2.222 Opruimen

Al een week ben ik flink aan het opruimen, schoonmaken, netjes inruimen, doorgeven of ik breng spullen naar een milieubak. Stel dat mijn geheugen slechter wordt? Dan heb ik geen houvast meer? Kom op, doorzetten. Eenmaal de opruimsmaak te pakken, gaat het steeds gemakkelijker. Hoewel ...regelmatig sta ik met iets in handen waaraan een herinnering kleeft. Ik zeg bij alles dank je wel. Doch het glazen potje halfvol bruine basterd suiker -met op het vergeelde, nee eerder verbruinde etiket, in mijn moeders handschrift de woorden bruine suiker - geeft mij iets extra’s vertrouwds. Omdat mijn moeder geen graf heeft is dit een extra tastbare herinnering als een groet van haar. Het zelf gebruiken? Nooit gedaan. Het lijkt op een relikwie? Zou de suiker nog goed zijn? Wanneer overleed mama? 11 september 1995. Daarvoor had ze vier zware jaren na een CVA (hersenbloeding) met afasie. Niet meer kunnen spreken, lezen en schrijven was een hel voor haar en het te moeten aanzien eveneens. De bruine suiker is van vóór die tijd. Ze heeft het zéker dertig jaar geleden in het potje gedaan en er af en toe zuinigjes een boterham mee bestrooid. Na de hersenbloeding kwam ze -behalve die laatste keer om aan te wijzen wat mee moest naar het verzorgingstehuis-nooit meer in haar woning. Het potje zet ik terug in een van de keukenkastjes op bovenste - nagenoeg lege- plank waar het gezamelijk met een oude plastic koffiefilter en een ouderwets metalen Frans expresso koffiezetdingetje een plek krijgt. 

Een kast vol handdoeken? Mijn gezin is uitgewaaiderd. Dus kunnen deze doeken weggegeven worden, inclusief die van mijn vader. Jaaa, ook die van papa. Een paar houden? Ah papa, toen ik je hielp om spullen uit te zoeken voordat je op je 93ste vanuit Frankrijk naar Nederland zou verhuizen, wou je alle handdoeken mee. ‘Je weet nooit of ik nog eens veel logés krijg. Die gaan echt mee naar Holland. De lakens ook.’ Ach Pap. De lakens zijn ondertussen naar een goed doel. De kinderen willen niets. Alles ziet er nog prima uit. Iemand zal er toch zeker iets aan hebben? Ik denk aan vluchtelingenkampen. Wie rijdt daarheen? Voorlopig in de gang zetten.

Maar dan ... iedere keer kom ik je tegen, oude dweil. Jij, ouderwetse dweil. Verstellen is een voorbije optie. Ik heb je bij het stapeltje voor restafval gedaan. Daarna bij de stapel met lorren. Of toch naar de rommelmarkt? In een hoekje in de tuin zodat insecten er een holletje in kunnen maken? Steeds verplaats ik je. Magisch denken overheerst. Dat geeft niet. De dweil is stokoud en ontiegelijk versleten. Flinterdun en vol gaten. Ik  loop er mee door het huis. Wat vind ik het een kunst als iemand spullen ziet als dingen zonder eigen energie door herinnering. Weet je wat, dweil, ik leg je in mijn atelier als verfdoek neer of toch als poetsdoek? Owww... 

Eenmaal in mijn verfhol heb ik een beter idee. Over een vierkant canvasdoek waar ik eerder een appeltjesgroene achtergrond met blauwe vlekken heb geschilderd span ik de dweil. Het lijkt op een doek uit vorige eeuwen, zoals je in een museum ziet. Nou dweil, het staat je goed. Je bent nu als een schilderij. Een kunstwerk. De versleten delen laten het lichtgroen zien. Een gat showt blauw. In een opening stop ik een klein blad van een ginkgo boom.( Ja, ja, in mijn vrijheidskamer is van alles te vinden.)

Mijn borststreek wordt warm, heel dankbaar warm. Ik maak nog bijna geen buiging. Doch in gedachten zeg ik: ‘dank je wel, mooierd voor al je schoonmaakwerk. Dag mama’s oude dweil, je bent tot kunstwerk geworden. 

Nu ga ik in dit Blog voor het eerst een afbeelding van een foto plaatsen.

Het is gelukt.

Mama’s oude dweil