Door een getriggerd worden ontstond er een schriftelijke worsteling in mij over wel of niet bloggen en dat terwijl we in een land met vrijheid van meningsuiting wonen. Kortom moeilijk gedoe waarbij ik op een gegeven moment het idee krijg de innerlijke discussie te continueren op mijn tablet in een blogschrijfsel. Een pijnlijk kwetsbaar onderonsje is het gevolg. Oké dan. Langzaam kom ik uit de worsteling. Oké dan. We plaatsen het in mijn Blogspot. Dát lijkt mij een vorm van evolueren.
Prima, ik selecteer alles en laat het voorlezen-dat het kan, ongelooflijk toch?- door de ingebouwde computerstem. Ik kikker er zelfs van op om van een afstandje mijn monoloog of liever gezegd de dialoog met mijzelf te beluisteren. Gedoeee. Zelfcompassie en grinniken om mijzelf krijgen de overhand. Ja, ik krijg zowaar een gevoel van: goed stuk. Daar herkennen zich vast velen zich in. Hoppa, hoog tijd om weer eens wat te posten. Waarom blogangst hebben? Ik mág mijzelf zijn. Echter, in plaats van op kopiëren te drukken, click ik onbewust op verwijder terwijl ondertussen de computerstem onverstoorbaar mijn onvoorzien onzichtbare schrijven van nu zero woorden verder voorleest. Verdorie nog aan toe. Weg is het schrijfsel. Weg is mijn kwetsbaar onderonsje. Maar ook ...weg is de worsteling. Letterlijk en figuurlijk. Het is over. Is het over? Op dit moment van schrijven wél. Halleluja. De humor van mijn vader borrelt op. Lachen is gezond. Maar dan zonder wat dan ook te bagatelliseren. Mijn conditioneringen en ik. In verandering. Of ‘slechts’ steeds weer er beter mee om kunnen gaan? Zelfbegrip in beweging.
Mooi, eerlijk verhaal. Chapeau.🍀
BeantwoordenVerwijderen