Ganzen hoog in de lucht. Groepjes van twee, drie en meer vliegen zich het ganzekriek, luid gakkend om bij elkaar te komen in een bestaande of nog te vormen V formatie. Luid roepend om elkaar bijéen te brengen en te houden. Enkelingen worden tot één van de V’s gegakt of vormen een nieuwe groep. Ze horen bij elkaar.
Ganzenmigratie. Fascinerend. De gezamenlijkheid ontroert mij. Het steeds wisselen van een leidinggevende gans gaat vanzelf.
Ganzen hoog, hoog in het luchtruim. Ze trekken weg naar bestemming onbekend en toch lijken ze een innerlijke kompas te hebben die ze precies de weg wijst. Dieren luisteren meer naar hun instinct (of is het toch intuïtie?) dan sommige mensen. Al zijn ze met veel toch lijkt het over bevrijding te gaan, over gezamenlijk tóch hun eigen weg gaan. Als individu maar samen. Geen landgrens staat ze in de weg. Behalve als ze landen op een akker en alles opeten. Dat vindt een boer onleuk. In de verte hoor ik doffe schoten. Het zal toch niet? Ganzenfamilies zijn hecht. We zouden er een voorbeeld aan kunnen nemen. Dieren geven voorbeelden. Aan ons om te kiezen wat voor voorbeeld ons na staat en wat niet. Er is een verschil tussen een hond en een krokodil.
Net als zwanen zijn een mannetje en vrouwtje voor het leven partners. Als er een gevangen wordt of overlijdt is de ander diepongelukkig. Als ouderpaar zijn ze grandioos. Ze respecteren elkaars eigenheid. Samen.
Net als zwanen zijn een mannetje en vrouwtje voor het leven partners. Als er een gevangen wordt of overlijdt is de ander diepongelukkig. Als ouderpaar zijn ze grandioos. Ze respecteren elkaars eigenheid. Samen.
Ik voel mij verbonden. Dag ganzen. Tot volgend jaar.
