Zestien jaar ben ik nu schoon na borstkanker. Daar ben ik intens dankbaar voor. Niemand wens ik borstkanker of enige andere vorm van kanker toe. In de familie ook het een en ander aan kanker meegemaakt. Ja, ik weet dat het voor een ieder belangrijk is om de borsten te controleren ( van welk gender je ook bent!) Doch de borstkankermaand doet míj beroerd voelen. Oktober vind ik so wie so een moeilijke maand. Mijn/ onze trouwdag was op de 16de. Het is gek dat als iemand weduwe of weduwnaar is gemis en van diegene blijven houden geaccepteerd wordt, doch als je gescheiden bent dan gaat de trouwdag voorbij alsof je het over niet dat wat mooi en goed was mag hebben. Nee, weer samenleven ambieer ik geenszins. Doch, we kennen elkaar nu 53 jaar en hij is een lieve vader. Houden van hoeft en kan bij mij niet overgaan. Dát te accepteren geeft mij ontspanning, is daardoor een loslaten en kan ik wensen dat hij het goed heeft. 30 jaar getrouwd te zijn geweest is niet niets. Het huwelijk en later het gezinsleven is een deel van mijn leven geweest. Dat geldt ook voor mijn toentertijd echtgenoot en onze kinderen.
De mooie herinneringen overheersen🥰.
Het is kil in huis. Het Is nu toch echt herfst met temperatuurdalingen en ook zoals gisteren een stijging, hoosbuien en de wind trekt ook bij tijd en wijle aan.
Ben begonnen met binge snoepen uitstellen. Dat lukt goed. Zo deed ik het ook met roken. Ben al sinds de vorige eeuw aan het roken uitstellen. In plaats van rook adem ik bewust zuurstof cq leven in. Het naar een sigaret snakken is voorbij. Doch dát zeg ik niet te hard. Alles is een keuze. Vooralsnog gaat het prima. Ja, ik eet super gezond en ik heb conditie doelen die ik dagelijks - behalve 1 dag in de week of als er bezoek is- haal Doch alles in mijn linker been doet nu erger pijn dan anders. Van het spitten in de tuin? Van het moeizaam mijn rollator door gras duwen? Alles bij elkaar. De pijn in mijn linker scheenbeen ( erger geworden na valpartijen ) is vreselijk en de kou eveneens. Ik probeer in verband met de sterk verhoogde gas en electra prijzen de centrale verwarming zo min mogelijk aan te zetten ( dat stél ik ook uit🥳) en zit met - nu al- twee fleecedekentjes over mijn benen met maillot plus joggingbroek en met meer bovenkleding dan anders.( dankbaar dat het kan, er zijn mensen die het erger hebben)
Mijn rechter arm ziet er prima uit. Geen lymfoedeem. Doch ... borstkankermaand? Dan even voelen, zoeken naar bobbels? Toen ik borstkanker had was het niet voelbaar. Deze werden ontdekt nadat de x foto’s mijner geplette borsten door mammografie. ( laatst zag ik op het Nieuws dat er iets vrouwvriendelijkers is ontdekt) De kwaadaardige tumor destijds zat tegen het borstbeen aan. Dankbaar ben ik dat ik geen botkanker had. Maar nu ... ik heb ik het niet meer. Misschien heb ik wel botkanker in mijn linker been? Daar is nooit een mri van gemaakt. Ja, wel dat ik heupartrose heb. En mijn scheenbeen pijn komt door valpartijen.
Ik voel met de plattehand aandachtig mijn nog overgebleven zachte borst. Hi borst. Ik denk terug aan de geamputeerde. Wou dat ik je had mogen begraven, borst, net zoals ik wou dat ik mijn mini vruchtje destijds na de buitenbaarmoederlijke zwangerschap ook had mogen begraven. Maar goed, het was en is niet anders. De lege borstloze kant is een deel van mij geworden.
Herfst. Accepeteren dat de herfst loslaten is. Accepteren dat ik gevoelens en emoties heb en dat is nu eenmaal zo. Een gevoel van rouw. Doch dankbaar voor het leven- hoe moeilijk soms ook- voor hetzelfde geld was ik er niet meer geweest.
Doorademen. Nieuwe moment in. Loslaten is ook dit eruit schrijven en dankbaar zijn dat het nu warm in huis is en wensend dat mensen die het slechter hebben ook zo gezond mogelijk zijn inclusief droge kleding, een dak boven het hoofd, droog huis. veilig zijn in alle opzichten, werk. De radio staat aan op RIjnmond in de middag. Interactieve radio. Gezellig.
Het leven is kostbaar. Dus wat te doen? Naar de huisarts met mijn been? Klinkt grappig. Kan mijn been moeilijk thuislaten. Vooralsnog blijf ik hier en nu luisteren naar RIjnmond in de middag. Straks toch ommetje maken, mijn rollator uitlaten, regenponcho aan en diep in en uitademen. Kalmaan doen vandaag. Net aan de onderkant van de keukendeur het oude warme oh zo stevige gordijn uit het huis waar ik geboren ben- bijna 74 jaar geleden- bevestigd. Meestal doe ik dit later in de herfst. Nu niet.
Lekker een beker met warme chocolade melk slokje voor slokje leegdrinken.
Borstkankermaand? Ik doe er veel aan om mijn gezondheid goed te houden. Nog steeds kan ik er bar slecht tegen als ik het woord kanker als scheldwoord hoor. Dan krijg ik gelijk allemaal beelden en gevoelens van toen ik in de Zorg werkte en ook van mijn eigen kankerachtbaan. Na de borstkankerperiode moest ik zo snel ‘mogelijk’ weer aan het werk. De Poortwachterwet was toentertijd net in werking getreden. Dat viel niet mee. De Zorg was niet altijd lief voor de Zorg. Kon niet op mijn eigen tijd verwerken en herstellen. Tillen ging barslecht. Dan maar de terminale (palliatieve) nachtzorg in, daar zo min mogelijk sjouwen met mensen. Alhoewel. Ik hield de wacht bij) patiënten met een diversiteit aan kanker. En er moest toch wel gedraaid en getild worden. Eens kon ik een cliënt niet houden bij een transfer naar de postoel. Zo kwam het dat we samen op de grond belandden. Gelukkig had ik toen net een mobieltje om de achterwacht te bellen. Het was een bijzondere ervaring voor zowel die man als ik. Overeind komen konden we niet, mijn benen sliepen al snel in, mijn ene arm van de lege borstkant was een drama en dus leunde ik tegen de muur met hem in mijn armen. Hm, dat was tevens de laatste keer dat ik éen man im de armen had besef ik. Het was een drama en een komedie tegelijkertijd.
Echter, een borstkankerpatient was mij iets TE dichtbij geweest. Nu zou ik het wel kunnen in geestelijk opzicht.
Ah, ik weet nog dat voor die tijd een lotgenote vriendin en ik vaak de slappe lach en slappe huil kregen om de lieve kaarten die we ontvingen. We telden de beterschap en de sterkte kaarten. We snapten heus wel dat het moeilijk is om naar iemand met kanker een kaart te sturen. Toch maakte het ons vrolijk met een soort humor. Oké, jij hebt meer beterschapskaarten dan ik, en ik meer sterkte kaarten. Dan vloog lachend miepjo in een vorm van ‘humor’ bui.
“jou wensen ze vaker beterschap toe en mij wordt sterkte gewenst ...met doodgaan. “Pff. Steeds weer.
Ik denk aan je, Miepjo. Jij bent het die inderdaad overleed. Je werd nooit vrij van uitzaaiingen. Je overleefde mij, terwijl je veel jonger was van ik, gehuwd en nog jonge kinderen thuis. Eerst wist ik niet dat je was overleden en bleef sms’jes euh eerder lms’jes schrijven. Van die lange vooral lollige berichten want dat hadden we nodig. Ook: “ leef je nog?” Dat deden we naar elkaar toe.
Ik begon nattigheid te voelen na drie keer geen respons.
Op een gegeven moment schreef je man een e-mail dat je al een paar weken overleden was. Heb later nooit meer contact met je thuisbasis kunnen krijgen.
De laatste keer een paar weken voor je overlijden, wou je dat je haarlozehoofd eens vastgehouden werd. Dat deed ik. We keken elkaar aan aan en al we wisten beiden dat het niet goed ging met je, dan geloofde ik nog steeds in wonderen. Ik geloof erin dat kwaad -aardige cellen kunnen veranderen in goed-aardige cellen. Maar ja, het leven en ook de omgekeerde levensdrift gaat zoals het gaat.
Vandaag ben ik 16 jaar en 6 maanden schoon. Dat wil zeggen geen kwade cellen in mij.
Doch vandaag denk ik ook aan ál die cliënten, patiënten en aan de in november een jaar geleden aan mijn -door nare tumor in korte tijd overleden- partner van een zeer nabije dierbare. Ik zucht. Zie de zon. En ben dankbaar hoe moeilijk het leven ook kan zijn voor de mooie dingen op mijn pad. Schoonheid zien. Verwondering voeding blijven geven en verder observeer ik steeds meer hoe alles gaat. Anders is het mij te veel.
Dankbaarheid is iets wat gezondheid genereert vind ik. Echter, het leven is eindig en ooit ga ik toch de pijp uit. Dan geef ik de geest. Ik hoop, visualiseer op een vriendelijke manier. Maar ja, het leven gaat zoals het gaat.
Een foto van MIepjo heb ik niet. Is niet nodig. Van mijn patiënten evenmin, doch ze gaan allemaal aan mijn geestesoog voorbij en hoe zwaar het kwa slaapgebrek ook was verder vond ik die nachten bijzonder. Bijzondere mensen mogen bijstaan. Dat stemt mij dankbaar.
Ik grinnik. Er was een mevrouw die avonds wachtte tot ik kwam en dan wou ze dat ik op haar bed kwam zitten. Ze wou niet naar een hospice. Op een nacht kon ik door omstandigheid niet de wacht in en er was geen blik verpleegsters of verzorgenden. Toen ging ze toch erheen.😔. De laatste keer dat we elkaar zagen vroeg ze: zuster, hoe is het om dood te gaan en om overleden te zijn?
We keken elkaar aan en ik moest glimlachen: ik weet het echt niet mevrouw, ben nog niet dood of overleden .
Toen hebben we samen gehikt van het lachen... daarna hadden we een gesprek over het vele malen dood gaan in je leven. Ach lieve mevrouw en alle anderen bij wie ik de nachten mocht waken. Ja, ik zie het nu als voorrecht. Drie jaar lang. Zwaar. Steeds minder sociale contacten in verband met mijn slaapgebrek. Mijn dochter was nog thuis. Ik was niet gezellig voor haar? Ik deed mijn best. Aan het eind van die drie jaar was mijn stofwisseling van de leg en moest ik stoppen. De laatste drie jaar van mijn werkend leven opeens weer onder veel mensen in een verzorgingstehuis. In een huiskamer werd ik een gezellige gezelschapsdame en mocht mijn inspiratie en creatieviteit inzetten voor de 10 bewoners die onder mijn hoede waren. We leerden veel van elkaar en ik ging de Zorg vanuit een ander perspectief zien. Door het tijdgebrek en hun vermoeidheid zag ik de colleg’s aan het bed worstelen om alles snel snel te doen, terwijl de bewoners juist alles trager konden. Twee werelden die elkaar slechts kort konden ontmoeten.
In de huiskamer kon ik alle tijd geven.
Doch al die mensen nachts, al die zijn overleden. Het was zo anders dan overdag verplegen en verzorgen. Je hebt meer tijd. Wrang, want terminale mensen hadden minder tijd. Echter de verstilling was goed. Die kan ik zo missen. In de lockdown kon ik er weer iets van voelen. Ben destijds meer autistisch geworden, terwijl ik best extravert kan zijn, oh ja? Ja.
Ik voel mij dankbaar voor de aandacht en Zorg die ik die jaren mocht geven. Ook in de palliatieve nachtzorg. Dankzij borstkanker? Grijns. Misschien wel, want anders had ik echt nee gezegd tegen zolang de wacht in. Drie jaar een paar nachten per werk. Toentertijd was er geen andere optie. Hm, ik steek een wereldvredeskaarsje aan voor alle overledenen en nabestaanden waar dan ook.
In gedachten zie ik ze glimlachen.
❤️🙏🕯🍀❤️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten