Vandaag denk ik na over onvoorwaardelijke liefde. Bestaat het? Geen voorwaarden hebben? In het vertrouwen zijn dat voorwaarden onnodig zijn? Nu ik met mijn volwassen kinderen het moederschap en het mijzelfzijnschap keer op keer aan het heruitvinden ben is het -soms, soms ook niet want het is tevens leuk-moeilijker dan toen ze klein waren. Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen vind ik een heel juist cliché.
Toch heeft een mens noden. De nood om gerespecteerd te worden. Het gevoel te hebben dat hij, zij, het echt gewenst is om wie hij, zij, het is, voorbij een gevoel van vanzelfsprekendheid.
Moge haar kinderen zich altijd gewenst en gerespecteerd voelen.
Een mens is geen supermens. Geen enkele moeder kan - naar
mijn mening en gevoel- een supermoeder zijn, al zou ze het nog zo graag wensen. Als moeder kun je nog zo veel geven. Nog jezelf zoveel inzetten, dan toch moet je je kinderen grenzen leren. ‘Gewoon’ jezelf zijn is uitdaging genoeg.
mijn mening en gevoel- een supermoeder zijn, al zou ze het nog zo graag wensen. Als moeder kun je nog zo veel geven. Nog jezelf zoveel inzetten, dan toch moet je je kinderen grenzen leren. ‘Gewoon’ jezelf zijn is uitdaging genoeg.
Tot hier en niet verder durven aangeven. En dit ook- heb ik door- bij volwassen kinderen, zeker wanneer ze een poos in Hotel Mama logeren.
