Weken vol grauwe luchten, kil herfstachtig weer vol nattigheid, de botten en spieren strammer, het serotonine gehalte daalt. Gelukkig Is het dagelijks al iets langer licht. Dat scheelt.
Ondanks lockdown en avondklok
toch bewegen. In de regen lopen,
op de fietspedalen in huis
doorzetten.
Conditie op peil houden.
Dan ... een weersommekeer.
Van + 10 naar -10 graden.
Snijdende, gure wind jaagt door en over het land.
Steeds heftiger.
We trekken ons terug in onze huizen,
de centrale verwarming draait.
Dikke truien aan en een maillot onder de broek,
dankbaar dat het kan.
Dankbaar voor warme kleding, voedsel en water,
een bed met dek.
Daklozen worden opgevangen.
Een fikse sneeuwbui. Snel groeit de laag
afgewisseld door her en der
witte sneeuwduinen.
De vorst is in het land
heeft alles in de koude hand
We vertragen nog meer.
De wind gaat liggen.
Een opgewondenheid als kinderen
bevangt ons,
we zijn blij
door de verstillende witte deken,
het is als een belofte.
Gek eigenlijk, want sneeuw is koud
doch van een verleidelijke schoonheid.
De storm is gaan liggen
De zon breekt door
Strakblauwe luchten
doen aan een wintersportplaats denken.
Ze doet de sneeuw stralen. Schitterende
kleurrijke ijsbriljantjes showt ze.
In hard sneeuw teken ik smileys.
Zonlicht op de witte laag die bomen, planten, huizen,
wegen bedekt maakt het dorp
sprookjesachtig prachtig, weg is het Corona sagerijn
... als sneeuw voor de zon.
Met jas aan op een stoel voor het huis,
Snufferd in de zon. Doet goed.
Waar is de slee? In lang vervlogen tijden ( jaren ‘50)
roetsjten
mijn broertje, zussen en ik
om de beurt hellingen af.
Mijn kinderen gleden er eveneens mee door de straten
en van de dijk af. Sneeuwpret is aanstekelijk.
Ik haal hem tevoorschijn, borstel het stof en spinrag eraf, schuur de ijzers op.
Ah, oude slede van duurzame kwaliteit. Dankjewel.
De buren verderop hebben geen slee. Ik leen hem uit,
hun kinderen zijn dolblij.
Derde generatie die ervan geniet.
De slee en ik glimlachen.
Het ijs op sloten en plassen groeit aan,
Schaatskoorts. Echter, geen NK, noch Elfstedentocht. De laatste was in 1997.
Zo sneu. Mag niet in verband met covid 19 en diens varianten.
Vroeger werden mensen met tbc naar Zwitserland gestuurd,
voor de gezondheid!
Ik haal mijn ijzers tevoorschijn.
Het is zo lang geleden.
Maar dan. Nee, het lopen gaat te moeizaam
het is de goden verzoeken om te schaatsen.
Al denk ik nog zo positief. Het is niet anders.
Ik kan mij geen valpartij veroorloven.
Dag schaatsen. Ooit kocht een vriendje jullie voor mij.
Kunstschaatsen. Ik leerde het snel.
Ik maak ze schoon, ik ga ze doorgeven. Er is vraag naar.
Heeft u nog schaatsen?
Maar dan, nee toch niet.
Niemand wil ze tot nu toe hebben.
In de gang liggen ze te wachten.
Moge er iemand komen
want dit weer zal niet lang duren.
Een brief op de deur helpt wellicht. Brief hangt.
Oké, de kunstschaatsen hebben een ietwat gebarsten uiterlijk,
de ijzers móeten nodig geslepen worden. Echter,
gaan met die banaan zolang het nog kan.
Een weersvoorspelling kondigt aan dat deze vorstperiode
mogelijk als het laatste échte winterse weer in Nederland te boek zal gaan.
De Klimaatcrisis is.
Meer tropische zomers zijn te verwachten. Meer en meer.
Mijn tuin is een en al vogelgekwetter: merels, spreeuwen,
1 roodborstje, 2 koolmeesjes en de vaste bezoekmussen
die mijn tuin als hun territorium zien. Allen eten en drinken
mij de oren van het hoofd. Het is een dure bezigheid aan het worden.
Steeds opnieuw waterbakjes ontdooien is opletten opdat ze constant te drinken hebben en houden.
En ...weer of geen weer, er zijn vogels die graag badderen.
Dat de vleugels niet bevriezen snap ik niet. Google geeft wellicht antwoord. Waarschijnlijk heeft het met vetlaag te maken.
Het dagelijks wandelen buiten- behalve mijn pad voor en achter plus de stoep sneeuw en ijsvrij schuiven -is er niet bij. Maar oh, wat vind ik het heerlijk buiten. Zon en sneeuw lokken mij. Buurvrouw raadt mij het wandelen af.
Hm. Dan ga ik tóch en loop als een soldaatje op wacht
heen en weer voor vier huizen over het smalle schoongeveegde ontdooide pad op de stoep.
De buren krijgen de slappe lach iedere keer als ik langsga en zwaai, soms echt stappend met de knieën iets hoger.
Een jongetje kijkt mijn heen en weer gedoe aan.
-Wat doet u, mevrouw?
—Ik houd de wacht.
-Waarom doet u dat?
Dan ontspint zich al heen en weer lopend
een leuk gesprek over botten
en het voorkomen van vallen bij oude mensen.
Voel mij stokoud doch springlevend en vol humor.
Het jongetje stapt mee.
We leggen heen en weer voor de vier huizen 2.3 km af.
We hebben pret. Mensen aan de overkant
lopen lachend voor een tweede keer voorbij.
Wij wijzen elkaar op sneeuwkristalletjes op de heg
en tekenen smileys in de harde sneeuw.
De sneeuw schittert schitterend in de stralende zon.
Wij zijn blij.
De al eerder opgekomen sneeuwklokjes
en andere sprietjes van bolletjes
laten zich wederom zien door al iets ontdooide sneeuw.
Zij zijn sterk. Wat een ongelooflijke levenskracht,
Voor zo lang het duurt
Zij zijn sterk
Volgend jaar zijn ze er weer.
Mensen met korte lontjes zie ik niet
Hier en Nu.
Zondag zal de dooi invallen.
Fijn weekend.
Oud Hollandse taferelen:
https://nos.nl/l/2368371 met oa wonderschone foto’s van molena,
, ijs en schaatsen
https://nos.nl/l/2368393 Schaatsen
https://nos.nl/l/2368535 Drone beelden van schaatsen op plassen.
https://nos.nl/l/2368618 De winterse week in een video.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten