mij aan regels te houden. Oké. Die cijfers lijken weinig. Weinig? Zoals ( ik noem cijfers van érgens in afgelopen week) 36 mensen covid 19 besmet op de 100.000 . Ondertussen zijn het er meer.

Reken even uit: 17 miljoen medelanders gedeeld door 100000= 170 mensen x 36= 6120 mensen die besmet zijn met covid 19.

Ze liggen niet allen op de Intensive Care. Sommigen liggen thuis. Maar toch zijn er ‘slechts’ maximaal 2000 Intensive Care bedden!  Snap je? Dus waarom niet je 💓 openen, demonstrant, en met vriendelijke ogen naar de ander kijken?  Ieder ander doet naar beste kunnen en we ademen allen dezelfde adem! Ik krijg de neiging om een video van mijzelf te plaatsen -zeven jaar geleden opgenomen ter ere van het Droomboek voor de Koning in het kader van mijn droom voor ons land.’ Maar ja, ik durf niet. Erg is dat.

Niet dat ik niet achter mijn Droom sta. Integendeel, een vriendelijke samenleving is nog steeds iets waar ik naar streef. Een vriendelijke samenleving begint bij ieder van ons zelf. Bij jou, mij, bij ons allemaal. Vriendelijk zijn naar onszelf is stoppen met naar een ander te wijzen, want ondertussen wijzen de andere vingers toch naar jezelf. Bij je eigen pijn komen. Naar binnen keren. Zelf compassie voelen. We hebben een rechtbank die oordeelt en veroordeelt. Wij - burgers- mogen onze eigen mening hebben en moge deze  vrij uiten. Echter, we zijn geen rechters van elkaar. Of ben ik nu wél aan het oordelen en veroordelen?🤔

Persoonlijk vind ik dat iets in het filmpje van destijds deels ietwat arrogant overkomt in verband met het feit dat toen mij gevraagd werd: wat zou je tegen het Nederlandse Volk willen zeggen? Mijn respons was: ik zou tegen het Nederlandse Volk(😌’ klinkt érg aanmatigend’ zegt mijn inner criticus) willen zeggen enz en toen mijn verhaal over met een open hart kijken naar een ander. Zonder vooroordeel. Daar gaat het om. 

En ...wat zou ik nu dan willen zeggen? Nou ja, zeggen is een groot woord.

Maar goed ipv zeggen —-> schrijven. Alsjeblieft mensen, vriendelijkheid lost meer op dan aanval. 

Bedenk dat ieder huisje het eigen kruisje heeft. Niemand uitgezonderd. Dus ... heb begrip voor andermans ellende. Met zijn allen gaan we door een moeilijke tijd. Op allerlei gebied is alles op de schop. De wereld is in verandering. Alles is in verandering. 

In december 2019 las ik onderstaande jaarhoroscoop voor 2020. Scroll- als je bij het witte vlak bent gekomen- naar beneden voorbij het witte vlak, daar gaat de tekst verder.

Astrologie. Sommige mensen vinden het niets. Maar ja, we leven wél met zijn allen op deze ronddraaiende planeet Aarde in de Ruimte samen met al die andere planeten in ons sterrenstelsel.  Dus zullen we wel mee moeten bewegen. Momenteel bewegen we achteruit in een  Mercurius ( communicatie) rétrograde. Dat schijnt tijdelijk te zijn. Doch het geeft wel kansen om goed te communiceren. Het liefst vriendelijk. Wil niet een ieder vriendelijk bejegend worden? 

Ook mensen die je niet of nog niet kent!?

De horoscoop voor het jaar 2020 vind ik ongelooflijk kloppend. We leven in een voorspelde tijd. 

Laten we het alsjeblieft gezellig houden! 

https://www.gooverscounseling.com/nl/horoscopen/jaarhoroscopen-2020

En ...laat ik dan toch maar dat filmpje uit 2013 toevoegen? Misschien dat het een heel klein beetje pietsie  helpt of heb ik de illusie losgelaten? Nee toch niet. Alle kleine beetjes helpen. Sterkte voor een ieder die het moeilijk heeft met gezondheid, bedrijf, als werkgever of werknemer, school, zichzelf, thuis, rouw, gemis en wat dan ook. Het is niet mijn intentie om iets te bagatelliseren. Evenmin gaat het erom om lijstjes ellende naast elkaar te houden. Dus hoe simpel en stom je mijn droom van destijds ook vindt. Ik plaats hem toch voor hier en nu.

Laten we het gezellig houden. Vriendelijkheid kost echt geen geld. 

Dit wás mijn toekomstdroom? 😌 https://nos.nl/l/548089 

. 

❤️🙏🕯

2.272 Tessa’s heart

 Als je een borstamputatie hebt ondergaan dan zal dit hart je oksel en arm van die kant steun, ontspanning en verlichting schenken. En ...bij verdriet het hart tegen je aan houden met beide armen eromheen geeft eveneens soelaas.

Ik vind dat dit boezemkussen in ziekenhuizen aangeraden zou moeten worden. Tot dat gedaan wordt, raad ik het zeker aan!

https://www.boezemkussen.nl/Heart-Pillow/

2.271 Vrijheid

 Mijn vrijheid was onder andere fietsen en flink kunnen wandelen, dat zit er nog steeds niet in. Echter, toch voel ik mij meer dan vrij. Kijken naar wat wél is in mijn leven behalve mijn kinderen en familie op afstand. Gisterenavond ná de corona persconferentie -over een gedeeltelijke lockdown -heb ik lekker gezongen. Met een groepje. Op afstand. Ieder vanuit de stilte van het eigen huis met een zang programma van een halfuur. Geen video verbinding doch een in gedachten verbinding. Verbondenheid is. Vrijheid is onder andere voor mij een dergelijke verbondenheid ervaren. 

Ademen. Bewegen. Leven. Zingen is een bewegend ademen. Schrijven én schilderen idem dito. 

Heb ik pas weer flink in huis opgeruimd - voor als ik opeens de geest zou geven en mijn kinderen niet te veel leeg hoeven te ruimen- ben ik voor de twee keer in vier dagen weer in mijn schildershol bezig geweest. Vrijheid, blijheid en ontspanning.  Het denken houdt zich op die plek alleen met kleur en beelden bezig. Harmonieuze balans in de tent. Met mijn innercriticus heb ik een stilzwiigende afspraak. ’sssst’ Te vaak schilderen kies ik niet voor in verband met wat ik hierboven noemde. Je weet wel: de geest geven. 

Heus, ik ruim ook daar wel op. Netjes? Neu🥳

Vandaag vrijheid in optima forma.Tevens een afscheid nemen. Het laatste beetje foetroel - een middel om verf vloeibaar te laten zijn- is nu op. Helaas. Echter, het is slecht voor het milieu net als de verfspuitbussen die ik nog heb staan. En ... ik mag zowel de foetrol als de spuitbussen niet meer kopen van mijzelf. Al was het een eenmalige koop, het is niet goed voor de Aarde. Maar ja ...achter het huis is een paadje met een lange kale stenen muur die mij de twintig jaar dat ik hier woon uitdaagt en verleidt. ‘Toe dan ... beverf mij stiekem.’ Maar nee ...’ mag niet’ inner criticusje kan erg vervelend zijn. Grrr.

Dit mag wel: close ups.

,

Wat je maakt in combinatie met foetrol  en wat er daarna -zich steeds vernieuwend -ontstaat in een uur tijd doet mij nog steeds verwonderen. Het kind in mij is superblij en gefocust. 

Het schilderachtigheidje van vandaag is al niet meer wat het was en was en was door het constante stromende kleurrijke  samenvloeien van verf. Heerluck om er foto’s en video’s van te maken. 

Ruimte om te ademen. Jezelf mogen zijn. 

Echter, zó schiet het opruimen niet op. Maar ja, ik leef. Ik leef nog steeds. Hier en Nu. En daarom ...vandaag heb ik de behoefte om dit schilderachtigheidje met je te delen.

Het zijn veel close ups en af en toe zie je het hele beeld.  Dit is de laatste keer dat ik met foetrol in combinatie met acrylverf werkte. Speelde🤪. Nu maar hopen dat ik de foto’s eveneens speels in mijn Blogspot weet te plaatsen.

Niet dus: alles strak onder elkaar als soldaatjes in het gelid. Ook liet de rest aan foto’s en video’s zich niet hier plaatsen. Wel jammer want het maakte het compleet.

Het is niet anders. 

# The Daily Calm. Silence

 

2.270 Een schilderachtigheidje

Toch maar weer eens een schilderachtigheidje dat vandaag ontstond hier durven te delen😁 dit in het kader van #thedailycalm @Calm van 11oktober 2020. 

@ BEPPE, BLOEM en alle stille lezers.

 Dank jullie wel, lieve schrijfvriendinnen, voor jullie wederkerende bezoekjes aan mijn Blogspot en jullie reacties op mijn schrijfsels. Nog steeds lukt het mij niet om dank je wel onderaan een dergelijk schrijfsel te plaatsen. Echter, ik waardeer het zeer en ... het motiveert mij. Xxx😘

Dan zijn er ook de stille lezers, waarvoor eveneens mijn dank dat ze moeite nemen om mij te lezen☺️. 

Jump breaks lukken evenmin nog steeds niet en ik weet donders goed dat ik nog steeds lappen tekst 😁schrijf. Mijn streven is onder de 1000 woorden te blijven en ik doe mijn best om maximaal 500 te schrijven, hetgeen mij een enkele keer lukt🤪.  

2.269 Leven

 Regendruppels op het raam. De zon transformeert het water tot slierten minibolletjes als briljantjes, onbetaalbare briljante schoonheid miniregenboogkleuren als cadeautjes op deze regenachtige maar ook zonnige zondag.

Zondagmorgen programma op radio Rijnmond

Emoties. Archief. Zo gezellig. Het archief met de warme stem vertelt over schilderen. Over de eigen tekortkomingen  van een vrouw die nadelig zijn voor het zelfvertrouwen terwijl ze haar uiterlijk wel mooi kan weergeven op een canvasdoek.

Mij lukt dat nog  steeds niet om concreet mens of dier te schilderen 

laat staan mijzelf🥳.

Maar tóch, vandaag is het toevallig schilder en schrijfdag voor mij.  Ik koos voor twee dagen geen Whats app lezen. Geen wat dan ook. Niets moeten van wat een ander vindt dat ik zou moeten doen en laten volgens hun perspectief.  Even alleen naar mijn eigen innerlucke stem luisteren. Alleen mij-tijd in deze weegschaal maand is broodnodig  voor mijn  balans, daardoor kan ik mijn grenzen bewaken..

Ik denk na over uiterlijk naar aanleiding van wat ik net op Radio Rijnmond hoorde. Mijn uiterlijk.  Met één borst minder, vandaag lekker zonder bh en dus zonder rottige zware vervelende prothese- die ik draag om gehoor te geven aan het ideaal van een vrouw, om maar mee te doen met ‘ hoe het hoort’? verstopt achter een dikke fleecetrui en een comfortabele joggingbroek aan. Verstopt? Zo zie ik het niet. Het zit comfortabel. Dát doet mij goed. Ik accepteer al een poos hoe ik er al jaren ( 15 jaar schoon dwz kankervrij) uitzie. Maar toch ...mijn ene  zus bood andere zus en mij ieder twee prothese bh’s aan van en door ontworpen door  Marlies Dekkers. Mooie lingerie. Om weer je vrouwelijkheid te  voelen. Dát is de droom van Marlies Dekkers in deze borstkanker maand. Mooi. Tja, kanker overleven is niet iets vanzelfsprekends. Mooie lingerie dragen evenmin. En je wel of niet vrouwelijk of totaal niets voelen heeft voor mij niets met een prachtige bh te maken. Of wel?  Opeens komen de tranen en is het gemis van mijn ene borst erg aanwezig. Het gemis over hoe ik mij net had leren voelen met twee borsten. Wat voor bh dan ook zal dat gemis niet te niet doen. Echter mijn vrouwelijkheid evenmin want er is een phantoomgevoel en dit doet mij heel voelen. Hoewel een mooie bh dragen ws ook iets is  van ... waard zijn zoiets moois te dragen? Mijn borst krijg ik er niet door terug. Nog het borstegevoel wat mét de borst verdwenen is, Echter, dat ik dit schrijf is een luxe, want het is niet vanzelfsprekend dat ik het nog leef. Kanker is en blijft een ziekte die dodelijk kan zijn. Aaaah. Dan is het toch wel mooi en ben ik dankbaar om twee beeldschone bh’s cadeau te krijgen en dat ik al zo veel  jaren schoon ben. @ dankbaar.

~~~

Als nou iedereen een tijdlang mee zou willen werken  en we als collectieve keuze ons aan alle corona maatregelen blijven (of gaan) houden dan is ál dat gepraat over wel of geen mondkapjes, wel of geen afstand houden en wel of niet bedrijven sluiten wellicht onnodig.  Wel of niet dít of dat. Vaak snap ik er niets van. Eigen mening is prima. Maar ....pfff al die meningen. Ja, het is super dat we in een land leven waar je je mening mag geven en je kont tegen de krib mag gooien( idiote uitdrukking) maar ik - en ik ben de enige niet- word er wel moe van. 

Als een ieder zich aan de Corona regels houdt, kunnen reguliere operaties doorgang vinden. Het is zeer frustrerend en stinkend vervelend als een heftige ingreep 24 uur van te voren wordt geannuleerd. Dat overkwam mijn oudste. Hij heeft ondertussen drie nieuwe data gekregen voor twee ingrepen en hij leeft op dit moment naar die twee operaties toe in een maand tijd. Duimen maar dat ze doorgaan, want uitgestelde behandelingen hebben eveneens invloed op de gezondheid en je totale gevoel van welzijn. Mijn oudste is de enige niet die - eindelijk- op het punt staat geopereerd te worden of een behandeling te krijgen voor wat voor ziekte dan ook. Moge het door kunnen gaan.

Aanstaande dinsdag 13 oktober  is er weer een persconferentie. Ieder houdt het hart vast. Vooral de bedrijven. We zijn met zijn allen corona moe.

Maar ... laten we ons aan de regels blijven houden ten gunste van de Zorg want nog steeds kan er geen blik verpleegkundigen of artsen of laborantes of wie dan ook die hard werkt in de Zorg opengetrokken worden. In de Zorg werk je altijd hard. Ik weet er alles van. Hard werken is oké. Echter, covid 19 patiënten in de ziekenhuizen erbij is extra zorg moeten geven. Dat is veelheid! 

Want al lijkt het wellicht niet druk in ziekenhuizen, er wordt al weer meer met de micu’s gereden ( mobiele intensieve care units) dat zijn speciale ambulances die mensen naar ziekenhuizen -waar plek is op een Intensive Care te brengen! 

Flatten the curve ten gunste van de Zorg. 

     Zowel voor de zorggever als de zorgontvanger.

                  Voor ons allemaal.

En dat de reguliere zorg door moge gaan en er geen operaties meer worden afgezegd! 

.https://youtu.be/R5KXo67NI14

Het is 12 uur en nu ga ik weer lekker verder met schilderen. 

Fijne zondag allen met een warme glimlach en een mélodietje in je ❤️.

2.268 Traag en ... vooruitgaan.

 Vandaag gaat ze weer eens naar de mobiele milieustraat. Het is een uitkomst. Spullen die niet naar de Kringloop of Rommelmarkt gaan vinden er een goede plek om gerecycled te worden.

De zon breekt door de wolken heen als ze als een dakloze met volle tassen aan de  twee handvaten van haar rollator richting mobile milieustraat loopt. Wat is ze traag. Met gepuf komt ze aan bij de grote wagen van de Gemeente. Ze gaat zitten. Even uitrusten twee meter van de milieustraatkar vandaan. Net niet in een keer de eindstreep gehaald. De man van de milieustraat neemt de tassen aan en verdeeld alles. Apartheid van spullen.

Ze maken een kletspraatje. Een vorige keer zat er per abuis nog wat bij wat nog niet de deur uitmocht. Gelukkig was de man opmerkzaam en haalde zelfs twee goede paletmesjes te voorschijn. Een gesprek over schilderen ontstond. Vandaag deels weer. Opnieuw vist de man- die zelf ook schildert-iets te voorschijn en geeft de tas terug met de woorden “er zit nog een slak in. “

Een slak? Ah, dat is als een groet van haar vader, die een passie voor malacologie had. De slak gaat mee naar huis. 

Ze loopt terug en verplaatst zich in de slak. Nee, nu is zij niet traag meer. Voor de slak zal zij snelle Jelle zijn hoe langzaam ze ook loopt. Slak lift mee op het zitje.

De voelhorens gaan al snel uit en slak tast om zich heen. Nieuwsgierig. Het rollen van de lator bobbelt wel. Dan ...meeliften op de hand.

Hoog lijkt het haar. Slak heeft er niets mee. Deze glijdt en onderzoekt. De hele weg terug naar huis beweegt het zich op en over haar hand. Dit is een snellere manier van reizen dan dat dit diertje gewend is. Een binnen rondje dorp. Heen, onderin een tas met van alles boven zich. Terug vrijheid. Ze ademen dezelfde lucht in.

De slak ziet de bomen in het groene dorpshart. Slak is at ease. De vrouw eveneens. Want wát is traag? Als je 3/4 uur doet over een stuk waar ze toen ze nog vlot kon lopen een 1/4 uur over deed?

Het maakt niet uit. Slak heeft dan nu een snelle rit voor zijn doen gemaakt- en veel gezien, gevoeld- echter slak maakt haar tevens weer meer opmerkzaam dat je dichtbij steeds altijd iets nieuws ontdekt, maar ook dat het oké is om steeds weer naar binnen te keren is zijn/haar boodschap. Een slak heeft een belangrijke taak in de Natuur. Voedt zich met schadelijke insecten en kan zelf ook een hapje zijn voor vogels.

Terug naar de tuin van de vrouw gaat deze meereizende slak. Dappere slak, steeds vooruitgaand.” Naar buiten kerend in ál je kwetsbaarheid en dan weer naar binnen. Je gaat vooruit. Dank dat je er even was. Ik vind je iets magisch hebben, slak, zoals je vol zelfvertrouwen je voelhorens uitsteekt. Je doet mij altijd weer verwonderen. Dank je wel.”

Thuisgekomen laat ze haar hand met het beestje langzaam landen op een plek in de tuin waar wel vaker slakken te zien zijn. Landend, voelhorens éven binnenboord terwijl ze het diertje neerlegt. Als ze kort daarna terugkomt met een schijfje komkommer is slak nog meer in zijn/ haar/ het hum en komen de voelhorens in volle glorie te voorschijn. 

Dag slak. Je leert mij veel.

De dag erop staat ze per abuis op een slak. Owww Hononopono slak.

Is hier iemand?

Hallo, is hier iemand? Zo ja, weet jij hoe ik met deze nieuwe Blogger interface ( raaarrrr woord vind ik) een jump break in een bericht kunt plaatsen? Ik doe mijn best om onder de 500 woorden per schrijfsel te blijven. Dat lukt niet altijd. Meestal niet🥳. Daarom, is een jump break handig. Ik heb het symbooltje nog niet ontdekt. Jij wel? Zo ja, laat mij weten waar het staat. Dank je. Ik wens een ieder een fijne dag toe.

2.267 Het toppunt?

 Het toppunt van, van wat? Van humor misschien? Het toppunt van humor is je door je eigen oude dagboeken heenlezen, je verbazen, herkennen en herinneren. Oh ja, zeker ook kunnen grijnzen, glimlachen en misschien weer tranen laten om de dialogen met jezelf, teneinde over dat waarover je schreef in het verleden, wederom te schrijven in een ...dagboek🤪. Zó schiet het niet op. Of juist wel? Reflecteren is een groeiproces. Steeds weer. Dagboek na dagboek na dagboek. Jaar na jaar na jaar. Dag na dag na dag. Momentopnames gevangen in de tijd. Ook kostbare herinneringen over de jeugd van je  kinderen. De twijfels die iedere ouder heeft: deed en doe ik het wel goed? Je leest met zelf compassie. Steeds- hoe jong of oud je ook bent- jezelf opnieuw uitvinden als ouder en als mens. Echter, ook blijvende inzichten. Tevens komen naarmate je bejaarder wordt meer herinneringen van het kind dat je was, in je bewustzijn. Je leest jezelf met zelfcompassie. Duidelijk zien voel je de conditioneringen. De pijn is er nog. De stress. Onderdrukken of doorgaan. Je gaat het aan. Wham ...in een tel kun je getriggerd worden. Wanneer houdt de eeuwige stress op bij zomaar een vraag? Je sluit je af voor de wereld maar je bent zo open. Steeds meer kom je thuis bij jezelf. Niemand die het ziet. Niemand die het merkt? 

Tijdsbeeld. Momentopnames gevangen in de tijd.  Dagboeken vol. Jaar na jaar na jaar, Dag na dag na dag. Je zag het als een loslaten. Opeens voelt het benauwend.

Opruimen, ordenen bewaren of wegdoen  valt niet mee vooral niet als je doorgaat met je ziel, zaligheid en onzaligheid van je af te blijven schrijven. Dát vind je het toppunt van on-opruimen terwijl je intentie ook een delen inhoudt.

Een onontruimbaar gegeven. Dagboekschrijven is een loslaten door het ordenen van al je gedachten, van al je gevoel. Een vriendelijke manier om je emoties eruit te kieperen.

Het is niet anders. Je kunt en kiest niet anders. Het spijt je? Wat is er erg aan dagboekschrijven? Of ...aan een blogbericht schrijven en delen? Het is een innerlucke broodnodigheid. Tijdopnames net als foto’s dat zijn, terwijl de momenten voorbij zijn, doorleefd. Het geeft niet?

Het is niet anders. 

Dat te accepteren is echt loslaten. Loslaten, wederom ...schrijvend in een dagboek. Het toppunt?

2.266 Uitwaaien

 Een herfstdag. Begin november. Ze gaat naar buiten. Stress eruit laten waaien. De wind pakt haar haren zoals de volle maan trekt aan de golven van de zee. Het blazen is als een stevig strelend wassen. Met beide handen houdt ze haar karretje vast. Ze denkt aan wandelen in een bos. Daar verlangt ze intens naar. “Wees tevreden met wat hier en nu is.”  spreekt ze zichzelf toe. Dan omarmt ze het dorp wederom. Dierbaar dorp. Ze begroet de bomen die her en der staan. Af en toe staat ze stil. Ademt in en uit. Heel bewust. Een geven en ontvangen. Wisselwerking tussen al het groen en haar, tussen al wat leeft. Nooit vanzelfsprekend. Ze ziet de stammen van de Staanden met hun wortels diep in de Aarde. De takken reiken omhoog als grovere doch exact gelijkende  netwerk vol verfijnde vertakkingen in longen. Hoog boven de vrouw zwieren en dansen ze, doch altijd verbonden met de stam totdat een fikse windvlaag ze eraf rukt. 

Verkleurde blaadjes dwarrelen in een palet van bruin, geel, en rode herfsttinten op de grond. Kastanjes vallen net niet op haar hoofd. De stekelige omhulsels barsten open en hun prachtige bruine  ronde of hartvormige binnenkant laten zich als glanzend bolletjes of hartjes zien zien. Het beginsel van een nieuwe boom. Ze raapt er een paar en zal ze nogmaals planten net als eerdere kastanjes. Wellicht dat deze zullen ontkiemen.

Ze legt haar hand op een boom en heeft er een stil onderonsje mee. Twee kinderen lopen langs, stoppen en vragen: mevrouw, wat bent u aan het doen?

Dan vertelt ze kort op een eenvoudige wijze over de schoonheid en het belang van bomen. De kinderen luisteren, knikken en gaan verder. 

De adem van de wind blaast haar gemoed, haar hersenen, haar haren en haar hele gestel schoon.

Dierendag. Thuis begroeten haar poezebeest, de mussen en haar algeneter haar. 

Ze ziet de rommelige eettafel vol paparassen. Pfff. Daar zal ze zelf een frisse wind door moeten laten waaien. Terugdenkend aan de stress die ze had over iets- voor een ander simpel- administratiefs regelen heeft ze nu een gevoel van: lekker belangrijk maar niet heus.

Ze denkt aan de zieken in familie en om haar heen. Ze is niet meer zo fit dat ze zich om iedereen fysiek kan bekommeren. Doch familie. Altijd al op afstand. Veel meer dan 1,5 meter. Vanaf haar jeugd. Toch dichtbij. Haar kinderen wel.

De oogst van het  kleine appelboompje heeft ze dankbaar omgezet in appelflappen en rondgedeeld in de straat. Nog 1 flap ligt er. Ingepakt in folie. Voor haar dochter. Wanneer zal ze komen? Dochter ontmoet in haar werk dagelijks dertig  verschillende mensen. Best veel is dat. Oh🥳 wat heeft de vrouw opeens zelf trek in die ene appelflap. Echter, ze at al. Eergisteren met zoonlief.

Zo fijn dat hij er was.

De maand van de Weegschaal heft een denkbeeldige vinger op. “Al staat de herfst voor loslaten. Houdt de balans”

Ze onthoudt veel. Ze vergeet ook veel in het moment. Focus richten op het één is geen focus voor het ander hebben. Soit!

Laatst zei ze tegen een vriendin dat ze niet meer aan alle verwachtingen van iedereen kan voldoen. De vriendin vond dat ze zielig deed. Doch de vrouw noemt het zelf een feit.

In gedachten koopt, schrijft en verzend zij kaarten, brieven en cadeaux. Dat vond zij altijd leuk om te doen. Nu nog. Echter ze is erg vermoeid al heeft de wind haar gelucht. Ze heeft veel schrijfsels in de wachtrij staan. Over veel onderwerpen. Ze oordeelt te veel over dat schrijven. 

In de gang staat onder andere een doos met negen jaargangen: Schrijven Magazine. Het mag gratis opgehaald worden indien je graag schrijft of iemand kent die pent, laat maar weten onderaan dit epistel.

Morgen weer verder met opruimen. Blaadjes loslaten ...