Concreet iets beschrijven vind ik net zo moeilijk als concreet schilderen. Ik schilder abstract. Ik kan niet anders. Heerluck, vooral omdat ik in het dagelijks leven veel details zie, vind ik het ontspannend om gedachteloos vanuit mijn diepten of hoogten iets op het doek te krijgen. Sóms zou ik concreet willen schilderen. Nieuwe werelden schilderen.
Zou ik hetzelfde kunnen in woorden? Concreet stemmingen, landschappen, geuren en kleuren beschrijven?
Nadat ik net voor de tweede keer tot maximaal 300 woorden ( voor de proefcursus schrijven) heb herschreven - gekneed en gevormd door mijn onderbewustzijn die mij zoveel beelden aanreikte dat het mij duizelt- vraag ik mij serieus af hoe iemand een boek schrijven voor elkaar krijgt. Ik denk terug aan alle keren dat ik dapper begon te schrijven aan dat wat ooooooit een boek zou kunnen worden. Keer op keer crashte de laptop en door mijn onvermogen om met een printer, USB sticks en wat dies meer zij om te gaan is er niets bewaard. Mijn brein zette er gelijk een punt achter. Of te wel, ik koos ervoor om er een punt achter te zetten. Vaag herinner ik mij nog de diverse starts. Vaag. Vaag!
Op dit moment van schrijven zit ik achter de werktafel van mijn vader. Mijn geduldige, bedachtzame, precieze vader die aan deze tafel jarenlang -naast zijn werk- zijn geliefde pisidiums determineerde en in zijn keurige handschrift beschreef. Publicatie na publicatie. Het gezin moest er voor wijken.
En ík? Na ja, het laten stromen via de pen van mijn denken is een zaligheid ( ik mag van mijzelf sinds gisteren weer 1 dagboekpagina schrijvenj) en tevens kortere, leesbare stukjes schrijven. Kan dat samen? Ik sta op een keerpunt. Over zoveel voel ik een innerlijke noodzakelijkheid om over te schrijven. Echter, mijn familie vindt het onaangenaam en not done als ik over ze schrijf. Mijn vorige en dit Blogspot zijn eveneens not done? Dit schrijven eveneens?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten