Gezichtsveld en gezichtsvermogen hebben met elkaar te maken. Maar het is niet hetzelfde. Ik vind het een afknapper dat ik mij geen bril met sterkere brillenglazen kan laten aanmeten omdat een van mijn twee oogaandoeningen is verergerd. Ik kan al een stresskip zijn en ga het liefst niet naar een dokter maar ja, mijn ogen. Mijn ogen, dát is andere koek. Nog steeds ben ik schoon na borstkanker en daarnet ging door mij heen dat ik ‘ liever’ kanker heb in plaats van dat mijn ogen achteruitgaan. Nou ja, meen ik dat? Nee. Ja. Ik weet het niet. Het is geen keuze. Door redenen die ik hier niet uit de doeken kies te doen kan ik pas geopereerd worden aan de ene oogkwaal als het risico op blind worden niet meer uitmaakt. Dat zei een oogarts destijds toen de nu verergerde oogkwaal zich openbaarde bij mijn andere oogkwaal.
Nouuuuu voor mij wél maakt het wel uit, ook durf ik aan te nemen dat het voor iedere slechtziende uitmaakt. Ik schrijf, ik schilder en ik drink dat wat ik kán zien- vooral in de natuur- met volle teugen in met mijn ogen. De kleuren in combinatie met geuren. Lieve ogen, lieve knappe ogen, doe je best. Ik heb als mantra: ik kijk met liefde en gemak.
Geen innerlijke verharding van kijken. Na ja, alles slijt in het menselijk lichaam, ook mijn ogen. Accepteren? Moeilijk. Accepteren is een vorm van loslaten, een vorm van ontspannen
Vandaag ben ik mij weer eens zo bewust van wat ik wél kan zien. En ...wat ik kón zien. Er zijn mensen die helemaal niet kunnen zien. Dus ...Dankbaar zijn. Goed voor miin ogen zijn, schermtijd verminderen en net heb ik het abonnement op de NRC ( ik had alleen nog maar het Weekend) opgezegd. Misschien komt er ooit een audio abonnement. De krant lezen was visueel tobben en ook qua prikkels veel. Echter ik kan zeggen dat het een goede krant is. Geen sensatie, goed geschreven genuanceerde journalistiek over tal van onderwerpen.
Het is kiezen betreffende mijn lezen en mijn schrijven. Mijn ogen hun rust geven. De tv is kapotgevallen omdat ik hem omstootte. Er komt wél een nieuwe tv. Ietsje groter. Maar nog steeds klein. Is ook een keuze. Naar the Voice kijkluisterenvind ik ontspannend. Gelukkig is er radio en met een tijdschrift en een loupe lukt het lezen ook beter.
Dankbaar ben ik dat er een inspreekmogelijkheid is.
Opeens denk ik aan Helen Keller. Die had het pas zwaar. Er zijn mensen die het zwaarder hebben dan ik. Ik kan nog kiezen: appjes lezen, e-mail lezen of mijn sores er nu uit typen en hopppaaaa ins blaue hinein gooien.
Al schijt ik zeven kleuren in mijn broek voor mijn ogen, dan toch probeer ik steeds weer opnieuw te kiezen om het leven zo optimistisch mogelijk te benaderen. Mijn abonnement op The Optimist zal ik niet snel opzeggen. The Optimist is theoptimistmovement.nl gestart.
Mijn vader die zeer slechtziend was aan het einde van zijn leven, kon niet meer lezen wat hij zelf schreef. Zijn handschrift was onleesbaar geworden. Zo vreselijk vond ik het voor hem. Moge het mijne leesbaar blijven. Ook het getypte.
Vandaag heb ik het even een beetje moeilijk. ‘Beetje’ erg bang op dit moment van schrijven om steeds slechtziender te worden. Doch aan gezondheid denken. Schrijven helpt mij meestal. Moge ik dit nog lang kunnen blijven doen wat een ander er ook van vindt. Een ieder en mijzelf wens ik een motiverende dag vol inspiratie met in het hart een mélodietje en een lach. Keer op keer weer.
Zo, nu de frisse lucht in. Naar buiten. Kijken waar ik loop. Echter, ook om mij heen. Schoonheid zien. ZIEN!
KIJK! dit fotografeerde ik gisteren tijdens mijn ommetje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten