2.13 onvoorwaardelijke Liefde?

Vandaag denk ik na over onvoorwaardelijke liefde. Bestaat het? Geen voorwaarden hebben? In het vertrouwen zijn dat voorwaarden onnodig zijn? Nu ik met mijn volwassen kinderen het moederschap en het mijzelfzijnschap keer op keer aan het heruitvinden ben is het -soms, soms ook niet want het is tevens leuk-moeilijker dan toen ze klein waren. Kleine kinderen, kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen vind ik een heel juist cliché.

Toch heeft een mens noden. De nood om gerespecteerd te worden. Het gevoel te hebben dat hij, zij, het echt gewenst is om wie hij, zij, het is, voorbij een gevoel van vanzelfsprekendheid. 

Moge haar kinderen zich altijd gewenst en gerespecteerd voelen.

Een mens is geen supermens. Geen enkele moeder kan - naar 
mijn mening en gevoel- een  supermoeder zijn, al zou ze het nog zo graag wensen. Als moeder kun je nog zo veel geven. Nog jezelf zoveel inzetten, dan toch moet je je kinderen grenzen leren. ‘Gewoon’ jezelf zijn is  uitdaging genoeg.

Tot hier en niet verder durven aangeven. En dit ook- heb ik door- bij volwassen kinderen,  zeker wanneer ze een poos in Hotel Mama logeren. 

Hoe zit het dan met die onvoorwaardelijke liefde? Ze houdt van haar kinderen. En ja, nog steeds kan ze haar eigen grenzen verleggen, maar wanneer ze voelt dat ze TE aan het inleveren is dan is de maat vol? Een nachtrust zal weer opladen?Vernieuwen?

Onvoorwaardelijke Liefde? Nee, helaas niet want de moeder geeft duidelijk een grens aan. Duidelijkheid heeft niets met 
voorwaarden te maken. Of toch wel? 

Duidelijk aangeven: dit is een grens, mijn grens.

Of misschien is de betekenis van onvoorwaardelijke liefde wel om je kinderen te tonen dat ze oké zijn. Goed genoeg zoals ze zijn met hun kwaliteiten én tekortkomingen? Vice versa ook? Dat ze zichzelf mogen zijn maar wél bewust moeten en mogen zien en voelen dat niets vanzelfsprekend is. Een moeder is - zeker als je na jaren weer een poos bij haar komt logeren-ook maar 

gewoon een mens is die af en toe een complimentje nodig heeft.

Hm, is dát het? Dat complimentje. Ik weet het niet. Want ik kan 
mijzelf een compliment geven omdat ik naar beste kunnen tracht moeder te zijn. Het belangrijkste is vind ik, respect en begrip naar elkaar toe hebben. 

Laatst zei ik tegen mijn dochter zei: ‘jij bent oké, ik ben oké maar de situatie is wat moeilijk. We komen er wel uit. ‘

Het gaat erom dat je elkaar ziet. Vooral als je volwassen kinderen hebt. Het gaat erom dat je beide blijft  evalueren en daardoor kun je mijns inziens evolueren.

On- voor- waarde-lijke Liefde. Waarschijnlijk betekent het:  geen waardes aan de Liefde plakken voordat je een discussie over wat dan ook hebt? Pfff... 

Laat ik er maar over ophouden. Moge er evenwicht zijn. Daar gaat het om. In eerste instantie in mijzelf.

@ dankbaar voor mijn kinderen waarvan ik zielsveel houd. 

... loslaten is in wezen ook een vorm van Liefde. Want oh, wat zal het huis weer grafstil zijn. Ik zal de Stilte opnieuw kunnen ontdekken met wederom een leeg Nest ervaren.