Gemeentemannen zijn driftig aan het werk. Dat wat men onkruid noemt wordt gewied.
Ik loop verder - op weg naar huis na een wandeling- ik kijk opzij om je te begroeten en om te zien hoe je erbij ligt. Ik stok, je bent er niet meer. Jij oude vriend die zich destijds na de kap ( ik meen mij te herinneren in 2013) van een zo gezonde en mooie boom veranderde in een stronk waar het leven uitliep. Een mooie boom was je, die CO2 opnam, ons zuurstof gaf, vogels hadden een woonplaats tussen je takken en insecten woonden tussen je wortels en in je stam. Je werd destijds gekapt opdat je takken een tipi zouden worden, ik deed mee met het project voor een natuurspeeltuin doch had geen idee dat jij, gezonde wilg, daarvoor opgeofferd zou worden. Op een dag lag je zonder wortels op de grond. Een schijnbaar zielloze stam. Het was naar om te zien. Zo niet kloppend voor een speeltuin. Buikpijn in het kwadraat kreeg ik ervan
De tipi van je buigzame takken bleef maar kort, een paar jaar later werd dat speelgedeelte verplaatst.
Je stam bleef liggen. Soms zag ik daar waar je wortels geweest waren zwartgeblakerdheid, dan had iemand daar een fikkie gestookt, keer op keer kreeg ik er buikpijn van. Zo uit je kracht gehaald. Afschuwelijk.
Je lag te verpieteren. Maar toch …je leefde nog voort, de levenskracht in je was sterk.
Want, op een dag groeiden er twijgjes uit je. Nieuw leven. Welkom nieuwe takjes..
Door de jaren heen groeide die takjes uit tot een volwaardige struik. De eerste keer dat ik roosjes zag bloeien ontroerde het mij intens. Je stam begon er oud en verweerd uit te zien, doch je gaf leven.
Altijd wanneer ik langs je liep en even stilstond in een woordloze begroeting zag ik je weer als de wilg die je ooit was en tevens als de respect afdwingende boomstam met haar struik vol rozebottels en roosjes. Je was van een verpletterende schoonheid. Je zag het bosje achter je verdwijnen, daar waar kinderen speelden. Daar waar ik met mijn poezebeestje liep en dat ene paadje een echt bos voor ons was. https://verderschrijven.blogspot.com/2020/03/22025-een-mini-stukje-bos-is-niet-meer.html#more
Waarom?
Je zag kortgeleden dat er vlakbij je, ter hoogte van de school, ter ere van boomplantdag 4 bomen werden geplant. Dat is mooi.
Grandioos.
Welkom nieuwe bomen, moge jullie heel oud worden.
Echter, vandaag zagen de twee grote waakbomen dichtbij en jij de mannen van de gemeente komen, ze hebben je meegenomen met je mooie bloeiende struik. Je bent weg.
Waarom?
Een zanderige langwerpige plek laat zien waar je lag,
Waarom moest je weg? De kinderen kregen respect voor je. Als ik bij je stond, maakte ik ze attent op het wonder van nieuw leven. Ik begrijp niet dat als er net een klimaattop geweest is, dat er nog geen respect is voor dat wat al( weer) groeit en bloeit.
De levenskracht in je was groot. Zo wonder barend vond ik de struik die fier doch bescheiden uit je groeide, zo zichzelf zijnd.
Het klimaat tussen sommige mensen onderling en de natuur zou langzamerhand best mogen veranderen opdat kinderen het goede voorbeeld krijgen. Respect hebben voor al wat leeft. Wij zijn deel van de natuur, wanneer wordt het alsjeblieft gezien en gevoeld? Anders kunnen we beter gelijk op de maan gaan wonen en die vruchtbaar maken.
Laat het toe dat er zomaar ergens een plantje opkomt. Zo akelig dat dat vuil of onkruid genoemd wordt. Het zijn cadeautjes van de Aarde, zo zie ik dat.
De aarde leeft en ze geeft nog steeds. We willen haar toch zo gezond mogelijk doorgeven aan komende generaties?
Hononopono oude wilgenstam met je beeldschone bloeiende struik. De roosjes roken ook zo lekker. Zouden de rozebottels nog geoogst zijn voordat je afgevoerd werd? Samen met ander groen’afval’.
Dank je wel dat je er was en dank voor alles wat je gaf.
Stilzijn is ontmoeten.
juni 2021
Ik weet dat ik meer foto’s heb gemaakt eerder de boom, de stam en van de groei van de struik en de roosjes, doch vooralsnog kan ik ze niet terugvinden. Echter, de beelden zitten in mijn hart en ziel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten