Ja, mijn schrijfsel over Internationale Vrouwendag ligt nog te sudderen. 8 maart was het.
Nee, ik zie het als altijd Vrouwendag, Mensendag. Sprak er met mijn dochter over. Ze vroeg door de phone:” wat schrijf je dan?” Ik las het voor. Over haar had ik ook geschreven en over mijn vroegere vrouwenzelf.
We schrapten het.
Daar denk ik nog steeds over na ...
Is het een loslaten? Dat schrappen van zaken die mij vreselijk naar raakten in het verleden en die deels nog doorwerken? Misschien wel, misschien niet. Alles op zijn tijd. In ieder geval kies ik ervoor om het geenszins te bagatelliseren.
Nieuwe Maan, nieuwe cyclus, nieuw begin. Loslaten dat wat was. Opnieuw beginnen. Leven.
Lef hebben. Het stukje over Internationale Vrouwendag mag vanuit mijn intuïtie komen samen met oude vrouwenleed. Alles op zijn tijd. Ik laat los, ik ruim op, ik verscheur, ik sorteer, ik verplaats, ik geef door, ik geef weg. Vind brieven, veel brieven, ook van mijn vader. Aaah op die dag dacht ik: “op twee mensen na in mijn leven schrijft niemand meer handgeschreven brieven” ontdekte ik een bericht met oproep tot brievenschrijver. Per e-mail of met pen op papier via www.schrijvennaardetoekomst.nl waar je gekoppeld wordt aan een nog onbekende briefpartner. Ik heb mij opgegeven. Zo spannend en zo eng. Ik blijf door mijn stresssyndroom heenademen en accepteer dat ik een schijtlijster ben. Ben ik dat? Het ís spannend. Echter, wat is het verschil met hier schrijven en een brief? Hm. Hier houd ik mij toch in. In een brief is het gauw schrijf maar raak, hoewel dát gevoel nu aan het wegebben is.
Ondertussen ga ik gestaag verder met opruimen. Vandaag de duurzame bouwdoos voor het houten speelgoedchalet die nog van mijn op dertig jarige leeftijd om het leven gekomen broer is geweest. Ik geef door. Zo jammer dat er geen kringloopwinkel of rommelmarkt open is. Verder maar weer, verder met opruimen. Oude spullen van mijn werk verscheurd. Ah, mijn vader vond álles historisch.
Maar ja, ik wil het mijn kinderen niet aandoen om zoveel- als ik de geest geef- op te ruimen. Schriften vol ellende en vreugde ten tijde van mijn jaren in de Thuiszorg. De declaratieformulieren, ik verscheurde ze. Nooit meer uren bij elkaar hoeven te sprokkelen. Alleen sommige bijzondere werkverhalen heb ik bewaard. Toch was het een goede tijd. Maar ja, mijn stresssyndroom vierde vaak hoogtij als ik een dienst had waardoor ik naar een onbekende in the middle of nowhere moest. Als ik er was dan was alles ok. Ik deed mijn werk goed en vanuit mijn hart. Loslaten, ook die periode. Echter, het heeft mij gevormd. Goede herinneringen aan de vele cliënten/ patiënten. Tot aan mijn pension met een o uren contract gewerkt, zwaar want je kunt zeggen wat je wilt maar de huur moét betaalt worden en er moet brood op de plank. Mijn dochter was toen nog thuis.
En nu? In de stilte van de late avond voel ik mij rustig, maar toch stuitert het in mij. Heb zoveel opgeruimd.
Laatst nog, een stapel schoenendozen met negatieven en schoenendozen met muziek cassette bandjes heb ik verplaatst naar de voorzolder. Mijn atelier is te vol. Owww. Ik mag niet meer schilderen van mijzelf - terwijl ik erge behoefte heb- totdat ik weer eens mijn schilderplek heb aangepakt en het een en ander weg heb gedaan. Tegenwoordig schilder ik over eerder beschilderde doeken heen.
Twee schoenendozen met muziekcassette bandjes, waarvan ik vaststelde dat er één verdwenen is. Waar oh waar zijn ze? Maar ja, mijn oude slecht werkende cassette recorder heb ik net voor de lockdown van een jaar geleden nog door kunnen geven. In de schoenendozen zaten oa bandjes in met de stemmen van mijn overlenden ouders en mijn overleden broer. Iets tastbaars. Iets voelbaars.
In de Stilte probeer ik mij hun stemmen te herinneren. Ik zal ze niet meer horen of wel?
Een mooi lief mens bood aan de tapes te digitaliseren en ik zond hem het enige bandje van één van mijn ouders - mijn vader- dat ik gisteren nog kon vinden. Een heel gek gevoel was het om Papa’s stem in een envelop op de post te doen. Zijn handschrift heeft zijn energie. Dát is hij. Zijn handschrift leeft of is het slechts een herinnering. Slechts? Maar de stem. Ja, een handschrift heeft eveneens een stem. Nu ook schrijf ik met mijn innerlijke stem. Een verbale stem is andere koek. Een andere dimensie.
De laatste keer dat mijn vader en ik met elkaar spraken was de avond voor zijn plotselinge overlijden.
Zijn speciale naam voor mij hoorde ik voor het laatst. Zijn: hou je goed. Daarmee sloot hij gesprekken en brieven af. Sindsdien is Papa’s stem stil. Zijn lichaam is niet meer. Zijn as is verstrooid. Doch de tape met zijn stem wordt gedigitaliseerd door de mooie mens die het aanbood te doen. Ik besef nu hoezeer ik Papa mis. Altijd al. Mijn vader deed naar beste kunnen. Hij was een topvader en zijn brieven waren hem. Altijd met minuscule tekeningetjes. Met zijn humor. Het zou mij ergens niet verbazen als op die tape niet zijn stem staat en dat er een ander bandje in het doosje zat. Het zal toch niet? De ochtend van zijn overlijden was dat ook echt papa achtig zoals dat ging en dat ik in mijn hoofd zijn stem hoorde die zei: onthoud dat humor de smeerolie van het leven is waarna de téléphone ging en ik te horen kreeg dat hij was overleden. ik schreef er al eens over in mijn Blogspot. Of was het in mijn vorige?
Zachte muziek danst door de kamer. Heerluck de rust die er nu heerst in en om mij heen.
Over een paar dagen hoor ik mijn vaders stem weer (of niet😅 , áls het bandje niet in dit doosje zat) wellicht ook die van mijn moeder? Op dit moment ik mij nog nooit zo sterk hun dochter gevoeld. Ze leven voort in mij. Hun kwaliteiten en sommige tekortkomingen hebben zich vermengd met mijn talenten en ik maak er maar een rommelig, warrig zooitje van? Soms wel, maar ik maak mijn keuzes.
Binnenkort hoop ik mijn vaders stem te mogen horen. Van ver over de dood heen. Wat een wonder is techniek. Momentopnames uit het verleden. Jaren ‘70 of ‘80? Mijn hart krampt opeens van verdriet en van warmte tegelijkertijd. Hart gevormd in mijn moeders buik dankzij een minuscuul zaadje en eitje. Wat een wonder is het menselijk leven. Het voortbestaan. Het doorgeven. Perpetue mobile van de harteklop. Generatie na generatie na generatie. Met mijn twee zussen vormen wij nu de oudste generatie van onze familie.
In gedachten zie ik mijn ouders, broer en zovelen dierbaren die overleden in de kamer op de bank zitten. Volle boel.
Alleen mijn vader is ooit in dit huis geweest.
Binnenkort hoor ik zijn stem. Een levende herinnering in het hier en nu.
Ik mis mijn ouders en broer. Sterk hun voel ik hun aanwezigheid. Echter, toch zijn ze niet meer.
Het is Nieuwe Maan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten