 |
| 31-10-2021 (c) MK |
Er is niets mis met tranen als je er doorheen zit.
Er is niets mis mee als je het naar vindt als je niet zo bent dat je een ander niet kunt helpen, steunen en verwijzen zoals je zou willen te kunnen.
En er is niets mis mee, dat als je helemaal wanhopig wordt zodat je opeens uitbarst in een emotionele woordenstroom waar je niemand kwaad mee doet. En mensen willen altijd zo graag dat je praat? Dus nu was het moment.
Tja, de een kan luisteren zoals gisterenavond tijdens een ontspannen middag en avond met een vriendin. Maar verder stelt zij vast- of is het een oordelen?- dat zodra je je echt uit, er dan van de andere kant gelijk geoordeel kan komen over dat waarover ze zich uitspreekt en ze kan er niet meer tegen hoe goed bedoelt ook. Ze kan dan ook niet rustig naar de oordelende mening van de ander luisteren, al spreekt diegene om haar te steunen?
Ze kan er niet meer tegen. Ze is er zooooo allergisch voor dat ze bijna een you tube filmpje had opgenomen in tranen en al ómdat ze er niet meer tegen kan. Dat heeft zij kunnen tegenhouden van zichzelf. Dat zou wel te erg vreselijk kwetsbaar zijn geweest.
Video tegen geoordeel als je niet in andermans schoenen hebt gestaan of staat. Waarom oordelen en veroordelen als die ander waarover de ander oordeelt je geen kwaad heeft gedaan en die je niet kent zoals zij die kent? Heus, ze snapt dat ieder een eigen mening heeft. Mensen verschillen. Dat is ok.
Ze kan niet meer tegen vingerwijzen, ze kan niet meer tegen geoordeel over asielzoekers en statushouders, geoordeel over of je wel of niet gevaccineerd bent, discrimineren en alles waar je maar kan over oordelen. We zijn allemaal mens.
Ze kan er niet meer tegen. Maar ja, ze kan de wereld niet veranderen. Die intentie heeft ze dan ook al laaaaang niet meer.
Doch al dat gegeneraliseer en vooroordelen en oordelen. Argh.
Al dat gepraat. Ja, kunnen spreken is mooi en bijzonder. Doch zóveel gepraat als ze zich uit. Ze gaat de telefoon nog vaker op stil zetten. Ze kan er tureluurs van worden.Ze kan het niet meer absorberen. Dus houdt ze zich bij schrijven.
Mogelijk dat dit erger is dan alle verbale praten en spreken? Ze weet het niet meer.
Ze ademt diep in en uit. Drinkt water en gaat verder met de dag. Ze loopt achter met e-mail en telefoontjes beantwoorden. Ze zou een secretaresse moeten hebben. Hahaha Ha gelukkig. De humor zit er nog in. Ze kan om zichzelf lachen en ook met zichzelf huilen.
Kom op zegt ze tegen zichzelf.
Adem weer langzaam compassie in.
Adem weer vrede in. Innerlijke vrede.
Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is.
Ieder reageert op de eigen manier en zolang een ander geen schade doet, is het goed.
Maar ja, ze is als een koe die dingen herkauwt. Wat een ander van zich af kan laten glijden, kost haar tijd om te absorberen en te verteren. Ook mooie dingen. Ze wordt trager met de jaren en dat geeft niets. Ze hoeft niet andermans leven te leiden. Zoals anderen vinden dat ze zou moeten zijn, wat ze wel of niet zou moeten voelen en wat ze aan bezigheden zou moeten doen.
Honopono dat ze niet voldoet in andermans ogen?
Dat hoeft ook niet.
Voldoet ze wel aan zichzelf???
Adem in zelf compassie en compassie
Adem uit innerlucke vrede.
En dan sluit ze zich weer lekker af. Alleen met zichzelf, de Natuur en de dieren op haar pad. Toch open naar de buitenwereld en luisterend. Ze houdt echt van mensen. Maar de koek is even op.
Zo, en nu gaat ze haar leven opluisteren. Misschien schilderen. Doch de zon schijnt @ dankbaar voor de warmte. Straks wandelen.
Zo, dit moest ze even kwijt. Dat is dan ook weer omgepoold van verdrietige bui over dat wat ze niet kan veranderen.
🙏
May we,you, I be happy
May we, you, I be healthy
May we, you, I have a peaceful heart❤️
Regenjack, lage kaplaarzen en ook nog mijn regenponcho aan,
toch mijn haar los in de wind.
Blaadjes dwarrelen door de lucht
vallen neer en vormen een tapijt aan herfstinten in het groene gras.
Regenjack, regenlaarzen en ook nog een regenponcho aan
toch mijn haar los in de wind. Ik leef,
ik leef, ik voel mij een en al leven.
Woei, waai, wind door mijn haar. Blij is het kind.
Het hoost , dan kalmeert de bui en de zon breekt stralend door de bewolkte lucht,
net als de volle maan gisterenavond, is het alsof de wolken opzij geduwd worden,
zon en maan
vullen elkaar aan
Volle zon en volle maan.
De lucht is bezwangert van aardegeuren, onomschrijfbaar.
Regendruppels als briljantjes
kleurrijk als door mensen vergoten tranen.
Over de akkers heen zie ik een kwart regenboog
zomaar in een wolk.
Mijn phototoestel pakt het niet. Voorbij is het moment,
voor altijd een herinnering.
Een rondje dorp, ik ontmoet vier mensen .
We groeten elkaar blijmoedig.
Hij doet mij aan zingen denken,
neuriënd loop ik verder.
Zij laat snel tussen de buien door haar hond uit.
Een echtpaar,van Syrische afkomst,
zit trots voor hun huis in hun pas aangeschafte auto.
We glimlachen naar elkaar. Ik zwaai, ze zwaaien terug.
Hij doet een raampje open.
We begroeten elkaar, ik bewonder de auto.
We vragen: gaat het goed met u?.
We zeggen: ja, terwijl we in en achter elkaars ogen kijken
waar we elkaars levens zien.
Onomschrijfbaar is hun ver-leed, even dichtbij.
Luchtig: Da- hag fijne dag.
Het blijft even droog. De wind blaast wolkenpartijen
in wonderschone formaties waar het kind in mij van alles in ziet,
bijna struikelt dit mens over een tak.
Thuisgekomen begroet ik het huis en mijn poezebeestje
dankbaar voor deze beschutte plek.
Warme chocolademelk
en mijn tablet nestel ik mij op de bank,
terwijl de regen wederom in een
hogere versnelling gaat en steeds harder tegen de ramen roffelt
beweegt mijn poezebeest zich sluipend door de kamer. De oren gespitst.
Het rommelt in de verte. Even is er onweer, dan trekt het weg.
Al heb ik een haat liefde verhouding met de herfstmaanden
onder andere door het
tekort aan daglicht, het te weinig zon. Dan toch
is het weer weer wat het is.
Dankbaar voor de woning.
Dankbaar dat ik lampen en kaarsen heb die ik kan aansteken,
Dankbaar voor de cv die ik op lage stand heb staan
doch af en toe op even een uur wat hoger. Lekkere warme kleding en kamer
Dankbaar voor de warmte.
Dankbaar dat ik
het gezellig weet te maken
in mijzelf
en
In huis.
Dankbaar dat dankbaar zijn als een opkikker medicijn voelt.
Ik zie en voel mijn zegeningen.
( bovenste foto) De volle maan van gisterenavond leek de wolken opzij te duwen, of de wolken gingen voor haar opzij, net als daarnet voor de zon. ( middelste foto)
Zestien jaar ben ik nu schoon na borstkanker. Daar ben ik intens dankbaar voor. Niemand wens ik borstkanker of enige andere vorm van kanker toe. In de familie ook het een en ander aan kanker meegemaakt. Ja, ik weet dat het voor een ieder belangrijk is om de borsten te controleren ( van welk gender je ook bent!) Doch de borstkankermaand doet míj beroerd voelen. Oktober vind ik so wie so een moeilijke maand. Mijn/ onze trouwdag was op de 16de. Het is gek dat als iemand weduwe of weduwnaar is gemis en van diegene blijven houden geaccepteerd wordt, doch als je gescheiden bent dan gaat de trouwdag voorbij alsof je het over niet dat wat mooi en goed was mag hebben. Nee, weer samenleven ambieer ik geenszins. Doch, we kennen elkaar nu 53 jaar en hij is een lieve vader. Houden van hoeft en kan bij mij niet overgaan. Dát te accepteren geeft mij ontspanning, is daardoor een loslaten en kan ik wensen dat hij het goed heeft. 30 jaar getrouwd te zijn geweest is niet niets. Het huwelijk en later het gezinsleven is een deel van mijn leven geweest. Dat geldt ook voor mijn toentertijd echtgenoot en onze kinderen.
De mooie herinneringen overheersen🥰.
Het is kil in huis. Het Is nu toch echt herfst met temperatuurdalingen en ook zoals gisteren een stijging, hoosbuien en de wind trekt ook bij tijd en wijle aan.
Ben begonnen met binge snoepen uitstellen. Dat lukt goed. Zo deed ik het ook met roken. Ben al sinds de vorige eeuw aan het roken uitstellen. In plaats van rook adem ik bewust zuurstof cq leven in. Het naar een sigaret snakken is voorbij. Doch dát zeg ik niet te hard. Alles is een keuze. Vooralsnog gaat het prima. Ja, ik eet super gezond en ik heb conditie doelen die ik dagelijks - behalve 1 dag in de week of als er bezoek is- haal Doch alles in mijn linker been doet nu erger pijn dan anders. Van het spitten in de tuin? Van het moeizaam mijn rollator door gras duwen? Alles bij elkaar. De pijn in mijn linker scheenbeen ( erger geworden na valpartijen ) is vreselijk en de kou eveneens. Ik probeer in verband met de sterk verhoogde gas en electra prijzen de centrale verwarming zo min mogelijk aan te zetten ( dat stél ik ook uit🥳) en zit met - nu al- twee fleecedekentjes over mijn benen met maillot plus joggingbroek en met meer bovenkleding dan anders.( dankbaar dat het kan, er zijn mensen die het erger hebben)
Mijn rechter arm ziet er prima uit. Geen lymfoedeem. Doch ... borstkankermaand? Dan even voelen, zoeken naar bobbels? Toen ik borstkanker had was het niet voelbaar. Deze werden ontdekt nadat de x foto’s mijner geplette borsten door mammografie. ( laatst zag ik op het Nieuws dat er iets vrouwvriendelijkers is ontdekt) De kwaadaardige tumor destijds zat tegen het borstbeen aan. Dankbaar ben ik dat ik geen botkanker had. Maar nu ... ik heb ik het niet meer. Misschien heb ik wel botkanker in mijn linker been? Daar is nooit een mri van gemaakt. Ja, wel dat ik heupartrose heb. En mijn scheenbeen pijn komt door valpartijen.
Ik voel met de plattehand aandachtig mijn nog overgebleven zachte borst. Hi borst. Ik denk terug aan de geamputeerde. Wou dat ik je had mogen begraven, borst, net zoals ik wou dat ik mijn mini vruchtje destijds na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap ook had mogen begraven. Maar goed, het was en is niet anders. De lege borstloze kant is een deel van mij geworden.
Herfst. Accepeteren dat de herfst loslaten is. Accepteren dat ik gevoelens en emoties heb en dat is nu eenmaal zo. Een gevoel van rouw. Doch dankbaar voor het leven- hoe moeilijk soms ook- voor hetzelfde geld was ik er niet meer geweest.
Doorademen. Nieuwe moment in. Loslaten is ook dit eruit schrijven en dankbaar zijn dat het nu warm in huis is en wensend dat mensen die het slechter hebben ook zo gezond mogelijk zijn inclusief droge kleding, een dak boven het hoofd, droog huis. veilig zijn in alle opzichten, werk. De radio staat aan op RIjnmond in de middag. Interactieve radio. Gezellig.
Het leven is kostbaar. Dus wat te doen? Naar de huisarts met mijn been? Klinkt grappig. Kan mijn been moeilijk thuislaten. Vooralsnog blijf ik hier en nu luisteren naar RIjnmond in de middag. Straks toch ommetje maken, mijn rollator uitlaten, regenponcho aan en diep in en uitademen. Kalmaan doen vandaag. Net aan de onderkant van de keukendeur het oude warme oh zo stevige gordijn uit het huis waar ik geboren ben- bijna 74 jaar geleden- bevestigd. Meestal doe ik dit later in de herfst. Nu niet.
Lekker een beker met warme chocolade melk slokje voor slokje leegdrinken.
Borstkankermaand? Ik doe er veel aan om mijn gezondheid goed te houden. Nog steeds kan ik er bar slecht tegen als ik het woord kanker als scheldwoord hoor. Dan krijg ik gelijk allemaal beelden en gevoelens van toen ik in de Zorg werkte en ook van mijn eigen kankerachtbaan. Na de borstkankerperiode moest ik zo snel ‘mogelijk’ weer aan het werk. De Poortwachterwet was toentertijd net in werking getreden. Dat viel niet mee. De Zorg was niet altijd lief voor de Zorg. Kon niet op mijn eigen tijd verwerken en herstellen. Tillen ging barslecht. Dan maar de terminale (palliatieve) nachtzorg in, daar zo min mogelijk sjouwen met mensen. Alhoewel. Ik hield de wacht bij) patiënten met een diversiteit aan kanker. En er moest toch wel gedraaid en getild worden. Eens kon ik een cliënt niet houden bij een transfer naar de postoel. Zo kwam het dat we samen op de grond belandden. Gelukkig had ik toen net een mobieltje om de achterwacht te bellen. Het was een bijzondere ervaring voor zowel die man als ik. Overeind komen konden we niet, mijn benen sliepen al snel in, mijn ene arm van de lege borstkant was een drama en dus leunde ik tegen de muur met hem in mijn armen. Hm, dat was tevens de laatste keer dat ik éen man im de armen had besef ik. Het was een drama en een komedie tegelijkertijd.
Echter, een borstkankerpatient was mij iets TE dichtbij geweest. Nu zou ik het wel kunnen in geestelijk opzicht.
Ah, ik weet nog dat voor die tijd een lotgenote vriendin en ik vaak de slappe lach en slappe huil kregen om de lieve kaarten die we ontvingen. We telden de beterschap en de sterkte kaarten. We snapten heus wel dat het moeilijk is om naar iemand met kanker een kaart te sturen. Toch maakte het ons vrolijk met een soort humor. Oké, jij hebt meer beterschapskaarten dan ik, en ik meer sterkte kaarten. Dan vloog lachend miepjo in een vorm van ‘humor’ bui.
“jou wensen ze vaker beterschap toe en mij wordt sterkte gewenst ...met doodgaan. “Pff. Steeds weer.
Ik denk aan je, Miepjo. Jij bent het die inderdaad overleed. Je werd nooit vrij van uitzaaiingen. Je overleefde mij, terwijl je veel jonger was van ik, gehuwd en nog jonge kinderen thuis. Eerst wist ik niet dat je was overleden en bleef sms’jes euh eerder lms’jes schrijven. Van die lange vooral lollige berichten want dat hadden we nodig. Ook: “ leef je nog?” Dat deden we naar elkaar toe.
Ik begon nattigheid te voelen na drie keer geen respons.
Op een gegeven moment schreef je man een e-mail dat je al een paar weken overleden was. Heb later nooit meer contact met je thuisbasis kunnen krijgen.
De laatste keer een paar weken voor je overlijden, wou je dat je haarlozehoofd eens vastgehouden werd. Dat deed ik. We keken elkaar aan aan en al we wisten beiden dat het niet goed ging met je, dan geloofde ik nog steeds in wonderen. Ik geloof erin dat kwaad -aardige cellen kunnen veranderen in goed-aardige cellen. Maar ja, het leven en ook de omgekeerde levensdrift gaat zoals het gaat.
Vandaag ben ik 16 jaar en 6 maanden schoon. Dat wil zeggen geen kwade cellen in mij.
Doch vandaag denk ik ook aan ál die cliënten, patiënten en aan de in november een jaar geleden aan mijn -door nare tumor in korte tijd overleden- partner van een zeer nabije dierbare. Ik zucht. Zie de zon. En ben dankbaar hoe moeilijk het leven ook kan zijn voor de mooie dingen op mijn pad. Schoonheid zien. Verwondering voeding blijven geven en verder observeer ik steeds meer hoe alles gaat. Anders is het mij te veel.
Dankbaarheid is iets wat gezondheid genereert vind ik. Echter, het leven is eindig en ooit ga ik toch de pijp uit. Dan geef ik de geest. Ik hoop, visualiseer op een vriendelijke manier. Maar ja, het leven gaat zoals het gaat.
Een foto van MIepjo heb ik niet. Is niet nodig. Van mijn patiënten evenmin, doch ze gaan allemaal aan mijn geestesoog voorbij en hoe zwaar het kwa slaapgebrek ook was verder vond ik die nachten bijzonder. Bijzondere mensen mogen bijstaan. Dat stemt mij dankbaar.
Ik grinnik. Er was een mevrouw die avonds wachtte tot ik kwam en dan wou ze dat ik op haar bed kwam zitten. Ze wou niet naar een hospice. Op een nacht kon ik door omstandigheid niet de wacht in en er was geen blik verpleegsters of verzorgenden. Toen ging ze toch erheen.😔. De laatste keer dat we elkaar zagen vroeg ze: zuster, hoe is het om dood te gaan en om overleden te zijn?
We keken elkaar aan en ik moest glimlachen: ik weet het echt niet mevrouw, ben nog niet dood of overleden .
Toen hebben we samen gehikt van het lachen... daarna hadden we een gesprek over het vele malen dood gaan in je leven. Ach lieve mevrouw en alle anderen bij wie ik de nachten mocht waken. Ja, ik zie het nu als voorrecht. Drie jaar lang. Zwaar. Steeds minder sociale contacten in verband met mijn slaapgebrek. Mijn dochter was nog thuis. Ik was niet gezellig voor haar? Ik deed mijn best. Aan het eind van die drie jaar was mijn stofwisseling van de leg en moest ik stoppen. De laatste drie jaar van mijn werkend leven opeens weer onder veel mensen in een verzorgingstehuis. In een huiskamer werd ik een gezellige gezelschapsdame en mocht mijn inspiratie en creatieviteit inzetten voor de 10 bewoners die onder mijn hoede waren. We leerden veel van elkaar en ik ging de Zorg vanuit een ander perspectief zien. Door het tijdgebrek en hun vermoeidheid zag ik de colleg’s aan het bed worstelen om alles snel snel te doen, terwijl de bewoners juist alles trager konden. Twee werelden die elkaar slechts kort konden ontmoeten.
In de huiskamer kon ik alle tijd geven.
Doch al die mensen nachts, al die zijn overleden. Het was zo anders dan overdag verplegen en verzorgen. Je hebt meer tijd. Wrang, want terminale mensen hadden minder tijd. Echter de verstilling was goed. Die kan ik zo missen. In de lockdown kon ik er weer iets van voelen. Ben destijds meer autistisch geworden, terwijl ik best extravert kan zijn, oh ja? Ja.
Ik voel mij dankbaar voor de aandacht en Zorg die ik die jaren mocht geven. Ook in de palliatieve nachtzorg. Dankzij borstkanker? Grijns. Misschien wel, want anders had ik echt nee gezegd tegen zolang de wacht in. Drie jaar een paar nachten per werk. Toentertijd was er geen andere optie. Hm, ik steek een wereldvredeskaarsje aan voor alle overledenen en nabestaanden waar dan ook.
In gedachten zie ik ze glimlachen.
❤️🙏🕯🍀❤️
