Er zijn van die opmerkingen -dat als ze eens voelt dat ze zich verbaal kán uiten over wat ze voelt- ze gelijk als respons krijgt “je moet het loslaten.” Doch er zijn van die dagen dat ze ‘ slechts’ de behoefte heeft aan een luisterend oor en wat begrip. Voor haar is loslaten accepteren dat iets is zoals het is en doorgaan met bewust ademhalen. Verder gaan met ademen. Steeds weer.
Er zijn van die opmerkingen dat - als ze eens besluit om zich verbaal te uiten- ze te horen krijgt dat ze niet zus of zo moet of mag voelen. Wåt kun je daarmee? Geen mallemoer. Het werkt zó blokkerend.
Er zijn van de opmerkingen - terwijl je net je verbaal uitte- waarbij er gezegd wordt “je moet je eens uiten “ (waarmee wordt verbaal uiten bedoeld) terwijl ze schrijft, schildert en ja ook een soort van danst🥳.
Weer stil worden in jezelf.
Accepteren dat mensen verschillen.
Accepteren dat ieder oké is.
Accepteren dat jijzelf oké bent.
Wij zijn zoveel meer dan onze tekortkomingen,
angsten, fobieën en stress syndromen.
Zoveel meer!
Weer stil worden in jezelf.
Innerlijke woorden laten verstillen
ontspannen.
Ont- span.
Toch Verbondenheid voelen,
júist in de Stilte
Dan pas kan je goed omgaan met wat je voelt
is haar mening,
Steeds weer is het hard werken,
niet om te onderdrukken doch om te ontspannen.
Weer jezelf worden en de oude inprentingen
trachten weg te ademen, te huilen, te lachen, te wandelen of wat dan ook
waarmee je geen schade doet,
keer na keer na keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten