Sinds een maand staat er om de veertien dagen een mobiel Milieustation ( ter grote van een bus) in haar gemeente. Ideaal. Spullen die niet meer door te geven zijn maar wel grondstoffen bevatten voor hergebruik kun je er afgeven, vooral handig als je geen auto hebt en slecht ter been bent is dit een uitkomst. Ze heeft haar schuur flink opgeruimd en ontdaan van wat niet meer te repareren valt. Al twee keer is ze met volbeladen grote tassen aan en op haar rollator naar de plek gelopen waar die mooie mobile milieustraat staat met zijn diversiteit aan vakken. Al twee keer heeft ze twee pannetjes en een zak met kaarsenresten niet meegenomen en achtergelaten in de schuur. Twee oude verroeste steelpannetjes. Van haar overleden moeder en broer. Dierbaar dus. Op zich zijn de pannetjes nog goed, maar niet goed genoeg om voedsel in te bereiden.
Ze overdenkt ook iedere keer of ze de grote zak met stompen van wereldvredekaarsen bij de milieustraat zal afleveren. Ze kent niemand die kaarsen maakt. Echter, de stompen zijn speciaal want de kaarsen hebben altijd met een bepaalde intentie gebrand. Toch bij het grofvuil doen? Ze kan het niet.
Nee, ze kent niemand die kaarsen maakt. Zijzelf dan? Ja, waarom niet? Dat ze er niet eerder opkwam. Dát is duurzaam en tevens wordt de wereldvredevlam intentie nog meer doorgegeven.
