Er is niets mis met tranen als je er doorheen zit.
Er is niets mis mee als je het naar vindt als je niet zo bent dat je een ander niet kunt helpen, steunen en verwijzen zoals je zou willen te kunnen.
En er is niets mis mee, dat als je helemaal wanhopig wordt zodat je opeens uitbarst in een emotionele woordenstroom waar je niemand kwaad mee doet. En mensen willen altijd zo graag dat je praat? Dus nu was het moment.
Tja, de een kan luisteren zoals gisterenavond tijdens een ontspannen middag en avond met een vriendin. Maar verder stelt zij vast- of is het een oordelen?- dat zodra je je echt uit, er dan van de andere kant gelijk geoordeel kan komen over dat waarover ze zich uitspreekt en ze kan er niet meer tegen hoe goed bedoelt ook. Ze kan dan ook niet rustig naar de oordelende mening van de ander luisteren, al spreekt diegene om haar te steunen?
Ze kan er niet meer tegen. Ze is er zooooo allergisch voor dat ze bijna een you tube filmpje had opgenomen in tranen en al ómdat ze er niet meer tegen kan. Dat heeft zij kunnen tegenhouden van zichzelf. Dat zou wel te erg vreselijk kwetsbaar zijn geweest.
Video tegen geoordeel als je niet in andermans schoenen hebt gestaan of staat. Waarom oordelen en veroordelen als die ander waarover de ander oordeelt je geen kwaad heeft gedaan en die je niet kent zoals zij die kent? Heus, ze snapt dat ieder een eigen mening heeft. Mensen verschillen. Dat is ok.
Ze kan niet meer tegen vingerwijzen, ze kan niet meer tegen geoordeel over asielzoekers en statushouders, geoordeel over of je wel of niet gevaccineerd bent, discrimineren en alles waar je maar kan over oordelen. We zijn allemaal mens.
Ze kan er niet meer tegen. Maar ja, ze kan de wereld niet veranderen. Die intentie heeft ze dan ook al laaaaang niet meer.
Doch al dat gegeneraliseer en vooroordelen en oordelen. Argh.
Al dat gepraat. Ja, kunnen spreken is mooi en bijzonder. Doch zóveel gepraat als ze zich uit. Ze gaat de telefoon nog vaker op stil zetten. Ze kan er tureluurs van worden.Ze kan het niet meer absorberen. Dus houdt ze zich bij schrijven.
Mogelijk dat dit erger is dan alle verbale praten en spreken? Ze weet het niet meer.
Ze ademt diep in en uit. Drinkt water en gaat verder met de dag. Ze loopt achter met e-mail en telefoontjes beantwoorden. Ze zou een secretaresse moeten hebben. Hahaha Ha gelukkig. De humor zit er nog in. Ze kan om zichzelf lachen en ook met zichzelf huilen.
Kom op zegt ze tegen zichzelf.
Adem weer langzaam compassie in.
Adem weer vrede in. Innerlijke vrede.
Ieder vogeltje zingt zoals het gebekt is.
Ieder reageert op de eigen manier en zolang een ander geen schade doet, is het goed.
Maar ja, ze is als een koe die dingen herkauwt. Wat een ander van zich af kan laten glijden, kost haar tijd om te absorberen en te verteren. Ook mooie dingen. Ze wordt trager met de jaren en dat geeft niets. Ze hoeft niet andermans leven te leiden. Zoals anderen vinden dat ze zou moeten zijn, wat ze wel of niet zou moeten voelen en wat ze aan bezigheden zou moeten doen.
Honopono dat ze niet voldoet in andermans ogen?
Dat hoeft ook niet.
Voldoet ze wel aan zichzelf???
Adem in zelf compassie en compassie
Adem uit innerlucke vrede.
En dan sluit ze zich weer lekker af. Alleen met zichzelf, de Natuur en de dieren op haar pad. Toch open naar de buitenwereld en luisterend. Ze houdt echt van mensen. Maar de koek is even op.
Zo, en nu gaat ze haar leven opluisteren. Misschien schilderen. Doch de zon schijnt @ dankbaar voor de warmte. Straks wandelen.
Zo, dit moest ze even kwijt. Dat is dan ook weer omgepoold van verdrietige bui over dat wat ze niet kan veranderen.
🙏
May we,you, I be happy
May we, you, I be healthy
May we, you, I have a peaceful heart❤️
Geen opmerkingen:
Een reactie posten