3.323 Zonnewende en Vaderdag

 20 juni 2021

Zonnewende. 

De dagen zullen weer korter worden.

Mijn zomerse kleding heeft na de tropische dagen, 

plaats gemaakt voor joggingbroek, sokken 

en ... zowaar een hemd en een trui aan.

Kil is het op deze maandag,15 graden. 

Dankbaar voor het huis. Dankbaar voor voor veel

Zonnewende, de astrologische zomer begint.

Het groen heeft alle tinten groen,

Stuk voor stuk beginnen de  hortensias te bloeien,

de aardbeien doen er wat langer over.

Het appelboompje laat nog kleine bolletjes fruit zien.

Op de grote akkers is iets te veel regen gevallen

doch vergeleken met elders in het land en de wereld valt het mee.

Dankbaar.

Onder andere is Jupiter Energie in retrograde 🤔

Oude overtuigingen loslaten? Meer naar binnen keren? Nog meer?

Voor mij meer naar buiten? Ik zie en voel wel wat het wordt.

Goed luisteren naar mijn lichaam. Goed luisteren naar mijn intuïtie.

Vaderdag gisteren. Zondag.

Vader’s, papa’s ...zo belangrijk

Al was je veel afwezig tijdens ons leven, Pap.

al ben je er tegenwoordig al jaren helemaal niet 

dan tóch ben je er meer.

Je bent er wél

Zonder jou en mam zou ik niet geboren zijn.

Zonder jou en mam zou ik niet bestaan.

Bewust

ben ik mij van dna, genen 

van generaties voor mij.

Voel mij dodelijk vermoeid.

Respect heb ik voor jouw doorzettingsvermogen, Pap.

Ik zie en voel je glimlach in mijn hart

Ik hoor je geneurie

Ik zie je met gebogen hoofd boven je microscoop,

weg van zo veel,

geconcentreerd op ienieminie pisidiumpjes.

Deels was je teruggetrokken, thuis stil en onderzoekend, determinerend als malacoloog.

Ik hoor het gerinkel van de buisjes met schelpjes wanneer ik een smalle la in die zo speciale kast mocht opentrekken.

In je werk was je sociaal, joviaal, deskundig, diplomatisch en verbindend.

Langzamerhand zie ik dat ik op je lijk.

Echter, het komt nog niet zo uit de verf.

Fijn was het, om - als ik logeerde  en in je laatste jaren- stil naast elkaar te zitten

soms samen schrijvend. Nooit veel hoeven zeggen. Nooit praten om het praten.

Steeds meer begrijp ik dat je was zoals je was door zelfontwikkeling 

opgegroeid vanaf je zesde in een Internaat voor Zendelingenkinderen.

Je was wie je was.

Jij was ook ontworteld 

Ik herken je.

Ah zoveel kwaliteiten had je, naast je te kort koningen

Ze vallen in het niet. De talenten overheersen.

Generatieverschil telde ook mee.

🙏DNA in mij, steun mij om mijn familie te kunnen steunen, 

🙏steun jullie oudste, Pap en Mam en eerste Mam, zij heeft het zo nodig.

Ze regelde altijd zo veel. En nu ...

Moge ze op adem komen en moge we allen weten dat we goed genoeg zijn.

Moge we allen onze eigenwaarde voelen. 

Compleet zijn, 

we waren het als baby al.

Ieder mens is dat in het begin.

Er mogen zijn.

Goed genoeg zijn

verder geen gekkigheid.

Dank je, Pap.

Vaderdag, Moederdag

Samen 

2.303 Nieuwe Maan en mijn vaders stem

 Ja, mijn schrijfsel over Internationale Vrouwendag ligt nog te sudderen. 8 maart was het.

Nee, ik zie het als altijd Vrouwendag, Mensendag. Sprak er met mijn dochter over. Ze vroeg door de phone:” wat schrijf je dan?” Ik las het voor. Over haar had ik ook geschreven en over mijn vroegere vrouwenzelf.

We schrapten het.

Daar denk ik nog steeds over na ...

Is het een loslaten? Dat schrappen van zaken die mij vreselijk naar raakten in het verleden en die deels nog doorwerken? Misschien wel, misschien niet. Alles op zijn tijd. In ieder geval kies ik ervoor om het geenszins te bagatelliseren.

Nieuwe Maan, nieuwe cyclus,  nieuw begin. Loslaten dat wat was. Opnieuw beginnen. Leven. 

Lef  hebben. Het stukje over Internationale Vrouwendag mag vanuit mijn intuïtie komen samen met oude vrouwenleed. Alles op zijn tijd. Ik laat los, ik ruim op, ik verscheur, ik sorteer, ik verplaats, ik geef door, ik geef weg. Vind brieven, veel brieven, ook van mijn vader. Aaah op die dag  dacht ik: “op twee mensen na in mijn leven schrijft niemand meer handgeschreven brieven” ontdekte ik een bericht met oproep tot brievenschrijver. Per e-mail of met pen op papier via www.schrijvennaardetoekomst.nl  waar je gekoppeld wordt aan een nog onbekende briefpartner. Ik heb mij opgegeven. Zo spannend en zo eng. Ik blijf door mijn stresssyndroom heenademen  en accepteer dat ik een schijtlijster ben. Ben ik dat? Het ís spannend. Echter, wat is het verschil met hier schrijven en een brief? Hm. Hier houd ik mij toch in. In een brief is het gauw schrijf maar raak, hoewel dát gevoel nu aan het wegebben is. 

Ondertussen ga ik gestaag verder met opruimen. Vandaag de duurzame bouwdoos voor het houten speelgoedchalet die nog van mijn op dertig jarige leeftijd om het leven gekomen broer is geweest. Ik geef door. Zo jammer dat er geen kringloopwinkel of rommelmarkt open is. Verder  maar weer, verder met opruimen. Oude spullen van mijn werk verscheurd. Ah, mijn vader vond álles historisch. 

 Maar ja, ik wil het mijn kinderen niet aandoen om zoveel- als ik de geest geef- op te ruimen. Schriften vol ellende en vreugde ten tijde van mijn jaren in de Thuiszorg. De declaratieformulieren, ik verscheurde ze. Nooit meer uren bij elkaar hoeven te sprokkelen. Alleen sommige bijzondere werkverhalen heb ik bewaard. Toch was het een goede tijd. Maar ja, mijn stresssyndroom vierde vaak hoogtij als ik een  dienst had waardoor ik naar een onbekende in the middle of  nowhere moest. Als ik er was dan was alles ok. Ik deed mijn werk goed en vanuit mijn hart. Loslaten, ook die periode. Echter, het heeft mij gevormd. Goede herinneringen aan de vele cliënten/ patiënten. Tot  aan mijn pension met een o uren contract gewerkt, zwaar want je kunt zeggen wat je wilt maar de huur moét betaalt worden en er moet brood op de plank. Mijn dochter was toen nog thuis. 

En nu? In de stilte van de late avond voel ik mij rustig, maar toch stuitert het  in mij. Heb zoveel opgeruimd. 

Laatst nog, een stapel schoenendozen met negatieven en schoenendozen met muziek cassette bandjes heb ik verplaatst naar de voorzolder. Mijn atelier is te vol. Owww. Ik mag niet meer schilderen van mijzelf - terwijl ik erge behoefte heb- totdat ik weer eens mijn schilderplek heb aangepakt en het een en ander weg heb gedaan. Tegenwoordig schilder ik over eerder beschilderde doeken heen. 

Twee schoenendozen met muziekcassette bandjes, waarvan ik vaststelde dat er één verdwenen is. Waar oh waar zijn ze? Maar ja, mijn oude slecht werkende cassette recorder heb ik net voor de lockdown van een jaar geleden nog door kunnen geven. In de schoenendozen zaten oa bandjes in met de stemmen van mijn overlenden ouders en mijn overleden broer. Iets tastbaars. Iets voelbaars.

 In de Stilte probeer ik mij hun stemmen te herinneren. Ik zal ze niet meer horen of wel? 

Een mooi lief mens bood aan de tapes te digitaliseren en ik zond hem het enige bandje van één van mijn ouders - mijn vader- dat ik gisteren nog kon vinden. Een heel gek gevoel was het om Papa’s stem in een envelop op de post te doen. Zijn handschrift heeft zijn energie. Dát is hij. Zijn handschrift leeft of is het slechts een herinnering. Slechts? Maar de stem. Ja, een handschrift heeft eveneens een stem. Nu ook schrijf ik met mijn innerlijke stem. Een verbale stem is andere koek. Een andere dimensie. 

De laatste keer dat mijn vader en ik met elkaar spraken was de avond voor zijn plotselinge overlijden. 

Zijn speciale naam voor mij hoorde ik voor het laatst. Zijn: hou je goed. Daarmee sloot hij gesprekken en brieven af. Sindsdien is Papa’s stem stil. Zijn lichaam is niet meer. Zijn as is verstrooid. Doch de tape met zijn stem wordt gedigitaliseerd door de mooie mens die het aanbood te doen. Ik besef nu hoezeer ik Papa mis. Altijd al. Mijn vader deed naar beste kunnen. Hij was een topvader en zijn brieven waren hem. Altijd met minuscule tekeningetjes. Met zijn humor. Het zou mij ergens niet verbazen als op die tape niet zijn stem staat en dat er een ander bandje in het doosje zat. Het zal toch niet? De ochtend van zijn overlijden was dat ook echt papa achtig zoals dat ging en dat ik in mijn hoofd zijn stem hoorde die zei: onthoud dat  humor de smeerolie van het leven is waarna de téléphone ging en ik te horen kreeg dat hij was overleden. ik schreef er al eens over in mijn Blogspot. Of was het in mijn vorige?

Zachte muziek danst door de kamer. Heerluck de rust die er nu heerst in en om mij heen. 

Over een paar dagen hoor ik mijn vaders stem weer (of niet😅 , áls het bandje niet in dit doosje zat) wellicht ook die van mijn moeder? Op dit moment ik mij nog nooit zo sterk hun dochter gevoeld. Ze leven voort in mij. Hun kwaliteiten en sommige tekortkomingen hebben zich vermengd met mijn talenten en ik maak er maar een rommelig, warrig zooitje van? Soms wel, maar ik maak mijn  keuzes. 

Binnenkort hoop ik mijn vaders stem te mogen horen. Van ver over de dood heen. Wat een wonder is techniek. Momentopnames uit het verleden. Jaren ‘70 of ‘80? Mijn hart krampt opeens van verdriet en van warmte tegelijkertijd. Hart gevormd in mijn moeders buik dankzij een minuscuul zaadje en eitje. Wat een wonder is het menselijk leven. Het voortbestaan. Het doorgeven. Perpetue mobile van de harteklop. Generatie na generatie na generatie. Met mijn twee zussen vormen wij nu de oudste generatie van onze familie.

In gedachten zie ik mijn ouders, broer en zovelen dierbaren die overleden in de kamer op de bank zitten. Volle boel.

Alleen mijn vader is ooit in dit huis geweest. 

Binnenkort hoor ik zijn stem. Een levende herinnering in het hier en nu.

Ik mis mijn ouders en broer. Sterk hun voel ik  hun aanwezigheid. Echter, toch zijn ze niet meer. 

Het is Nieuwe Maan.

2.254 Dagboeken

Dagboeken volschrijven vindt zij de hemel en de hel. Het is een niet zonder kunnen en een niet zonder willen. Papier was en is  geduldig terwijl de pennen zin na zin en dagboek na dagboek volschreven jaar na jaar na jaar. Het is als een nabije vriend/ vriendin hebben die veel van je diepste gedachten en gevoelens kent. 

Ze begon met deze manier van schrijven toen ze op haar 12de naar het eerste pleeggezin werd gestuurd. Vier jaar lang pende ze van zich af. De dagboeken verstopte ze en propte ze nadien diepweg in de dichtstbijzijnde vuilnisbak als ze werd overgeheveld naar een ander gezin. Drie sleet ze er. Of sleten drie haar?

2.156 Hou je goed🕵🏻‍♂️🐌

Heb ik net een heel lang epistel - richting boekwerk- over mijn vader geschreven, is het met 1 druk op een knop foetsie, behalve de link naar de koorpartij van de negende van Beethoven. Grijns. Alsof mijn vader het zo bedacht heeft. Humor is de smeerolie van het leven, hoor ik hem in gedachten nog zeggen.

Mijn vader overleed 7 juli 2011 op 97 jarige leeftijd en zeven dagen later op le quatorze juillet - je bent francofiel of niet- was zijn uitvaartplechtigheid. Om een lang verhaal kort te maken. De negende symfonie van Beethoven -met name de koorpartij- was zijn favoriet. De mijne ook.

Tijdens de plechtigheid lukte het maar niet om het te laten beluisteren. Later hoorde ik het vaak op verdrietige momenten. Vandaag zong ik het voor koeien. 

‘Hou je goed, Til’ hoor ik je zeggen. 

Hm, toch jammer dat het schrijfsel van net verdwenen is. Maar het zit in mijn hart.

Pap, voor jou. Dank je dat je mijn vader was. https://youtu.be/kbJcQYVtZMo

En heus, je malacologische dagboeken zúllen -zoals jij het zo graag wou en waar je met passie aan werkte in bijna al je vrije tijd- bij je pisidium collectie in Naturalis komen. Dat ik het hier neerpen is dat ik  beloof dat ik er nog steeds op toezie. Maar ja, ik ben de enige niet ...  

2.126 mijn vader was een autodidact

Soms kan ik mij vastbijten in iets. Nadat ik onderstaand schrijfsel schreef over het ambacht van schrijven en dat ik volgens een taalpurist eigenlijk niet zou mogen publiceren omdat ik het ambacht niet beheers, wil ik met alle respect zeggen dat die vlieger niet opgaat. Een mens kan zelfs een eredoctoraat ontvangen vanuit zijn of haar autodidact zijn. Terwijl ik schrijfsel nummero 2.125 plaatste kwam mijn vader over de dood heen met zijn opmerking: humor is de smeerolie van het leven. 

Dank je wel, Pap.

2.71 Dankbaar💦 (ouderwetse lap tekst)

Gisterenavond ging ik met een zeer dankbaar gevoel slapen. Ochtends om 7 uur opgestaan omdat het water zou worden afgesloten. Pannen en waterkoker gevuld. Volle emmers water ( drinkwater!) naast de toiletten om door te spoelen. Kortom ...helemaal voorbereid op een dag zonder helder, schoon, stromend water. Ik schreef er van de zomer tijdens de droogte ook over maar gisteren was ik het mij weer eens  meer dan ooit bewust dat het niet vanzelfsprekend is dat er schoon drinkwater uit de kraan komt waarmee wij zoveel mogen doen. Koken, wassen, schoonmaken, douchen, planten bewateren, zwemmen, varen. 

2.10 Focus(2)

Mijn vorige stukje- over focussen - eindigde ik met een uitspraak van mijn vader. Humor is de smeerolie van het leven. Ja, daar ben ik het steeds meer mee eens😊. Humor: geen sarcasme of cynisme! Van sommige stand up comedians die anderen belachelijk maken- dat zag mijn vader ook wel als humor- snap ik geen snars. Was/is dat soort ‘lol’ leuk? Nee. Nou ja, ieder zijn ding. Echter, ik vind het naar.