Íeder manuscript waar ik mee bezig was met de gedachte ‘dit wordt een boek’ verdween op mysterieuze wijze uit mijn leven doordat laptoB’s crashten.
Misschien kies ik er nu eindelijk eens en voor altijd voor om het hele boek idee uit mijn kop te zetten?
Hm, misschien wel.
Manipuleer ik mijzelf?
Misschien wel. Misschien niet.
Is het de moed opgeven? Geen concentratievermogen? Geen wat dan ook?
Het maakt niet uit.
Vandaag laat ik het plan gaan dat ik mij krampachtig aan ‘ik moet en zal een boek schrijven’ tracht vast te houden. Het gedeelte in mij, waar dat denkbeeld zich hardnekkig heeft vastgeworteld als met een penwortel en het keer op keer opkwam, opent zich langzaam als een hand waarvan de vingers zich ontspannen. Mijn hart krijgt de ruimte om te mógen kloppen in schrijven dat wél stroomt.
Het is paradoxaal want enerzijds geeft het mij een triest gevoel. Anderzijds is er een intense opluchting, want ik stop niet met schrijven. Integendeel. Mijn energie mág stromen van mijzelf op welke manier dan ook waar ik mij wel bij voel. Voor mij is persé een boek willen schrijven als water dat steeds langzamer beweegt en uiteindelijk eindigt als een stilstaand miezerig bijna uitgedroogd poeltje waar geen mens of dier nog iets voedzaams en drinkbaars uit kan halen behalve stress en keer op keer digitale problematiek.
Ik heb kortgeleden een proefcursus schrijven gedaan. Daar leerde ik veel van. Wat? Het ging om in 300 woorden concreet een omgeving beschrijven. Geen vogel maar mus. Een cursus of fictie1( korte verhalen) wordt mij aanbevolen door de geduldige tutor.)De intentie om beter te leren bloggen had ik voordat ik met deze laatste proefcursus schrijven begon. Vervolgens kwam wederom de innerlijke noodzakelijkheid om een boek te moeten schrijven om de hoek kijken. Een moeten is nog geen willen ... te veel beelden. In ieder geval kies ik ervoor om die druk uit de weg te gaan vooral omdat ik, in deze borstkankermaand, tot in mijn botten en tot aan de lege plek die de plaats innam waar ooit mijn rechterborst huisde, besef dat het niet vanzelfsprekend is dat ik nog leef. Ook is het niet vanzelfsprekend om te mogen schrijven, evenals het feit dat het vijf en zeventig jaar geleden is dat Nederland bevrijdt werd. 75 jaar Vrijheid.
Vrijheid. Om de spanning te verminderen ben ik wederom met dagboekschrijven begonnen. Er zijn ergere verslavingen. Met de hand schrijven vind ik nog steeds een rustgevende, ontladende passie. Een thuiskomen. Vooral nadat ik de afgelopen weken ietwat tureluurs werd door update en configureer gedoe van digitale apparaten is met een pen schrijven een weldaad. Goed voor mijn brein.
Ja, op dit moment type ik - eveneens - met de hand. Hm, liever gezegd met de vingers. Ik vinger wat af. Echter, het schenkt mij niet de rust van het schrijven met een pen op papier.
Toch mag het naast elkaar bestaan.
Ik heb alle respect voor mensen die wel boeken schrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten