Deels heeft het niet lekker in haar vel zitten met haar moeizame lopen te maken. Deels ook met het feit dat de dagen in huis meer zijn dan de dagen buiten. De ongedwongen praatjes met de wederzijdse buren- ieder relaxed zitten aan éen kant van de schutting- zonder bij elkaar op bezoek te hoeven gaan, zijn voorbij. De warmte ook.
Echt, ze is dankbaar voor het dak boven haar hoofd, haar bed en alle zegeningen in haar leven. Maar deze maanden zijn vreselijk. Ze probeert zich keer op keer te motiveren. Straks schilderen? Om half elf komt ze uit haar nest, na gekroeld te hebben met poezebeestje en de Daily Calm te hebben beluisterd. Thema dépaysement, dit laatste roept nog meer ontheemd gevoel op. Ze spreekt zichzelf toe, want ...meer thuis bij zichzelf en waar ze woont kan ze niet zijn. Echter, toch is er dat gevoel. Oké. Accepteren dat dat gevoel er is, is loslaten.
Ze verzorgd de enige vis die ze nog heeft. Verstopt achter een steen laat de 17, 5 jarige algeneter zich weinig zien. Het aquarium oogt leeg, al ziet ze wel het water, de plantjes en de stenen. Het is Dierendag en ze kan niet bedenken hoe het leven voor Algeneter Linda leuker te maken. Lin mist haar algenetermaatje Sanne, die in april overleed. Samen plakten ze zich vin aan vin tegen een ruit. Mooi was dat.
Ze geeft ze haar poezebeest die op de hoge krabtoren op haar zit wachten ook een algeneter tabletje met wat extra brokjes. Vervolgens gaat ze de tuin in waar ze de mussen eten geeft in de deels regenvrije voederconstructie die ze in elkaar fröbelde. Ze maakt een foto van de hanggeranium die dagelijks meer bloeit. Een afgevallen takje heeft ze kunnen stekken in water. Met ragfijne worteltjes staat het al in een potje met aarde. Het bloeit. Dank je wel geranium, dank je wel tuin voor jullie schoonheid. Ze is van plan meer te stekken zodat ze volgend jaar overal hanggeraniums heeft in de tuin. Ook in de boom.
Na de mussen, is het hoogtijd voor een ontbijt voor poezebeest en zijzelf. Vervolgens afwassen. E-mails bekijken. Ze leest er twee: van een vriendin en van een schrijversacademie. Een paar dagen geleden voelde ze zich iets beter, tevens iets rebels en wou goed leren schrijven via een schrijfcursus: hòe ziele problemen te verwoorden, te beschrijven zonder dat dierbaren er last van hebben. Doch ze houdt haar schrijfmond. Zal ze die e-mails verwijderen? Ze weet het niet. Een snik welt vanuit haar borst omhoog. Haar tranennkraan gaat open. Oké, ze meldt zich nog niet af. ‘
‘ Zal ik mij van Facebook verwijderen? Of een bericht schrijven?’
‘Dramatisch gedoe’
‘Ssst, niet oordelen alsjeblieft.’
‘Ga je wassen en aankleden. Desnoods joggingbroek en trui aan.’
‘Poedelwasje en ik blijf in pyjama. Met mijn nachtdiensttrui aan. Dat geeft iets kracht en is ergens ook kicken omdat ik wel lekker sliep en ik hoef niet te werken vandaag. Geen terminale nachtzorg.’
‘Mooi zo’
‘Toch was het bijzonder. Het contact met mensen aan het einde van hun leven kan mooier zijn dan het oppervlakkige contact in het dagelijkse leven.’
Ze zit aan de eettafel. Links haar kapotte agenda ( Voor Positiviteit) bovenop het boek’ Singing in the Brain’ door Erik Sherder. Ze nam het mee naar het ziekenhuis van de week.
Is ze van plan vandaag de hele dag te blijven zitten? Yep. Ze zit, ligt en zit al sinds gisterenavond.
‘Sta op. Doe oefeningen en stap op de plaats indien je vandaag niet buiten gaat lopen. Muziekje aan, bewegen. Zo mogelijk zingen.’
