In een goed telefoongesprek waarbij ze haar hart wijd open had, vol empathie naar de ander toe, werd ze onverwachts twee keer flink op een onaangename manier geraakt door quasi nonchalant tussendoor geplaatste opmerkingen die weer eens als zeer kwetsende aanmerkingen bij haar binnenvlogen als twee pijlen met ruwe randen die de wond van” ik voldoe niet, ik ben niet goed genoeg, ik ben nooit goed genoeg in haar ogen en ze kent mij niet” openscheurden. Ze dacht dat ze geheeld was? Mispoes. Ze is er na middags en avonds erover getobd te hebben, waarbij heen en weer geslingerd werd tussen compassie en zelfcompassie, tussen giftig venijn en mededogen, er nu mee wakker geworden.
De vraag is: zal ze erover schrijven of zal ze never nooit meer schrijven?
Ze kan de ander niet veranderen. Bij de ander zijn die kwetsende aanmerkingen ook “slechts” patronen?
Ze is vermoeid. Haar hart kan er niet meer tegen. Ze dacht dat op haar hoede zijn voorbij was. De ander is namelijk ook kwetsbaar. Zoveel ziektes en aandoeningen heeft ze doorgemaakt. Ze hebben alle twee hun kwaliteiten en hun tekortkomingen. Ja, ze ziet heus wel haar eigen te- kort- komingen, waarbij mogelijk het schrijven er één van is? Uit noodzaak geboren toen ze jong was. Zal ze dan maar never nooit meer schrijven. Ze worstelt.
En de ander? Wat zij meemaakte, hoe zij is grootgebracht, hoe zij zich heeft ontwikkeld - door haar kleine inner meisje heen -zal waarschijnlijk áltijd invloed hebben op anderen, vooral op familie? Positief heeft diegene eveneens zo haar best gedaan om te voldoen. Ook aan zichzelf? Geeft ze echt om zichzelf? Ze is in ieder geval een flinke.
Het is niet aan haar die nu schrijft om dit te analyseren. Het is niet aan haar om te analyseren? Maar het is niet aan de ander om tussendoor beledigende kwetsende aanmerkingen te maken en mij als een naar adem happend iel vogeltje achter te laten?
Wie doet wie pijn? Doen we elkaar allemaal onbewust pijn om de eigen pijn niet te hoeven voelen of om daardoor toch te transformeren in een betere versie van onzelf? Of een slechtere? Soms weet ze het allemaal niet meer. De schrijfstroom is voorlopig opgelost. Geblokkeerd.
Haar hart doet zeer, want waarschijnlijk overdrijft ze weer in andermans ogen?
De boogschutterenergie in haar rommelt. Het zegt: “sta op, kom op, laat je niet kisten door die twee aanmerkingen. Het is wat het is. Leg je hand op je hart, wrijf er letterluck en figuurluck over. Chi up. Het is bijna nieuwe maan. Nieuw begin.Zeg Honopono tegen jezelf, sta jezelf in ieder geval toe jezelf te zijn. Zeg hoonopono tegen de ander. We doen naar beste kunnen. Keer op keer weer. Accepteer dat je je voelt zoals je je voelt, adem doooor en laat los, een nieuw moment ingaand.”
Zucht!
Ze staat op. De dag wacht. Dankbaar voor de dierbaren in haar leven. We zijn allemaal mens.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten