Laat ik weer trachten een blogbericht te schrijven. Het is te lang geleden. De combinatie van een zeer nabij dierbaar familielid die een erge aandoening kreeg en de gevolgen ervan ondergaat doch er gemotiveerd en optimistisch van aan het herstellen is én qua mijzelf, bezorgd zijn over mijn dierbare familielid, getob met mijn ogen, mijn hoofd en veel stress bij zaken moeten regelen. Snel overprikkeld zijn en daardoor so wie so minder op de social media al voor dat mijn phone in het water viel.
Brieven mogen schrijven aan onze Koning voor zijn verjaardag en voor het project Schrijven naar de Toekomst?Het lukt mij nog niet. Te oordelend ook ben ik betreffende een brief naar de jarige Koning. De bedoeling is dat senioren over de eigen levenservaring schrijft. Je zult jarig zijn en het lief en leed van senioren in briefvorm ontvangen als felicitatie🤔. Ik ben er nog niet uit.
Qua brieven schrijven in betrekking tot het project Schrijven naar de Toekomst? Ik blokkeer als ik er aan denk, terwijl ik wél hier ins blaue hinein schrijf. Hm, vast een vorm van bindingsangst. Een handgeschreven correspondentie is namelijk heel dichtbij. Hm, tja.
17 april 2021 was de dag van de uitvaart van de op 7 april jongstleden overleden Prins Philip, Duke of Edingburgh. Hij en Queen Elizabeth ll trouwden een dikke maand voor mijn geboorte in 1947. 73 jaar gehuwd. Dan ben je verweven met elkaar al ben je nog zo verschillend. Mijn ex en ik waren 31 jaar getrouwd en ondanks de scheiding voel ik mij nog steeds verweven met hem zo erg dat ik gisteren - terwijl wij al twintig jaar verder zijn- bijna aan mijn dochter wou vragen”weet jij wanneer papa eindelijk eens thuiskomt?”
Hm, raar. Over een korte poos heb ik de uitslag van een mri van mijn hersenen. Wie weet heb ik Altzheimer, een tumor of ...niets. Of een gevolg van eerdere valpartijen. Ach, gewoon een stresskip- ondanks dat ik in het derde jaar van dagelijks de Calm app volgen ben- die naarmate ze ouder wordt de wereld niet meer bij kan houden en kalm aan kiest te doen ondanks dat het feit dat ze daardoor niet aan andermans verwachtingen kan voldoen.
Ben ik anders? Iedereen is anders dan een ander mét ieder onze kwaliteiten en tekortkomingen. Soit! Dus waarom steeds stressen als ik niet kan voldoen aan een ander? Hm.
Een poos geleden viel mijn mobieltje in het water. Pas de dag erna googelde ik wat te doen in een dergelijk geval. Niet gaan droogföhnen. Deed ik wel. Niet in een bak met rijst doen. Deed ik wel. Ook niet tussendoor trachten op te laden. Deed ik wel. Maar het is - volgens de vele adviezen- niet goed om te doen. Het sputterde een beetje. Hm, electriciteit en vocht gaan niet samen. Dus, niet doen.
Wél werd overal geadviseerd om de phone in een zakje te doen, met rijst te vullen en dan luchtdicht te verpakken. Dat deed ik. Rust in de tent. Geen druk. Slechts in de nabije bubbel.
Heel bewust was en ben ik mij van de rijst. Rijst, uitermate belangrijke voedsel. Velen ontberen het. Rijst versus een mobiele téléfoon, waar velen van denken niet zonder te kunnen. Dat is ook een vorm van hongersnood. Toch?
Ja, het is vreemd om zonder werkende phone te gaan wandelen. Doch zeer bevrijdend. Ik ben geen grote beller. Ook niet bij nood. Hoewel, een zeer dierbaar familielid belandde opeens in het ziekenhuis. Dan móet er gebeld worden. Zo communiceerde ik via buurvrouw’s telefoon met familie. Dankbaar dát die mogelijkheid tot communiceren bestaat.
E mail, smsen en videobellen. Steeds meer sociale apps met berichten van dierbare mensen met ieder andere wensen omtrent hóe ze contact willen. De een heeft liever een telefoontje dan een whats app. De ander heeft liever Signal dan Whats app. De ander ( die vriendschap is daardoor na 17 jaar voorbij😢) heeft liever alleen een voor mij ingewikkelde e-mailaccount, hetgeen mij stress gaf om te installeren tussen andere dingen door die mij stress gaven en geven. Nu zou ik niet meer weten hoe erop te komen. Ik heb door dat ik soms een vorm van dislectie kan hebben voor dat soort handelingen. Ik deed mijn uiterste best om aan een ieder gehoor te geven. Adem in, adem uit.
Tegen de tijd dat ik 80 ben -het gaat snel tegenwoordig- kunnen mijn leeftijdsgenoten en ik alle veranderingen dan nog bijbenen?
Dagelijks train en beweeg ik al meer dan velen van mijn leeftijd of jonger. Dat vult ook de dag en de dag vliegt voorbij. Het lukt mij steeds slechter om contact met iedereen die mij lief is te onderhouden. Lang geen gelegenheid gehad om te schrijven of te schilderen. Gisteren belandde ik na maanden niet schilderen in mijn atelier en startte iets op. Wat doet mij dat goed.
Op de phone zijn was wel een gewoonte die ik al trachtte te verminderen voor mijn ogen. Minder schermtijd. Minder prikkels. Op dit moment is het tamelijk rustig in mijn hoofd. Mijn eigen tempo gaan, hoewel er veel te communiceren valt betreffende mijn zieke dierbare naaste. Mijn eigen vriendenkring lukt mij daardoor niet, nog niet, om bij te houden. Mijn zoons verjaardag schoot er bij in. Dat vind ik echt heeeeeel erg, maar ja. Hij was weg.
Dus ademen en thuiskomen bij mijzelf. Minder stress. Minder stress ook doordat er nu geen mensen zijn die zeggen wat ik wel of niet moet/ mag voelen of hoe ik zou moeten denken of wat wel of niet normaal is. Mij terugtrekken is voor mij normaal, dan pas kan ik naar buiten komen. Zoals nu. Schrijvend.
Dat is het fijne aan mijn Blogspot. Hier kan ik wel mijn gedachten formuleren en stilletjes uitspreken of ✍️op papier in plaats van verbaal te moeten zijn. Het heilige praten.
Echter, heel dankbaar dát ik werkende stembanden heb🎶 en wel iets wat op zingen lijkt eruit weet te galmen. Geen prestatiedrang en geen geoordeel over mijzelf. Het geeft mij rust.
Op facebook kwam ik nog maar zelden. In verband met mijn ogen kies ik om schermtijd te minderen. En nu met de nieuwe telefoon die van zoonlief kreeg@ dankbaar, kan ik op veel niet meer in verband met wachtwoordproblemen.
Al zijn alle vrienden mij dierbaar, de dag start ik trager dan tientallen jaren terug en het bijhouden op de sociale media is te snel en te veel. terwijl ieder bericht mij dierbaar is en binnenkomt bij mij. Dat heb je met hooggevoeligheid.
Is mijn phone als rijst voor mij? Ja en nee. Ik kan zonder dat vele. Dat kon ik heel vroeger ook. Er zijn nog steeds vele vormen van je kunnen verbinden. Maar ja, er zijn geen téléphone cellen meer hier in het westen. Of wel? Met mijn kinderen was er via het apparaat waar ik op typte de mogelijkheid tot videobellen en sms.
Gisteren vond ik een oude - gloednieuwe- kleine Nokia phone terug. Zal ik die weer gaan gebruiken? Zo af en toe? Wat een luxe probleem.
In het laatste Whats appgesprek zei een vriendin toen ik aangaf dat ik tegenwoordig nog meer op mijzelf ben dan eerder: dat is niet normaal.
Vanuit haar perspectief is het wellicht niet normaal, maar vanuit mijn perspectief is het een mijzelf zijn. Of is dat narcistisch? Opladen. Stilte, zachte muziek en naar buiten , naar de dorpszwanen gaan.
Broodnodig heb ik het om steeds weer bij mijzelf komen en mij daardoor tóch mij in stilte - zoals nu- verbonden te voelen. Verbonden te voelen op een manier waarop ik mijn sneloverprikkeld beelden vormend brein die - sinds ik langer met pensioen ben- steeds slechter alles wat binnenkomt kan absorberen- toch de broodnodige innerlijke rust schenk. Stress kan ziek maken.
Toch is een mobiele telefoon als een Life Line zodat mijn kinderen en ik elkaar kunnen bellen. Het brengt mij terug naar mijn tienerjaren in pleeggezinnen.wat zou het anders zijn geweest met een mobieltje op zak. Echter Soit.
Het was zoals het was. Al verlangde ik er naar, destijds ( jaren ‘60) mocht ik nooit naar huis bellen ( het kostte te veel om naar het buitenland ) en ik kon zonder. Ik ben het gewend. Het zit ingebakken. Echter, mijn kinderen, zussen en vriendinnen vind ik heerluck om te horen. Maar ja, soms heb ik het nodig om mijn telefoon op stil te zetten. Hononopono.
Wél voel ik mij intens dankbaar dat in ieder geval mijn kinderen en ik in mijn kortgeleden telefoonloze tijd via het apparaat waarop ik nu schrijf konden communiceren.
Dankbaar dat er de mogelijkheid is dat ik in mijn Blogspot kan schrijven.
Dankbaar voor mijn phone, want ondanks dat deze stil is weet ik er veel dierbaarheid op. Mijn oudste heeft nog een oude telefoon voor mij. Echter, ik koos ervoor om het even zo te laten, even betijen. Daarom stond mijn phone écht op stil en daardoor hoor je gelijk de voice mail. ( kon ik niets aan veranderen )
Een ieder die mij op Whats app of waar dan ook heeft is nu- mits je tot dit Blog zou zijn gekomen- op de hoogte van mijn onbereikbaarheid. Wees gerust, ik doe kalmaan in deze - ondanks Corona- snelle wereld. Kalmaan? Ben ook bezig met de vele vriendinnen van de dierbare zeer naaste op de hoogte te houden. En nee...ik heb geen last van het eenzaamheidsvirus. Ja soms wel, maar dan is het de kunst om dat gevoel te accepteren, hopend dat een ander mij accepteert dát ik moet opladen. De hooggevoelogheid vind ik sterker worden sinds mijn pensionering. Het heeft zijn voors maar ook zijn tegens.
Ieder mens is in diepste wezen zowel eenzaam als verbonden vind ik. Dan vind ik op mijn manier de weg weer op te laden en om mij verbonden te voelen vanuit mijn binnenwereld naar mijn buitenwereld.
Een saam verbonden.
1635 woorden😳. Lekker dan🧐🙄. Maakt niet uit. Er zijn mensen die dit schrijven van mij braken of ont-lasten noemen.
Hm, is het dat?
Ik weet het niet en weet steeds minder. Zal in een volgend bericht eens iets moois over de dorpszwanen delen.
#stress #ogen #minder schermtijd #dierbaren #schrijven #schilderen #het allemaal niet meer bij kunnen houden #traag zijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten