2.297 We wisten het niet

  Onze kinderen mogen we onze kinderen noemen volgens de Nederlandse Wet én de wet van mijn hart en ziel. In het belang van de kinderen? Eigenbelang door de kinderwens? 

Toentertijd  dacht ik dat het goed bij elkaar aansloot. In het belang van de kinderen. Ja! Dachten we. 

Mag ik er over schrijven hier?  Ja, schrijven staat vrij, echter de privacy van mijn  kinderen moet ik in acht nemen. Daarom schrijf ik op een enkele keer na nooit over mijn kinderen. 

In het belang van de kinderen en die van onze kinderwens dachten we gingen we  door ál die onderzoeken eind jaren ‘70, begin jaren ‘80. Het hemd wordt je van het lijf gevraagd. Dit is meer dan logisch want afgestaan zijn  en geadopteerd worden is niet niets. Zorgvuldig zijn. 

Waren we goed genoeg? Als aspirant ouders moet je aan zoveel verwachtingen voldoen vooral in de vorm van documenten. Papieren, papieren en nog meer papieren bij elkaar verzamelen. Het Gezinsonderzoek door de Kinderbescherming. We gingen ervoor. Probleempje was even dat ik in pleeggezinnen heb gezeten, doch ik kan liefde geven en ik had lieve ouders met normen en waarden.

Daarom ...we gingen ervoor. Dertigers waren we. Het mag niet weer misgaan met de kinderen. Afgestaan worden is al erg genoeg.

We deden alles met de beste intenties. 

Hun pap was en is een goede papa. Van mijzelf kan ik nu ook zeggen dat ik naar beste vermogen hun mam was en ben. Er waren tijden dat ik regelmatig twijfelde of ik het wel goed deed. Steeds opnieuw naarmate ze ouder werden vond ik opnieuw het mamaschap uit. Dat doet iedere ouder.

Helaas kwam er een scheiding tussen ex en mij. Het constante  gezinsbestaan wat ik mijn twee lieverds, mijn man en mijzelf ook zo had gegund was opeens anders. Toch is het nu ook goed. De kinderen zijn geliefd, zo gewenst en we gaven ze mee zelf keuzes te maken.

In maart 2019 kwam ik er voor het eerst achter dat er misstanden waren in de adoptiewereld. Het kindertehuis waar onze oudste vandaan kwam stond in een slecht daglicht. In één klap werden alle momenten vol schoonheid anders. Nu zijn ze terug. Ik mag ze koesteren. Mag dat? Ja.  Dat moet zelfs vind ik.

Over de misstanden gesproken met een paar dierbaren die zeiden wat ik niet moest voelen en denken. Behalve die ene lieverd die luistert. Met oudste kind het er over gehad. Zijn woorden moet ik respecteren. 

Het    is   niet   anders! Wat had ik gedaan als ik destijds iets had vermoed? Niets? Ik weet het niet. Het is gegaan zoals het ging.  En ja, mijn hooggevoeligheid was er ook. 

Omdat het mij traumatisch lijkt om je kind af te staan en om afgestaan te zijn heb ik altijd een in gedachten band met de beide biologische moeders gehad. Ja vooral de moeders. Af en toe schreef ik naar beide kindertehuizen dat de kinderen het goed maakten. Ik blijf loyaal naar de biologische ouders en naar de kinderen. Het een sluit het ander niet uit. 

En ja, onzeker is iedere ouder bij tijd en wijle. Doch van full time thuismoeder zijn heb ik geen spijt van gehad. Vaak brachten de kinderen vriendjes en vriendinnetjes mee naar huis. Goede tijden. Het leven ging zo met ups en downs. We hadden en hebben  zeer speciale ervaringen/ gesprekken. Dankbaar ben ik dat ik dat mee mocht en nog mag meemaken. We hadden het goed. Ja, goedbedoelde soms te gênante vragen van mensen. Dan dacht ik altijd als onbekenden op straat van alles vroegen.’ Ik vraag toch ook niet naar uw voorouders enzovoort. ‘ Discriminatie was een onderwerp en een pijnlijkheid.

Wanneer de kinderen vragen hadden dan gaven we antwoord. Alles op hún tijd.

Dat veranderde in 2019.

Ergens voel ik nog steeds de band met de biologische moeders, maar ook is er de schaamte van het niet geweten hebben wat er zich in de landen van oorsprong afspeelde en dat er ouders zijn die hun kind opeens kwijt zijn. Vermist? Bij ‘gewoon’ afstaan kúnnen biologische ouders nog weten waar hun kind heengaat? Weet ik niet zeker. Ja, ik had er door de jaren heen tamelijk vrede mee. Had het druk met de kinderen. Met jongste wekelijks naar het ziekenhuis. De band met mijn kinderen was er al  voor hun komst. Verweg waren ze, op afstand maar oh zo dichtbij in mijn hart. En toen we bij het bedje van onze oudste stonden op een voor mij belangrijke datum voelde het zo kloppend. Was dat hoogmoedig? Ik weet het niet. Het voelde kloppend. En ik voelde mij nederig. Ook de thuiskomst in Nederland voelde kloppend. We kwamen thuis. Anderzijds voelde het deels toch ook dat ik het rot vond dat ik toentertijd geen oplossing voor de vooral moeders ( sorry vaders) wist.

Denkend aan verdwijning/ vermissing voel ik hun rauwe smart. Ik stem mij af en weer zeg ik: sorry, dierbare moeders, ik wist het niet. Maar ja, wat is waarheid in ons geval? Waarheid is dat we een goed leven hadden. Ja met ups en downs doch tamelijk  stabiel. Tegenwoordig zijn ze al jaren  uitgevlogen. 

Vorige week waren adoptiemisstanden  wederom op het Nieuws. Mijn oudste was bij mij. We luisterden en we zeiden niet veel. Behalve dat het vreselijk was en is. Samen keken en luisterden wij. Ik blokkeerde. 

Gisterenavond  was het  voluit in het Journaal. Minister Dekker bood zijn excuses aan aan alle geadopteerden. Honopono bad ik tegelijkertijd. Is het echt waar? De misstanden? Wat is er waar?

Wat kan ik eraan veranderen? Niets. Er is boosheid in mij  dat er zo met kinderen is omgegaan. En ...met ons. Een wirwar aan gevoelens. Terwijl wij - en we zijn de enige niet- ons stinkende best deden om kind waardig te worden bevonden. Al die papieren. Zoveel. En ...een wachten, een verwachten van 5 jaar.  Of was het vier? Gek, ik weet het niet meer. En ja ... we gingen ervoor. Hoeeee kan het dat wij - en alle andere adoptief ouders- hier in Nederland alles legaal volgens de wet deden en dat er zo met de kinderen en ons werd omgegaan?  We twijfelden er totaal niet over dat 

ook zo was in het land van herkomst. Wat waren we jong en naïef. 

Hoe dit alles - als het waar is- te verantwoorden naar mijn kinderen toe? Ja! mijn kinderen. Ze voelen als mijn vlees en bloed. Ik ben een verbond voor het leven met ze aangegaan. Wij zijn een verbond aangegaan. Soms is het goed zegt vooral jongste lachend dat we geen bloedband hebben omdat ik soms wat warrig kan zijn in verband met veel voelen en aanvoelen. Dat neemt niet weg dat we van elkaar houden. Door dik en door dun. 

Doch ...na ja, ik voel mij op dit moment van schrijven nog te rot. Slapeloze nachten gehad. In een vicieuze  emotienele gedachten cirkel ronddraaien. Totaal niet meer denken aan de Calm app of aan ademen. 

Nu adem ik wel door en denk aan mijn twee volwassen lieverds. Ik kan mij niet voorstellen dat wij niet in elkaars leven zouden zijn gekomen. Ja, ik ben dankbaar dat we op elkaars pad mochten komen. Mochten? Mocht het?  Daar ga ik weeeeer.

Mijn ex echtgenoot appte mij vanmorgen oa: ik zou stoppen met dat worstelen. 

Ik dacht: gemakkelijk gezegd, ik ga mijn hele Blogspot volschrijven. Misschien geeft dat soelaas? Maar nee. Kalmaan. De privacy van mijn kinderen is belangrijk. Ze maken het goed.

En ja, dan zeg ik op dit moment: zijn er andere ouders van onze kinderen in de buurt? Nee. Dus we gaan gewoon verder anders word ik gek en maak ik mijn kinderen tureluurs. Onze kinderen. Die gewenst zijn en geliefd zijn. Nee, er is niemand anders in de buurt. Geen andere moeder. Het is niet aan mij om zoektochten te ondernemen. Ook niet in geval van vermissing? Op dit moment van schrijven zie ik in: Nee. Wat de kinderen ook kiezen te doen en te laten: het is goed. Waar zij zich het beste bij voelen. 

Ja, ik voel dat heel sterk: NEE, ik kan niemand redden. 

Wel kan ik kiezen hier en nu om mijzelf in mijn kracht zetten. De kracht van het mama zijn. Ook nu er ál dat gedoe is kan en mag ik het VANUIT DE WET VAN MIJN HART EN ZIEL zeggen dat ik hun moeder ben en daardoor mijn kinderen in hun Kracht houden. 

In het belang van de kinderen die zeggen geen behoefte te hebben om te zoeken. Dát is hún goedrecht. Waar ze ook voor kiezen het is goed. Dan sein ik nu de wens/ bede  het universum in richting  biologische ouders ver weg toe dat het de kinderen - zover ik het mag weten - goed gaat. Honopono. Ik houd van jullie, vergeef mij, het spijt mij en ik dank je wel🙏🕯❤️.

 Honopono ook naar onze kinderen toe. Ik houd van jullie, vergeef mij, het spijt mij en ik dank je wel.  🙏🕯❤️.

Wát spijt mij nu ik op dit punt van schrijven ben aangeland? Veel? Nee. Ik ben dankbaar voor dat de kinderen in mijn leven waren en zijn. Ook dankbaar dat ik ze als volwassene mag meemaken. Het spijt mij maar ik kan het leven van andere vrouwen niet oplossen. Ook niet het leven van de biologische ouders van onze kinderen. Noch kan ik het leven van onze  volwassen kinderen  regelen of oplossen of ze voor innersmart behoeden. 

Echter, Overheid van weleer. Het belang van welk kind dan ook moet altijd voorop staan in geval er ooit weer geadopteerd gaat worden.

De excuses aan alle geadopteerden hadden voorkomen kunnen worden als de overheid van destijds zich net als alle aspirant adoptief ouders zich aan de wet en de kompas van de morele wetten had gehouden. Pfff ...ik kom weer richting vicieuze cirkel. Het is zinloos. Stop mathil. Het is niet anders. Het is gegaan zoals het ging. 

Wat is de waarheid dan? Dat het ging zoals het ging.

Waarheid is dat we van elkaar houden. Door lief en leed. 

Waarheid is ook dat ik wederom het moederschap aan het uitvinden ben. 

Op de achtergrond blijven. Rustig gepensioneerd. 

Verdorie die Corona. Wat zou ik mijn kinderen op dit moment graag willen omarmen en knuffelen. Niet op afstand maar gewoon blij, blij, blij als voor de coronatijd. Blij elkaar te zien.

Al draait de wereld nog zo raar

Wij houden van elkaar.

Dat is míjn waarheid.

🍀💕🍀