18.2024 Wacht even.

 Door een dierbare vriendin werd ik gewezen op een stopwoord dat ik veel blijk te  gebruiken. Tegen ‘mijzelf zeg ik het in de trant van:“let op, wacht eens even. Of wacht even  Eerst dit en dan dat. Heb geduld.” Opeens ben ik mij die woordjes erg bewust. Ik weet nù weer dat het in mijn opvoeding, vooral in de drie pleeggezinnen waar ik opgroeide vaak tegen mij werd gezegd. Meestal moest ik wachten en geduld hebben. Wanneer mocht ik weer naar huis? ( dát was een raadsel waardoor het meisje dat ik was zich nóg verlatener voelde.) ) en zelden wou men horen -in de eerste twee gezinnen -wat ik te zeggen had. 

De laatste tijd word ik veel getriggert. En …gisteren hoorde ik sinds tijden opeens weer de zin:

“ik wil het niet horen” dit omdat de ander vermoeid was, vol zat en haar grens aangaf. Er is niets maar dan ook niets mis  mee met grenzen aangeven, doch ik blokkeerde als een tierelier die op slot ging. Tegelijkertijd is stil zijn een ont -moeten en probeerde mijn gevoelige op hoge toeren draaiende brein het hoe en wat te analyseren. Iets zeggen of niets  zeggen? Ik begreep het moment niet van “ik wil het niet horen.”  Wou niets vervelends vertellen. Afijn. Nieuw moment, nieuw begin. Volle maan. De emoties gisteren hoog. Zowel in de ander als mijzelf kan invoelen zwaar zijn. Althans voor mij.

En nu? Op dit moment van schrijven? Ik heb gewacht alvorens aan dit verwerkende schrijven te beginnen. Nu weet ik weer waar ik geduld heb leren beoefenen. Tegenwoordig zeg ik dan ook tegen mijzelf: “waarom haast hebben? Nog langer wachten voor een operatie.? Alles op zijn tijd. Anderen maken zich er drukker over dan ik.”

~~~~~~

Vanmorgen belde mijn dochter en vroeg ik haar of ik de woorden: “wacht even” of “wácht eens even” vaak gebruikte en gebruik.”Ja” zei ze “heel vaak, maar vroeger als kind hoefden we niet lang te wachten, je maakte even iets af en tegenwoordig bel je soms niet gelijk terug. Is oké. “

Dankbaar voel ik mij!

Afijn, het erover gehad. Vanaf nu zal ik er naar een ander toe op letten en onthouden dat ik niet te veel “wacht even ” zeg. 😁

Nu ik toch bezig ben. Mijn brein denkt veel in beelden, een beeldend brein. Meestal, wanneer men mij vraagt éven uit te leggen waar dit of dat ligt of hoe dit of dat moet, of wanneer dit of dat is? Dan krijg ik heel veel beelden doch nog geen woorden. Verbaal het vertellen lukt dan soms en soms ook niet. 

Soms komen er bij de beelden ook zijwegen met beelden van het verleden of nieuwe interessante beelden. 

Dan kan ik overprikkeld geraken- als ik dit al niet ben- door de veelheid.

Dan is het echt even wachten.  Het is niet anders. Alles op zijn tijd. 

Het gekke is dat als ik een lijstje zou maken er dan wél geschreven woorden komen.

Curieus.

Ik ben een lijstje addict. Doch het lijstje voor de digitale belasting opgave lukte mij steeds niet. Waarschijnlijk omdat het digitale ( mijn dit en mijn dat van portalen)door de strot wordt geduwd? Vooral bij ons -van de generatie geboren tussen  1924( ouder ook? Ik weet het niet) en 1970- valt het zwaar. 

Ja,  ik zie heus wel de voordelen van het internet. Op dit moment van schrijven maak ik er ook dankbaar gebruik van om te verwerken en te ontladen. Maar ja, de Belasting invullen vind ik toch eng. Bang om fouten te maken? Yep.

Afijn. Ik heb het lijstje klaar en nu ff wachten.

“ff wachten, want ik ga de was afhalen en strijken” mijn vader zou de humor ervan inzien. Ah, mijn vader. Mijn vader zei ook héél veel “even wachten.” Zodra hij thuis kwam sloot hij zich op en keek geconcentreerd door zijn microscoop en schreef gelijk op wat hij zag. Als we dan op de deur klopten was het …. wacht even.

Ik besef dat ik heel veel op mijn vader lijk. En dat is oké. 

Geduld is een schone zaak.