Haar strot zit op slot. Ze zet haar WiFi uit. Waarom heeft ze toch zo’n moeite om zelf te bellen wanneer ze een gevoel als dit heeft? Mensen zeggen vaak ‘als er wat is, bel mij dan.’ Maar ja, als er wat is dan kan ze het niet. Eerst weer leuk met zichzelf kunnen omgaan, anders raakt ze verder van zichzelf vandaan.’
Ze zou haar moeder willen bellen. Of haar vader. Die kon altijd geinen. Maar ja, het bellen zit niet in haar genen en haar ouders leven niet meer.
Ze lijkt soms eigenwijs. Lijkt? Is ze het waarschijnlijk ook? Maar ja, autonoom zijn is belangrijk. Daar is niets eigenwijs aan.
Niets mis mee met een dag kluizenaarster zijn. Hup theedrinken. Het is niet alleen Dierendag. Als je niet goed voor jezelf zorgt kun je evenmin goed voor je dieren zorgen.
Opruimen ook, steeds weer. Tegenover haar staat de wereldvredevlam. Hij brandt niet, daarachter het dienblad met leeg gebruikt serviesgoed schuin op een paar tijdschriften. Rechts een schrijfblok plus een brief in een envelop die ze verder had willen schrijven. Vandaag is het de dag er niet voor. Schrift met wensen van mensen die ze opschrijft zodra ze ze hoort of ze bedenkt zelf wat. Oktober, november, december en januari zijn cadeaumaanden. Omdat ze slecht ter been is, heeft ze eergisteren in het ziekenhuis al wat cadeautjes gekocht. De oktober cadeautjes zijn onder de pannen. Nog inpakken en dan brengen of versturen. Lang leve online postzegels bestellen. Cadeautjes kopen vindt ze leuk en motiverend. Soms heeft ze al cadeautjes maar vergeet ze te geven of vergeet ze dat ze al kocht. Dit jaar is het anders. Het najaargevoel is erger.
Kom op, motiveer jezelf. Kommmm op. Chi up. Ze kijkt naar de zooi rechts. Oh ja, haar meterstanden boekje. Ja ze las ook nog een email van de Energiemaatschap die haar zowaar een compliment gaf omdat ze veel minder gas en stroom had gebruikt in vergelijking met vorig jaar deze tijd. Nog invullen in haar boekje. Ze heeft overal kleine notitieboekjes voor. Dat geeft rust in haar hoofd. Overzicht. Tja, maar sinds eergisteren houdt ze geen kasboek bij. Het geeft haar een vrij gevoel. Toch weet ze dat ze zich beter voelt wanneer ze het weer bijhoudt.
Hevig getjilp in de boom. Ze pakt haar vaders verrekijker. De mussen maken er een feest van in de boom. Zo mooi. Haar borststreek wordt weer warm.
Haar handen ordenen het stilleven op de eettafel . Dan houdt ze een blaadje dat in de brievenbus is gedaan in handen: Elkaar Waard.
Het schijnt de week van de eenzaamheid te zijn. Daar voldoet ze aan. Iets humor welt in haar op.
Op het blaadje staan allerlei activiteiten vermeld die je zou kunnen doen samen met andere mensen. Samen. Ze was best een samenmens. Een mens dat wou verbinden. Het lukt haar niet meer. Onder mensen die praatlustig zijn kan haar gevoel van er niet bij horen erger worden. Samen schilderen vindt ze niets. Alleen schildren de laatste tijd evenmin. De zooi in haar atelier is pas echt een groot stilleven. Ze bewaart er van alles, want van alles kun je iets kunstzinnigs maken.
Elkaar Waard?
... meer contacten maken is niet handig. Ze kan haar vriendschappen nauwelijks onderhouden. Of toch wel? Ze doet naar beste vermogen. Elkaar waard zijn.
Ze houdt het blaadje in de handen. De bedoeling is zo goed. Kan zij nog iets voor anderen betekenen?
Hm🤔.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten