Opruimen. Spulletjes doorgeven ( uit 1933) die ik vind in spulletjes van een oudtante en mijn vader. Adressen zoeken en vinden van mensen die er geïnteresseerd in zouden kunnen zíjn. Ze aanschrijven. En ...ik ontdek dat de hortensiatakken die ik in de herfst met haar wasachtige bloemen in water heb gezet prachtige ragfijne worteltjes hebben gekregen. Ik zet de twee takken in een pot met aarde en ontdek knoppen op de takken. De plant geef ik voorlopig een plek in de vensterbank die uitkijkt op de tuin waar de struik waar zij van af stamt staat te verdorren. Echter, ze komt weer tot leven. Ieder jaar weer.
Mijn tuin waar veel hortensiaplanten staan. Zoals bij tante Adel destijds het geval was. Dan besef ik plotsklaps dat het Tante Adels geboortedag is. Ze werd geboren op 5 januari 1899, dat lijkt eeuwen geleden. Nee, het zijn geen eeuwen. Wel 120 jaar geleden. Ze overleed in februari 1984. Zoonlief was toen bijna 2 jaar.
Het lijkt als gisteren dat ik als klein meisje bij haar werd gebracht in haar huis aan de Steniaweg te Zeist. In mijn herinnering stond ze áltijd als ik kwam in de deuropening. Met de armen wijd verwelkomende zij mij met “dag Tilleke “en drukte mij aan haar boezem. Ze rook oud en jong tegelijkertijd. Muffig en fris.
Tantes huis had een intens knusse, gezellige sfeer. Vaak draaide ze op haar hypermoderne grammofoon ‘ ik zou wel eens willen weten’ door Jules de Corte. Daar praten we dan over. Vele gesprekken met mooie Stiltes waardoor je zelf leerde denken en voelen.
Net zocht ik of ik het lied kon vinden op you tube en jawel. Tevens een versie met Frans Halsema die antwoorden geeft op Jules vragen. Niets mis mee, maar het meisje dat ik ooit was plaatst hier in herinnering aan haar oudtante Adel - de zus van mijn Oma aan moeders kant, die ik nooit gekend heb- de haar vertrouwde versie van Jules de Corte. https://youtu.be/tKtSZFLwGsM inclusief gekraak van de naald op de plaat.
Daar zaten we dan in de kleine zitkamer te luisteren en te luisteren. De zon scheen door de ramen en stof danste in de straal. Zo mooi. Verwondering allom. De meubeltjes konden verhalen vertellen en het klokje liet om het half uur haar tingelstem horen. De grammofoonplaat kraakte.
Tijdens de eerste Corona lockdown heb ik in het kader van iets willen laten repareren en iets willen uitgeven voor iets dat voor mij belangrijk was en is ( oude waarden en normen. Beschaving en fatsoen) voor mij, eindelijk de klok laten maken.
Ze weerklinkt tegenwoordig in mijn thuis, zoals tante Adel in mij resoneert. Ze weerklinkt ook in mijn kinderen, want de klok klingelde wel nog in het vorige huis waar mijn voormalig echtgenoot, de kinderen en ik woonden als gezin.
Aan tante denken maakt mijn hart blij. Ze was een ongetrouwde onderwijzeres. Voor die tijd was dat zeer vooruitstrevend. Een gestudeerde, werkende, ongetrouwde vrouw. Wow!
Ah, hoe ze mij de liefde voor al wat leeft in de Natuur meegaf. Het was heerlijk om haar in de tuin te helpen. Te leren dat er geen onkruid bestaat en dat iedere bloem mooi is. Haar tuin had iets wilds en tóch gecultiveerd. Net als mijn tuin. Mijn tuin is een samenvoegsel van hoe mijn ouders de laatste tuin die ze hadden onderhielden. Samen. Ieder een helft.
In mijn herinnering was de tuin van tante Adel een diepe tuin. Links een witte schuur met ervoor hortensias naast een bankje. Een lang pad - waar aan weerszijden eveneens hortensias groeiden en bloeiden- liep naar het theehuisje achterin? Daar thee drinken was het summum van gezelligheid.
Het dringt tot mij door dat ook ik een pad heb gemaakt door mijn tuin, die een en al tegel was toen ik er kwam wonen. Wat een verdriet was die betegelde ‘tuin’. Mijn boosheid en verdriet over de scheiding en het moeten verlaten van mijn vorige plek met tuin heb ik weten te transformeren door tegels eruit te sjouwen. Steeds weer gingen er tegels uit. ‘Toevallig’ kon iemand in de straat ze gebruiken. Ik kreeg er aarde voor terug. Goede deal. Planten kwamen vanzelf. Gekregen van familie, vrienden en vogels.
Tantes poezebeest sjouwde ik door de struiken heen, die samen als een bos waren. Tegenwoordig loop ik door mijn tuintje en doe ook of het een bos is. Iedere keer ontdek ik iets nieuws. Een plant, vogels of insecten. Net als bij tante Adel komen er veel vogels. Vooral mussen. Op dit moment zitten er een drie op een tak van de boom op en neer te deinen. In de keuken hangt een kleine tekening van tante met een tak waarop mussen zitten. Wonderluck! @ dankbaar.
Ik ga naar Google Earth en Google Zeist, Steniaweg. Was het nummer 21? Vaag meen ik van wel.
Hoppaaaa. Daar ben ik in de Steniaweg. Op 21 zie ik in de smalle achtertuin geen groen😢. Met allemacht probeer ik de herinneringen vol schoonheid uit mijn vroegste kinderjaren vast te houden. Ook vanuit het eerste pleeggezin waar ik werd een jaar werd gepoot mocht ik tante Adel bezoeken. Ze was een Pied á Terre. Dank u wel, lieve tante Adel.
Tante leeft voort in mijn tuin en in mij. Ook herken ik haar in mijn oudste vriendin hier in het dorp. 90 jaar is ze. Haar huis heeft dezelfde sfeer als dat tante Adels huis had. Zijzelf lijkt er zelfs wat op. We houden beide van de Natuur. Echter, door Corona mag ze geen bezoek ontvangen- van haar goedbedoelende dochters- noch op bezoek gaan. Maarrr ze blijft wandelen.
@dankbaar voor het nest waaruit ik geboren ben. Moge mijn kinderen -net als vroeger- ook weer de band met de Natuur voelen. Maar ja, ze maken hun eigen keuzes en geen mens is gelijk.
Mijn moeder glimlacht en reikt mij over de dood heen haar warme glimlach aan.
💕
https://nl.wikipedia.org/wiki/1899 uit het geboortejaar van mijn oudtante Adel.
