13.2023 Verbinding

 Verbinding. Elkaar de hand schudden.Elkaar in de ogen kijken. Respect voor elkaars menszijn hebben. Respect voor elkaars eigenheid hebben en geen schade doen. 🤝🥰. Je bewust zijn van elkaars harteklop! 

https://nos.nl/l/2495785

🕊Vredeswandeling🕊https://nos.nl/l/2495909

                         Wereldvredevlam

            https://www.worldpeaceflame.org/

12-2023 Oom Herman✝️

 Intense weken zijn het en als je niet lekker in je vel zit door onder andere het leed in de wereld,  ondertemperatuur, erge vermoeidheid, ziektes van anderen en overprikkeld zijn dan is het overlijden ven een dierbare die je na 60 jaar weer zou gaan zien  best wel een grote reset. Net of het niet echt is.

Sinds mei hadden mijn 94 jaar oude (derde) pleegvader en ik weer contact nadat ik eerst zijn dochter op het internet had gevonden en met haar van gedachten begon te wisselen. Haar, die ik als baby nog in de armen gehouden. Hoe bijzonder is dat!

Of ik met mijn pleegvader een correspondentie wou aangaan was na een poos de vraag. Zo gebeurde het. Het was zo fijn. We schreven niet eens zoveel over de Brussel tijd maar voornamelijk over de tijd erna. Over zijn leven en mijn leven. 

Op een gegeven moment stelde oom Herman naast het schrijven ook het gebruik van Whats appjes voor. Whats app🥳! Voor mijn  eigen vader was dat destijds nog een brug te ver. Het bestond  nog maar slechts 2 jaar toen mijn vader in 2011 overleed.

Het Whats appen hebben oom Herman en ik gedaan tot zondag 15 oktober.  Dat werden op den duur ook hele brieven. We leefden met elkaar mee.

Op 18 oktober 2023 is mijn krachtige, nog zo zelfstandig mogelijk volop levende, eigenwijze, inspirerende en  bijzondere pleegvader overleden. Zijn hart stopte terwijl hij viel op weg naar de wc. Hij is weer bij zijn vrouw, mijn pleegmoeder, tante Toos die ik eveneens niet meer heb gezien.

Het is gek hoe het beeld van een tiener vertekend kan zijn. Al die 4 jaar waarbij mijn vader mij 3 x in een pleeggezin achterliet. Wegging zonder te zeggen dát hij ging (sinds kort kan ik in zijn pas van oudste zus gekregen  dagboek lezen dat hij dat zijn verdwijntruc noemde, dit om emoties te voorkomen. Doch hij twijfelde wél. Net als iedere ouder) het viel niet mee om als 12 jarige van Frankrijk naar Nederland te worden gereden om dan achtergelaten te worden in pleeeggezin nummero 1. Een Frans gezin in Utrecht. Echter de “verrassing” was dat ik niet wist waar ik was, bij wie en hoelang ik daar moest blijven noch wat de bedoeling was behalve dat ik niet tot last mocht zijn doch wel lief plus gehoorzaam. Ik kwam snel achter de bedoeling. Dat was dat ik de hele Nederlandse schoolperiode(6 klassen)  in 1 jaar in moest halen. Dat viel niet mee nadat ik net hetzelfde in de vorm van een paar klassen in het Frans had getracht te doen. ( niet gelukt) 

Afijn, in het weekend kwam mijn oudste zus -die eveneens de pleeggezinnen toer onderging- mij ophalen.Dat was fijn. 

In de schoolvakanties werd ik op de internationale trein gezet. ( waar oudste zus was?? Ergens anders🤔. )Later weer terug. Ik stikte van de heimwee. Thuis was destijds Frankrijk.

Afijn, dat ene jaar Lagere School ging niet echt jofel. In het gezin had ik het niet ( een understatement) naar mijn zin en voelde mij verlaten en eenzaam met kinderen die mij erger pestten dan de kinderen op de Franse school. Zwaar ongewenst was ik.

In de zomervakantie werden we naar een colonies de vacances ergens in Frankrijk gestuurd. Ergens wenden die verrassingen een beetje, en mijn vader had de verrassing  om mij na die eerste zomervakantie dichter bij huis te halen. Ik smeekte hem thuis mogen blijven. Terug naar school in Frankriik, het kon mij niets meer schelen indien ik er weer gepest zou worden. MAAR ….mijn vader had een nieuwe surprise, Dichter bij huis. Dat werd  Brussel. Eerst in een buitenwijk bij een gezin. Daar hield ik het een half jaar vol. Zo graag wou ik naar huis en ik begon een beetje tot last te zijn. 

Maar nee, niet naar huis. Doch bij mijn derde paar pleegouders-destijds nog kinderloos- die ik tanteToos en oom Herman mocht noemen. Wanneer ik later terugdacht aan de hele pleeggezinnen periode dan voelde ik mij tot mei 2023 als een soort roerei. 

Het valt niet te verwoorden. Ik besef nu dat ik best getraumatiseerd was en nóg met vervelende patronen zit. Nee, ik bagateliseer het niet meer, ik neem het kind dat ik was bij de hand. Ik zie je. Ja, al  besef ik dat er echt veel ergere dingen zijn dan een vader te hebben die het beste met je voorheeft. Hij deed naar beste vermogen. Je moet/ mag jezelf steeds weer uivinden als ouder welke leeftijd je kinderen ook hebben. Ik had de meest bijzondere ouders die je je maar kunt bedenken.  En .. het meest bijzondere derde pleegouderpaar.

Al heel snel nadat oom Herman en ik met onze correspondentie waren gestart kwam er het besef dat al had ik het gevoel dat ik  daar - 60 jaar geleden -in een meestal continue  gedeprimeerde staat van zijn verkeerde, dit vanuit het perspectief van mijn pleegouders niet zo bleek te zijn. Ze vonden mij gezellig en lief. 

Ik besef nu dat ik het goed bij ze had. Echt goed. Daar ben ik intens dankbaar voor dát ik mij dit bewust ben geworden. Oom Herman, die best streng kon zijn ook als leraar -hij gaf les op de school die ik bezocht- had tevens een vorm van humor waarmee hij mij flink aan het lachen kon krijgen. Ik besef dat hij dit vaker probeerde. Ook een keer laatst in een brief.

Ja, de correspondentie was een bijzonder geschenk. Op zondag 15 oktober schreef hij mij zijn laatste sms versierd met leuke smileys. Hij moest die dag lang wachten in het ziekenhuis. Tja, patiënt zijn is geduld beoefenen. To have patience. 

Ik had het gevoel dat het wel goedkwam. Zelf deed ik kalmaan met Whats app, voelde mij ziek en meldde dit bij zijn dochter . Op woensdag 18 oktober ontving ik een gesproken bericht van haar dat haar vader was overleden. Echt op zijn manier. Geen ziekbed. 

 De afspraak om elkaar weer te zien is niet doorgegaan. We hebben elkaar nooit meer gezien na die 60 jaar, noch gesproken ( hij was slechthorend en ik ben niet zo’n beller) Doch tóch hebben we elkaar méér mogen  lezen /inzien dan de meeste mensen elkaar.  Daar ben ik intens dankbaar voor.

Echter, weer  heb ik net als destijds een soort verlaten gevoel, ik raak er door in de war. Wat is leeftijd? Bewustzijn is.

Eergisteren volgde ik de online uitvaart en het voelde vervreemdend, want links van het scherm had ik twee wereldvredevlammen en daar tussen stond achter het scherm oom Hermans rouwkaart met de foto van een  94 jarige man.. Nee, ik heb oom Herman niet meer life mogen zien. Ik denk en voel nu dat het zo moest zijn. Want ik correspondeerde met de pleegvader die hij destijds was maar met de wijsheid van een 94 jarige en ik voelde mij zowel de tiener van weleer als de bijna 76 jaar die ik tot dit moment geleefd heb. Toen ik tijdens de uitvaartdienst( met mensen die ik nooit had ontmoet) mijn naam een paar keer hoorde vallen over hoe oom Herman het hernieuwde contact met zijn pleegdochter had gewaardeerd, toen kon je mij opdweilen. 

En nu? De map met brieven ligt  stilletjes te wachten totdat ik ze nog eens lees. Zijn ze nu voor zijn dochter? 

Het valt niet uit te leggen wat brieven in het algemeen  betekenen voor mij.  Brieven die per post komen. Zo anders dan e-mails. Deze brieven zeer zeker. En al streek ik over mijn hart om mijn schrijven minder te laten stromen en in kramperig blokschrift te schrijven ✍️- in verband met zijn slechte zicht- dan nog was het een zegen om met de hand te mogen en kunnen schrijven.

Rustig de ontvangen  brief op tafel leggen, erover nadenken en dan na een poos reageren.

Ja, ik voel mij weer een soort verlaten. Dat gevoel heb ik lang niet gehad, ik was aan het thuiskomen bij mijzelf. Nu is er een grote reset in mij. Voel mij deels een tiener, voel mij deels stokoud  

 en eigenlijk voel ik mij alle leeftijden die ik tot nu toe leefde. 

Mensen zeggen vaak dat ik moet praten. Ja, ik ben dankbaar voor mijn stem. Echter, als ik schrijf dan schrijft mijn hele wezen, Hoe verbaal uit te leggen dat je echt goed contact hebt gehad gedurende de afgelopen zes maanden -ten tijde van digitaal verkeer -door middel van brieven terwijl je elkaar 60 jaar niet zag? Er zit een leven tussen. Mijn kinderen zijn ook al volwassen. Hebben hun eigen leven. Zoveel leerden we.

 

Het is niet uit te leggen. Waarschijnlijk omdat via digitale correspondentie er niet échte ontmoetingen zijn? Is wellicht een aanname. Anders! 

Ik denk dat het handschrift ook veel doet. Oom Herman typte deels en schreef deels. Zijn handschrift bracht mij terug in de tijd. Een handschrift ís of was de persoon die het schrijft. 

En nu? Alles is anders. In ieder geval gaan zijn dochter, schoonzoon en ik contact onderhouden. Elkaar zien. Ze komen naar mij toe.

Dank u wel, oom Herman. Rust in Vrede🙏🕯. Ik mis nu uw brieven en appjes al. Het was gezellig en leerzaam. Dagdag🙋🏼‍♀️👋🏼 Verder ga ik. Verder het digitale tijdperk in, wat ik nu al bijna niet meer kan bijhouden. Ah, er is nog een hele generatie die niet met smartphones, videobellen, social media, zwart wit of kleuren televisie, tablets, computers, Digi,d, online dit en dat, mijn dit en dat, tig wachtwoorden  en wat voor digitale wereld dan ook opgroeiden. De gewone telefoon met draaischijf was in mijn jeugd heilig. Bellen naar het buitenland peperduur. 

Lang leve brievenschrijvers en brievenbussen.

https://youtu.be/2ICFtXx546A?si=XQqgMq9qEpDIu9eUl

11.2023 Het Leven

🤗 Een prachtige planeet 

met haar maan

roteert 

in de immens donkere Ruimte

om haar zon heen met zijn zonnestelsel 

vol planeten.

Zo te zien is de Aarde de enige zichtbare

 met Leven.

Ze draait.

Etmaal na etmaal,

maan(d) na maan(d)

Jaar na jaar na jaar,

eeuw na eeuw na eeuw.

Aarde, maan en zon

bewegen in een perpetue mobile

van aantrekken en afstoten.

Doen water en sapstromen bewegen 

in al wat leeft. Ook in ons.

Een wonderbaarlijke dans,

Verwondering wekkend.

Dankbaarheid

.

Een prachtige planeet

mooie Natuur, wateren,

groen, blauw

en meer. 

Kleurrijk! Divers.

Bergen en dalen.

Vruchtbaar en onvruchtbare grond

Voedsel, drinken, 

alles was er, veel is er nog steeds. 

De Aarde schenkt, de mensheid neemt en

plundert haar. 

De Aarde met

Luchten van een ongekende diversiteit.

Schoonheid te veel om op te noemen.

Een paradijs en …een kerkhof tegelijkertijd.

De Aarde bevolkt met het plantenrijk, dierenrijk en 

het mensenrijk.

Kostbaar leven.

Zuustof

De harteklop,

De Aarde

Bevolkt met kwetsbaar leven

grote diversiteit.

Geboren worden. 

Je leven mogen vullen

dankbaar zijn indien we

keuzes kunnen en mogen maken.

Wonen, werken, leven, liefhebben, motiveren, inspireren

doden? Onze menssoort? Elkaar? Ieder levend wezen is een

Univesum op zich. Waardevol.

Wonderbaarlijk mooi. Respect waardig

Overleven, Leven

Allen zijn wij kwetsbaar doch sterk leven,.

grote diversiteit, 

met een harteklop❤️

zuurstof in en uit en in ademend,

Verbindend.

Verbindend.

Verbindend.

Vriendelijk.

Niets is vanzelfsprekend

Alles is vergankelijk.

Lief zijn voor elkaar! 

Voor plant,dier en mens. 

Allen  waren wij ooit kwetsbare pasgeborenen 

Dat te beseffen verbindt ons. 

Respect voor al wat leeft.🙏🏼🕯

❤️

10.2023 Een moeder is ook gewoon een mens

Een moeder is ook 

gewoon 

een mens,

met gevoel.

Dit is in plaats van 

5000 woorden🥳 

geschreven in september

in het kader van 

ouders leren hun kinderen spreken 

kinderen leren hun ouders 

zwijgen.

…. 

9-2023 Vrijheid van Meningsuiting

 

Je staat nog steeds in het dorp. Al zeker vier jaar. Onbeschreven, behalve aan de voorkant bovenaan de gemeentenaam met eronder de woorden aanplakbord voor  vrije meningsuiting en de lijmresten van campagneposters ten tijde van Verkiezingen . Ah, toch heb ik eens een kerstwens op je  aangebracht. Oh ja, en iets over vriendelijkheid. Dát werd  eveneens verwijderd. 

~~~~~

Een Vrijheid van Meningsuiting bord op de plek waar ooit een brievenbus stond nodigt uit tot schrijven én niet schrijven. Regelmatig loop ik er langs of sta stil en als er weer wat in het land  of elders in de wereld gebeurt heb ik wel eens de neiging om via dat bord boos, machteloos en verdrietifg ( of …is het tevens belerend?) te reageren. Bijvoorbeeld: “leven en láten leven,  haal even diep ademen als iets of iemand je niet zint of je je gekwetst voelt en doe  zelf geen schade in woord en daad. Het leven is zo kort. 

Vrijheid van Meningsuiting is respect hebben voor andere meningen en andere perspectieven zolang het niet de perken te buiten gaat.

Vrijheid van Meningsuiting is ook je mond weten te houden in en dus lopen we -in het dorp waar we wonen- langs dat bijzondere bord  - dat een teken van democratie is- zonder er iets op te schrijven, te plakken of op aan op te hangen.

Fascinerend! 

Het lege bord brengt mij keer op keer  tot zelfreflectie

Nog steeds bezin ik..

Het bord staat er niet voor niets. We mogen! Ik mag! Misschien zou ik er een schilderwerkje op mogen bevestigen ? Ja, zou kunnen. Met alle inwoners samen zouden we een collage kunnen maken aan woorden of stukjes zin in zwart, wit of kleur. Als een lappendeken. Mooi! 

Doch het blanco bord is al een lappendeken van onzichtbare gevoelsgedachten  gemengd met wel of niet emoties van een ieder die er langsloopt of even bij stilstaat. Zelf word ik er vandaag ontroerd door.

Zijn wij schijtlijsters in het dorp dat we er niets op durven te schrijven of te tekenen? 

Tja… ik besef dat vrijheid van meningsuiting niet hoeft te zeggen dat je altijd iets móet zeggen of te schrijven. Ja, we hebben de vrijheid om onze mening te mógen uiten. Het mag! Doch dat wil niet zeggen dat we altijd, constant iets hóeven te zeggen uit naam van die mooie en tevens steeds vaker verschrikkelijke Vrijheid van Meningsuiting als ze misbruikt wordt en in woord en daad over de grenzen van goed fatsoen en wetten gaan.

Stilzijn is ont-moeten. Ontmoeten. 

? 

Ja en Nee. 

Misschien …

In gedachten zie ik opeens vanaf 4 en 5 mei  vergelijkbaar bord op de Dam in Amsterdam staan, “Bord voor vrije meningsuiting na …bezinning”. Of zou dat dan niet meer vrij zijn? Nou ja, ik weet het niet. 

Tja, ik vraag mij af hoe ik in mijn jongere jaren zou zijn geweest als er social media platforms of gratis Blogspot als deze waren geweest.

Vandaag zet ik het bord op de foto. 

Het is of het glimlacht en even beweegt. Mij toeknikt als een Wijze. Dan … staat het weer stil op de plek -waar vele mensen waaronder ik -ooit brieven en kaarten in de brievenbus stopten. 

“Stil staat het bord 

het houdt de wacht 

met de onzichtbare woorden

Bezint eer gij begint. “

“Misschien een idee voor bij trein en metrostations maar dan met zichtbare woorden erop gedrukt?”

#vrijheidvanmening #vrijheidvanmeningsuiting #idee #Gemeente

#stilzijnisont-moeten

#https://www.mensenrechten.nl/themas/vrijheid-van-meningsuiting

8-2023 Een regenboog🌈

Op Instagram heb ik onder de naam van mijn kat een schrijfsel over de regenboog geplaatst. Over de schoonheid ervan en al is het  natuurkundig te verklaren dan toch vind ik het van een magische schoonheid getuigen. Een allemachtig prachtig verschijnsel waar ik een warm, blij gevoel in mijn borst door krijg. 

Het is een nogal lang schrijfsel geworden. Van het een kwam het ander. Vandaag ga ik voorbij mijn schijtlijsterigheid, mijn angst om gekwetst te worden, en verbind ik  mijn Instagram account met mijn Blogspot. 

#regenboog #suicidepreventie  @113 #harr #levenen latenleven #geenschadedoen #diepademenk #vriendelijkheidkostgeengeld

https://www.instagram.com/p/CwX2bLCtmIP/?igshid=MzRlODBiNWFlZA==

7-2023 Mijn tuin😍🐜🐝🐌🪳🕷🐾🌳🌺🌸🌹🌷🌼

 

Een eengezinshuurwoning met tuin. 

Tuin en huis. Mijn plek. 

Eerst was de tuin vol tegels, als een parkeerplaats of een luchtplek. Kil. Tóch riepen huis en “tuin”mij.

De onmacht, woede, verdriet, gemis om te moeten kiezen om te moeten verhuizen na 30 jaar huwelijk, weg. Na het complete  gezinsleven inclusief gezellige inloop van een plek die als Thuis  voelde. De verhuizing maakte veel oud zeer los  dat mij eerst blokkeerde. 

Echter, ik koos en al dat gevoel sublimeerde ik door veeeeel dagboeken te schrijven,  hard in de Zorg te werken en in mijn vrije tijd naast het zorgen voor mijn kinderen tegels te verwijderen om een nieuwe tuin te laten ontstaan. 

Tegel voor tegel, maand na maand na maand. Zand om ruilen voor aarde. Zaadjes aangedragen door de wind en vogels. Planten gekregen van dierbaren. Een paasboomstek werd een boom. Dierbare boom. De stenen vlakte is langzaam door de 22 jaren na de scheiding heen gesublimeerd tot een paradijselijke plek met steeds meer knusse(5🥰) hoekjes  waar mijn niet zo beste ogen tóch steeds meer zien, steeds meer opmerken. Ontdekkingen.

Ben er v’liefd op🥰 ,  dankbaar dat alles zo mooi groeit en bloeit. Ik zie het nooit als vanzelfsprekend 

Thuis.  Thuis in huis en tuin.  Thuis bij mijzelf.  Biodiversiteit alom. Een deels gecultiveerde, tevens vrijgroeiende tuin.

Moge mijn ouder wordende lijf meehelpen om de tuin behapbaar te blijven houden zodat niemand klaagt over  ….mijn groene tuin! 

Hm, misschien wordt het eens tijd dat ik verbaal ga klagen over alle te veel tegels elders? Of om het feit dat prachtige stoepplantjes niet in achterpaadjes mogen leven.  Daar ga ik ( weer) een ander blogbericht aan wijden. 

 #dankbaar #onttegelen #groene tuin