2.287 30-12-2020

 30-01-2020

Andere jaren heb ik het kattenluik in de dagen aan het einde van een jaar dicht. In 2019 zelfs vanaf 26 december. Mijn kat sloop dan - tussen hazenslaapjes door- al dagen te gespannen door het huis op zoek naar een plek ver weg van de knallen. Nooit vond ze echt soelaas. Vuurwerk training filmpjes op you tube hielpen niet. 

De afgelopen dagen werden we af en toe opgeschikt door een enkele knal. Toch sluit ik voor de zekerheid het kattenluik af. Ook hang ik de eindjaarsbriefjes op met daarop geschreven. “Kat mag niet naar buiten. Deur snel open en dicht.” De briefjes zijn voor mijzelf.

Wat is het vreemd. De vuurwerkbommen die mij en poezenbeest vorig jaar gek maakten van onrust, zijn niet meer. 

Een Vuurwerkverbod is er om het samenkomen van mensen  - ivm covid19- te voorkomen. Vorig jaar was ik van plan de Politie te bellen als het dit jaar weer zo extreem werd.  De bommen werden tussen de garages vlak achter de rij woningen waar ik woon afgestoken. Bij iedere zware boemmm die ik in mijn lijf naar voelde resoneren dacht ik dan aan Statushouders die vanuit een oorlog gevlucht zijn naar os land, aan de senioren die de Tweede Wereldoorlog hebben meegemaakt, aan veteranen én ik kreeg de ervaring dat mijn dna zich herinnerde en voelde dat mijn ouders WO2 hadden meegemaakt. Het leek wel oorlog hier. Afschuwelijk. 

30 december 2020 is bijna voorbij. Poezenbeest ligt op mijn schoot in diepe slaap. Om 22 uur schrikken we alletwee op van 1 knoertharde knal. Poes is opeens klaarwakker. Kijkt met grote ogen om zich heen en naar mij. “Miauw. Zal ik vluchten naar de doos achter de bank?” We wachten af of er meer knallen of boemen komen. Nee. Dit was het. We ontspannen weer. Hm, hier kunnen we wel aan de wennen. Ik denk aan Oudejaarsavond. Wat zal het vredig zijn. Hoop ik. Dat wens ik tevens de Hulpdiensten toe. Moge zij een rustige Jaarwisseling doormaken. Moge ze Gelukkig Nieuwjaar toegewenst worden in plaats van - zoals vorig jaar extreem het geval was- bekogeld te worden met zwaar vuurwerk. Te erg! 

Vredig. Mensen die met sterretjes buiten staan en elkaar Gelukkig Nieuwjaar toewensen. Het doet mij denken aan de jonge  jeugdjaren van mijn kinderen en ja, ook aan mijn eigen jonge jeugdjaren. Een sterretje aansteken doet mij nog steeds verwonderen. Kijk eens met andere ogen naar een sprankelend 🌟sterretje, lezer. Met de ogen van het kind dat je ooit was. 

Hm, ik voel mij wat ziekig. Raar gevoel in de schouderbladen. Lichte hoofdpijn ook. Beetje misselijk. Stel, dat ik iets aan mijn hart krijg dan is daar geen plek voor in een ziekenhuis. Hebben mensen van mijn leeftijd geen recht op momenteel. Dochterlief benadrukte het nog eens. Toch geeft het een weird gevoel. Raar die hoofdpijn, omdat ik dit niet meer had sinds ik met pensioen ben. De 24ste heb ik- om risico uit te sluiten- nog een coronasneltest ondergaan. Zo eentje die te diep gaat. Die was negatief. Met Kerst samen met mijn kinderen bij de zus geweest waarvan de partner deze maand overleed. Zou ik toch Corona hebben opgelopen? Opeens voel ik mij afgesneden van de wereld. Stil is het buiten. Doodstil. Stille avond. 

De klok tikt het rare jaar 2020 weg. 

Het Verenigd Koninkrijk staat nu echt op zichzelf. De Brexit is nu echt een feit. Uiteindelijk toch met een deal. Het voelt weemoedig aan. Europa voelt niet meer compleet. Gelukkig maakt mijn vader dit niet meer mee. 

Hij was trots op het feit een Europeaan te zijn. Het VK uit de EU voelt net zo raar als het afgelopen coronajaar met al haar zieken, overledenen, maatregelen en mensen die geopereeerd hádden moeten worden - zoals mijn zoon- dat nog steeds niet zijn. Over 21 dagen hebben de Verenigde Staten een nieuwe President. En zo is er nog meer. 

De wereld is in verandering. Toch staat alles stil behalve de kabbelende muziek op Spray The Spa. Mmm. De muziek danst door de kamer, om mij en door mij. Langzaam kom ik in beweging en laat een dans ontstaan. Nee, ik ben niet ziek. Heb te weinig bewogen vandaag.