De eerste dag van de Lente
‘t is nog fris. Nachtvorst gehad,
tóch is het Lente.
Winters is er daglicht
in mijn tuin, daar ben ik
dankbaar voor
met
donkere winters
nog vers in mijn geheugen
nachtdiensten bij terminale patiënten
-toch al tien jaar geleden-
overdag trachten te slapen
en misschien nog een uur of twee
daglicht meemaken.
Daarom apprecieer ik daglicht,
het kunnen zìen dát het licht is.
Het zien van het overdaglicht is
geen vanzelfsprekendheid.
Grauwe of blauwe luchten?
Dankbaar naar mijn ogen toe, dát ik het zie.
Lente.
Dankbaar voor de zon
de zon die weer hoger staat,
eindelijk weer in mijn achtertuin
schijnend. Dag na dag zal dat meer zijn.
Nu kan ik nog veilig in de
de warme zonnestralen koesteren.
Bij het huis is het 5 graden. Achter
in een beschut hoekje van de tuin 20 graden.
Zomers scheelt het eveneens veel.
Zon en maan doen de planten omhoog komen.
Zon en maan doen alles groeien.
Gedachten, gevoelens, cellen in ons en inzichten.
Alles groeit.
Ik zie, ik hoor en ik ruik het.
En ik? Vertraag nog meer. Lente is langzaam
doch gestaag
met daags een, twee of drie keer dansen
om aan mijn cardio beweging te komen
en ook
omdat ik dankbaar ben dát ik kan bewegen.
Dankbaar voor het leven
hoe moeilijk het ook kan zijn
Het is Lente. Over elf dagen zomertijd.
Laten we hopen dat de avondklok periode dan voorbij is.
Avonds nog een ommetje
vergezeld door het warme gezang van een merel
in het steeds latere licht
daar kijk ik letterluck en figuurluck
naar uit.
Voor mij
één van mijn summums van
genieten.
